Ojczyzna - czy dziś ktoś może się nazwać patriotą?
Być Polakiem - to powód do dumy czy do wstydu?
Czy gdyby była okazja opuścilibyści kraj? dlaczego?
Co można dziś zrobić dla ojczyzny?

Moim zdaniem należałoby najpierw zdefiniować tzw. "polską rację stanu". Wówczas patriotą nazwalibyśmy tego, kto działa zgodnie z tą racją.



Do dumy, ale nie samozachwytu.



Z czystym sumieniem mogę odpowiedzieć, że nie. Z wielu przyczyn, między innymi dlatego, że całkiem mi tu dobrze. Ale też dlatego, że to mój kraj. To tak jak kibic nie opuszcza swojej drużyny, nawet jeśli uważa, że gra słabiej niż przeciwnicy.



Jak wyżej, działać zgodnie z polską racja stanu.

Patriotą na pewno ktoś się może nazwać - to nie ulega wątpliwości. Zresztą żyją jeszcze ludzie, którzy walczyli za Polskę na Drugiej Wojnie Światowej. Bycie Polakiem to moim zdaniem ani powód do dumy, ani do wstydu - podobnie jak bycie mężczyzną lub bycie kobietą. Każdy musi mieć jakąś płeć i tak samo każdy musi być jakiejś narodowości. Nie uważam aby należało się dopatrywać w narodowości czegoś więcej, a zwłaszcza środka do wybielenia/wywyższenia samego siebie.
Mam okazję opuścić kraj, ale nie opuszczę, bo mi tu dobrze Bardzo lubię swoje miasto - Szczecin - i myślę, że mógłbym tu przeżyć całe swoje życie.
Ojczyzna to pewne abstrakcja, dlatego nie mogę powiedzieć co można dla niej zrobić, jednak jeśli chodzi o naród, o Polaków, to można się starać być jak najlepszym człowiekiem, uczciwym, uprzejmym, uczynnym i pracowitym - dzięki temu i nam, i innym ludziom będzie się żyło lepiej i przyjemniej.

Tak. Nie koniecznie w sposób, w jaki rozumieją to pojęcie Wszechpolacy, ale z całą pewnością tak.

Dumy? Za dduże słowo. Do zadowolenia.... też nie wiem. Dumny jestem z bycia człowiekiem, a najpierw jestem człowiekiem, a dopiero potem Polakiem.

Okazję mam non-stop, ale na razie mi tu za dobrze. Natomiast jeśli nastepne wybory zafundują nam podobną ekipę, ew. Polska wprowadzi całkowity zakaz aborcji albo w jeszcze większy a prawomocny sposób zbliży się do państwa wyznaniowego - nie będę się zastanawiał.



Zależy jak kto rozumie ojczyznę. Dla mnie kierunki polityczne zbliżone do PiS, LPR, tudzież RM dzialają na szkodę mojej wizji ojczyzny.

A generalnie co można robić? Hmmm... Ja jestem dużo za granicą - wg mnie to wystawiać swojemu krajowi dobre świadectwo, przeciwstawiać się stereotypom, które w pewien sposób sami stworzyliśmy. Ostatnio też regularnie musiałem tłumaczyć Szwedom, że Polska to jeszcze wolny kraj.

Crosis

A wiesz... ojczyzna to tyle co ojcowizna, czyli pewien dorobek wcześniejszego pokolenia, które otrzymałem w spadku. Co prawda w tym przypadku nie na wyłączność. Tak to rozumiejąc, to czemu miałbym pogardzać czymś co otrzymałem? To by było dziwne. Nawet jeśli pochodzi się z rodziny ubogiej, to ceni się to co się otrzymało, bo lepiej mieć coś niż nic.
Trudno więc oczekiwać, że ktokolwiek zdrowy na umyśle, będzie z pogardą się odnosił do tego co otrzymał. Coś takiego może nastąpić tylko w wyniku konfliktu rodzinnego - ktoś może uznać, że rodzic jest wyjątkowo żałosną postacią. Ale.. gdy się poznaje przyczyny przyczyn, czyli dlaczego rodzic jest taki jaki jest, kiedy się zauważy wiele przyczyn zewnętrznych, trudno utrzymać ową skrajnie negatywną postawę.

Natomiast w praktyce człowiek opuszczający swoje sioło ląduje wśród przedstawicieli innego sioła. Niestety ludzie lubią odczuwać, że są Kimś. Nieważne, że historia ludzkości jest tak długa, że można znaleźć prawie identyczne żywoty w przeszłości. Człowiek chce czuć, że jest Kimś. A osoba, która zmienia miejsce zamieszkania staje się bardziej zależna od innych. W tej rozgrywce staje na trudnej pozycji, łatwo może siebie zdeprecjonować, jak również uwierzyć, że samoocena nowymi ludźmi, wśród których żyje, jest obiektywna. Jest więc sporo powodów dla których ludzie, którzy mieszkają z dala od rodzinnego sioła nie cenią się zbytnio. I jest też wiele powodów dla których przybysz traktujemy z góry.

Nie rozumiem pytania "Co można zrobić dla Ojczyzny?". Brzmi ono dla mnie jak "Co można zrobić dla pieniędzy, które otrzymałem od ojca". Zasadniczo należy je pomnożyć.

Jestem Polakiem i jestem dumny, że w tym kraju cały czas są ludzie którzy chcą coś zmieniać i robią coś więcej niż (mniej lub bardziej) bezmyślnie wpadają w rzekomy zachwyt nad tym jak to teraz jest wspaniale.

A ja nie jestem patriotką. Patriota to jest człowiek, który musi spełniać dwa warunki:
- to jest człowiek, który czuje wewnętrzną potrzebę dbania o godność i prawa obywatelskie ludzi, którzy go otaczają, to człowiek, który dba, aby każdy czuł się dobrze w danej społeczności; (TAK);
- czerpie radość, z faktu, że żyje w społeczności, która spełnia jego oczekiwania (NIE);
Społeczność, w której żyję nie spełnia mojego oczekiwania, bo dla większości patriotyzm to rozmiłowanie w historycznych uniesieniach, zapominając, że Polska to tak naprawdę sąsiad za płotem, i jak tego sąsiada nie szanujesz, to Polski też nie szanujesz i żadne machanie flagą tego nie zmieni. Proste! Nie jestem patriotką bo źle się czuję w społeczności, w której tyle lat po upadku komunizmu zamiłowanie do zamordyzmu pozostało.
Jak już nie będzie dawało się wytrzymać, to wyjadę.

Nie jestem dumna z tego, że jestem Polką, ale nie wstydzę się też z tego powodu. To że urodziłam się w tym kraju nie jest ani moją zasługą, ani winą.

Zgoda, każdy musi być jakiejś narodowości, ale porównałbym to raczej do więzów rodzinnych niż do cech biologicznych. Rodziców też każdy musi mieć, ale mogę być dumny z tego, że to akurat mój ojciec uratował tonące dziecko. Podobnie z rodzeństwem, możemy być dumni z siostry czy brata. A rodacy to taka dalsza rodzina.

I jeszcze chciałbym doprecyzować, że piszę "dumny" w znaczeniu

1.mający poczucie własnej godności i wartości; ambitny;

a nie

2. przesadnie, bez uzasadnienia wynoszący się ponad innych; wyniosły, zarozumiały;



A skąd masz taką egzotyczną definicję? Ja zgadzam się raczej z taką: postawa wobec ojczyzny, narodu, przejawiająca się rzetelną pracą, przedkładaniem nadrzędnych wartości (np. niepodległości) nad własne cele, gotowością do ich obrony nawet za cenę życia

to jest moja definicja prywatna , wypracowana po burzliwej dyskusji z mężem (my czasem tak mamy , jak nam się nudzi )
definicja książkowa jest dla mnie niejasna i nie adekwatna do rzeczywistości.

Zencognito - chodzi o jakieś utożsamianie się z narodem, poczucie solidarności, odpowiedzialność za to w jaką stronę naród podąża, gotowość wzięcia w swoje ręce losu narodu choćby przez takie sensowne zagłosowanie na wyborach.

Jestem dumny z Polski. Choćby dla tego aby uczcić wszystkich tych którzy za nią gineli.

Po tak spektakularnych zwycięstwach piłkarskich jak wczoraj - ciężko nie być dumnym

Haha Ale pierwsza połowa była tak słaba, że naprawdę można było się obawiać, że jednak wczoraj wieczorem dumy nie poczujemy.

To była, oczywiście, ironia