Mam pytanie, jak wyżej. Np mnie lubią dzieci, choć nawet mnie nie znają, czują jakąś sympatię a do niektórych to od razu nie lubią. Dlaczego tak jest

Mamy wzorzec w układzie limbicznym: lubię/nie lubię. Ciało migdałowate pełni funkcję magazynu pamięci emocjonalnej, a tym samym znaczeń jakie mają dla nas poszczególne osoby czy przedmioty. Przechowuje emocjonalną otoczkę-pana lubi/nie lubi. Pasowałeś do wzorca: pana lubi.
Dzieci uczą się interakcji z otoczeniem, to będzie zbiór nauk emocjonalnych mający potężny wpływ na późniejsze zachowania człowieka.

"Ciało migdałowate pełni funkcję magazynu pamięci emocjonalnej, "
co to za rodzaj wiedzy ?

Nie rozumiem o co chodzi. Tak naprawdę dlaczego mają większą sympatię do a do tego mniej. Nie wiem o co chodzi, dużo tego miałem, inni nawet kiedy podchwytliwie spytam sie jakiegoś to mówi o niektórych, że go nie lubi.

Mózg ma dwa układy pamięci: do rejestrowania zwykłych wydarzeń i do przechowywanie faktów silnie związanych emocjonalnie.
To starsza część część mózgu należąca do ośrodków emocjonalnych, która powstała z pnia mózgu. Układ limbiczny wytworzył dwa potężne narzędzia: uczenie się i pamięć. To pozwoliło na dokonanie doskonalszych sposobów przetrwania i wykroczenie poza repertuar automatycznych odruchów(pień mózgu). Ciało migdałowate pełni funkcję pamięci emocjonalnej, a tym samym znaczeń jakie mają dla nas poszczególne osoby czy przedmioty, strach, wściekłość, popęd do rywalizacji i współpracy, orientacja w strukturze społecznej grupy, łzy. Reaguje w sposób wdrukowany dawno temu.
Każda emocja daje nam zdolność do działania w sytuacjach, które już powtarzały się u przodków. Zostały nam wdrukowane w system nerwowy jako wewnętrzne, automatyczne skłonności ludzkiego serca. Ma to ogromne znaczenie w ewolucji, ponieważ zapewnia zwierzętom zapamiętywanie tego, co je przeraża, oraz tego co nam sprawia przyjemność.
Układ limbiczny jest podporządkowany korze mózgowej, głównie przednim jej płatom. Czasem jednak przejmuje nad nią kontrolę, wtedy działamy zanim pomyślimy.
Np przykazania miłości nie dotyczą lubienia ludzi. Na to nie mamy wpływu, to sprawa układu limbicznego. Lubić/nie lubić są obojętne moralnie. Ludzi mamy kochać, bo tu mamy decyzyjność związaną z funkcjonowaniem świadomości i kory. Mamy wpływ na to, by komuś życzyć dobrze, nawet jak go nie lubimy.
zenonie: odbierają empatię. Jeśli Ty je lubisz to ona lubią Ciebie. Jeśli ktoś podchodzi do nas uśmiechnięty to nastawiamy się do takiej osoby przyjaźnie. Jeśli ktoś nas zaatakuje to uciekamy lub atakujemy (to dziedzictwo ewolucyjne). Między tymi skrajnościami mamy jednak całą gamę innych reakcji charakterystyczną dla ludzi: zjednywać sobie innych, perswadować, szukać współczucia, utrudniać, wmawiać winę, okazywać arogancję czy pogardę...
W kontaktach z innymi liczy się bardziej mowa ciała niż słowa. Wyczuwamy nieszczerość.

I jeszcze jedna sprawa, często spotykałem ludzi pokrzywdzonych, chorych, więcej niż normalnych. A więc dzieci, ludzie starsi i chorzy. Normalni to różnie to bywa, płeć męska przeważnie to arogancja

Ludzie szczęśliwi widzą szczęśliwych, świat zakochanych ma różowe barwy a życie ich niesie na skrzydłach, nieszczęśliwi dostrzegają nieszczęście na każdym kroku, młode matki widzą wózki dziecięce. Świat odbieramy poprzez uczucia. Nawet preferujemy inne barwy ubrania w zależności od nastroju. Jeżeli poszłabym na portal dla depresantów (nie mając wiedzy o chorobie) ze swoim temperamentem to wyleciałabym z banem. Jednogłośnie by mnie stamtąd wyrzucono, bo nie potrafiłabym zrozumieć drażliwości i postępowania tych ludzi.
Nie zgadzam się, że arogancja jest przypisana do płci. Arogancja to brak dobrych manier. Testosteron sprzyja agresji, którą można wykorzystać jednak w pokojowy sposób.

Dzieci są proste. Wszystko jest jakby czyste. Szybko odczytują emocje u osoby dorosłej.
Gorzej jak osoba dorosła mówi: - nie lubię jej. O zgrozo. Cóż niektórzy z pewnych rzeczy nie wyrastają choćby mieli 50 lat.