Odniosę się tylko do tej części, bo z resztą się zgadzam. Otóż tutaj widzę pewien błąd rozumowania. Przede wszystkim, to "wiedza" o tych sprawach nie sprowadza się jedynie do poznania teoretycznego. Może i w wypadku osób nieposiadających dzieci łatwo jest doradzać, zwłaszcza gdy przyjmie się tak popularną w religijności naturalnej postawę mentora prowadzącego studenta do coraz wyższych poziomów dyscypliny duchowej... Rodzicielstwo natomiast zmienia gruntownie psychikę człowieka. Bardziej w wypadku kobiet niż mężczyzn, ale i u nich zmiany są zauważalne. Jest to też dostrzegane przez otoczenie. Pojęcie "stary kawaler" czy "stara panna" kojarzy się z rozmaitymi dziwactwami i nawykami, które nie raziłyby u osób młodszych, ale u starszych są przykre. Natomiast księża są traktowani z tak dużym dystansem, że ich dziwactwa dostrzegalne są tylko przez ich własną rodzinę. Również ta ich rodzina, bracia, siostry i ich potomkowie, raczej nie uwzględniliby porad swoich wyświęconych krewnych, gdyby chcieli oni narzucać się np. z metodami wychowawczymi dzieci.

Co oczywiście nie znaczy, że nie ufam swoim znajomym księżom (no, może jednego nie całkiem znoszę), tylko dlatego, że są w celibacie. Celibat jest dla mnie zupełnie obojętną kwestią.

Po drugie, to lekarz onkolog leczy pacjenta z nowotworu. Natomiast wsparciem duchowym zajmować może się zupełnie kto inny i byłoby nawet dobrze, gdyby sam doświadczył głębokiej bezradności związanej z własną, przynajmniej podobną chorobą. Grupy wsparcia dla chorych na nowotwór są skuteczne przede wszystkim wtedy, gdy uczestniczą w nich sami chorzy. Wymieniając doświadczenia, są w stanie łatwiej przeżywać swoje dolegliwości.

Co do cytatów:
Jezus słysząc to, rzekł mu: "Jednego ci jeszcze brak: sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie; potem przyjdź i chodź ze Mną."
[Łk 18,22]

Wówczas Piotr rzekł: "Oto my opuściliśmy swoją własność i poszliśmy za Tobą". On im odpowiedział: "Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu albo żony, braci, rodziców albo dzieci dla królestwa Bożego, żeby nie otrzymał daleko więcej w tym czasie, a w wieku przyszłym - życia wiecznego".
[Łk 18,28-30]

Rzekli Mu uczniowie: "Jeśli tak ma się sprawa człowieka z żoną, to nie warto się żenić". Lecz On im odpowiedział: "Nie wszyscy to pojmują, lecz tylko ci, którym to jest dane. Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki takimi się urodzili; i są niezdatni do małżeństwa, których ludzie takimi uczynili; a są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni. Kto może pojąć, niech pojmuje!"
[Mt 19,10-12]

Ten zaś, kto wstąpił w związek małżeński, zabiega o sprawy świata, o to, jak by się przypodobać żonie. I doznaje rozterki. Podobnie i kobieta: niezamężna i dziewica troszczy się o sprawy Pana, o to, by była święta i ciałem, i duchem. Ta zaś, która wyszła za mąż, zabiega o sprawy świata, o to, jak by się przypodobać mężowi.
[1 Kor 7,33-34]

pozdrawiam

kastor podał super cytaty czesto przeciwnicy bezżenności powołują sie na księge rodzaju zapominając że w Piśmie jest masa cytatów które oppowiadają sie za bezżennością ...

I właśnie dlatego dobrze jest wysłuchać wtedy rad człowieka, który zachował obiektywne spojrzenie na te sprawy.



Oczywiście, nikt tego nie neguje. Ale też nikt nie postuluje, by tego rodzaju grupy wsparcia " zastępować " księdzem. W szpitalach są zarówno grupy wsparcia, jak i księża - i jakoś sobie nie wadzą.

Czemu zatem nie pytać się dzieci lub kastratów? Ich spojrzenie będzie jeszcze bardziej obiektywne...

Super, ale co to ma wspólnego z bezżennością?

To jest dobra rada, ale najlepiej ją przeczytać w pełnym kontekście. Kontekst ten jest zaś podany u św. Mateusza (por. Mt 19,16-20,16). Kontekst ten zazwyczaj ucieka, a to z powodu podzielenia Pisma na rozdziały i wersety niezupełnie zgodnie z rzeczywistą treścią. W każdym razie wiersz 20,1 zaczyna się od słowa "Albowiem" i jest wyraźnie kontynuacją przedstawionego przez Ciebie tekstu. Ten zaś fragment opowiada o robotnikach ostaniej godziny. Zostali tak samo wynagrodzeni, jak i ci, którzy - odpowienio interpretując - "opuścili żonę, braci, rodziców albo dzieci dla Królestwa Bożego". Oczywiście jest to mało przyjemne dla wszystkich teologów, którym się wydaje, że w Niebiosach są jakieś specjalne miejsca dla szczególnie zasłużonych. Stąd problem ten jest poruszany nader rzadko.
Tyle więc o owej radzie ewangelicznej. Jeżeli ma ona jakiś rzeczywisty wydźwięk, jest to raczej zaproszenie do nietraktowania swoich wyrzeczeń jako tytułu do jakichkolwiek zasług.

Sami, to znaczy, że nikt ich do tego nie zmuszał, ani nie czynił z tego warunku. Do VII w. biskupi, także papieże, miewali małżonki, a ich synowie piastowali w Kościele najwyższe urzędy: św. Sylweriusz był synem 52. papieża - św. Hormizdasa, a święci Bonifacy I, Feliks III i Anastazy byli synami kapłanów.

Tak jak powyżej - historia zweryfikowała tę argumentację św. Pawła. Małżeństwo nie przeszkadza w świętości, czego dowodem są przede wszystkim Maria i Alojzy Beltrame Quattrocchi. Zachęcam też do przeczytania interesującego artykułu "Parami do nieba. Małżeńska droga świętości", Mateusz.pl.

Znacznie lepsze uzasadnienie celibatu jest podane w encyklice Pawła VI Sacerdotalis Caelibatus (Opoka.org), do której przeczytania serdecznie zachęcam.

A jak sobie wyobrażasz ojca rodziny, który oddaje cały majątek; dzieci jedzą piasek, a tatuś wędruje po Galilei?

Co do Twoich biblijnych wywodów to się nie zgodzę - moja Biblia jest jakaś inna . Jakbyś chciał kontynuwać ten wątek to napisz mi jeszcze raz, bo może nie zrozumiałem.


Świętość małżonków objawia się przede wszystkim w domu i najbliższym otoczeniu. Ktoś kto żyje sam może pomagać innym z większym rozmachem - wyobrażasz sobie ojca rodziny który niekiedy spowiada po 18 godzin dziennie (o.Pio), albo matkę, która całymi dniami opiekuje się trędowatymi (matka Teresa)? A właśnie do takiej miłości 'na maxa' Jezus wzywał.

Jeśli komuś marzy się mieć rodzinę, a przy tym służyć Bogu to przecież mamy cos takiego jak 'stały diakonat' .

Generalnie można żyć w małżeństwie i być świętym czemu nie? Można przecież żyć wg przykazań bedac samotnym jak i w związku. Jednak nie czarujmy się ale bycie mężem/ojcem czy tez żoną/matką zoobowiązuje. Człowiek jest do różnych rzeczy powołany. Jeden bedzie powołany do bycia mężem i ojcem drugi do bycia księdzem a jeszcze inny do życia w samotności aby po pracy np służyć bliźnim choćby przez wolontariat. JEszcze inny bedzie powołany żeby np. być misjonarką miłości i służyć trędowatych a inny zostanie albertynką i bedzie słuzył bezdomnym. Czy któreś powołanie jest gorsze, epsze? Nie sądze, każde jest dobre jeśli ktoś dobrze je realizuje.

druga sprawa ktos napisał chyba tutaj że celibat to wynaturzenie , przepraszam niby dlaczego ? Gdzie jest napisane że sex to taka sama potrzeba jak jedzenie? Czy od braku sexu ktoś umarł ? Jeśli ktoś nie czuje sie powołanym do życia w związku małżeńskim to jego sprawa czy wybiera inną drogę.

Brak jakichkolwiek potrzeb seksualnych to jest moim zdaniem rodzaj zaburzenia- aseksualizm się toto nazywa,
Natomiast mieć takie potrzeby i je powstrzymywać to już inna sprawa, zapewne ma wady i zalety, zależne od osobowosci delikwenta.

Brak jakichkolwiek potrzeb seksualnych to jest moim zdaniem rodzaj patologii- aseksualizm się toto nazywa,
Natomiast mieć takie potrzeby i je powstrzymywać to już inna sprawa, zapewne ma wady i zalety, zależne od osobowosci delikwenta.
Od braku seksu nikt nie umarł- natomiast przymusowy celibat u osób obdarzonych dużym temperamentem może byc powodem zaburzeń psychicznych.

Ja nie mówie o braku potrzeb, ale własnie o sytuacji że jest popęd, ale nie realzuje go. Przecież nie można komuś powiedzieć że musi uprawiać sex. Oczywiście zgadzam się że sex to ludzka potrzeba ale nie można jej porównać do potrzeby jedzenia i picia ( bo takie porówniania niektórzy dokonują). Bez jedzenia i picia ciezko żyć a bez sexu idzie. No chyba że ktoś nad tym nie panuje to napewno życie w celibacie nie jest mu pisane.

Zgadzam sie z tym. Sex nie jest pierwsza i najwazniejsza potrzeba czlowieka i bez niego da sie zyc. Kaplan, decydujac sie na celibat, powinien "miec jaja" i go przestrzegac. Zdaje sobie sprawe z tego, ze nieraz jest BARDZO ciezko, ale wiedzial na co sie decyduje.
Choc z drugiej strony....w seminarium nie bylo praktyki i nie da sie tak do konca wszystkiego nauczyc...

Najłatwiej jest sprowadzić do absurdu.. księża dodatkowo są kształceni w zakresie etyki, nauk o rodzinie, a zatem posiadają odpowiednie kompetencje.