Boję się, że ktoś się dowie i ludzie zaczną traktować mnie inaczej, stracą do mnie szacunek.

Jakos zaskakujaco latwo skreslilas tego chlopaka Teresse. Prawdziwa twarz, prawdziwy stosunek... Chyba jednak za malo wiesz, zeby go/ich oceniac i radzic by go Julka rzucila. Do tanga trzeba dwojga, a jak rozumiem to nie byl gwalt, tylko decyzja dwoch stron, wiec przesadzanie o jakiejkolwiek winie jest bez sensu i nic nie wnosi dobrego, a raczej zwieksza frustracje dziewczyny.

Parę tygodni temu zaczął bardziej naciskać, a mi zabrakło argumentów i zrobiliśmy to.

W dodatku, mój chłopak w ogóle nie okazuje mi wsparcia,

chciałabym się komuś wygadać, ale nawet nie mam komu.

• Nadmierna potrzeba aprobaty.
• Głęboki lęk przed złością.
• Potrzeba spokoju za wszelką cenę.
• Tendencja do przyjmowania zbyt wielkiej odpowiedzialności za
życie innych ludzi.
• Duże wątpliwości co do własnej osoby.

Jestem tak przygnębiona. Nie wiem, co robić. Próbuję znaleźć odpowiedź na
pytanie, które z nas ma rację, ja czy on. Naprawdę myślałam, że tym razem
złapałam Pana Boga za nogi. Cal to taki przystojny mężczyzna, tak dobrze
radzi sobie w życiu i sprawiał wrażenie bardzo miłego i troskliwego. Wielkie
znaczenie miał dla mnie fakt, że spotkaliśmy się w kościele, bo to oznaczało,
że wyznajemy podobne wartości i mamy podobne przekonania. Proszę więc
sobie wyobrazić, jak byłam zdumiona, kiedy w osiem miesięcy po ślubie Cal
oznajmił, że chce, bym razem z nim uczestniczyła w seksie grupowym - co
on robi już od lat. Powiedział, że bardzo mnie kocha i chce dzielić ze mną te
przeżycia.

(...)

Kiedy odpowiedziałam, że to niemożliwe, okazał, jak bardzo go to zabolało.
Wydawało mi się też, że jest zły. Powiedział, że źle mnie oceniał - uważał mnie
za osobę liberalną, otwartą i kochającą go, i nie miał pojęcia, że jestem tak
pruderyjna i purytańska - to nie w takiej kobiecie się zakochał.

Jak wszyscy specjaliści od propagandy, Cal interpretował swoje pragnienia
jako całkowicie pozytywne, a opór Margaret - jako negatywny.
Szantażyści dają nam do zrozumienia, że to oni powinni wygrać, bo ich
pragnienia są bardziej dojrzałe, świadczą o większej miłości i otwartości
niż nasze. Oni chcą tego, co najlepsze. Należy im się to, o co proszą. Jednocześnie
- czasem w bardzo uprzejmy sposób - mówią nam, że jesteśmy
samolubni, niedojrzali, głupi, niewdzięczni czy słabi. Każdy opór z naszej
strony uznają nie za wyraz naszych potrzeb, lecz za dowód naszych wad.

Cal sugerował nawet, że Margaret zwiodła go i oszukała swoim
wcześniejszym zachowaniem. Ale ona mogła zmienić tę ocenę, spełniając
jego prośbę, czym udowodniłaby, że jest otwartą, zmysłową kobietą,
z jaką Cal pragnął dzielić życie.

Moją uwagę zwróciły etykietki, jakie Cal stosował wobec Margaret, ponieważ
propaganda zawsze wiąże się ze stosowaniem przymiotników -
pozytywnych wobec szantażysty i jego posłusznej ofiary, a negatywnych
wobec osoby, która się opiera. Cal interpretował nieporozumienia z Margaret
jako wskazówkę, że coś jest z nią nie w porządku, i stosował etykietki,
które potwierdzały jego stanowisko. Takie zachowanie dezorientuje
ofiarę szantażu. Etykietki szantażysty są tak różne od tych, które
sami byśmy wybrali, że w krótkim czasie przestajemy ufać własnym
ocenom samych siebie i zaczynamy internalizować wątpliwości szantażysty
dotyczące naszego punktu widzenia, naszego charakteru, wyznawanych
przez nas wartości, naszych przekonań oraz tego, że można
nas pragnąć.(...)

Margaret była pewna, że jej samej - i ich małżeństwu - seks grupowy
nie mógł przynieść nic dobrego, ale kiedy Cal wciąż powtarzał
swoje argumenty, zaczęła wątpić w swoje racje. Kiedy propaganda jest
skuteczna, przestajemy być pewni, co jest szkodliwe, a co korzystne,
i kwestionujemy naszą ocenę konfliktu z szantażystą. „Kupujemy" tę
propagandę, gdyż pragniemy uważać naszych przyjaciół, partnerów,
szefów i członków rodziny za ludzi dobrych i szlachetnych, a nie za podłych,
nieczułych czy okrutnych. Chcemy wierzyć drugiej osobie i nie
dopuszczamy do świadomości, że ona nami manipuluje, stosując wobec
nas etykietki, które nas zawstydzają i poniżają.

(...)

Cal nie tylko starał się wzbudzić wątpliwości Margaret co do jej
oceny sytuacji, ale także posługiwał się jej poczuciem obowiązku. Według
niego do jej powinności jako żony należało uprawianie seksu grupowego
- nie pragnął żony, która mu tego odmawia. Wyobraźcie sobie,
jak zaskoczona i zraniona musiała się czuć Margaret, kiedy groził, że
zastąpi ją kimś, kto spełni jego „uzasadnioną" prośbę.

Niestety, Margaret poddała się.

Nie mogę uwierzyć, że ugięłam się pod naciskiem jego żądań i zgodziłam się
spróbować, skoro to dla niego tak wiele znaczyło. Tak się wstydzę. To było dla
mnie takie okropne. Czuję się zbrukana, jestem przygnębiona i zła.

Wydaje mi się to okropne i niegodne i nie zrobię tego nawet po ślubie. Myślę, że usta nie są odpowiednim miejscem na...sami wiecie co. Sama też nie chcę, żeby on mi robił coś takiego, odpycha mnie na samą myśl, czułabym chyba wstyd do końca życia gdybym zgodziła się na coś takiego.

Powiedział mi też, że często się masturbuje i myśli wtedy o mnie. Wolałabym nie wiedzieć, że robi coś takiego i wyobraża sobie mnie w jakiejś erotycznej scenie. Co o tym myślicie? Czy mogę to uważać za tracenie szacunku do mojej osoby, czy to jest raczej naturalne? Dziwi mnie też to, że stał się otwarty i bez problemu mówi mi o takich rzeczy, podczas gdy mi jest zwyczajnie wstyd za niego i za siebie.

Ja nie widzę nic złego w tym, że partner podczas masturbacji myśli o mnie a ja o partnerze. To naturalne. Nie musi to wcale świadczyć o braku szacunku do partnera.