Czasami zdarza się w życiu, że ludzie tracą pewność siebie. Stają się nieśmiali, tracą poczucie własnej wartość, przestają wierzyć we własne siły. Jak im pomóc?

A kto powiedział, że nieśmiałość to jakaś negatywna cecha i taka osoba wymaga pomocy? Kto powiedział, że wysoka samoocena i wiara we własne siły, to koniecznie coś pozytywnego?

viewtopic.php?f=26&t=24505 - Problem z nieśmiałością
viewtopic.php?f=9&t=20534 - mój problem który trwa wiele lat...
viewtopic.php?f=50&t=24826 - nosze w sercu ból o którym nie wie nikt na swiecie...
viewtopic.php?f=50&t=7601 - Straciłem sens życia...
viewtopic.php?f=9&t=7838 - Zniszczona w dzieciństwie dusza i odwaga...
viewtopic.php?f=50&t=156 - Samotność
viewtopic.php?f=50&t=16237 - Problem egzystencjalny

Powie to zapewne każda osoba której to dotyczy i przez co nie moze żyć tak jakby chciała.

P.S. Login2 - jak tam z tym 1947 rokiem?

Login 2, myślę, że odrobina nieśmiałości nikomu jeszcze nie zaszkodziła. Uważam, jednak, że nie można wpadać z skrajności w skrajność.
Myślę o takich osobach, które bardziej niż sobie ufają innym. Uważają się za gorsze od innych, brak im wiary we własne poczucie wartość.
Właściwe poczucie wartość zyskujemy w życiu m. in. dzięki rodzicom, którzy uczą nas tego w dzieciństwie. Co jeśli jednak ktoś stracił coś co kiedyś już posiadał. Jak ma odzyskać, to co zagubił?

Nieśmiałość wiąże się z poczuciem własnej wartości. Ja uważam że lepiej czasami być "nieśmiałym" niż gadać wkoło głupoty co ślina na język przyniesie. Znam takich ludzi, a najgorsze w tym jest to że są na tyle beszczelni (sory za wyrażenie) że wyżej sr... niż dupę mają! Towarzystwa się nie wybiera.

Tzn nie chodziło mi o to że się dosłownie nie wybiera towarzystwa, ale czasami nie ma się wpływu na ludzi którzy nas otaczają. Lepiej machnąć ręką niż się nakręcać. Akceptować jacy są i to chyba tyle.

Znam kilka osób cechujących się tzw. pewnością siebie, tupetem, a przy okazji także głupotą. I nie wiadomo współczuć im czy zazdrościć, bo radzą oni sobie w życiu doskonale, niesieni zarozumialstwem i bezkrytycznym podejściem do swojej osoby.
Ja natomiast dostrzegam w nich tę nachalną pustkę, rodem z idiotycznych gazet dla tych co to muszą być trendy. Niestety postawa ta znajduje poklasak wśród polskiego społeczeństwa, i wychodzi jak nic prawda z powiedzenia: niewazne kim jesteś, ważne żebyś się z tym dobrze czuł.

A osobiście uważam, że najlepszy jest złoty środek. Czyli starać się nie chodzić ze spuszczoną głową, ale i nie zadzierać nosa ponad miarę.

Nikt z was chyba nie wiem czym jest pewność siebie. Osoba pewna siebie nie jest ani bezczelna, ani zarozumiała ( oczywiście może mieć takie wady, ale to nie jest złączone z pewością siebie). Pewność siebie to świadomość swojej wartości, pewna akceptacja siebie, rzeczywistości , ktoś taki nie boi się nowych wyzwań ( a jak się boi to potrafi wygrać ze strachem ), nie boi się poznawać nowych ludzi itd. Pewność siebie to pewnie pokonanie swoich granic, miłość i akceptacja siebie. Niekoniecznie łączy się to z przebojowością, głośnym stylem byciem, dominacją.

A ja dostrzegam, że w wielu przypadkach za tą pewnością siebie nie stoi jakaś wyjątkowa wartość człowieka, a często zwykła głupota, tupet, chamstwo...
Mam w swoim otoczeniu wiele osób, i z reguły te bardziej wartościowe(subiektywnie wg mojej oceny) są ciche, spokojne, nieśmiałe, co nie oznacza, że nie radzą sobie z życiem i nie mają w sobie za grosz odwagi, MAJĄ !
Natomiast te, o których powiedzieć można, że są pewne siebie, często są zwykłymi prostakami nieprzejawiającymi żadnej głębszej refleksji na swój temat. Takim żyje się łatwiej, bezmyślnie biorą z życia co chcą, zwykle kosztem innych. I są zadowoleni, a jak ! Bo po co się dołować ?!

To oczywiście tylko moje obserwacje, i rzecz jasna spotkałem się także z odstępstwami od opisanych wyżej przykładów.

Nie nazwałabym tego pewną siebie. Raczej jakąś przebojowością i egoizmem. Nie mylmy pojęć. Nie przeczę, że te osoby są pewne siebie, ale to nie pewność siebie jest źródłem negatywnych cech, które podałeś.

Zgadzam się z Zagubioną_21.

Gargamelu, a co z tymi, którzy są nie śmiali i nie mają w sobie odwagi? Z tymi, którzy często mając rację boją się zabrać głos?Jak im pomóc?

P.S. Czy rzeczywiście myślisz, że w małych smerfach istnieje źródło ateizmu?

http://clienting.blox.pl/2010/04/Niesmialy-urok-ekstrawertyka.html

Ciekawą definicję pewności siebie przedstawił Phil Hine:
"pewność siebie to umiejetność bycia zrelaksowanym w chwili obecnej"


Dla mnie wiekszym prostakiem jest ktoś kto innych wyzywa od prostaków...

Czyli nie wolno powiedzieć chamowi, że jest chamem, a złodziejowi, że jest złodziejem. Wypada na to, że nie wolno powiedzieć nic złego o nikim. Dobrze mówię Angella_S ?

Czy prostak jest prostakiem ?
Czy jak ktoś powie prostakowi, że jest prostakiem, to sam stanie się prostakiem ?