I coś nie tak z moralnością albo psychiką tej dziewczyny też jest chyba "nie tak" jeżeli kręci sie w miejscach szczególnie narażonych - na dodatek często ubrana w prowokacyjny sposób

Nie narzekaj zatem na Boga - spójrz może wpierw na samą kobietę ...

Zauważ taką rzecz - gwałciciel to osoba zwykle albo o osłabionej moralności i/lub osłabionej psychice.
Bywa iż ta osoba tak naprawdę nawet i nie odpowiada za to co robi - po prostu jest to osoba chora psychicznie albo zwyrodnialec dla którego nie liczy się nic poza jego własna chęcią.
niezależnie od tego - dziewczyna zwykle sama naraża sie na gwałt

I coś nie tak z moralnością albo psychiką tej dziewczyny też jest chyba "nie tak" jeżeli kręci sie w miejscach szczególnie narażonych - na dodatek często ubrana w prowokacyjny sposób

I gdzie w tym Bóg który pragnie pełni życia i szczęscia dla każdego człowieka?
[...]
Opatrzność Boża czuwa nad życiem człowiekiem.

A więc to że tak może się stać moze świadczyc o tym ze to co stworzył Bóg jest niedoskonałe. Dlaczego więc tak jest?

niezależnie od tego - dziewczyna zwykle sama naraża sie na gwałt którego w ogromnej większości przypadków jest w stanie uniknąć.

Ja bez problemu znalazłbym jeszcze tysiąc przykładów na to, że to co stworzył Bóg jest niedoskonałe. To widać gołym okiem i mam nadzieję, że katolicyzm nie nakazuje wiary w doskonałość stworzenia.

Bóg nawet w takim dramacie jakim jest gwałt daje iskrę radości - nowe życie, które MOŻE być największą radością matki , o ile otoczenie jej pomoże się z tym uporać i znaleźć w sobie pokłady miłości do niewinnej istotki.

Ale przecież Bóg jeszcze jest Wszechmogący, czyli wszystko może, a ten przymiot Boga raczej byłby sprzeczny z tym że może dojść do tego, że powstanie życia jest wynikiem gwałtu.

Tym bardziej, że odrzucenie koncepcji Dobrego Boga nic nie daje, to właśnie wiara w Boga pozwala mieć nadzieję, że w całej tej niesprawiedliwości bytowania jest jakiś głęboki sens

a wszystkie ziemskie rachunki krzywd zostaną kiedyś sprawiedliwie (ale i miłosiernie) wyrównane.

Nie bardzo rozumiem SweetChild... Czy chcesz powiedzieć, że niesprawiedliwość świata jest zamysłem Boga i dlatego ma sens?

Nie lepiej porzucić myśli o tym co było i zamiast wspominać krzywdy z nadzieją sprawiedliwości zająć się tym co możemy zrobić dobrego i pożytecznego w chwili obecnej?

Nie mów, że Cię opuszczam
ja przecież nadal przybywam.

Spójrz uważnie: przybywam w każdej sekundzie,
żeby zostać wiosennym pączkiem na drzewie,
maleńkim ptaszkiem o słabych skrzydełkach,
który w gnieździe uczy się śpiewać,
gąsienicą ukrytą w kwiecie,
klejnotem ukrytym w kamieniu.

Wciąż przybywam by śmiać się i płakać,
żywić nadzieję i lęk.
Rytm mojego serca odmierza narodziny i śmierć
wszelkiego istnienia.

Jestem ważką, która wylęga się z poczwarki,
i ptakiem, który przylatuje nad rzekę,
w samą porę, by zjeść ważkę.

Jestem żabką radośnie pływającą w stawie
i zaskrońcem, który cicho pełznie w trawie,
żeby pożywić się żabką - nagle zerwał się wiatr.

Jestem dzieckiem Ugandy wychudzonym do kości.
Moje nóżki są cienkie, jak pręty bambusa.
Jestem handlarzem bronią.
Sprzedaję Ugandzie śmiercionośny oręż.

Jestem dwunastoletnią dziewczynką uciekająca na łodzi
zgwałconą przez pirata.
Rzucam się w fale oceanu.
I jestem piratem, a moje serce niezdolne jest kochać,
ani rozumieć.

Jestem członkiem politbiura
w moich dłoniach spoczywa władza
i jestem człowiekiem,
który spłaca ludowi dług krwi
umierając powoli w obozie przymusowej pracy.

Moja radość jest jak wiosna,
pod jej tchnieniem kwitną kwiaty.
Mój smutek jest jak rzeka łez,
zdolna wypełnić sobą cztery oceany.

Proszę, wymień wszystkie moje prawdziwe imiona,
abym mógł naraz usłyszeć cały mój płacz i śmiech,
zobaczyć, że mój smutek i radość są jednym.

Proszę, wymień każde z moich imion
bym się przebudził,
i by otwarły się wrota mojego serca-
bramy współczucia.

A ja uważam, że lepiej jest zrobić to co przyniesie dobrą zmianę dla nas i dla tego, który nas skrzywdził. Przykładowo czasami lepiej jest się bronić i pobić napastnika, który dzięki temu zda sobie sprawę z tego, że nie jest niezwyciężony, niż oddać mu ewangelicznie "szatę" której żąda i utrwalić w poczuciu bezkarności.

To dla mnie dziwna postawa wybaczyć komuś, a jednocześnie po cichu mieć nadzieję, że oberwie za swoje.