Przyjaciółki i Przyjaciele! Siostry i Bracia!
Zwracam się do Was z ogromnym dylematem, który mnie od pewnego czasu trapi. Mój najbliższy przyjaciel umiera. Jest samotnym, nigdy przez nikogo nie kochanym mężczyzną. Ja -choć mam ogromne powodzenie u płci przeciwnej- jestem teraz singielką. Rzeczony mężczyzna prosi mnie o pewną przysługę. Mianowice chce na łożu śmierci odbyć ze mną stosunek seksualny. Czy powinnam się zgodzić, czy wręcz przeciwnie? Jak do takich sytuacji odnosi się nasza Wiara? Z góry dziękuję Wam za pomoc.

Cześć Anna. Zaproponuj przyjacielowi, jeżeli rzeczywiście jest przyjacielem, aby nie stwarzał tobie takich dylematów i nie szantażował emocjonalnie.
Jeżeli taka ma wolę, to jest prostsze rozwiązanie: niech zadzwoni po prostytutkę.

Cześć Koźle. Dziękuję za odpowiedź. Nawet nie wiesz jak dużo ona dla mnie znaczy. Tylko problem jest głębszy i trudniejszy niż się Tobie wydaje Bracie. Memu ukochanemu przyjacielowi nie chodzi tylko o zaspokojenie swoich rządź, ale o zrobienie tego ze mną, ukochaną przyjaciółką. Na dodatek do prostytutki zadzwonić nie jest w stanie- tak bardzo trzęsą mu się ręce, i z powodu dręczącej go choroby ma problem z mówieniem.
Poza tym czy obowiązkiem chrześcijanina nie jest czynienie dobra? Zło dobrem zwyciężaj?

Wybacz, ale ciężko taką akcję emocjonalnego szantażu uznać za przejaw przyjacielskiej miłości. Trzeba mu w obliczu choroby ten szantaż wybaczyć, ale nie ulegać.

tak Zefciu. Dobrze piszesz, postawa mojego przyjaciela nie jest na pewno czymś co wygląda na pozytywną. Tak, w pełni się z Tobą zgadzam. Ale musisz wczuć się w jego sytuację, sytuację straszliwą, przerażającą, porażającą wyzierającą z niej krzywdą! Sytuację, która wywołuje w każdym -przynajmniej nacechowanym minimalną wrażliwością i empatią czlowiekiem-poczucie ogromnego żalu i smutku! Przyjaciel jest dotknięty nieuleczalną chorobą, jest pogrążony w ogromnej frustracji, totalnie załamany psychicznie!

Skoro, jak się wydaje, podjęłaś już decyzje, to weź za nia odpowiedzialność, a nie szukaj wspólnika.

nie Koźle, nie podjęłam ostatecznej decyzji.Bo ostateczny to jest Sąd. Poza tym każdy człowiek będzie rozliczany na tej strasznej, ale sprawiedliwej rozprawie według win swoich indywidualnie! Więc nie szukam wspólnika, lecz doradcy. Napiszcie bo widzę, że macie ogromną wiedzę teologiczną, niemalże jak nasz Papież Jan Paweł II, którego wszyscy tak bardzo kochamy. Czy czynienie dobra, udzielanie pomocy człowiekowi, któremu nieuchronna, nieunikniona śmierć zagląda coraz głębiej w oczy, śmierć lodowata, kostyczna jest czymś naprawdę złym!?

Nie dajcie się złapać na ten haczyk.

A kto sie łapie?
Dobrze się bawię. Za chwile zostanę tu na papieża wybrany

Wybacz, Koźle, ale zabawę przerwę.