Witam. Dzisiaj luźniejszy temat choć bardzo mnie nurtujący.

Jak wiemy, zwierzęta nie posiadają duszy - albo posiadają duszę śmiertelną. Jednak niektórzy ludzie nie mogą się z tym pogodzić i dorabiają do tego własną teologię. Wiele osób kocha swoich czworonożnych pupili do tego stopnia że dosłownie wyszukują paralele między tym jakie ktoś ma zwierze a tym czy będzie zbawiony.

Na pewno wszyscy znają kultową animację Dona Blutha "Wszystkie psy idą do nieba". Niepowtarzalna, piękna, wciągająca i mądra choć miejscami szokująca, drastyczna i okrutna bajka Disneya to ogólnie dobra rozrywka która zaskarbiła sobie serca fanów na całym świecie. Problem w tym, że niektórych...trochę za bardzo. Znalazła się bowiem grupa ewangelickich teologów próbująca oprzeć tezę którą formułuje tytuł w Biblii. Większość z nich przechodzi o krok dalej i arbitralnie stwierdza że "Wszystkie psy idą do nieba, a więc wszystkie koty jako ich naturalni oponenci muszą iść do piekła".

Skąd takie rozumowanie? Otóż według forsujących ten pogląd kot jest zwierzęciem jakie Bóg ustanowił jako ostrzeżenie dla ludzi przed zwiedzeniem oraz tym jakie techniki ma szatan. Według tej teorii kot jest idealnym odbiciem natury diabła: pyszny, obrazoburczy, nieposłuszny, drapieżny. Inni sugerują że kot kumuluje w sobie wszystkie grzechy główne: jego modus operandi jest obżarstwo, lenistwo, pycha, chciwość, zazdrość. Kot jest zwodzicielem, jak szatan. Odwraca uwagę od tego co ważne, prawe - skupia natomiast uwagę na cielesności, czymś materialnym, doczesnym.

Na argument że przecież Jezus jest przyrównywany do Lwa Judy - a więc wielkiego kota, wyznawcy tej teorii jak np. pastor Joe Rigney, profesor w Bethlehem College and Seminary z Minneapolis w stanie Minesota w USA - argumentuje że lew jest jak kot, ale tylko z wyglądu; duchowo to dwa inne zwierzęta: lew jest szlachetny, mężny, waleczny, sprawiedliwy, potężny - kot jest mały, żałosny, podstępny, chytry. Na dodatek Rigney mówi, że równie dobrze można pochwalać złodziejstwo, bo przecież Jezus porównał siebie w Dniu Ostatecznym do złodzieja który przychodzi w ciemną noc.



Pies natomiast uosabiać ma w sobie cnoty boże: wierność, szlachetność, męstwo, pokorę, opiekuńczość, współczucie. Jest prosty, ubogi - jak człowiek który jest ubogi, a więc taki jakiemu błogosławi Bóg. Nie oznacza to jednak, że pies dostanie się do nieba, bowiem jest tylko istotą nierozumną, bez duszy nieśmiertelnej. Jednak amerykański pastor argumentuje, że pies jako wyznacznik wymienionych cnót ma szansę pojawić się w niebie u boku swoich panów, podczas gdy koty na pewno będą się smażyć w piekle wśród potępionych. I już pewnie wiadomo do jakich wniosków zmierza ta dyskusja.


Na bazie tych twierdzeń inni teologowie, głównie ewangeliccy zza oceanu sugerują że to jakie zwierze bardziej nam się podoba jest wyznacznikiem tego jak żyjemy w sferze duchowej i czy mamy szansę na zbawienie czy nie. Według tych wytycznych jeśli dana osoba woli psy to znaczy że bliższe mu są męstwo, odwaga, wierność, prawdomówność, pokora, skrucha, wytrwałość; jest też prosty i bliskie mu jest życie rodzinne. Łatwiej będzie mu więc odnaleźć się pośród prawd bożych, przypodobać się Bogu. Jeśli zaś dana osoba woli koty - znaczy że dała się uwieść grzechom lenistwa, pychy, obżarstwa, poklasku; nad Boga ceni sobie popularność i sławy tego świata. Taka osoba jest jak sam Lucyfer: pyszna, nieposłuszna, chciwa, zawistna, zła. Niechybnie musi skończyć w piekle jak jego puchaty pupil.
Fakt że psy są pogardzane i przeganiane (od czego wzięło się np. powiedzenie "pieskie życie") a koty uwielbiane i szanowane, zwłaszcza w krajach niechrześcijańskich, jak Bliski i Daleki Wschód jest według reformowanych teologów odbiciem tego jak świat odrzuca Chrystusa i jego Dobrą Nowinę, tego jak sam Chrystus musi cierpieć oraz tego jak bardzo świat zwiedzony, omamiony jest przez diabła i jego pomocników co tylko dowodzi tego że zbliżają się czasy ostateczne.


Jest to pogląd z jakim się absolutnie nie zgadzam. Nie tylko nie wierzę że koty idą tylko do piekła, a psy idą tylko do nieba, ale nie wierzę że jakiekolwiek zwierzęta doświadczają życia pozagrobowego, gdyż tym odróżniają się od człowieka, że nie mogą trafić do strefy świata duchowego. Widzą ją, oddziałuje na nich, ale nie mogą wejść z nią w kontakt. Są to nasi bracia mniejsi którymi powinniśmy opiekować się i traktować je z szacunkiem, ale nie można ich na szczeblu duchowym zjednywać z ludźmi. Argument że ten kto posiada kota jest na bank wyznawcą szatana i grzesznikiem który niechybnie skończy w piekle razem ze swoim sierściuchem a posiadacz psa zawsze jest przykładnym chrześcijaninem i na pewno trafi do nieba jest śmieszny i żałosny. I niebiblijny.

No właśnie. Co Biblia mówi o tych dwóch zwierzakach?

O kotach PŚ nie wspomina prawie wcale, jest tylko maleńka wzmianka w księdze Barucha:


Księga Barucha to księga deuterokanoniczna, czyli spisana przez żydów w Aleksandrii w Egipcie ptolemejskim. Znając kontekst kulturowy wiadome jest że fragment o kotach wpisany jest tu celowo; koty były jednymi z najbardziej czczonych w Egipcie zwierząt, za ich zabicie groziła kara śmierci a same futrzaki mumifikowano. Poza tym, Egipt i Grecja przesiąknięte były milionami posążków, posągów i popiersi setek bóstw które w istocie były tylko kawałkami marmuru albo innego kamienia. Autor chce przede wszystkim wykazać bezsilność bożków wykonanych ludzką ręką i to że nie mogą się równać z prawdziwym Bogiem Stwórcą.

Cytat za https://biblia.wiara.pl/doc/3386092.Kot-w-Biblii



A co Biblia mówi o psach? Nie jest najlepiej, delikatnie mówiąc.
Cytat za https://www.zpazurem.pl/artykuly/pies_w_biblii_i_hagiografiach


Skąd więc taka drastyczna zmiana w podejściu? Moim zdaniem "winny" tego jest przede wszystkim folklor, swoista średniowieczna popkultura. Oddając znów głos blogowi "Z pazurem"



To w zasadzie wyczerpuje temat psów. Koty z kolei od zwierząt o których Biblia prawie nic nie wspomina stały się iście diabłami w ziemskiej skórze. Dlaczego tak się stało? W średniowiecznej Europie ludzie nie byli wyedukowani. Koty nie były popularnymi zwierzętami domowymi, na pewno nie były tak popularne jak psy. W dobie chrystianizacji kolejnych ludów potępiano wszystkie ich praktyki i wierzenia sprzed przyjęcia chrztu. Wszystko co pogańskie, niechrześcijańskie, nie "nasze" musiało być złe skoro tylko "nasze" mogło być dobre. Koty są zwierzętami tajemniczymi, przebiegłymi, drapieżnymi. Do tego częściej niż mężczyznom towarzyszyły kobietom. A jeśli jakakolwiek kobieta była na tyle światła i wyedukowana że mogła konkurować z mężczyznami była uważana za czarownicę. A że często owym kobietom towarzyszyły koty - to gotowy jest czarny PR kotów. Ten czarny PR wzmagał fakt, że koty jak już wspominano były szczególnie czczone w Egipcie gdzie miały swoją własną boginię - Bastet. Wśród Germanów boginią która upodobała sobie koty była natomiast Freja. Koty były też bardzo kochane w kulturze islamu (Mahomet miał kilka kotów, z czego najbardziej znany był Muezza). Mamy więc taki obraz: Pies = strażnik świętych, przyjaciel domu; uczynny, pokorny, wierny, mężny. Kot = towarzysz czarownic, ulubiony zwierzak pogan i Saracenów; leniwy, pyszny, chciwy, okrutny, nienażarty. Do bólu prosty i czarno-biały podział, idealny dla średniowiecznego, zabobonnego społeczeństwa. Ten średniowieczny zabobon utrzymywał się aż do początku XX wieku, to sporo czasu by wryć się w psychikę społeczności ludzkiej.

Moim zdaniem jest to niesprawiedliwe; każde zwierze zostało stworzone przez Boga ku uciesze człowieka. W zasadzie to prawie każde, poza jadowitymi wężami, gadami i robactwem. Nie można powiedzieć czarno biało że "Tylko psy idą zawsze do Nieba, ich właściciele są zbawieni", "Tylko koty idą zawsze do piekła, ich właściciele są potępieni". Idąc tym tropem to żeby być jak najbliżej Boga wszyscy powinniśmy hodować wyłącznie owce. Nie muszę chyba wyjaśniać czemu.

Kiedyś gdy spytałem się księdza o to zagadnienie powiedział "Jakże psy lub koty mogą być szatańskie i iść do piekła skoro Bóg stworzył wszystko dobre? Stworzył on zwierzęta po to by służyły i umilały czas człowiekowi". Tego poglądu jak na razie się trzymam. Jeśli już mam na siłę podawać jakie zwierze na sto procent musi iść do piekła to jest nim oczywiście wąż - z wiadomych przyczyn. Ale wąż do piekła nie pójdzie bo jest tylko zwierzęciem które nie ma duszy nieśmiertelnej a ma takiego pecha że stało się symbolem wszelkiego zła bo jest najjadowitszym i najbardziej śmiercionośnym stworzeniem na Bliskim Wschodzie gdzie spisano Biblię.



Jaka jest wasza opinia na ten temat? Ja osobiście bardzo uwielbiam koty i przeraża mnie wizja że mogę w ten sposób oddalać się od Boga, zwłaszcza że nie ma na to teologicznych dowodów, a co najwyżej pomruki starych, średniowiecznych zabobonów. Jaka jest prawda? Czy jako kociarz mam się czego obawiać? Czy moi puchaci i uszaci przyjaciele to jednak w rzeczywistości narzędzia diabła albo nawet diabły same w sobie? Czy to ja mam rację i to wszystko bulls it?

Pozdrawiam.

Jak to czytam to cieszę się, że wierzę w specyficzną formę reinkarnacji i mogę zwierzęta po prostu kochać i starać się aby były szczęśliwe.

Pomysł aby węże wysyłać do piekła za sam fakt, że są wężami jest dla mnie absurdalny, szczególnie że na początku sam napisałeś, że wiesz ( z wiargodnego dla Ciebie źródła), że zwierzęta nieśmiertelnej duszy nie mają...

Skąd u Ciebie takie chwytanie się zabobonów, przesądów i wymysów ludzi pokroju płaskoziemców i kreacjonistów młodej Ziemii?

No i dziękuję za całkiem przyjemną i dobrze opracowaną lekturę przed snem

Ponieważ zajmuję się prywatnie tępieniem tego typu zabobonów w życiu społecznym. Wyłapuję tego typu kwiatki i staram się je poddawać analizie krytycznej i ostrzegać przed nimi innych ludzi.

Czyli mamy podobne zainteresowania, ale ja jako, że dostrzegam takie absurdy nie będące już tylko niszowymi wymysłami, ale są głęboko zakorzenione w umysłach wręcz większości to raczej zostawiam to dla siebie oraz osób o małoobraźliwych uczuciach potrafiących znieść krytyczną analizę ich poglądów.

A jakie jest Twoje osobiste zdanie na temat duszy u zwierząt?

Wierzę że są cztery typy bytów:
- Byty nieżywe, nieposiadające duszy. Są to ziemia, kamienie, ogień, ciecze, gazy, powietrze, materiały, minerały. Nie mogą umrzeć, gdyż nigdy nie ożyły.
- Byty żywe, nieposiadające duszy. Są to rośliny i grzyby. Mogą jedynie biernie uczestniczyć w świecie materialnym. W chwili śmierci są unicestwiane z egzystencji a na ich miejscu pojawiają się następne ich osobniki.
- Byty żywe, nierozumne, posiadające duszę śmiertelną. Są to zwierzęta. Ich dusza pozwala im na aktywne (w przeciwieństwie do roślin i grzybów) egzystowanie w świecie materialnym, nie daje im jednak dostępu do świata zmarłych. Po śmierci zwierzęta nie mogą zostać osądzone ani trafić do piekła bowiem nawet jeśli dopuściły się zła, nie miały prawa być tego świadome ze względu na brak rozumu i wolnej woli. Bóg wie że takie je stworzył więc nie wini ich za ich uczynki na ziemi. Zwierzęta nie mogą jednak trafić także do Nieba gdyż to jest przywilej tylko istot posiadających duszę nieśmiertelną, rozum i wolną wolę - a więc ludzi. Dusze zwierząt po śmierci kierują się do miejsca u progu bram Nieba i tam egzystują, by po jakimś czasie rozpłynąć się, i zrobić miejsce dla kolejnych. Druga wersja jest taka że dusza zwierzęcia starego i zdychającego w chwili śmierci odradza się w ciele nowo narodzonego młodego. Np. dusza starego zdychającego kocura umiera i wraca na ziemię by odrodzić się w ciele nowo narodzonego kociaka. Mechanizm taki jak w filmie "Był sobie pies".
- Byty żywe, rozumne, posiadające duszę nieśmiertelną. Są to ludzie. Tylko ich dotyczą pozostałe dwie z trzech rzeczy ostatecznych: Sąd oraz Niebo albo piekło. Tylko człowiekowi dane jest żyć w Niebie lub być skazanym na piekło przez wieczność. Człowieka, w przeciwieństwie do zwierząt, nie obowiązuje czas w życiu pozagrobowym.

Reinkarancja dla zwierząt? razcej nie.
Jeśli istnieją po śmierci to raczej na jakichś Polach Elizejskich. Gdzie są calkiem zadowolone, choć nie mają duszy zdolnej odczuć prawdziwe nadprzyrodzone Szczęście.

Dlaczego nie reinkarnacja? Choć ważne jest to co dokładnie reinkarnuje. To dokładnie jak z ludźmi. Bez opcji reinkarnacji masz niebo pełne istot które nigdy się nie urodziły lub umarły na poziomie nieświadomych bytów. Czyli równie dobrze mogłyby tam trafiać zwierzaki.

O to mi mniej więcej chodziło w tej pierwszej opcji. Ta reinkarnacja to przyszła mi jakoś później do głowy i w tym przypadku było więcej mojej fantazji niż prawdy teologicznej

No ale to żaden dowód na reinkarnację.

Reinkarancja to dołujące fatum, zobacz trailer filmu
Unplanned Official Trailer - In Theaters March 29
https://www.youtube.com/watch?v=gBLWpKbC3ww
Film opowiada o kobiecie, która się nawróciła, odpowiadała pośrednio za 22 tysdiące aborcji.
Reinkarnacjonista kazałby się jej 22 tysiące razy wcielać?

To nie wątek o reinkarnacji, ale na pewno nie pojmuję reinkarnacji w ten sposób, jak dla mnie to nie jest system przymusu, nikt zewnętrzny o niczym nie decyduje.
Tu kluczowe jest to co kto rozumie pod pojęciem duszy i jakie cechy przypisuje temu bytowi.

Co istotne koncepcja reinkarnacji zarówno ludzi jak i zwierząt oraz dusz niezależnych od czasu i przestrzenii jest dla mnie oczywistością od kiedy tylko pamiętam, zresztą trudno aby było inaczej w moim przypadku, choć oczywiście moja katolicka rodzina miała z tym długo spory problem

Jeśli uważasz system reinkarnacji za jakieś fatum to znaczy tylko tyle, że łączysz to z jakimś systemem osądu, kary lub nagrody.

Natomiast myśl o reinkarnacji bez karmy powoduje u mnie złe wyobrażenia, po prostu źłe na mnie działa.

To tak samo jak u mnie myśl o arbitralnym sądzie oraz przydziale na zawsze do nieba lub piekła i o braku duszy u zwierząt, szczególnie, że nie ma ostrej granicy między człowiekiem a nie-człowiekiem.

Jakie masz konkretne dowody na reinkarnację skoro jest ona dla Ciebie oczywistością?

Czy każda dusza po śmierci nosiciela musi sobie znalezć nowego nosiciela? Jest nim człowiek?

W modelu jaki aktualnie posiadam dusza niczego nie musi. Do tego jej wybory nie są uwarunkowane czasem i przestrzenią, czyli jeśli zechcesz wcielić się jeszcze raz w to samo ciało to możesz, we własną matkę też, inne planety i wszechświaty alternatywne oraz wymiary niefizyczne też masz do wyboru. Opcja stworzenia sobie własnego świata też wchodzi w grę, choć stosunkowo szybko się nudzi.
Taki model wymaga odejścia od liniowego czasu.

Co do dowodów to zależy co uważasz za dowód, bo nie jest to nic w stylu dowodów naukowych, ale tak samo naukowo nie udowodnisz, że coś bez widocznych uszkodzeń mechanicznych i poważnego stanu zapalnego może Cię boleć. To całkowicie subiektywne, ale to że Ciebie boli jest dla Ciebie oczywiste. To coś takiego. Było to dla mnie oczywistością zanim poznałam słowo jakim się to określa i trudno sobie wyobrazić poziom szczęścia gdy się dowiedziałam, że sporo ludzi podziela ten pogląd, bo jako małe dziecko czułam się skrajnie samotna z takim podejściem. Tak samo pomysł, że dusza zwierząt jest zupełnie inna niż ludzka też od kiedy pamiętam był dla mnie absurdalny.

Co istotne- nie opieram się na katolickiej definicji duszy, bo jak dla mnie mimo, że wyraźnie jest podkreślane, że dusza to nie umysł to z jakiś przyczyn przypisuje się jej typowe cechy umysłu.
Tak samo definicje duszy znane z prac starożytnych filozofów zachodnich też nie są adekwatne do tego co rozumiem pod pojęciem duszy.