Witam. Mam taki problem. Kiedy rozmawiam z niektórymi osobami m. in.: z moją ciocią (matką chrzestną) to zawsze kończy się to kłótnią choć nawet nie wiem jak doszło do tego że zwykła rozmowa przerodziła się w kłótnię. Często kłócimy się o takie rzeczy jak: polityka, szkoła (moja nauka), podejście do życia itp. Podejście do życia to znaczy: mieszkamy na wsi i jak wiadomo na wsi bywa tak, że wielu ludzi podchodzi do życia w ten sposób, że "co ludzi powiedzą" chcąc jak najlepiej wypaść przed innymi. Ona właśnie podchodzi w ten sposób, ja tego nie cierpię, gdyż uważam, że nieważne jest co inni o tobie powiedzą zwłaszcza wiejskie plotkary. O to też często się kłócimy. Już nawet myślałem, że w ogóle nie powinniśmy rozmawiać, bo przecież lepiej nie rozmawiać niż się kłócić. Mi to sprawia naprawdę przykrość bo to przecież bardzo bliska osoba. Lecz nie wiem czyja jest to wina może i moja ale tak naprawdę tak jak mówiłem nie wiem nawet jak ta rozmowa przeradza się w tą kłótnię. Wiele razy obiecywałem sobie pracować nad sobą by mieć większą cierpliwość, gdyż również jestem człowiekiem wybuchowym i łatwo się denerwuje. Nie wiem czy jest w ogóle szansa żebyśmy normalnie rozmawiali

Długo można by rozmyślać, ale my jeszcze mniej rozumiemy sytuacje niż Ty. Ale spojrz na to z innej strony. Ty się wiejskimi plotkarami nie przejmujesz, ale ciocia już tak. Jest to jednak mały komfort gdy ludzie Cie obgadują i nie każdy musi mieć siłę aby to wytrzymać. W pełni sie zgadzam z Tobą że ludzie niech sobie mówią, ale nie mają prawa mi w ten sposób czegoś narzucać. Inna sprawa że w czasie rozmowy dobrze mieć dystans do tematu. Polityka to temat krótego ja osobiście nie ogarniam. Wiele zdań, wiele przekonań, wiele akcji, wiele obietnic, wiele zarzutów, wiele sporów... Zbyt wiele tych "wiele" i na dobrą sprawę po co o tym w ogóle rozmawiać? A jeśli już, to na zasadzie prezentacji swoich poglądów. W dyskusje mogą wchodzic ludzie którzy mają naprawdę duże rozeznanie, a jeśli wy takiego nie macie (tego nie wiem) to jaki sens psuc sobie relacje. I to warto sobie wyjaśnić i to uznać.

Szymon,też mam taką ciocię,pewnie każdy taką ma;)
po pewnym czasie zorientujesz się ,kiedy następuje wejście na teren niebezpieczny.
Ja zaczynam być czujna,gdy wchodzimy na temat mediów,bo stąd już niedaleko do osoby pana redaktora Lisa.
Jest on mojej cioci ulubieńcem i gdyby nawet Biskup Rzymu skrytykował jakieś posunięcie pana redaktora,to by się "swoje "dowiedział..O politykę nawet nie ważę się zahaczyć..doszłoby do rozłamu w rodzinie.Wiesz na pewno,jakie tematy są w miarę bezpieczne i tych się trzymaj i wogóle się trzymaj,chłopie,bo z ciotką nikt nie wygra;)

Gdzie dwu Polaków, tam trzy zdania. Może macie podobne charaktery.Plotkami nie warto się przejmować. Może kiedy widzisz,że blisko do kłótni trzeba zejść z niebezpiecznego tematu na inne tory? A tak w ogóle, to do tanga i do kłótni trzeba dwojga , więc nie czuj się jedynym winnym kłótni.Pozdrawiam

Wyjedź z domu, znajdź sobie wielki cel i zacznij go realizować.
Do domu zajeżdżaj raz na pół roku.
Od razu wszystko się poprawi, Ty zaczniesz się rozwijać, rodzinka będzie się cieszyć na sam Twój widok.

jedyny problem to taki że mieszkamy bardzo blisko siebie, a ściślej mówiąc nasze domy stoją od siebied w odległości ok. 200 metrów. Widzimy się praktycznie codziennie. Właśnie ostatnio znów było to samo, ona (moja ciocia) stwierdziła że jak ja jestem starszy to choćby ona ewidentnie zawiniła to ja mam przed nią "padać na kolana" czyli przepraszać, chociaż nie wiem za co. Nie jest na razie możliwe żebyśmy się rzadko widywali. Być może dopiero jak wyjadę na studia, a to będzie za rok, poza tym nie wiem czy wyjadę czy zostanę w domu

Wyjedź z domu. Daleko.

Mam podobnie. To znaczy nie dochodzi u nas do kłotni bo ja juz wiem w ktorym momencie mam sie wycofac zeby sobie i innym "nerwow nie szarpać" i wydaje mi sie że to złoty środek, chociaż mam inne zdanie to milcze bo dalsza dyskusja bylaby źródłem nowego konfliktu.

Co do wyjazdu na studia, mysle ze powinienes wyjechac, to zrobi dobrze i Tobie i Twojej rodzinie, nauczycie sie doceniac swoją obecnosc na nowo.

Ja tez wyjechałam, moze nie nie wiadomo jak daleko, ale jakas tam poprawa nastąpiła

Powodzenia życzę i wytrwałości a nade wszystko cierpliwości