Właśnie dlatego łatwo następuje uzależnienie fizjologiczne, a człowiek niczego nie zauważa, bo psychicznie nic szczególnego się nie dzieje.


Samousprawiedliwianie to normalna rzecz. Kwestia tylko skali - dopiero po przekroczeniu pewnych (nieścisłych) granic staje się patologią. I wtedy jest to problem, nie wcześniej.

Bardzo wiele osób wykazuje cechy, które są wymieniane jako kryteria diagnostyczne zaburzeń, ale pozostają zdrowi i nic im się diagnozuje, ponieważ poziom tych cech nie osiąga poziomów patologicznych.


Jak wyżej. Rzadko w stopniu patologicznym.

To jest normą, że człowiek szuka metod ukojenia stresu. Ale nawet jeśli główną metodą jest słuchanie muzyki, układanie kostki Rubika, czy nawet gapienie się w smartfon, to jeszcze nie powód, by nazywać to uzależnieniem (w znaczeniu problemu psychicznego).


Interesowałem się uzależnieniami przez dość długi czas. W końcu widzi się coraz więcej podobieństw. Mechanizmy psychologiczne różnych uzależnień są zasadniczo podobne.

Na pewno jednak zwykle nie stosuje się metod leczenia uzależnień do palaczy papierosów.

Oczywiście, że się stosuje. W leczeniu nikotynizmu stosuje się np. terapię substytucyjną analogicznie jak w leczeniu uzależnienia od heroiny.



Tylko w pewnym zakresie. Są np. środki, które zażywa się, by zwiększyć efektywność pracy, są takie, których używanie wiąże się z odreagowaniem pracy i odboiciem w kompletnie inne rejony; jedne środki zażywa się w ramach socjalizacji, inne w samotności - mechanizmy psychologiczne z tym związane mają wspólny mianownik, ale w praktyce różnią się znacząco.

Sorry. Pisząc o leczeniu uzależnień zwykle myślę jedynie o leczeniu psychologicznym.
I takich metod terapii nie stosuje się dla przeciętnych palaczy.

Pomijając, ewentualnie, 12 Kroków, bo to można zaaplikować niemal do wszystkiego, jak np. do pomocy dłużnikom i wszystkim, którzy z czymś sobie nie radzą - niekoniecznie z jakimś zaburzeniem.


I przy bliższym zapoznaniu się z terapią psychologiczną uzależnień ten wspólny mianownik mechanizmów psychologicznych okazuje się kwestią zasadniczą, a reszta sprowadza się do różnic w sumie niewielkich.

Picie, hazard, bulimia, czy grafomania wyglądać mogą inaczej, ale najlepiej rozumieć to wszystko jako objawy faktycznej choroby, a nie jej istotę.

Być może godne uwagi: http://christianity.stackexchange.com/q ... le-permitt

W kwestii cytatu z początku: była o tym mowa na forum, ale jakoś nikt za bardzo nie miał ochoty się odnosić. Nie dziwota - ignorancja papieża Franiszka w tym obszarze jest bardzo rozczarowująca.