Chory jest raczej stosunek chrześcijańskiej nauki do wiadomych spraw. No niestety.

Andy72->

Ja mam całkiem zdrowe myśli... A to Pan się podpina pod rozmowę...

Co masz na myśli mówiąc "Chory jest raczej stosunek chrześcijańskiej nauki do wiadomych spraw"?, nauki Jezusa to nie utopia, choć z drugiej strony ukazuje ideał

Andy72->

Może Pana ideał, może pewnych ludzi ideał, ale nie wszystkich.
Lurker wypowiedział się w imieniu tych 'nie wszystkich', i ma rację.

Proponuję przejść na formę koleżeńską, nie musi Pani mówić mi per Pan.

Oj to wcale nie mój ideał, trudno było mi go zaakceptować, przez to nawet nienawidziłem Jezusa, ale jest to ideał Boga, zawarty w Starym i Nowym Testamencie - czyli ideał obiektywny.

Lurker wypowiedział się przede wszystkim w imieniu własnym (i przy okazji wiadomo już, po co głównie do tego Szatana lazł...).

Lurker proponuje też rozpatrywać osobno nauki Jezusa, a osobno naukę chrześcijańską AD 2013, z rozmaitymi późniejszymi naleciałościami i doprecyzowaniami. O wielu sprawach, na które chrześcijanie mają wypracowaną precyzyjną doktrynę, Pismo nie wspomina.

Nauki Boga są trudne, to nie "róbta co chceta" Owsiaka

Andy72->

A bardzo chętnie, zapraszam na priv! (toast mrozi się ), ażebym nie musiała
Celebruję osobiście i prywatnie, oraz z przyjemnością

Lurker->

Buuu... a to nie można się, ani troszkę, podpiąć?

To "kochaj i rób co chcesz" św. Augustyna.


Na własną odpowiedzialność... Moja myśl nie jest ani kompletna, ani szczególnie głęboka, natomiast jest, miejscami przynajmniej, nieco radykalna. Więc nie gwarantuję, że podpinając się, nie przeczytasz pewnego dnia dyskusji, w której się nie wybronię.

Mamy pewne drobne różnice, jest nawet nie róbcie a róbta, to tak jakby zamiast "idźcie" powiedzieć "wynocha", a główna różnica że święty Augustyn na pierwszym miejscu postawił "Kochaj", wszystko inne jest mało ważne, to lepiej niż "nie kochaj" ale rób to i to.
Ciekawe, że Boga, który kocha i robi co chce oskarża się że jest nie taki jak byśmy chcieli.

Lurker->

Jeśli nam z przemyśleniami po drodze (niewykluczone), będziemy bronić razem. Jeśli nie, znajdziemy punkt do polemiki (też ciekawe) lub zboczymy każde na własne ścieżki. Na chwile obecną się zgadzamy. Więc na własną odpowiedzialność...

Oki, skoczmy teraz do tego posta...


Kogo domyślasz się w Szatanie? Demona, tworu Śiwy?


Kogo domyślasz się w Panu Bogu?


Czyli "niech się góry wkoło zapadają". Ciekaw jestem, jaki byłby sens takiej zaaranżowanej walki z punktu widzenia sadhaki i jakiego jej końca by się spodziewał.


Nawet jeśli oznacza to, że Twoja religia jest fałszywa?


Nie mogę oprzeć się pokusie wprowadzenia lekkiego offtopa i zapytania się, jak wygląda "koniec świata" w śiwaizmie, o ile w ogóle jakoś wygląda. : )

I jeszcze słowo do WISTa:


Chciałbym się zapytać o powód tej nienawiści. Wiem oczywiście, że w myśl ortodoksji Szatan uniósł się pychą, kiedy okazało się, że człowiek jest w łaskach u Pana Boga, większych niż on sam. Czy jednak jest to powód, aby od razu nienawidzieć?

Prosiłbym też o rozstrzygnięcie dylematu mojego i SweetChilda:

Szatan nie jest równy Bogu i z tego wynika chrześcijański optymizm

Mam namyśli umięśnioną klatę itd. skrytą pod szatami


Wszędzie wrogami bogów były demony, Śiwa też z niejednym walczył. Ale nie sądzę, by był to powrót jakiegoś demona pokonanego w przeszłości. Raczej jakiś nieznany boss


Hmmm, nie wiem. Może jakiegoś demona udającego dobrego boga?


Rodzaj próby, czy dobrze rozumiem nauki, czy potrafię wytrwać w wierze i pozostać niewzruszonym. Czy rozumiem, że bogowie są emanacjami Brahnama, że Bóg jest wszystkim.


No ale skąd miałbym pewność, że to oznacza, że moja wiara jest fałszywa?


Istnieje pewien cykl. Świat powstaje, jest przez określony czas a później zostaje unicestwiony. Następuje tzw. "noc kosmiczna", po której znów powstaje świat i tak w kółko (teoria cyklicznego wielkiego wybuchu, czy jakoś tak).
Śiwa jako Nataradża jest panem tańca. Ponoć gdy nadejdzie czas końca świata, wykona straszliwy taniec, który doprowadzi do jego zniszczenia - dzięki czemu będzie mógł później powstać nowy. Taniec może być tutaj metaforą jakiejś złożonej reakcji łańcuchowej, lub gwałtownego kurczenia się świata.