Witam, zadałam to pytanie, ponieważ chcę poznać Wasz sposób rozmowy z Panem i czy macie tak samo jak ja. W ostatnich paru miesiącach oddaliłam się od Pana. W zeszłe wakacje podczas adoracji na rekolekcjach zadałam w duchu Bogu pewne pytanie i usłyszałam odpowiedź. Myślałam, że sama to sobie tak wytłumaczyłam, ale ksiądz odpowiedział mi tak samo. To jednak miało miejsce tylko raz. Tak jak wspominałam potem oddaliłam się od Boga. W czasie Wielkiego Postu, bardzo prosiłam Pana w modlitwach, aby dał mi łaskę powrotu do Niego. Prosiłam, żeby wzbudził we mnie żal, ale łzy sie nie pojawiały. Żałowałam, ale jakby nie. Na około tydzień przed Wielkim Tygodniem obejrzałam Pasję. Nie ma to raczej nic wspólnego z resztą, niech nikt nie pomyśli, że promuję film! Jednak podczas niego zrozumiałam, jak bardzo Jezus mnie kocha, co dla mnie zrobił! Chyba następnego dnia (nie pamiętam dokładnie) zastanawiałam się nad imieniem do bierzmowania, które niedługo mnie czeka. Miałam już typ, lecz nie byłam do niego przekonana. Wybrałam się na cmentarz i tam o tym myślałam. Nagle, tak jakby ktoś stał obok mnie, usłyszałam ,,daję ci imię Magdalena". Wyraźnie słyszałam. I rzeczywiście, życiorys mojej przyszłej patronki bardzo mi odpowiada. Wiem, że to Bóg nadał mi to imię. Od tego czasu codziennie czytam Pismo Święte i rozważania do niego. Chcę poznać bliżej mego Pana. Codziennie też rozmawiam z Nim. Ale nie tak, że ja mówię modlitwę, proszę, dziekuję itd, tylko to Chrystus mówi. Słyszę o rzeczach, o których nigdy nie myślałam. Nigdy nie ubrałabym tego w takie słowa, jakie słyszę! Zaczęłam je spisywać w miarę tego, na co pozwala mi czas. Czuję też wciąż obecność Boga przy mnie. Wieczorami, gdy rozmawiamy czuję jak mnie tuli, po Zmartwychwstaniu niemal dotykiem czułam Go, gdy tuliłam sie do Jego Nóg. Od tego czasu nawet najmniejszy grzech sprawia, że czuję ukłucie w sercu, żal, smutek, bo wiem jak bardzo jest Mu przykro. Gdy mam zamiar napisać czy powiedzieć coś w złości, coś niemiłego, krzywdzącego, czuję jakby Jego ręka mnie powstrzymywała i tego nie robię. Przestałam też wymigiwać się od pracy, doceniać Komunię Świętą. I teraz mam do Was pytanie: czy to możliwe, że spotkała mnie aż tak wielka łaska? Czuję, że naprawdę na to nie zasłużyłam... Proszę o opinie i pozdrawiam.

To o czym rozmawiasz z Bogiem?

Możliwe, że część z tego to działanie łaski. Możliwe też, że wiele innych rzeczy to Twoje własne odczucia. Więc jeśli pomaga Ci to unikać grzechu, to dobrze. Ale nie myśl o tym, że dostałaś „tak wielką łaskę”. Św. Paweł tłumaczy, jaka łaska jest największa.

Robek, o różnych rzeczach, głównie to wychodzi tak spontanicznie. Nie działa tak, że ja podaję temat albo coś. Ostatnio - wczoraj wieczorem o sprawiedliwości. Że nie może być ona taka sama dla każdego i nasze pojmowanie jej jest zupełnie inne niż Boga. I wiele więcej.
Pod pojęciem łaski miałam na myśli to, że tak blisko czuję obecność Chrystusa cały czas, to, że zrozumiałam swoje błędy i mogłam za nie szczerze pożałować, czego wcześniej nie potrafiłam zrobić.
A jak wyglądają wasze relacje, rozmowy z Panem?

Pamiętaj jednak, że ta łaska może zniknąć. A Ty powinnaś nadal zachować żal za grzechy i pragnienie bycia blisko Chrystusa; nawet jeśli nie będzie to połączone z odczuciem tej bliskości.

Tak w ogóle, to radzę poszukać ojca duchowego, bo dyskutowanie na ten temat na forum internetowym to zły pomysł.

Dziękuję za odpowiedzi, mam tego śwuadomość i boję się, że to może zniknąć. Co do duchownego lub kogokolwiek, boję się, że mi nie uwierzą - szczególnie najbliżsi. Zobaczę jak to będzie się rozwijać. Jeszcze raz dziękuję za odpowiedzi

Nie powinnaś podchodzić do tego ze strachem. To jest normalne w życiu duchowym, że czasami nie czujemy emocjonalnego wsparcia. I dobre dla nas. Ojciec duchowy nie jest od tego, żeby Ci wierzyć, a od tego, żeby Ci pomóc w rozeznaniu.

Pomyślę nad tym, zobaczę jaki będzie dalszy rozwój ,,wydarzeń"

Łzy nie są warunkiem żalu. Żal może być i często jest bez łez.

Niby dlaczego, nie możesz podać żadnego tematu? ktoś ci tego zabrania?

Bardziej chodziło mi o to, że chciałam żałować, ale tego żalu nie czułam.
Nikt mi tego nie zabrania. Poprostu nie czuję potrzeby wymyślania tematu na siłę, on sam powstaje.

Całkowicie zgadzam się z przedstawionym zdaniem.

Dlaczego myślisz, że oddaliłaś się od Boga? Chwila zawahania i było Ci z tym źle. Uczestniczysz w rekolekcjach, rozmawiasz z Nim, doradzasz się jakie imię wybrać, codziennie czytasz Pismo Święte. To piękne. Jesteś bardzo młoda i jeżeli będziesz Panu ufać, kierować się Dekalogiem, to będziesz miała piękne życie, wypełnione miłością do Boga i ludzi. Ja jestem już bardzo dojrzałym człowiekiem i uwierz, że takie życie nigdy Cię nie zawiedzie. Rozmawiaj z Bogiem codziennie, w porannym i wieczornym pacierzu, a będzie Cię prowadził.

Piękne słowa august, dziękuję Ci za nie bardzo