Nadal nie rozumiem do końca czym się różni ironia od sarkazmu, ale przyjmijmy że ironia, jakoś ładniej brzmi;)

Dlaczego? Co mam niby do stracenia? Nie zależy mi na życiu wiecznym

Z tego co wiem, sarkazm jest jednym z rodzajów ironii

Czy Jezus był Bogiem? W swojej esencji tak - jak każdy z nas.

"Ja rzekłem: Jesteście bogami
i wszyscy - synami Najwyższego.
7 Lecz wy pomrzecie jak ludzie,
jak jeden mąż, książęta, poupadacie". (Psalm 82,6)

Na poziomie formy (ciało i umysł) jednak nie. Dlatego też nie był wszechwiedzący, o czym mówi przytoczony przeze mnie wcześniej fragment:

"Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec" (Mk 13,32)

Tak też rozumiem stwierdzenie, że Jezus Chrystus jest/był jednocześnie w pełni Bogiem i w pełni człowiekiem.

Jezus jednak w pełni urzeczywistnił siebie jako Boga, a my się błąkamy. Nie dorośliśmy jeszcze w pełni do ról Synów Bożych i Córek Bożych. Dlatego też używamy rodzaju nijakiego, mówiąc "dzieci Boże".

Różnica między Jezusem a nami polega na tym, że zintegrował on swoją naturę ludzką z naturą boską


Oczywiście nie twierdzę, że na pewno tak jest jak napisałem. Przytaczam tylko pewną narrację, którą uważam za sensowną


Aha - i żeby było jasne - nie mówię, że jesteśmy wszyscy różnymi Bogami. Jesteśmy wszyscy różnymi ekspresjami jednego Boga. Z punktu widzenia ekspresji/formy, możemy powiedzieć, że "Bóg mieszka w nas". Lecz w swojej esencji (duchu) stanowimy z Bogiem jedno - tak jak Jezus, gdy mówił "Ja i Ojciec jedno jesteśmy"

Neuro - wiesz że za to pierwsze zdanie większość katolików uzna Cię za heretyka... ( chcę się mylić, chcę się mylić...)

Zgadzam się całkowicie z tym co piszesz, że jesteśmy ekspresjami jednego Boga i nie jest to sprzeczne z moim ateizmem , bo ateizm to odrzucenie osobowej nadprzyrodzonej istoty , która stworzyła świat i w niego ingeruje, a tak pojmowany Bóg nie jest ani nadprzyrodzony, ani nie jest osobowy, ani niczego nie stworzył ani w nic nie ingeruje... nijak się to ma do Boga z Biblii w powszechnym jego rozumieniu ( choć idealnie pasuje do JA JESTEM, JESTEM KTÓRY JESTEM), ale to tylko moja osobista opinia i lepiej się nią nie kieruj!!!

A czemu chcesz się mylić? Jest to obiektywnie rzecz biorąc herezja (względem nicejskiego chrześcijaństwa).

Wiem, że prawdopodobnie tak Ale co z tego? Co mi mogą za to zrobić złego, czego mi jeszcze mój własny umysł nie zrobił? Czy mogą mnie potępić bardziej niż "głosy" i obrazy w mojej głowie? Wątpię Poza tym to jest takie moje ERP Zresztą jakie to wszystko ma znaczenie, skoro po śmierci i tak pójdę do piekła (wg moich "głosów")? Hulaj dusza, i tak pójdę do piekła ;D

Hmm...

1) Moim zdaniem JEST nadprzyrodzony, skoro jest źródłem przyrody
2) Moim zdaniem JEST osobowy, skoro można wchodzić z Nim w kontakt i wchodzić z Nim w relację - można w tej relacji się do Niego zbliżać i od Niego oddalać Dodatkowo - ale to już moja osobista kwestia - gdy myslę o Bogu mam obraz dobrotliwego, kochającego i wspierającego rodzica oraz poczucie pewnej łagodnej błogości i radości Cóż, może ten mój kochający i dobrotliwy Bóg jest z kolei ekspresją Absolutu, którego Ty byłabyś w stanie uznać? Kto wie?
3) Moim zdaniem stworzył, a właściwie wciąż stwarza, ewoluuje świat, kołysze falami rzek i oceanów, jest obecny wszędzie i we wszystkim
4) Moim zdaniem nie tyle ingeruje, co...prowadzi świat

Czy mógłbyś podać źródło?

Sądzę że tak- Twój Bóg jest ekspresją Absolutu o którym nie mam pojęcia, bo jakiekolwiek mam pojęcie to jest to pojęcie tego a nie to...
Panteista;) Serio Cię coraz bardziej lubię.

Skoro masz obraz dobrotliwego i kochającego Boga to skąd pomysł że trafisz do piekła? Jak piekło do którego myślisz że trafisz według Ciebie ma wyglądać? Jak sądzisz skąd taka właśnie wizja?

Nie nazywałbym tego do końca panteizmem, bo panteizm mógłby być dla mnie wtedy, gdybym nie miał tego obrazu dobrotliwego i kochającego Boga

Moje "głosy" mówią mi, że wizja wizją, ale to nic nie zmienia, bo to one wiedzą lepiej

Będę odrzucony przez Boga (wg innej wizji), przez wszystkich. Będą na mnie z gniewnym spojrzeniem i wściekłością na twarzy pokazywać palcem. Będzie czerwono, a diabeł będzie chichotać, jakim byłem głupcem, że dałem się mu nabrać. Będzie wręcz tarzać się ze śmiechu po podłodze. Będę odrzucony, opuszczony, osamotniony.

Co gorsza, będzie bardzo gorąco, a ja będę się dusił w środku i kurczył w sobie...

Hmm...to chyba pytanie do psychologa. Myślę, że złożyło się kilka kwestii, ale przede wszystkim:

Obrazy i dźwięki z filmów, itp.
Bycie wielokrotnie obiektem potępienia i odrzucenia (zwłaszcza w dzieciństwie) ze strony wielu różnych osób
Gniewny sposób bycia (taka zatwardziałość, zarozumiałość, sztywność, egotyczność, poczucie wyższości) spotkanych w życiu osób religijnych - zarówno duchownych (szczególnie mi w pamięć zapadł pierwszy proboszcz) jak i świeckich
Blokady oddechowe, powiązane z jakąś szeroko rozumianą "traumą" z dzieciństwa

Wygląda na to że umiesz się wsłuchać w siebie i analizować swoje życie ( może aż za bardzo), życzę trafienia do naprawdę dobrego specjalisty i powinno się poukładać.
Oswojenie lęku przed odrzuceniem łatwe nie jest, ale jest możliwe - dobry trening potrafi zdziałać cuda.
Te głosy traktujesz jako część Ciebie czy też jako coś niezależnego, niezintegrowanego z Tobą? - mi tego nie odpowiadaj, ale przemyśl sobie dobrze ,bo to ważne dla diagnozy.

Wyznanie Konstantynopolsko-Nicejskie sobie przypomnij. Mówi ono wyraźnie, że Syn jest Bogiem nie „tak jak my”, ale jest jednorodzonym Synem, zrodzonym przed wszystkimi wiekami. Jest Bogiem i człowiekiem nie dlatego, że „zintegrował swoją naturę ludzką z boską”, ale wręcz przeciwnie – będąc odwiecznie Bogiem stał się człowiekiem.

Oczywiście masz rację w tym, że my też jesteśmy powołani do uczestnictwa w boskości. Ale niejako „w drugą stronę”. Zgodnie z maksymą „Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł stać się Bogiem”.

Ok, dziękuję za źródło

A gdzie tam jest, że "nie tak jak my"?
Ok, moim zdaniem tak samo jak my w swej esencji
Nie widzę tutaj przeciwieństwa Wszyscy jesteśmy "odwiecznie" Bogiem i staliśmy się ludźmi. "Integracja" nastąpiła z woli Boga, wypełnionej przez Jezusa

Nie bardzo widzę tutaj przeciwieństwo - dla mnie to to samo ;D Rozumiem, że mowa jest tutaj o Jezusie - Bóg inkarnował się w osobę ludzką o wspaniale harmonijnej relacji z sobą samym, by dać nam drogowskaz

Zharmonizowanie się samemu z sobą - poznaj siebie...
To jest głęboki przekaz praktycznie wszystkich religii i wyznań, który da się dostrzec gdy się uważnie przyjrzeć ich rdzeniom, odrzucając fasady...
Neuro, mam wrażenie że nasz poglądy są bliższe sobie nawzajem niż Twoje z katolickimi, moim zdaniem można to spokojnie łączyć i jesteś dobrym katolikiem, ale szczerze wątpię czy inni katolicy to podzielają, z ich punktu widzenia jesteś heretykiem... zresztą po tym co napisałeś o posłuszeństwie wobec autorytetów w innym wątku byłam ciekawa jak bardzo Twoje poglądy odbiegają od oficjalnych, ale nie spodziewałam się że myślimy aż tak podobnie, mam nadzieję że dużo się nauczę przy okazji rozmów z Tobą i że poradzisz sobie z 'łatką heretyka' w korzystny dla Ciebie sposób.

A co to za Platońskie cosie? Możesz rozwinąć te myśl?

Ok

Człowiek to ciało, umysł i duch, tak?
Ciało i umysł to formy, które podlegają czasowi.
Duch jest poza czasem - Duch JEST zanim był Abraham ;D

Duch to inaczej świadoma obecność, będąca świadkiem tego, co jest doświadczane.
Duch jest świadom tego, co się wydarza, ale nie podlega wpływowi tego, co się wydarza.
Duch jest świadom zmian, ale sam jest niezmienny.

Gdy myśli i emocje krążą, duch pozostaje niewzruszony.
Ciało i umysł są targane, lecz duchowi nic się nigdy nie przydarza.

Ciało jest świątynią Ducha, a Duch jest Święty - Duch Święty; czyli Bóg

Tam gdzie jest mowa, że Syn jest jednorodzony. Oraz że jest zrodzony jako Bóg przed wszystkimi wiekami. Bóstwo Chrystusa jest pierwotne wobec jego człowieczeństwa. Dokładnie odwrotnie niż u świętych, którzy najpierw byli ludźmi, a potem zostali przebóstwieni (dlatego kolorystyka szat Bogurodzicy w ikonografii. jest odwrotna niż Chrystusa).

Nie tak to widzi chrześcijaństwo.
Nie rozumiem. Skoro już byliśmy Bogiem i staliśmy się ludźmi przez akt narodzenia, to nie potrzeba nam jakiejś dodatkowej „integracji”.
Jak to samo, skoro jest dokładnie odwrotnie – u Chrystusa jest najpierw człowieczeństwo, a potem bóstwo. A my jesteśmy powołoni jako ludzie do uczestnictwa w bóstwie. Kwestia tego, co jest pierwotne, a co wtórne.
Jak można mieć relację z sobą samym? Owszem – Chrystus dał nam drogowskaz. Między innymi. Ale Jego misja nie zamykała się w „daniu drogowskazu”. Drogowskaz dawali już prorocy przed Chrystusem. Chrystus natomiast przyjął naszą naturę, zaznał wszystkiego co ludzkie oprócz grzechu. Zaznawszy śmierci zlikwidował jej władzę nad nami boską mocą i wyniósł ludzką naturę na Niebo. To znacznie więcej niż tylko „danie drogowskazu”.