http://www.mateusz.pl/list/0407-prusak.htm

polecam gorąco

pzdr

Piękne te wszystkie teorie... Ciekawe jak wygląda to w praktyce? Po latach stwierdzam, że mam tylko jednego przyjaciela - to Bóg. A te wszystkie ziemskie przyjaźnie to "marność nad marnościami".

Gościu Przeciez Bóg mowi do nas przez ludzi i poznajemy Go m.in. przez ludzi... Mieszka w drugim człowieku i nie można o tym zapominać.

rozalko - i mysle ze gościowi tez o to chodziło - ze w tym tkwi niebezpieczeństwo.... bo jeśli na swojej drodze spotkasz samych złych ludzi?

aczkolwiek czy to jest mozliwe? spotkać samych złych?

a ja mam jednego prawdziwego przyjaciela. znamy się od pierwszej klasy podstawówki i nigdy nie było między nami konfliktów :P mówcie co chcecie ale prawdziwa przyjaźń jest wieczna

Zgodziłbym się z przedmówcą

Ciekawe, swoja drogą, czy zimskie przyjaźnie trwać będę w Niebie
Ja wiem, że trudno operować miernikami ziemskimy gdy rozmawiamy o Niebie i Wieczności, ale byłoby fajnie spotkać Tam wszystkich tych ludzi, którzy tu byli nam bliscy

pzdr

Hmm...tak przeglądam sobie ten temat - stary już jest Przeczytałam moje posty i jestem, szczerze mówiąc, przerażona. Pisałam to rok temu i chyba byłam wtedy niespełna rozumu
Teraz moimi najlepszymi przyjaciółmi są mężczyźni, a pisałam, że nie wierzę w przyjaźń damsko - męską. Jak to wszystko się pięknie zmienia...

Tak jakoś mnie refleksja dopadła późną porą...

Dobranoc

czy mozna wiec powiedziec, ze czasem nie ma sie przyjaciół z własnego powodu? dlatego, że nie potrafimy opuścić naszych lęków przed wyśmianiem, zlekceważeniem? że nie umiemy być "sobą"?

Elka, nie bardzo cię rozumiem, o co chodzi?
Zadałaś pytanie, że czasem nie ma się przyjaciół z własnego powodu? Odpowiadam: tak. Bowiem ode mnie zależy, czy będę miała przyjaciela/ciółkę, bo muszę być lojalna, wierna, prawdomówna i dyspozycyjna przez 24 h/dobę. Dla owego przyjaciela.
Piszesz dalej:
"dlatego, że nie potrafimy opuścić naszych lęków przed wyśmianiem, zlekceważeniem?"
Czy to oznacza, że nie umiemy tych lęków wyjawić przyjacielowi, bo śmiałby się z nas? zlekceważył? "Nie umiemy być sobą" - piszesz dalej. Jak przed przyjacielem nie możemy być sobą? Musimy otworzyć się przed nim całkowicie, bo...z prostej przyczyny: ufamy mu.
Ja myślę, że jeśli to przyjaciel, to całe lęki, które miotają mną powierzam mu i nie wyśmieje mnie, nie zlekceważy.
Nie staram się tu dawać przymiotników do słowa PRZYJACIEL, typu prawdziwy, wierny, od serca, dobry, oddany, serdczny itp. Bo przyjaciel to przyjaciel. Nie ma przyjaciół prawdziwych i nieprawdziwych, są tylko przyjaciele.
SJP Szymczaka tak definiuje przyjaciela:
"człowiek darzony zaufaniem, zwolennik, miłośnik, protektor", m.in.
I to mówi wszystko. Wierny, dobry, wypróbowany.
Wg mnie przyjaciel nigdy cię nie odepchnie, zawsze znajdzie czas dla ciebie, zawsze ci pomoże. Zawsze.
Oprócz Boga, który nas zawsze popiera, ufa nam, słucha nas, mamy przyjaciół też wśród ludzi. Przecież to z nimi żyjemy, rozmawiamy tu na ziemi. I bez przyjaciół życie byłoby żałosne, po prostu.
Słyszałam też taką opinię, że prawdziwym przyjacielem jest pies, który cię nigdy nie zdradzi, zawsze będzie z tobą i twoje tajemnice ma dla siebie tylko.
A ludzie kiedyś będący przyjaciółmi stają się nagle zdrajcami, nie dochowują twoich tajemnic, a wręcz się z ciebie wyśmiewają. Może w tym jest też trochę racji????

Tak przeglądam sobie ten temat...

Niejako przymuszona dzisiaj chcę napisać znowu coś innego Generalnie w przyjaźni damsko-męskiej zasada jest taka: trzeba uważać

Nadal w tę przyjaźń wierzę, bo mam na to żywe dowody - przyjaciół, ale wiem też, że nawet w najczystszej przyjacielskiej relacji może zakraść się ten element podobania się, powiedzmy. Z czasem, w miarę poznawania i dostrzegania coraz więcej podobieństw, można zacząć myśleć: "a może to ten? czemu nie? przecież tak świetnie się dogadujemy, tak dobrze nam ze sobą..." Tymczasem druga strona może tak tego nie odbierać. Owszem, dobrze nam ze sobą, ale Ty mi się nie podobasz, nie ma tej iskierki, co to powinna się pojawić. No i mamy zgrzyt Gdy jedna strona chce coś więcej, a druga może jej dać tylko przyjaźń najczęściej niestety relacja się rozpada, umiera śmiercią naturalną. Bo niby co? Nadal będziemy chodzić na spacery, śmiać się, przywiązywać drugą osobę do siebie i patrzeć jak cierpi? Nie wiem kto potrafi to znieść. Może czas coś tu zmienia, ale sama nie wiem...

Także, powtórzę się, generalnie trzeba uważać Najlepiej by było przyjaźnić się, gdy jest się już żoną/mężem albo gdy jest się superdojrzałym emocjonalnie człowiekiem. Wtedy chyba jest bezpiecznie

A tak w ogóle, to przyjaźń piękna jest!

PS. Mam nadzieję, że nie zmienię zdania znowu za jakiś czas

Biblia nakazuje nam kochać zarówno naszych bliźnich jak i naszych wrogów. Prawdopodobnie dlatego, ponieważ z reguły są to ci sami ludzie. Chesterton

Jak się nad tym zastanowiłem to... coś w tym jest! To by nawet tłumaczyło problemy z przyjaźniami w młodości (i późnej młodości ). Jak się nie odkryło powołania, to jednak wciąż się szuka, nie?
A dojrzałość emocjonalna to całkiem niezły fundament, pod warunkiem, że jest

Tzw. "małżeństwo w dzisiejszych czasach" niestety nie wyklucza tej niedojrzałości. Bo jest moda na niedojrzałość - pod płaszczykiem spontaniczności. Miłość, wierność i uczciwość małżeńska są chyba częściej wystawiane na próbę. Ale to chyba inny wątek

Czy chrześcijańskie małżeństwo zapewnia dojrzałość, czyli warunek konieczny dla rozwijania czystej przyjaźni damsko-męskiej?
Weźmy takie małżeństwo chrześcijan dziewiętnastolatków? Chyba nie wyklucza niedojrzałości, ale jest z pewnością ukierunkowane na dojrzałość

Czyli jest nadzieja! Nie trzeba być prof. Półtawską ani Papieżem. Uffff...

Dzięki Rozi

w ostatnich dniach doświadczam, jak wiele daje mi przyjaźń jak mnie podtrzymuje w tym, kim jestem i jaka jestem

przyjaźń ze strony męża to coś bardzo cennego, nad czym warto pracować, bo to procentuje obficiej niż wyłącznie seksualność czy podobanie się

mam to wielkie szczęście, dar od Boga, ale też i niewielki wkład z mojej strony, że mogę męża nazwać przyjacielem

mam nadzieje, ze peterek to czyta :D:D:D może odpisze

ps. nie znaczy to, ze nie rozmawiamy w realu ale tak sobie myślę, że publiczne okazywanie sobie nawzajem szacunku i radości z bycia wzajemnego jest bardzo miłe to taka moja spóźniona "walentynka" dla meża

Przyjaźń jest innym rodzajem miłości.
np. gdy dziewczyna zakochała się w duchownym ma prawo to kontunołować, tylko tyle, że polega to na innej zasadzie niż na tym co kojarzy się nam z miłością.
-Kochasz mnie?- spyta przeciętne polka.
-Kocham cię na dżycie!- odpowie jej facet, któremu w głębi duszy zależy jedynie na seksie.
-To wyjdź za mnie!
Wtedy facet wypluwa kawę na stół.
Miłość to nie tylko miłosć fizyczna, nie tylko małżeństwo. To może być i uwielbianie kogoś i właśnie speczyficzna przyjaźń.
Jeżeli dziewczyna faktycznie kocha kapłana i nie może od niego oderwać myśli, to niech mu to powie, nie obrazi się!
Wręcz przeciwnie!
Innym przykładem może też być miłość pomiędzy dwoma dziewczynami. Oczywiscie nie mówię o fizyczniej, bo to co innego niż to o co mi chodzi.
Raczej myślę o czymś co jest ponad przyjaźnia, ale nie wkracza w ramy miłości oddania. Czy to nie miłość?