Nie można tak żyć jakby wszystko, co było dookoła nas nie było realne, tak jakbyśmy trwali w jakiejś niedojrzałej chwili. Nie myślę tu o tym, aby w każdym momencie być świadomym niepowtarzalności momentu, że jest on początkiem zapisu następnej chwili, a przez to rzutuje na wypełnienie naszego życia. Tak się nie da, bo „szary zjadacz swojej rzeczywistości” zajęty jest dobrnięciem do końca jednego z punktów swej egzystencji i to tylko po to, aby rozpocząć nową linijkę zapisu swej tabula rasa. Jednak należy obudzić się z letargu i zacząć „nosić wodę”, którą by Jezus mógł przemienić w wino… owy „szary zjadacz swojej rzeczywistości” musi wzbudzić w sobie chociaż kroplę tęsknoty za tym co utracił przez jad egocentryzmu… Człowiek zatem w swym buncie, tak w zasadzie zamyka się na wszystko co poza nim, a nawet na siebie (choć w tym stanie nie jest tego świadom), co za tym idzie – pozostaje sam ze swym bólem przeżywania chwili. Ból ten nauczył się doskonale maskować i w tym jest problem. Owo zarysowany obraz współczesnego człowieka wpada w schemat cyklicznie powtarzanego ruchu: niechciany obraz rzeczywistości – ból – ucieczka – nie prawdziwie przeżywana chwila – niechciany obraz rzeczywistości – ból - …itd. itd.
W czym zatem problem? Zapraszam Ciebie drogi gościu abyś podzielił się refleksją nad mymi przemyśleniami. Może ułatwią sprawę pytania: jak radzisz sobie z problemami? Skąd one biorą się w twym życiu? Kto jest ich przyczyną a kto rozwiązaniem? Jak radzisz sobie z obojętnością, a może w ogóle sobie nie radzisz? A gdyby tak spojrzeć na Drogę Jezusa do Jerozolimy, owe pamiętne chwile Ogrójca, Krzyża i pustego grobu… Co będzie naszym przebudzeniem? A może już nic nie ma dla Ciebie sensu? Wiele pytań może zrodzić się w Tobie jak i wiele odpowiedzi, zapraszam do podzielenia się nimi.[/code]

Co do mnie, trafne spostrzeżenie. Nie potrafię przemóc swej obojętności...

Zgadzam się z twierdzeniem, że człowiek zamyka się ze swymi problemami na wszystkich. Ale w dzisiejszym świecie trudno znaleźć kogoś do kogo możnaby sę otworzyć. Świat jest pełen lęku, egoizmu i pychy, dlatego już coraz więcej osób z powodu poczucia samotności lub braku miłości popada w różnego rodzaju choroby psychiczne, np. depresje. Czy świat da się ''uleczyć''? Nie wiem. Ale wierzę, że się da, bo jeżeli i w to bym zwątpiła...

Stokrot nie masz problemu ale chyba awaryjne światełko zaświeciło ci w sercu troche poplontałeś to pytanie i owinołes je w przepiękne słowa ale po co?? można to było skrucic w jednym zdanianiu typu ,, Nie jestem zwykłym szarym przecietniakiem rzeczywistość mie przeraża i wogule jakies dziwne to zycie prawda??

refleksja ta niejako zmusiła mnie do przemyślenia swojej sytuacji... wiem jeszcze jedno - nie uchronię świata przed złem (to nierealne) ale mogę niedopuścić "zła tego świata" do siebie...

Byle by się to nie skończyło "nie dopuszczeniem świata do siebie".
Bo do świata jesteśmy posłani...

Czasem to trudne rozróżnienie Pozdrawiam

A może tak naprawdę nie umiemy przeżywać chwili, sprawia ona nam ból, którego nie umiemy nazwać, więc i pomóc sobie. Zagłuszamy wołanie chwili, mało tego, wypieramy się niego, co więcej nie jesteśmy wymagający, więc wchodzimy w gry, złośliwość, luz, filmy, erotykę, onanizm, w końcu alkohol i narkotyki. Nie umiemy rozmawiać, a może boimy się odkrycia prawdy o sobie, więc ograniczamy się do powierzchowności pozostając na etapie pytań: czy lubisz dżem czy marmoladę … Kiedy potraktujemy na serio to co przeżywamy? Może ośmielimy się wejść w siebie…