wielu ludzi zamiast bezmyślnie modlić się pół dnia ten czas poświęcili by drugiej osobie na rozmowe, a to by była najwieksza modlitwa. Wiele osób nie rozumie wielu rzeczy, modlitwa to jest rozmowa nawet z człowiekiem, w celach mających charakter pomocy. Przecież człowiek jest istotą bożą.

znalem faceta ktory bez ogrzewania przezyl cala zime w tamtym roku, nikt mu nie pomógł. Choc ja z kolegą zalatwilismu mu opał drzewny. Mieszkal blisko nas w mazowieckim

ten facet teraz mieszka u rodziny, nie wiem na jak dlugo. Choc pomagac trzeba z rozumem. Znalem kobiete ktora chciala mnie wykorzystac (seksualnie i nie tylko) ale sie zorientowalem

ja jestem misjonarzem ludzi, wielu pomagam. Nikt mnie nie zbedzie z mojej drogi. Ja wiem ze ktos bedzie mnie ocenial ale powtarzam to ja w swojej mistrzowskiej koncepcji zawsze bede walczył. Ten pan co mnie najechał to takich mam wielu, ktorzy czyhają na moje zycie

wielu stara sie mi utrudnić tę trudną pracę, niektórzy czynią to na forach, inni poprzez indywidualne spotkanie. Taka jest prawda, duzo jest do zrobienia mało jest pracowników aby wskrzesić w innych życie zabrane przez nieodpowiednich ludzi. Nie sztuką jest przemawiać, doradzać, mądrzyć się, sztuką jest pracować dla innych, ludzi pokrzywdzonych, osamotnionych, bo takich jest coraz wiecej. A CZY KTOŚ TO WIDZI, WĄTPIĘ, ŁATWO JEST PO INTERNETACH DORADZAĆ JAK POWINNO SIĘ ŻYĆ, TRUDNO JEST POMAGAĆ. WIELU TYCH BIEDNYCH WIE CO POWINNI ROBIĆ, TYLKO ONI SĄ BEZRADNI. POMAGAJCIE TAKIM LUDZIOM TAKICH JEST DUZO. PROSZĘ POCZYTAJCIE TROCHĘ

http://www.medonet.pl/zdrowie-na-co-dzi ... index.html

http://www.drogadosiebie.pl/schizofreni ... hizofrenie

http://zdrowie-psychiczne.org/odrzuceni ... icznie.php

http://www.zdrowawielkopolska.pl/pages/ ... _sie_biora

Szczegolnie ten pierwszy link, on dotyczy mojego tematu. Powtarzam to nie ma nic wspolnego z bieda materialną, jak wielu sobie mówi

postarałem się zmotywować aby znowu wejść na stronę, choć od tego czasu to kiepsko się czułem, wielkie zmęczenie mnie często dopadało, ale to kościół mi wiele pomógł. Zawsze trzeba walczyć choćby o to aby pomimo wielu utrapień ciągle trwać przy swoim, upartość, motywacja, która często umiera w zarodku.

Obsesyjne szukanie nowych wyzwań i panika, gdy się zbliżały. Nauczył się udawać tak, Aby koledzy w szatni nie nabierali podejrzeń. Czuł, że nie przystaje do tego świata, jak może czuje dziś wielu, wpadał w panikę na myśl o wstaniu z łóżka, bo wiedział, że zaraz ktoś będzie znów czegoś od niego chciał (wymagania, uwagi, których nie jest w stanie zrealizować). On czasami o niczym tak nie marzy jak o dobrej rozmowie. On mógł być w swoich oczach tylko najlepszy albo najgorszy, nie było uśrednienia. Przełamać paraliżujący lęk, że to będzie koniec, że naprawdę nazwą cię świrem jak się dowiedzą o tym. Oni tylko wbijają mu gwoździe do trumny, często zagorzali katolicy, nie rozumiejący życia a dla których pewne zasady są ważniejsze aniżeli drugi człowiek, postawienie na swoim bo ktoś źle robi, trzeba wywierać na nim presję, jemu każą zobaczyć coś a on nie ma wzroku, oni tego nie rozumieją. Nie przejmuj się chłopie tacy są ludzie, będziesz uciekał od nich ale będziesz czuł ich oddech, czuł ich presję, która cię zabije. Ludzie ciebie nie zabiją ale ich presja.

Najczęściej obserwuje się u niego urojenia prześladowcze, a wygłaszane sądy są inicjowane przez lęk. Ma fałszywe przekonania na różne tematy, często irracjonalne, pomimo tego, że może posiadać wielką wiedzę. Różni się od innych tym, że nie umie rozróżnić rzeczywistości od swojego urojonego świata, który dla niego jest priorytetem. Osoba ta boi się, że ludzie przeciwko niej knują, prześladują ją, śledzą a te urojenia potrafią zmienić jego życie, przeskakuje z tematu na temat bez logicznego związku. Mądrzenie się, używanie dziwacznych słów i struktur językowych – to skutek zaburzenia myślenia. Wielu katolików źle określa taką osobę, uważa ją za grzeszącego pychą, a oni nie wiedzą, że on nie jest świadom tego co robi. Dużo mówi, raptem robi przerwę i kontakt się urywa. Również przyjmuje dziwne pozycje, śmieje się w niestosownych sytuacjach, martwi się kiedy nie powinien, przestaje o siebie dbać, niestosownie się ubiera, jest nieufny, zamknięty w sobie. Obniżona motywacja do nauki i pracy, trudności w relacjach z innymi sprawiają, że traci chęć do życia.

Warto zatem pomyśleć nad tym, że bycie pomocnym, serdecznym i ciepłym może okazać się dla kogoś lekiem na zranioną duszę, a my nawet nie będziemy tego świadomi. Tak właśnie a nie wywieranie presji, szczególnie przez wierzących, i wpędzanie do grobu. Należy się nad tym zastanowić, że nie warto stać silnie przy swoich racja a pomagać. Prawdziwa wiara nie polega na tym, że się zna wszystkie przykazania, pismo święte itp a polega na tym aby umieć docierać do ludzi. Ubolewam, że wielu o tym zapomina

Tutaj Pani, która jest wdową i pisze do mnie, więc może Pani by opisała to na forum, może ktoś Pani pomoże. U mnie jest kiepsko finansowo a do tego jestem w bardzo kiepskiej kondycji psychicznej. Widzi Pani takie mamy teraz życie. Człowiek wierzący jest traktowany przez niewierzących bardzo niekorzystnie. Ogromny stres to wszystko powoduje to wszystko. Modlitw wskazana. Ostatnio spotkałem biednego człowieka (ale nie finansowo jak to inni uważają, ale takiego opuszczonego i osamotnionego), prosił o wizytę u siebie. On jest wręcz ośmieszany, za to, że jest osobą chorą psychicznie, przerażające ale prawdziwe. U mnie liczy się tylko ten ubogi, ten co ma wszystko to unikam go łukiem. A dlaczego bo on jest za bardzo nastawiony na ten świat, na branie kosztem moim. A ten biedny to dla niego nawet te 5 minut rozmowy jest szczęściem. Ostatnio zdenerwował mnie lekarz, kiedy byłem u niego z problemami zdrowotnymi natury fizycznej, dając mu nawet dokument na to. Stwierdził, że ten dokument jest skorumpowany ze względu na to aby nie mógł pójść do wojska. Paranoja, nawet mnie nie zbadał a stwierdził, że w tamtym czasie załatwiano sobie takie dokumenty aby nie pójść do wojska. Nie wierzył, że mam taką dolegliwość, dlaczego bo mam dobrą sylwetkę. Trzy lata temu będąc na pielgrzymce, końcówki etapów jeździłem samochodem, bo te problemy zdrowotne się nasilały. Poznałem tam pewną starszą panią, która kiedyś pracowała z osobami, które mają podobne problemy i powiedziała, że siła mnie weźmie na podratowania zdrowia. Jakoś zapomniałem dać jej telefonu. Cóż to są przeciwności losu, nie trzeba się załamywać. Bóg mi wiele pomógł. Jemu od najmłodszych lat zaufałem, czułem Jego obecność. Zawsze pomimo wielu utrapień wskazywał, że jest przy mnie. Wiele razy kiedy miałem kilkudniowy okres ciężkich problemów psychicznych, zwracałem się do niego a na drugi dzień czułem się super.

a to jednak Pani tutaj napisała. Życzę powodzenia, napewno nie jest lekko. Ciężko Pani się podnieść ale ja biednych ludzi darze wielką sympatię. Napewno znajdą się prześladowcy, dla których wszystko jest super, uważając, że nie ma biedoty. To jest przykre, ale prawdziwe. Jeszcze jedno powiem do Pani, bo Pani jest moim człowiekiem, kiedyś pewna dziewczyna jak byliśmy na pielgrzymce nastoletnia krytycznie oceniała pewnego alkoholika. Wpędzała go w poczucie winy a on jest chorym człowiekiem, który musi się leczyć.

Napewno łatwo jest powiedzieć Pani, że wszystko będzie dobrze. Jednak tak nie powiem, bo to zależy od Boga, należy się modlić i być dobrej myśli. Niech Pani się trzyma, to my oboje jesteśmy biednymi ludzmi. Niech Pani się nie przejmuje krytyką innych

tutaj szanowny pan bardzo to zrozumiał. Dzięki, Pozdrawiam

znowu zmotywowałem się zabrać głos w tym swoim domowym osamotnieniu. Obecnie przebywam w swoim prywatnym świecie, nie mam kontaktu z rzeczywistością, nie jestem w stanie logicznie rozumować ani kontrolować swoich emocji, czuję wyobcowanie. Dlatego mówię wam to wszystko aby ratować innych ludzi, bo ja za bardzo nie mam siły tego robić

Długo zastanawiałem się nad tym aby tutaj wstąpić. Cieszę się, że wspieraliście Zenona, może go słuchaliście, choć ciężko było go słuchać. Zenon odszedł na zawsze ponad rok temu, za wcześnie. Byłem chyba jedyny który go rozumiał, większość to go ganiła i to ci, chyba najbardziej wierzący ze wsi. Zenon może nie był moim kolegą ale był moim towarzyszem, którego pomagałem w korzystaniu z komputera.