Wiele się teraz mówi o prawie szariatu, które chcą wprowadzać Muzułmanie w wielu miejscach Europy, bądź o kwestii judaistycznego uboju rytualnego. Czy prawo religii powinno stać ponad prawem ustawodawczym? Jasne jest, że organy administracyjne niespecjalnie ów pogląd zaakceptują, ale hipotetycznie, co jest dla was ważniejsze? Gdzie odnajdujecie granicę prawa religijnego i na ile prawo administracyjne powinno na nie wpływać?

Wydaje mi się że są dwie sfery w kwestii prawa. Pierwsza to moralność wynikająca z danej religii, a druga to pewna praktyka, tradycja, kult. Niech mnie ktoś poprawi, ale zdaje się że chrześcijanie jedynych zmian jakich się domagają, to zmian prawa wynikających z moralności chrześcijańskiej. A zatem kwestie znane nam jak np aborcja, czy definicja rodziny. Ubój rytualny to problem jedynie etyczny, nie prawny. Gdyby nie strona etyczna, gdyby to odbywało się inaczej, to nie miałoby to dla mnie znaczenia że eksportujemy, czy tu na miejscu sprzedajemy nabywcom rytualne mięso. Jest popyt, jest i podaż. A jednak mamy w Polsce pewne normy etyczne i je chcemy w świeckim prawie umieścić, nie jako nasze prywatne i subiektywne, ale obiektywne dla każdego, nawet jeśli ktoś się z tym nie zgadza. Nie może być tak że jakaś grupa chce narzucić swoje prawo, albo tworzyć drugie obok tego państwowego. Dziwi mnie zachowanie tych grup, które chciałby nam narzucić nam swoje zasady.
Inna sprawa że jeśli chodzi o prawo to zawsze boję się. Bo co z tego że katolicy przeforsowaliby najbardziej rygorystyczne prawo antyabrocyjne, skoro przyjdzie inna władza, zmienią się nastroje społeczne i prawo złagodzą. W tym sensie nie tyle popieram, ale rozumiem ludzi którzy chcą kompromisowego prawa, bo to jest jakiś status quo. Jak my zaczniemy narzucać coś, zmieniać prawo, to potem inni zrobią to samo. Zresztą uważam że zmieniać trzeba mentalność i myślenie, bo prawo jest na papierze, a omija się je niestety często.

Prawa często powstają na bazie problemów etycznych, tak więc ubój rytualny jest problemem etycznym tak długo, dopóki nie zacznie być regulowany prawnie (być może zakazany). Również zgadzam się z opinią, że prawo powinno być tylko narzędziem pomocniczym w kształtowaniu świadomości ludzi i powinniśmy ilość regulacji, zakazów, nakazów ograniczać, zamiast ciągle znajdywać nowe. Trudno jest mi się postawić w pozycji człowieka religijnego, którego religii prawo wchodzi w konflikt w prawem ustawodawcy, niemniej zastanawia mnie co ludzie generalnie sądzą na temat takich konfliktów. Skoro chcemy tworzyć społeczeństwo multikulturowe, to chyba mimo konfliktów powinno się znaleźć jakieś miejsce dla innych praw i zwyczajów - wynika to z konsekwencji tworzenia takiego społeczeństwa. Pytanie tylko na ile to pogodzić, jak scalić i gdzie nakreślić granice. Narzucanie swoich praw przez mniejszości religijne jest chyba równie nie na miejscu jak pozbawianie ich tych praw. Chyba, że chowamy pojęcie multikulturalizmu do szuflady

W islamie nie ma rozróżnienia między prawem religii a prawem "ustawodawcy". W tym kontekście nie istnieje więc jakiś "problem do rozwiązania" w postaci "czy prawo religii powinno stać ponad prawem ustawodawczym?". Po prostu prawo religii jest równoznaczne z prawem ustawodawczym.



A chcemy? Ja np. nie chcę. Nie znaczy to, że mam coś przeciwko społeczeństwom multikulturowym (albo, że nie mam) - po prostu jestem przeciwny podejmowaniu jakichś specjalnych działań w tym celu, żeby świadomie "tworzyć" społeczeństwa multikulturowe. Jak będą chciały, to się same stworzą, a jak nie, to nie.

A zatem jest to też kwestia modelu. Ja podobnie jak Johnny99 bynajmniej nie myślę o społeczeństwie multikulturowym. Nie przeszkadzają mi "nie Polacy" ale nie interesuje mnie też kraj, w którym wszyscy się zmieszali. Ludzkość nie jest jednością, stanowi wiele kultur i spojrzeń na różne sprawy. Nie da się oczekiwać że wszyscy w imię idei odrzucimy nasze przekonania, ani że zechcemy stworzyć nowy sztuczny twór, nową kulturę i język. Dla każdego człowieka, nie tylko jego przekonania religijne, ale i etyczne (np w przypadku ateistów) będą grały główną rolę. Problem w tym że człowiek prawa się boi, dlatego go przestrzega, a przekonania wewnętrzne to są jego prywatne przekonania i jak sama nazwa wskazuje, to one go przekonują. Nimi się kieruje, nie z bojaźni, ale z wiary że są słuszne. Dlatego też w konflikcie wiara, a prawo to wiara zwycięża. Czasem jest to zdrowe, a czasem nie. Nie ma chyba złotego środka, zawsze będzie tu jakieś napięcie. Czym innym jest ojczyzna niebieska ze swoimi prawami, a czym innym ta ziemska ze swoimi.Jako katolicy jesteśmy częścią czegoś wielkiego, "kraju" ponad granicami narodowymi. Jako Polacy jesteśmy jednymi z wielu o różnych poglądach, zamkniętymi w określonych granicach nie tylko politycznych, ale i kulturowych czy językowych.

"Czy prawo religii powinno stać ponad prawem ustawodawczym?"

Nie, niby dlaczego? Bo czy wiemy która religia ma najlepsze prawo, pomijając już to, że żadnego z zestawu istniejących wierzeń religijnych nie można traktować jako pewnik? Więc budować i egzekwować prawo w oparciu o co? O wiarę li tylko? Otóż nie.
Obecne polskie prawo tworzone było latami, w oparciu o tradycję, obyczaje, religie, kulturę, a nawet geografię. Czyli o coś co zaistniało i jest pewnikiem. I prawo to tworzono by strzec tego wszystkiego, by chroniło i służyło jak największej liczbie mieszkańców kraju.
Ale jak wiemy Polska jest krajem cywilizowanym i z racji tego musi być pewna otwartość na inne poglądy, obyczaje, wierzenia. I dopóki ta inność nie koliduje z naszym prawem powinna być tolerowana.
Jeżeli o mnie chodzi, to gdy czyjaś wiara, hobby, poglądy nie krzywdzą innych to mogą sobie być. Co innego jeżeli mają cierpieć ludzie bo tysiące emigrantów narzuci szariat, albo zwierzęta się męczą ginąc przez ubój rytualny. Generalnie, zabobon czy dziwactwa mogą sobie być o ile są niegroźne, ale ich granice powinny być w prawie jasno określone.

Ja uważam, że prawo religijne nie powinno być nad świeckim, ale inni mogą uważać inaczej. Będzie tak, jak zadecyduje większość. Możliwe, że nasze córki będą wdziewać burki. I co na to poradzimy? Nic! Skoro większość będzie uważała to za godne i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, to tak będzie.

A skąd wiesz, które państwo ma najlepsze prawo?



A które prawo świeckie można "traktować jako pewnik"?



A z prawem religijnym jest inaczej? Jak rozumiem, zostało stworzone wczoraj i nie ma nic wspólnego z tradycją, obyczajami, religią, kulturą, a nawet geografią? Na pewno?



Hoho, pobożne życzenia, ale to inny temat Ale, czy z prawem religijnym jest inaczej?

To akurat nieistotne. Ważne, że władze/obywatele (zależnie od ustroju) danego państwa starają się ukonstytuować prawo odpowiednie dla danego państwa w danym momencie historycznym, krótko mówiąc o rzeczywistości, podczas gdy prawo religijne jest z reguły spetryfikowane i próbuje naginać rzeczywistość do siebie. Można oczywiście wskazać przykłady nieludzkich ustaw państwowych i mądrych przykazań religijnych, acz mam wrażenie, że na dłuższą metę lepiej, by to prawo państwowe czerpało z mądrości religii (niekoniecznie jednej) niż religia posługiwała się aparatem państwowym.