"Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do winnicy" (Mt 20, 2).
Skoro powołał cię Pan do swojej winnicy, to z tobą także zawarł umowę. Stało się to przy Chrzcie św., a potem przy pierwszej Komunii św. Wtedy wyrzekłeś się służby szatanowi i wstąpiłeś za ogrodzenie winnicy Jezusa Chrystusa i jego Kościoła. On zaś wołał ku tobie: "Przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili" (J 15, 16). Zawrzeć umowę to jeszcze mało, trzeba działać i tworzyć! Co tobie wypada robić? Masz uprawiać rolę swojej duszy. A czynisz to wtedy, gdy z kazań i nauk, z czytania i rozważania Pisma św. wynosisz materiał do budowania życia w swej duszy-winnicy.
Masz poprzywiązywać latorośle, by nie walały się w błocie tej ziemi. A więc nie chodź za własną wolą, która dąży do rzeczy ziemskich, niskich i zmysłowych, lecz czyń wolę Boga i jego Kościoła.
Musisz obcinać latorośle, choćby to było bolesne, choćby to nawet łzy wyciskało. Precz więc z wszelką przesadą, namiętnościami, precz z nałogami, precz z drobiazgowością, precz z nadmierną uczuciowością i przewrażliwieniem.
Musisz doprowadzić latoroślom pokarm, pokarm codziennej modlitwy i Komunii św.
Powinieneś wystawiać latoroślą na słońce, na słońce sprawiedliwości, którą jest Chrystus. Czynisz to, gdy pracujesz jedynie dla Chrystusa, żyjesz w Chrystusie i umierasz w miłości Chrystusa i jego Kościoła.
Powinieneś wreszcie pozyskać szczepionki nowych latorośli przez dobre słowo, przez przykład, apostolstwo świeckie, przez pracę i wybory, przez modlitwę i ofiary pieniężne na misje wśród pogan, wreszcie przez budzenie powołań do stanu kapłańskiego i zakonnego. Przemyśl to wszystko spokojnie i poważnie. Strzeż się, byś nie musiał kiedyś na sądzie wyznać: "Uschła winna latorośl" (Jl 1, 12).

zrodlo: msza.net

niestety, większość sadzonek "na roli dusz" dawno chwasty zjadły, między innymi przez złe nawożenie Głównego Hodowcy

Myślę, że problemem wielu ludzi nie jest brak wiedzy o tym czego od nich (tak ogólnie) oczekuje Bóg (o czym ty napisałeś AHAWA) ale raczej to, jak spełniać Jego oczekiwania, będąc przy tym szczęśliwym, wypełnionym miłością Boga, Duchem Świętym itd.
Chodzi mi o to, że problemem wielu ludzi jest najczęściej brak zapału, i pragnienia by żyć z Bogiem i kroczyć Jego ścieżkami z Jezusem (z powodu braku doświadczenia wielkiej miłości Boga, albo innych jeszcze powodów).

Po prostu brakuje tego głodu Boga, a ten głód jest skierowany ku czemu innemu, ku innym rzeczom, i w ten oto sposób traci z oczu, to, co powinno być najważniejsze - to, co jest najważniejsze: Bóg.


I właśnie o to chodzi, by żyć z Bogiem i jednocześnie żyć Bogiem. A tak to, co? No, jest inaczej. W dobie dzisiejszych czasów, rzesze ludzi szuka szczęścia gdzie indziej i w czymś innym. Kładzie nacisk ciągle wręcz na wszystko, tylko mało na Boga, albo zupełnie Go ignorując.