Tę piękną bajkę Fowlesa dedykuję wszystkim, którzy spierają się o istnienie spraw nadprzyrodzonych:

Dawno, dawno temu żył sobie młody książę, który nie wie­rzył w trzy tylko rzeczy. Nie wierzył w księżniczki, nie wie­rzył w wyspy, nie wierzył w Boga. Bo tak go nauczył jego ojciec, stary król. A że we włościach ojca nie było ani księż­niczek, ani wysp, ani Boga, młody książę łatwo w to uwie­rzył.
Ale któregoś dnia uciekł z pałacu. Wybrał się do sąsied­niego kraju. I tam, ku swemu wielkiemu zdziwieniu, zobaczył z brzegu morza wyspy, a na nich jakieś dziwne, niepokojące istoty, których nawet w myśli nie ośmielił się nazwać. Kiedy szukał łodzi, podszedł do niego jakiś mężczyzna w wieczoro­wym stroju.
- Czy to naprawdę są wyspy? - spytał książę.
- Oczywiście, że wyspy - odparł mężczyzna we fraku.
- A te dziwne, niepokojące istoty?
- Są to najprawdziwsze, autentyczne księżniczki.
- Czyżby zatem miał istnieć także i Bóg! - zawołał ksią­żę.
- Jestem Bogiem - odparł z ukłonem mężczyzna we fra­ku.
Młody książę, jak mógł najszybciej, powrócił do domu.
- Zatem wróciłeś - powiedział jego ojciec, król.
- Widziałem wyspy, widziałem księżniczki, widziałem Bo­ga - oświadczył książę tonem pełnym wymówki.
Na królu nie zrobiło to najmniejszego wrażenia.
- Nie istnieją wyspy ani księżniczki, ani Bóg.
- Widziałem na własne oczy.
- Jak wyglądał Bóg?
- Bóg miał na sobie frak.
- Z podwiniętymi rękawami?
Książę przypomniał sobie, że istotnie - rękawy były pod­winięte. Król uśmiechnął się.
- Jest to strój czarodzieja. Zostałeś wystrychnięty na dudka.
Słysząc to książę szybko udał się do sąsiedniego kraju i po­szedł na brzeg, gdzie znów spotkał tego mężczyznę w wieczo­rowym stroju.
- Ojciec mój, król, powiedział mi, kim jesteś - zawołał z oburzeniem książę. - Oszukałeś mnie, ale już mnie więcej nie oszukasz. Teraz wiem, że nie są to prawdziwe wyspy ani prawdziwe księżniczki, bowiem ty jesteś tylko czarodziejem.
Mężczyzna uśmiechnął się.
- To nie ja cię oszukałem, mój chłopcze. W królestwie twego ojca wiele jest wysp i wiele księżniczek, ale ojciec rzucił na ciebie czar i nie jesteś w stanie ich dojrzeć.
Zamyślony książę wrócił do domu. Kiedy zobaczył ojca, spojrzał mu prosto w oczy.
- Ojcze, czy to prawda, że nie jesteś prawdziwym królem, tylko czarodziejem?
Król uśmiechnął się i zawinął rękawy.
- Tak, synu. Jestem tylko czarodziejem.
- Zatem ten mężczyzna na brzegu jest Bogiem?
- Nie, synu, on także jest czarodziejem.
- Muszę znać prawdę, muszę wiedzieć, co jest prawdą, a co czarami.
- Nie ma prawdy poza czarami - oświadczył król.
Księcia ogarnął smutek.
- Zabiję się! - powiedział.
Król za pomocą czarów przywołał śmierć. Śmierć stanęła w drzwiach i skinęła na księcia. Księcia przeszedł dreszcz. Przypomniał sobie nierzeczywiste, lecz piękne wyspy, nierze­czywiste, lecz piękne księżniczki.
- W porządku - powiedział. - Jakoś to zniosę.
- Widzisz, mój synu - uśmiechnął się król - teraz ty tak­że stajesz się czarodziejem.

[J Fowles: Mag]
Pobierając te dziełko stąd (40 KB), otrzymasz dodatkowy bonus - złowieszczy znak pentagramu, dla niepoznaki pomalowany na optymistyczny, żóty kolor...