tu wklejam problem mego kolegi:
Dzien dobry.
Otoz mam problem i nie wiem jaka podjac decyzje. w tym roku zdalem mature i
chcialem studiowac architekture na politechnice Przeszedlem przez 2 etapy
egzaminu wstepnego niestety nie dostalaem sie- zabraklo 3 punktow. Studia i
architektura to moje marzenie od paru lat dlatego zdecydowalem sie zdawac na
architekture w przyszlym roku. i nie wiem czy zostac w polsce czy pojechac do
anglii do kuzynki. Pracowalbym w Londynie gdzies tak do marca po czym
wrocilbym do polski bo w kweitniu zaczyna sie kurs przed egzamniami. I tu
pojawia sie problem: boje sie ze pojade do londynu i mi sie spodoba i zostane
tam na zawsze jako robotnik (tego sie obawiam najbardziej). Tym bardziej ze
duzo moich starszych znajomych wyjechalo za granice na pare miesiecy i juz
nigdy nie wrocilo. proze o pomoc?????
jest tu lktos komu sie udalo za rok zpowrotem wrocici do polski i zdac naten
wymarzony kierunek

co o tym myslicie? jaie jest wasze danie ? odpiszcie bo sie chlopaczyna zalamie .

Tak się zastanawiam...

Dlaczego się boi, że zostanie, skoro ma mu się to spodobać? Uważa że nie powinno mu się spodobać, a tak w środku może by i chciał?

Ogólnie - praca w Londynie to nie narkotyk, nie uzależnia. Jeśli mu zależy na architekturze to wróci. Jeśli nie - i zapragnie czegoś innego - to co w tym złego?

A ja myślę, że się słusznie obawia. Ludzie nie wracają do dzieci, do całych rodzin itd, bo zarabianie pieniędzy wciąga. I już nawet nie można powiedzieć, że trzeba mieć do czego wrócić, bo właśnie i do dzieci nie wracają. Wiadomo - każdy powie "to nie ja", "ja taki nie jestem", "kilka miesięcy i starczy" czy coś podobnego, ale zastanowić się chyba jednak warto.

Moi znajomi akurat wracają - choć nie dokładnie w takiej sytuacji. Dawniej z Norwegii [ale tam było prościej, bo i pobyt mieli tylko czasowy], teraz z Irlandii. Ale rzeczywiście trzeba chcieć wrócić i mieć do czego.

no iecie chlopak jesy bardzo zdeterminowany wyjezdza do anglii we wrzesniu ewentualnie w pazdzierniku a juz od 2 tygodni uczy sie do poprawiena matury---to dopiero jest zacieice. A ze soba zabiera rowniez duzo ksiazek i rzeczy do robienia szkicow. wiecie on chyba zaczal tak myslec dlatego, ze 3 jego kolezanki wyjechaly i nie wrocily, chociazx to inna sytuacja, nimmniej chlopak sie boi.

A ja dalej nie rozumiem, czego się boi?

Że zachce mu się czegoś innego? Że zmarnuje sobie życie? Że nie będzie miał do czego wracać? Że mu się przestawi kierunek z wykształcenia na pieniądze?

Jeśli to dla niego tak ważne to wróci. A jeśli okaże się po roku nieważne - to może nie tyle zgłupieje co dojrzeje?