zło złu-nie jest równe-jest zło zamierzone-jest zło będące konsekwencją grzechu-jest zło w jakiś sposób narzucone przez innych,i nie zależne od nas.
A jednak w piśmie są słowa że Pan Bóg prowadzi,Pan Bóg doświadcza,ewentualnie Pan Bóg dopuszcza.
Skoro człowiek wierzący żyje świadomością Bożej obecności i opieki-czy ma prawo za zło które go spotyka,winić Boga?..złorzeczyć MU?..odchodzić od Niego?
moim zdaniem nie(choć nie z każdym złem się spotkałam,i rzeczywiście istnieją takie formy złą i okrucieństwa których nie rozumiem)
czy zdarza wam się czasem dziękować Bogu za zło,lub Grzech na który wam pozwolił?..lub które was dotknęło?
(mi się zdarza)

Mi też się zdarza. Jednak był czas, kiedy postępowałam odwrotnie. Uważam, że to było mi potrzebne. Raczej nigdy nie miałam wątpliwości, że Bóg istnieje. Lubię się z Nim kłócić czasami.
Człowiek, z drugiej strony, ma też wolną wolę, więc trudno, żeby Bóg mu zabraniał życia w grzechu. Myślę, że to Boże dopuszczanie dotyczy bardziej tych, chcą żyć zgodnie z Jego wolą, a upadki im się zdarzają.

Ktoś mi kiedyś powiedział, że złorzeczenie i winienie Boga jest lepszą postawą niż obojętność, ta jest najbardziej raniąca.

Trudno rozróżnic dobro od zła granica między nimi jest bardzo cienka, teoretycznie zło czynimy krzywdzących innych ale jeśli czynimy to kradnąc portfel a sami umieramy z głodu,nie mamy co jeść? Czy powinniśmy być zadowoleni że skradziono nam portfel za które pare osób mogło zjeść obiad,kupić leki?

mnie raz się chyba zdarzyło, to znaczy własciwie nie tyle za grzech, co za wnioski jakie z tego wyciągnęłem - warto też wspomnieć, że w trakcie zdaje się Wielkiego Piątku(???) Kościół mówi o grzechu pierowrodnym "szczęśliwa to wina"; jest to jakaś forma 'docenienia grzechu', a właściwie jego konsekfencji

Kastor to fragment Exultetu z Wigilii Paschalnej