zefciu, czy mogę prosić o szaranność cytowania?
Otóż właśnie o to mi chodzi: Bonaparte dał Polakom 5 minut nadziei na wolność, więc nikt mu w Polsce zła, które popełnił w całej Europie nie wypomina.Proponuję uczyć się na własnych błędach, a nie osądzać inne nacje.

Nie chodziło o składniki wypieku chleba czy ciastek, ale o obowiązujące wtedy we Francji prawo nakazujące piekarzom w sytuacji gdy brakowało chleba, sprzedawać ciastka w cenie chleba.

Przepraszam. Poprawiłem.
Jakieś źródło? Bo o ile ma to więcej sensu niż to, co napisał Quinque, to nadal wygląda jak bajeczka.

Zgodnie z zasadą : nie znam się, ale się wypowiem...
Zgodnie też z modna ostatnio gloryfikacją systemów monarchicznych. Nie wiem skąd ta tęsknota za władzą absolutną, w której dobrze (a nawet bardzo dobrze) żyje się tym kilku procentom warstwy uprzywilejowanej. Masz nadzieję na przynależność do niej

Właśnie w takim wypadku różnica jest zasadnicza, bo tracisz (80-15)/80 = 81,25% całego życia. W przypadku, gdy masz życie wieczne, tracisz wprawdzie 81,25% życia doczesnego, ale czym to jest wobec wieczności?


Dlatego nigdy więcej wojny i nigdy więcej rewolucji.

Z całym szacunkiem, ale to nie jest źródło wiedzy historycznej. Artykuł na blogu, jeśli chce uchodzić za wiarygodny, powinien być zaopatrzony w przypisy.

Zgadzam się, nie mam nic do artykułów z blogów, ale brak przypisów dobrze nie świadczy. Co ciekawe jest tam komentarz gdzie autor podaje na jakiej książce opiera swoje stanowisko.
Aby było ciekawiej sam artykuł podaje także inne wyjaśnienia...

Tyle, że S. Zweig jest powieściopisarzem, dramaturgiem, a nie historykiem.

Szczerze to nie znam twórczości Stefana Zweiga, ale po szybkim googlowaniu widzę, że napisał sporo biografii, jeśli są oparte na konkretnych i weryfikowalnych źródłach, czyli jak na biografię przystało książka o Marii Antoninie ma porządne przypisy to formalne wykształcenie autora staje się drugorzędne.
Fakt, że ktoś posiada formalne wykształcenie z zasady sugeruje, że ma wiedzę w tej dziedzinie ( choć są wyjątki), ale brak takowego nie wyklucza szerokiej i konkretnej wiedzy.
Nie potrafię ocenić rzetelności książki na podstawie zawodu czy wykształcenia autora. Każdy ma prawo zostać ekspertem w dowolnej dziedzinie, dlatego też pytałam Quinque o to skąd czerpie wiedzę, bo gdyby padła spora ilość rzetelnych opracowań historycznych i wynikałoby, że serio to przeczytał, potrafi uzasadnić i uargumentować swoje stanowisko mogę uznać go za eksperta w tej dziedzinie. A książka którą by hipotetycznie napisał, taka bez rażących błędów poznawczych, z konkretnymi przypisami i merytoryczną argumentacją nie zostałaby przeze mnie odrzucona tylko dlatego, że jest kreacjonistą i nie jest historykiem.

Nie interesuje mnie kim jest ten kto przedstawia argumenty, ale argumenty i dowody na ich prawdziwość.
Tak samo artykuł historyczny na blogu kogoś kto byłby np biologiem byłby ok, gdyby zawierał merytoryczne argumenty i potwierdzone dowodami fakty , gdyby można było zweryfikować źródła.

Napisał sporo powieści biograficznych, a to raczej rożnica. "Maria Antonina" to powieśźć biograficzna, a w tej można coś dodać, coś ująć tak, aby była ciekawa.
No, chyba że są w niej przypisy, także do konkretnego tego wątku z ciastkami, wtedy ok. Tyle tylko, że nie ta powieść będzie źródłem, a pozycja, która jest podana w przypisach.

Wątek z ciastami jest mało istotny, tu chodzi o ogólny obraz ówczesnych realiów, o to jacy ludzie wówczas rządzili... I czy rewolucja cokolwiek poprawiła i to po uwzględnieniu jej kosztów (nie mówię o kosztach finansowych), czy też bilans jest na minus. Po prostu moim zdaniem warto pokombinować tabelkę plusów i minusów, choć wynik będzie subiektywny, bo każdy inaczej ceni poszczególne plusy i minusy. Dla mnie np życie ludzkie ma ogromną wartość i trudno znaleźć coś co choćby w jakimś stopniu to usprawiedliwi.

Owszem, mało istotny, a pociągnęłam go tylko dlatego, że Quinque napisał to co napisał .
Co do plusów i minusów - daruję sobie dyskusję, gdyż w wakacje odpoczywam od wysiłku umysłowego i ograniczę się do sprzątania. No, może jak mnie coś szczególnie zaciekawi, to się włączę w dyskusję .

To podejście idealistyczne. Gdy dla wielu ludzi życie staje się nie do zniesienia, trudno od nich oczekiwać że będą w sobie ćwiczyć cnoty heroiczne pokory i cierpliwości. Wystarczy drobny incydent, by jak kula śnieżna przerodzić się w wielki ruch. A przywódcy znajdą się szybko, wietrząc swoją szansę : i trudno mieć do nich pretensję. Winny jest ustrój niezdolny do dostarczenia ludowi " panem et circenses".

A co ma uznawanie ogromnej wartości życia do oczekiwań ćwiczeń w pokorze i cierpliwości?
Co dla Ciebie oznacza pokora?

Kto i w jaki sposób kreuje ustrój? Ten kreator jest poza owym ludem?