Bardzo proszę o poważne odpowiedzi teologów co dzieje się z psami po śmierci. Proszę o prawdę. Psy przywiązują się do człowieka i potrafia kochać chyba najb. ze wszystkich zwierzat. Nie mają duszy, ale czy mają ducha? To Boskie stworzenia, co z nimi potem, czy spotkamy się jeszcze.Nikt nie potrafi mi odpowiedzieć na pytanie. Dlaczego miłośc do zwieręcia jest kwestionowana i uznawana za gorszą?Czy to sprawiedliwe? Prawdziwa miłość się nie kończy, co więc jest dalej, kto kieruje życiem i śmiercią zwierząt, też Bóg je wzywa do siebie? Strasznie to trudne jest, bardzo proszę o odp. na adres zwolszczok@interia.pl

Ja osobiście nie miałabym nic przeciwko temu, by w raju były zwierzaki

polecam ciekawy link www.wegetarianie.pl/PrintArticle161.html

Wieleludzi, których członkami rodzin są psy, by nie miało. Widać to wielka tajemnica, pozostaje nam mieć nadzieję, nie rozumiem czemu teolodzy niechętnie poruszają ten temat to też miłość, niejeden by się jej mógł nauczyć od psa. Pozdrawiam wszystkich piszcie szukajcie i jak coś się dowiecie dajcie znać

Może zacznijmy od tego, że nikt z nas nie wie czy my sami będziemy istnieć po śmierci. Całość koncepcji religijnej jest nieoczywista, sam Bóg nie jest oczywisty i jest Bogiem ukrytym. Myśl ta nie jest krytyką religii, sama religia o ile opiera się na wyrafinowanej refleksji zdaje sobie z sprawę z tego, że 'nikt nigdy Boga nie widział, Jednorodzony Syn o nim pouczył'.

Musimy więc dobrze rozumieć stan swojej niewiedzy, co sprawia trudność wielu katolikom (na tym forum takich sporo), która jednak postawa wiele wspólnego z katolicką teologią nie ma.

Musimy też sobie uświadomić to co z kolei sprawia trudność ateistom - nasza niewiedza nie ogranicza się bowiem tylko do Boga. Patrząc bowiem na materię, mamy tylko szereg opisów zjawisk, ale czym w swej istocie materia jest, nie wiemy. Nie wiemy wszak niczego o przyczynach istnienia bytu, a ktokolwiek by twierdził inaczej jest zwykłym oszołomem (na tym forum ich sporo).

Musimy też uświadomić sobie, że każdego dnia stykamy się ze zjawiskiem o którym niczego nauka nie wie. Zjawiskiem tym jest świadomość. W fizyce świadomości nie ma, a pojawienie się przestrzeni we wzorach fizycznych może zrewolucjonizować sposób patrzenia na materię. Nawet bowiem jeśli świadomość materii jest bliska i się z niej wywodzi, oznacza to, że sama materia jest bliska świadomości. Współczesne modele fizycznej materii pokazują zaś wyłącznie obraz świata jakby to były ziarenka bądź fale.

Musimy więc rozumieć, że nauka przełomu XX i XXI wieku jest w y b r a k o w a n a. tego zaś ogół społeczności naszego społeczeństwa nie zechce zrozumieć, co tylko świadczy o tym, że nie potrafią zaakceptować wniosków logicznego rozumowania.

Musimy więc dobrze rozumieć jak mało wiemy.

Wiara jako taka jest czymś instynktownym co towarzyszy człowieku od początku jego istnienia. Przez tysiąclecia w oparciu o ten instynkt rozwinęły się różne systemy pojęciowo-religijne. Jednakże wiara jaką znamy jest ludzka, jeżeli więc na drodze poznawania swego jestestwa poprzez doświadczenie religijne, człowiek odkrył jakieś prawdy o swoim losie, pochodzeniu i przeznaczeniu, to są to prawdy które dotyczą głównie człowieka. To my gdzieś w okowach swej podświadomości, w najskrytszych zakamarkach naszego ducha próbujemy rozpoznać czym jesteśmy. Nie ma więc raczej informacji o losie innych gatunków. Są tylko pewne teorie teologów dotyczące zwierząt, nie przywiązywałbym do tego wagi.

Równocześnie wiemy, że na drodze ewolucji to w człowieku powstała najbardziej skomplikowana forma świadomości. I tylko człowiek posiada świadomość, która jest uwikłana w rzeczywistość pojęć. Być może więc nasz gatunek zdołał wypchnąć poza ten wszechświat swoją świadomość, co byłoby zapewne ukoronowaniem procesu ewolucji. Nic o tym nie wiemy, ale też jak ustaliliśmy w ogóle nic nie wiemy o tym skąd pochodzi byt i czym jest świadomość. Więc może tak być. Nie znaczy to jednak, że muszą tak mieć wszystkie zwierzęta.

Po prostu wszystkie istoty bytujące w universum znajdują się na różnych poziomach procesu ewolucji. Nie ma w tym nic niesprawiedliwego. Zwierzak mimo że kocha, nie jest w stanie docenić z równą świadomością co człowiek swej śmiertelności. I mimo, że w samym momencie śmierci jest przerażony, to w odróżnieniu od człowieka w czasie swego życia, dzień po dniu, nie odczuwa tego równie intensywnie jak człowiek. Ponieważ po prostu nie jest człowiekiem i nie ma tak skomplikowanego mózgu co człowiek.

Nie przejmuj się więc tak bardzo o los swego zwierzaka. Sam fakt, że istnieje jest wspaniały, życie jest wielkim darem od losu a wiążę się z ogromnym przypadkiem. Samo zaistnienie i możliwość oglądania srebrzystej zasłony tego świata jest czymś wspaniałym. A los każdej istoty jest na miarę jej bytu. Póki co sami nie mamy pewności co samych siebie, może istniejemy wiecznie, może nie. Rzeczywiście instynktowny proces wiary doprowadził ludzkość do przekonania o pewnych sprawach jak np. to, że ten świat to nie jest wszystko. Tak więc i my, podobnie jak zwierzak, otrzymamy los na miarę możliwości naszego bytu. I nie ma w tym niczego niesprawiedliwego

Sa stworzenia duchowe, duchowo-cielesne i tylko cielesne. Zwierzeta choc niestety bywają lepsze od ludzi i nikt nie odmawia im uczuć, poprostu przestaja istnieć w czasie. Czy to jest takie złe? To tak jakbysmy my mieli pretensje że nie istniejemy od poczatków świata! Czy ktos z Was zgłasza pretensje że przed kilkunastoma latami nie istniał?

Dzięki, rozpisaleś się, no niby racja tylko widzisz chce tej nadziei i znikąd jej nie ma, bo wszyscy nie mamy pojary o niczym

Biorąc po uwagę nauki głoszone przez wcześniejsze wierzenia zachowane do dziś w buddyżmie wszystko ma swojego ducha ,minerały,rosliny,zwierzęta i ludzie.Człowiek pierwotny bedący w lepszym kontakcie ze światem przyrody widział prawdopodobnie więcej od współczesnych.Istniały różne krainy wiecznych łowów w których egzystowały dusze zarówno zwierząt jak i zmarłych przodków.Biblia o ile dobrze pamiętam nic na ten temat nie mówi ale czy musi mówić o wszystkim.

Nie musi mówić o wszystkim, tylko ze wszystkie te teorie nie zbliżają nas w żaden sposób do choćby sugestii czy świat zwierzątek połaczy się kiedyś z naszym w tym przyszłym życiu, jak to się ma do zabijania psów, jedzenia ich, dla mnie to ukochane zwierzę, dla innych tylko podległe czlowiekowi, bezmyślne kierujące się instynktem.

A ja bym chciała wiedzieć skąd się wzieło stwierdzenie, że zwierzęta nie mają duszy, tzn. na jakiej podstawie KK stwierdził, że tak jest - wersety Biblijne czy inne źródła, bo przyznam, że tego nie wiem.

Wg mnie, może zwierzę nie ma duszy takiej jak ludzka, moze nie odróżnia w sumieniu dobra od zła, jednak wg mnie nie krzywdzi bez potrzeby, może nie wierzy w Boga, co nie znaczy, że nie wychwala Boga na swój zwierzęcy sposób, moze własnym istnieniem to czynić, świadcząc jednocześnie o Jego mądrości itp. Myślę, że w niebie na pewno znalazłoby się wiele miejsca dla nich i mogłyby rozradować wielu z nas swoją obecnością. Szkoda by było i mnie na przykład boli świadomość, że z niektórymi z nich nie spotkamy się już nigdy. Niektóre psy oddały własne życie za życie swych włascicieli czy innych osób. Gdyby to było kwestią wyboru, to moj wybór: Niebo wśród zwierząt.

Żadne zwierze nie popełnia zła, a tym samym nie popełnia grzechu. Zabicie jelenia przez watachę wilków lub muchę przez pajaka nie jest złem, ale czymś co Bóg nakazał stwarzając te zwierzęta. Bóg stwarzając wszystkie zwierzęta stwierdził, że są dobre. To że się wzjame zeżerają też jest więc dobre.
Czy po śmierci spotkamy swojego ulubieńca? Być może tak, bo ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało jakie cuda sprawił nam Pan.

Bóg chyba lubi w takim razie przysparzać cierpienie niewinnym istotom.

Pamiętam, gdy tłumaczyłem mojej koleżance, że KK naucza iż zwierzęta nie popełniają grzechów... Stwierdziła, że nie będzie mnie słuchać, bo obrażam księży i wciskam jej swoją wiarę

Skoro "ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało", to nie mamy podstaw twierdzić, że zwierzaków w raju na pewno nie będzie

Słuchajcie gadać i gdybać sobie możemy, ruszcie się i pogrzebmy w necie, szukam rozpraw naukowych i teologicznych na ten temat, najłatwiej powiedziec tajemnica, chcę poczytać o jej przesłankach. Zwierzęta nie mają duszy, ale mają ducha. To nie wyklucza spotkania ich w raju. Choć marzę o tym Pismo wyraźnie mówi kto ma duszę-tylko człowiek, bo jest podobny do Boga, stworzony na Jego podobieństwo, dusza ludzka jest nieśmiertelna.Zwierzęta mają ducha, czemu teolodzy unikają tematu życia zwierząt po śmierci, to znawcy pisma, chce ich przycisnąć. Wysłałam tyle maili nikt nie odpowiedział, proszę Was o to samo, może wreszcie trafimy na mniej bojaźliwych. Chce konkretnych cytatów Pisma.Kupiłam książkę Czy zwierzęta mają duszę, ale to kpina, same obrazki i stwierdzenie to tajemnica, nie wiem. Tyle to i ja wiem...Piszmy do seminariów, do katedr teologicznych plis...

Nie bardzo wiem co chcesz uzyskać? To trochę tak jakby naciskać na ufologów, aby zdradzili nam jadłospis kosmitów. Nikt nie udzieli Ci kompetentnej odpowiedzi i już . Pozostają tylko domysły i nadzieja . Wiedz jednak, że jeśli w Niebie będziesz potrzebować zwierząt do pełni szczęścia to z pewnościa tak owe będą - tyle, że wtedy raczej będzie wystarczał Bóg . No ale jak to mówią- pożyjemy, zobaczymy.
pozdrawiam