Nadszedł czas wakacji. W czasie wypoczynku powinniśmi pamietać o niedzielnej Eucharystii i modlitwie. Będąc na łonie przyrody, wędrując po górach, będąc nad morzem możemy dostrzegać i uwielbiać ich Stwórcę. Wielu wybiera formę rekolekcji lub pielgrzymek by połączyć wypoczynek z odnową życia religijnego. A jak wygląda nasze przeżywanie wakacji z Bogiem?

Bóg, Bóg, Bóg... Bóg w wakacje, Bóg na śniadanie, Bóg podczas seksu, Bóg w pracy, Bóg w szkole, Bóg podczas czytania, Bóg podczas jedzenia... Ile można? Dosyć mam już wyobrażania sobie tego ukrywającego się Boga i marnowania życia na gonienie za snem. Czyniąc analogię do myśli Lechonia - a w górach niech góry, nie Boga zobaczę. Muszę odpocząć, żeby to całe rozbite chrześcijaństwo się ułożyło w coś nowego, a nie myśleć o tym bez przerwy.

Incognito, chodzi o to, żeby w czasie wakacji nie zapomnieć o Bogu

Oczywiście, że nie należy zapominać.
Tylko ja osobiście nie mam zamiaru układać sobie planów wakacyjnych pod Boga- będę odpoczywał i się bawił- pielgrzymki są dla mnie głupie, a rekolekcje cholernie nudne. Zresztą na mszach też cały czas to samo i bez ukończenia seminarium mógłbym już z pamięci odprawiać msze.
Tak więc na wakacjach- sex and drugs and rock&roll

Co rozumiesz przez "nie zapomnieć" o Bogu?

Czuję ogromną pustkę w świecie które układa życie bez Boga.
Gdy wyjeżdza się gdzieś poza miasto np w góry to można odpocząć od zgiełku cywilizacji, wielkomiejskich ulic i hałasu, pobyć w ciszy na łonie przyrody aby odpocząć. Wtedy modlitwa może rodzić się spontanicznie. Gdy patrzy się na lasy, góry, strumyki, ptaki, lasy może pojawić się kontemplacja Boga. Gdy człowiek jest rozbity wewnętrznie to takie przebywanie na łonie przyrody może go uspokoić, uporządkować wewnętrznie więc także relację z Bogiem.

Jak ja siedze w górach, to kontempluje piękno i potęgę gór, nie Boga i nie chce mi się w sumie modlić bo i po co? Modle się w kościele, w górach odpoczywam od codzienności, po prostu odpoczywam i nie biorą mi się z kosmosu psalmy wielbiące Boga. Gdy człowiek jest rozbity wewnętrznie to w górach szuka odpoczynku od wszystkiego- ludzi, pracy, nauki, religii- chce odpocząć, wziąć oddech i uzupełnić akumulatory. Nic więcej.

Dla mnie przebywanie na łonie przyrody rodzi spontanicznie modlitwę i uwielbienie Boga więc także pogłębienie, umocnienie, czy uzdrowienie więzi z Bogiem.
Czasem świadomie wykorzystuję ten czas na kontemplację czy medytację nad fragmentem Pisma Świętego, Psalmów.

Rozumiem prze4z to, żeby będąc na wkacjach, na wycieczce, wyjeździe, gdziekolwiek - nie zapominamy np. o praktykach religijnych, czyli o modlitwie, niedzielnej Mszy. Nie zachowujemy sie tak, jakbyśmy o Bogu zapomnieli na te miesiące. W religii nie ma wakacji

O Bogu ciężko zapomnieć. Szczególnie w wakacje, gdy człowiek ma więcej czasu na myślenie - też nad sobą.