Agust nie wyznaję jakiejkolwiek religii, nie dlatego że uważam je za złe czy coś, po prostu dostrzegam że wszystkie są oparte na tym samym rdzeniu, koncentrują się na różnych sprawach i to się uzupełnia a nie wymusza wyboru jednego systemu. Do tego w każdej coś wyraźnie mi nie pasuje, nie w sensie że stawia za wysokie wymagania, ale to nie współgra z moją intuicyjną moralnością. Odpowiada mi sporo wartości chrześcijańskich, problemem są kwestie wywołujące strach i poczucie winy, uważam że to nadinterpretacje jakie się rozwinęły przez lata,efekt dosłownego rozumienia tego co metaforyczne i metaforycznego tego co dosłowne; odpowiada mi adwajta wedanta,choć nie daje podpowiedzi 'i co dalej', buddyzm zen - choć tu znów co niektórzy poszli w stronę jakby izolowania się od świata, ucieczki od rzeczywistości , mimo że chodzi o nauczenie się Bycia. Obecnie preferuję pastafarianizm , bo takie ujęcie sprawy daje wartościową dla mnie perspektywę... a to że dla innych to tylko żart jest ok, ja widzę żart i pewną cenną treść, zwrócenie uwagi na pewne aspekty.

Co do małżeństwa - może nie ważne czy i jaki ślub, tylko jak ktoś podchodzi do składanych obietnic i czy jest gotowy je wypełniać i realizować w praktyce?...
Może problemem jest dysonans między pragnieniami, oczekiwaniami i możliwościami?

Agust na jakich zasadach się opierasz? Ciekawi mnie jak bardzo się pod tym względem różnimy?

Rzecz w tym, że ja nigdzie nie wypowiadałam sie o poradniach jako remedium na problemy wychowawcze, to Ty non stop obwiniasz wiele czynników, w tym poradnie, za brak odpowiedzialności ludzi dorosłych, choć istotę zachowań ludzkich precyzyjnie wskazał Chrystus - z serca pochodzi dobro i zło.
Zachowania ok 90% dorosłych najbardziej uzależnione jest od wychowywania, wpajania wartości i zasad, w domu rodzinnym, bo czego sie Jaś nie nauczy, to Jan nie będzie umiał.
Obwinianie wszelakiego rodzaju zewnętrznych czynników jest próbą ucieczki od odpowiedzialności rodziców.

Alus - problemem jest chyba to że mając 18 lat teoretycznie jesteśmy dorośli a w praktyce jednak nie, bo dorosły powinien być odpowiedzialny chociażby za siebie, osoba dojrzała ( nie mylić z poważna) to ktoś kto jest gotowy wziąć odpowiedzialność za innego człowieka i zrealizować cel doprowadzenia go chociażby do dorosłości i wspierania do dojrzałości. Osobiście uważam że powoli staję się dorosła...

W układzie rodzic -dziecko do pewnego etapu odpowiedzialność jest po stronie rodziców, ale obwinianie ich za swoją niedojrzałość nie ma sensu, w niczym nie pomoże. Lepiej wybaczyć i uczyć się na ich błędach.

Generalnie rzadko płaczę, ale nie zapomnę tekstu mojego partnera na pogrzebie jego ojca gdy wszyscy się rozeszli: "Tato, dziękuję Ci za to jaki byłeś, wiem że po prostu nie rozumiałeś pewnych rzeczy, dzięki tobie wiem czego nie powinien robić ojciec..." Popatrzył na naszego małego w wózku i dodał: "Młody, obiecuję że tych błędów jakie popełnił Twój dziadek nie powtórzę, ale liczę że moje mi wybaczysz i nie będziesz ich powtarzał..." Nie wyrobiłam i łzy poleciały.

Może cała sztuka na tym polega? Nie na obwinianiu,ale szukaniu gdzie coś powinno się zrobić inaczej i wyciąganiu z tego wiedzy na przyszłość? Ideał to uczyć się na cudzych błędach, ale swoich i tak się nie uniknie.
Do tego dorastamy otoczeni różnymi ludźmi i każdy dokłada swoją cegiełkę, ale nie każdą musimy wmurowywać...

Nie ma jednej dobrej instrukcji jak dobrze wychować dziecko, no może poza kochaj tak samo jak siebie samego przy założeniu że ktoś potrafi kochać sam siebie taką zdrową miłością. Taką o jakiej pisze Fromm...
Taką o jakiej mówi Jezus i św. Paweł, oraz wielu innych ludzi , przedstawicieli różnych religii, ideologii, systemów... Może dla tego nie daję moim dzieciom wiary jednego konkretnego wyznania, bo dla mnie każda religia ma swoje plusy i wypaczenia? Co do wiary to chcę im przekazać wiarę w siebie, nie zarozumialstwo czy arogancję , ale zdrową wiarę w siebie, wynikającą z wiedzy o sobie - fakt faktem nie mam pojęcia jak to zrobić, na razie skupiam się na dążeniu do samodzielności w codziennych sprawach i bezwarunkowej miłości.

Biblia Tysiąclecia - Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu - Syr 3
biblia.deon.pl/rozdzial.php?id=593

13 A jeśliby nawet rozum stracił, miej wyrozumiałość, nie pogardzaj nim, choć jesteś w pełni sił. 14 Miłosierdzie względem ojca nie pójdzie w zapomnienie,

Ircia, czy jesteś pewna, że Wasze dziecko nie powie o Was tego samego?




A to jest nauka poradni rodzinnej:

"Jeżeli czasem potrzebujemy porady, to lepiej zwrócić się do przyjaciół, którzy mają większy staż małżeński lub w poważniejszych sprawach pójść do spowiednika, poradni rodzinnej, a nie do swoich rodziców".
Link do tych nauk podałem we wcześniejszym poście.

Alus, jak wybitnemu liberałowi przystało, ma nieco inne wyobrażenie o wartościach i relacjach w domu rodzinnym, niż ja. KRK można znać na pamięć i używać do własnych celów. Tu jest temat o przekazywaniu wiary, którą nie wystarczy przekazać Jasiowi...
Ani Alus, ani poradnie rodzinne wiary nie przekazują - bo to widać po powyższych zaleceniach i ich skutkach. Jak słusznie napisała Ircia, 18 latek opuszczający dom, - by "stanąć na własnych nogach", jak chce w swoich zaleceniach ks. Paweł N (którego cytowałem) - jest dorosłym, ale tylko ustawowo.

Agust - nie ma ludzi nie popełniających błędów, możemy jedynie nie powtarzać w kółko tych samych głupot i starać się uczyć na przykładach innych ludzi.

Co do zwracania się o pomoc do rodziców to nie rozumiem co miałoby być w tym złego, wiadomo że dużo zależy od relacji i konkretnych osób oraz sytuacji ( są tematy na które jednak łatwiej z przyjaciółką niż matką), ale takie uogólnienie jest moim zdaniem przesadą. Generalnie jak tak wyglądają te zalecenia to może warto by o nich zrobić osobny wątek i podzielić się uwagami?

Agust jak wygląda Twoja hierarchia wartości?

Ircia, hierarchię moich wartości w dużym skrócie przekazywałem w tym wątku od 19 do 24 sierpnia, aż wyłączyła mnie Małgosiaa. Także wcześniej, ale czołowym komentatorom jak Alus, czy MP wyraźnie nie leży. O moich wartościach i życiu napisałem coś bardziej obszernego. Pewien niedawno zmarły, były dyrektor zespołu szkół, powiedział, że powinni to przeczytać wszyscy nauczyciele, księża, kierownicy placówek wychowawczych. Ale to jest wbrew obecnemu pojęciu o wychowaniu i Rodzinie, oraz interesom różnych fachowców od rozbijania rodziny. Ksiądz proboszcz po przeczytaniu powiedział, że trzeba było pisać dokładniej i dosadniej...

Od dyskusji przeszedłeś do złośliwości ad personam.
Mam zatem prywatne pytanie - Ty jako 18-30 latek po porady ganiałeś do rodziców, i rozumiem, że Twoje dzieci porady szukają u Ciebie.
W mojej liberalnej rodzinie bliższej i dalszej, nikt nie zostawił samotnych rodziców, nie odesłał do domu opieki, choć nad niektórymi opieka była 24-godzinna (nowotwór, alzheimer).
Dorosłe dzieci moje i moich kuzynów wszystkie gdy założyły własne rodziny, odeszły z domu rodzinnego, pozostając z rodzicami w ścisłym kontakcie i na każde zawołanie w razie jakiejkolwiek potrzeby rodziców.
Rodzice zaś intensywnie pomagają w opiece na co dzień i wychowywaniu wnuków.
Dlatego może dla mnie odejście z domu rodzinnego dorosłych dzieci nie stanowi żadnego problemu.
To tak w kontekście Twoich peanów na swój temat......i abyś pojął, że każdy człowiek ma swoją własną drogę życia i drogę do Boga, jak powiedział to prymas tysiąclecia Tyle jest możliwości i dróg do Boga ile jest ludzi, bo Bóg ma inną drogę dla każdego człowieka....to ci liberał.....

Jakieś rozdwojenie jażni: jak ja pokazuję fałszywe pojmowanie przez poradnie rodzinne problemu opuszczenia rodziców, to Alus mnie kontruje. " Zafiksowałeś się na opuszczonych rodzicach" Czyżbyś mówiła co innego, a robiła co innego? Tak się nie godzi inteligentnej osobie. A obroną jest tylko niby atak " ad personam"

Bo mnie poradnie nie interesują , a jak niby ja atakuję Ciebie, podobnie jak Ty????



I jeszcze złośliwość - Czyżbyś mówiła co innego, a robiła co innego?...
Słowa prymasa Wyszyńskiego uważam za drogowskaz, może dlatego tak się nie rozumiemy, ja daję każdemu wolność w jego własnych wyborach, a co za tym i konsekwencji, Ty usiłujesz dowodzić, że wszyscy winni żyć wedle wyznaczonego schematu.
Jezus też daje wybór - [b]Jeśli chcesz...../b]

"Jeżeli chcesz mnie naśladować - to bierz swój krzyż na każdy dzień"

Alus daje wybór: róbta co chceta.

Kolejne nie merytoryczne pomówienie.
Jezus mówi jeśli chcesz - czyli pozostawia wolny wybór każdemu, jeśli nie chcesz to wybierz sobie Buddę, Mahometa, sekty wszelkiego rodzaju, wszak wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi mi korzyść..
Jezus, a zatem chrześcijaństwo szanuje wolność każdego człowieka, to Islam terroryzuje musisz, bo w przeciwnym razie śmierć, lub banicja.

Agust - oburzasz się gdy napisałam, że zafiksowałeś się na temat obowiązków, powinności dzieci wobec rodziców, ale sam to właśnie wskazałeś


Wiec pytam, choć wiem, że uciekniesz od odpowiedzi - czy miłość wymaga spłacenia?...nie szuka swego.....

Nie wiem do czego zmierzasz, przytaczając pouczenie tego księdza po spowiedzi. Ta wypowiedź w ustach księdza jest dla mnie gorsząca, i dlatego zacząłem pisać na forum Wiara. Przecież Dekalog, przykazania kościelne, to same polecenia i nakazy. Księdza nawet nie winię, on tylko postępuje wg linii obowiązującej w Kościele i poradniach. To nie tylko ksiądz ma takie poglądy, ale wiele profesji żerujących na rozbitej rodzinie, dlatego, że pełna rodzina załatwiała wiele spraw w swoim gronie.
Jesteś typowym przedstawicielem tych, którzy mają interes, by ludzie żyli: jak chcą i gdzie chcą, czyli róbta co chceta. Nie będę wyszukiwał Twoich zachwytów nad sprowadzaniem islamu do kraju - jak to broniłaś "jurnych" przybyszów, czyli ubogacaniem naszej kultury.

Mój interes jest tożsamy z tym co naucza Kościół, a który wypowiada o Augustyn - rodzice wychowują dziecko nie do tego, aby je związać ze sobą, ale mogły kiedyś odejść z domu i życ na własną odpowiedzialność.
http://mateusz.pl/rodzina/ja-dnswr.htm

Nigdy nie pisałam, że "jurni" przybysze ubogacą nasza kulturę.....strzelasz po omacku ....ja jedynie pomimo ich "jurności" postrzegam ich człowieczeństwo i nie zaliczam do którejś kategorii, lub podkategorii.

Prawdziwa bezinteresowna miłość do kogoś polega na daniu mu wolności, też uważam że dzieci mają prawo żyć gdzie chcą i jak chcą gdy poczują się na to gotowe, a to jak będą wówczas wyglądały relacje zależy od tego jak ustalą swoje hierarchie wartości, na co nie czarujmy się rodzice mają wpływ. Warto też pamiętać że narzucanie czegokolwiek na siłę z zasady przynosi odwrotne efekty, często zamiast zakazu i kary lepsze jest pozwolenie aby młody człowiek doświadczył konsekwencji na własnej skórze - mega trudne bo w praktyce przyglądasz się jak dzieciak stacza się do przepaści a jak w końcu się potłucze to ruszasz na pomoc i trudno powiedzieć 'a nie mówiłam'...
Osobiście uważam że moje dzieci nie mają mi niczego do spłacenia, to nie transakcja handlowa, to ja sprowadziłam je na świat i moim obowiązkiem jest starać się jak mogę aby stały się samodzielne i szukały własnej drogi szczęścia, zawsze będę ich matką, zawsze jeśli będą chciały to im pomogę, ale wymaganie aby spłacały jakieś długi wydaje mi się absurdalne - one nie podpisywały umowy kredytowej, rodzice mogą jedynie własnym przykładem i staraniami sprawić że dobrowolnie i w pełni świadomie będą chciały podjąć pewne zobowiązania, choć chyba nie zniosłabym aby któryś z nich poświęcił własną drogę dla mnie, ale uważam że jak jest dobra wola każdej strony to wszystko da się pogodzić.
Pa - do poniedziałku, bo mykam do rodziców!