ok zakończmy.

Można wysnuć wniosek, że znali się dłużej niż dwa miesiące. Kolejny wniosek: owa Pani była świadoma jego sytuacji rodzinnej.


Aha. Czyli uważasz, że żonaty facet z dorosłymi dziećmi ma pełne prawo żyć z kochanką, bo dzieci są dorosłe dzieci i żonę z którą już nie mieszka? Sam nazywając siebie - przeciwnikiem rozwodów. Paradne!


Czyli uważasz, że żonę i dorosłych dzieci nie skrzywdził, nie wyrządził im zła, swoim podwójnym życiem z kochanką?


Dla mnie owa Pani w ciąży jest pozbawiona elementarnych zasad, a co za tym idzie, sama doprowadziła się do takiej stresującej sytuacji w jakiej jest. Zastanowiłeś się co tę Panią bardziej stresuje? Dlaczego nie stresowały jej łóżkowe figle z nierozwiedzionym żonatym facetem? Ciąża ją zestresowała?


Myślę, że dobrze by było abyś właściwie rozeznał, kto w tym opowiadaniu @małgosia_w ciąży potrzebuje wsparcia.
I czy sam wychowałbyś córkę tak, by uznawała za normę społeczną zadawanie się z żonatymi nierozwiedzionymi facetami.

Dla mnie ten temat to ściema. I tyle.

Nic takiego z moich słów nie wynika. Wyraźnie natomiast pisałem, że należy uniknąć większego zła. A w tym przypadku większym złem byłoby odebranie małemu dziecku ojca. Bo tamtą rodzinę już opuścił jakiś czas temu, a dzieci są dorosłe.

Z niczego też nie wynika, że prowadził podwójne życie. Takie domysły natomiast mnie nie interesują.


A Ty już wszystko wiesz, znasz okoliczności, uczucia i myśli autorki wątku i wszystko trafnie oceniłeś. Wygląda na to, że dopóki mamy Ciebie, Bóg i sumienia są już nam niepotrzebne.

To jest bardzo poważna sytuacja, a Ty tu jedynie demonstrujesz urojenia o własnej wyższości moralnej i niczego wartościowego nie wniosłeś do tematu. Zachowujesz się, jak bardzo młody człowiek, który, za przeproszeniem, g... wie o życiu, skoro tak skomplikowane sytuacje oceniasz w tak prosty sposób.


Kto potrzebuje wsparcia? Pomyślmy... może, przede wszystkim, dziecko?


Sytuacja jest taka jakich wiele, więc zachowaj takie uwagi dla siebie.

Bogu dziękuję, zasady i zdrowy rozsądek dzięki któremu potrafię ocenić skomplikowaną sytuację w tak prosty sposób.
A wygląda to tak. Żonaty facet z dorosłymi dziećmi nie uznający rozwodów, poznał panią chętną i bez zasad i wykorzystał sytuację.
Faktycznie:

Tylko pogratulować.

Jest mała zagwozdka: facet nie jest rozwodnikiem, kawalerem, ani wdowcem. Czyli nie jest wolny. Z tych powodów, będę obstawać przy swoim punkcie widzenia.


A to już tylko Twoja subiektywna opinia. Jak się z nią lepiej czujesz, to na zdrowie.

Co by nastała jasność tematu i zawartych w nim wypowiedzi, pozwalam sobie podlinkować go w całości:
viewtopic.php?p=1049021#p1049021

Fakt: Kobieta jest w ciąży.
Pytanie: Co te Twoje wywody wyniosły do tematu?


A Ty masz jakieś zasady, skoro nie zostawiłeś suchej nitki na kobiecie w ciąży, która być może właśnie została sama?

I widzisz, czytając ten wątek, ją mógłbym chętnie poznać osobiście, ale Ciebie, po tym jak się zachowałeś, już bym nie chciał. Przy czym, oczywiście, nie w tym rzecz, czy Cię to obchodzi, czy nie, ale w tym, czyja moralność robi lepsze wrażenie.

W detale tej rozmowy już nawet nie chce mi się wchodzić.

Przesadzasz. To forum dyskusyjne, więc każdy ma prawo do wyrażania swojego zdania, nawet jeżeli jest nie po naszej linii światopoglądowej. Problem z @Believing jest taki, że wykłada kawę na ławę, pisząc co myśli i nie zastanawia się nadto, jakie mogą być z tego tytułu konsekwencje dla jego rozmówcy. Kobiety mają na wyposażeniu wrażliwość, faceci muszą nad tym więcej popracować i tu mamy elementarny przypadek, któremu brakuje jeszcze do takiego wysokiego poziomu, jaki np. Ty prezentujesz.



Jezus mówi mocne słowa: "Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie". Dlatego w chrześcijaństwie nie chodzi o to, by robić dobre wrażenie swoją moralnością, tylko o to co jest w sercu. Za mocnymi, nieraz szorstkimi słowami, może iść głębokie pragnienie dobra dla danej osoby, natomiast za głaskaniem po główce odwrotnie. Za krytyką danego postępowania nie musi iść wcale wykazanie wyższości własnej moralności, lecz wskazywanie konsekwencji zła danego postępowania. Nie chodzi o to, by świecić przed innymi swoją moralnością, żebyśmy mieli o nich dobre zdanie, bo tego nawet Jezus nie czynił, mamy iść za prawdą, nawet jeżeli stracimy w oczach innych.


Owszem, mamy tu przypadek zła, jakiego dopuścili się oboje, a teraz jest płacz i zgrzytanie zębów, ale to już nie jest ten moment, kiedy można odwoływać się do wartości danej osoby, by zapobiec ewentualnym konsekwencjom, bo mleko już się wylało. Jest takie powiedzenie: Nie kopie się leżącego. Ona już ponosi konsekwencje swoich decyzji, on zresztą też. I teraz jedynie można doradzić, co w tej sytuacji można zrobić, bo wypominanie złego nie jest konstruktywne w ich przypadku, bo skoro już i tak źle się czuje, to po co ten stan pogłębiać? Zmieni to coś?

Zmienić nie zmieni i na pewno nie w ich przypadku, ale może grać rolę ostrzeżenia dla innych, którzy to czytają, a stoją przed podobnym wyborem i zastanawiają się, czy mimo wszystko nie wdepnąć.

Co do kobiecej wrażliwości. Gdyby choć w jednym zadaniu postu tej Pani padło "zakochałam się ". Nie było by sprawy. Ale nie padło. Nie wspomniała nawet że "straciła głowę dla tego faceta starszego o 21 lat".
Ja w tym poście widzę tylko wyrachowanie i strach przed konsekwencjami. Nic więcej.

Gratuluję @Soul33 postawy godnej Józefa z Nazaretu. Chociaż z mojego punktu widzenia Józef miał łatwiej by przyjąć Miriam. Zatem wynika że mamy precedens. Uczeń przerósł Mistrza.

@Mrs_Hadley
Odwołam się do przypowieści o kobiecie cudzołożnej. Owszem, Jezus uratował jej życie, ale wyraźnie powiedział - "Idź i nie grzesz już więcej". Nie pochylił się i nie zapłakał nad nią czy ew. życiem poczętym. Zostawił ją samą.

Sytuacja opisana przez @małgosia_w ciąży ma głębszy kontekst. Drugie dno. I dobrze zauważył to ErgoProxy.

Dla mnie temat jest już zamknięty.

Skoro nie powiedziała wprost, że się zakochała, to na pewno się nie zakochała. Logika. A czy jej wrażliwości nie widać w czułych i pełnych miłości słowach o dziecku oraz strachu o to, jak je wychowa?

Mrs_Hadley, nie sądzę, abym przesadzał. Właściwie chodzi mi o to samo, co Tobie w ostatnim akapicie. Jaki cel natomiast może mieć mieszanie kogoś z błotem oprócz wykazania własnej wyższości moralnej?

Jak facetowi nie powie się prosto z mostu o co chodzi, to on się nie domyśli lub odczyta opacznie .


Jest w ciąży, to hormony. Ona czule pisała o swoim dziecku, ale nie o partnerze. O nim pisze tylko w kontekście braku zaufania, lęku.


A jaki mają cel rodzice karcąc dziecko za zły występek? Nie zawsze jest to książkowa postawa z poradnika, większość ludzi potrafi się zirytować, gdy ktoś zrobi coś nieodpowiedzialnego i nie wynika to bynajmniej z ich pragnienia wykazania wyższości moralnej. Tu nie ma się co czarować, to nie jest skomplikowana sytuacja, tylko jedna z wielu, dziś promuje się budowanie relacji od szybkiego rozpoczęcia współżycia i takie mamy potem skutki, oboje wykazali się brakiem dojrzałości nie biorąc pod uwagę możliwych konsekwencji, a raczej nastawiając się na czerpanie korzyści z tego związku. Gdyby było inaczej, autorka nie miałaby takich problemów, jakie opisała. Głupota może najzwyczajniej w świecie irytować i naprawdę ciężko w takich sytuacjach powstrzymać się od ostrego komentarza.

Jest mnóstwo osób, które okazują wrażliwość nie będąc w stanie podwyższonego poziomu hormonów i są też matki, które nie okazują wrażliwości wobec dziecka ani w czasie ciąży, ani później.


Karanie dziecka ma na celu nauczenie go, że złe czyny mają złe konsekwencje.

Jeśli natomiast dziecko, przykładowo, weszło gdzieś, gdzie rodzice zabronili i spadając połamało sobie nogi, to dodatkowe karanie jest już mijaniem się z rozumem.


W takiej sytuacji to akurat trzeba dojrzeć i nauczyć się panować nad emocjami.

Nie o karanie chodzi, tylko o udzielenie nagany.

Tylko czy ta sytuacja jest -obiektywnie oceniając- analogiczna do omawianej sprawy?


Wiesz, że ludzie są niedoskonali i różnie reagują na przejawy głupoty, w większości przypadków daleko im do zaleceń z poradników. Dlatego na forach są potrzebni modzi .

Jak dla mnie, to było prawie zmieszanie z błotem. Zresztą, jak już ktoś się mocno poparzył, do tego stopnia, że świadomość tego doprowadza go do rozpaczy, to po go jeszcze ochrzaniać, że powinien bardziej uważać? Sam nie zauważy?

Analogia z połamanymi nogami wydaje mi się w miarę dobra. Choć nogi się zrosną, a dziecko nie zniknie.

A skąd mój drogi Sherlocku taki daleko idący wniosek? Owszem, prawdopodobieństwo, że "coś-tam" jej opowiadał jest większe niż zero. Tyle że nie wiemy, ile i kiedy jej opowiadał. Jeżeli nie zatrudniła detektywa, który sprawdzał jego story, jeżeli nie grzebała mu w papierach, kontrolowała komórkę pod nieobecność lub nie włamała się na konto mailowe, to mogła o nim wiedzieć tylko tyle, co on jej nagadał.

A już zbyt często widziałem i czytałem o kobietach i dziewczynach uwiedzonych na takie "stopniowe odkrywanie prawdy". Najbardziej drastyczne przykłady to oczywiście pedofile uwodzący na "Ja nazywam się Wojtek i też mam 12 lat". Tutaj, nie znając całej story, nie czuję się w prawie ocenić, na ile nasza rozmówczyni postanowiła się świadomie rzucić w romans z żonatym facetem mieszkającym kątem u rodziców. A na ile on odkrywał przed nią karty, jak już zdążył uwieść.

Ale widzę, że Tobie niewiedza nie przeszkadza, po prostu wnioskujesz, i wyrokujesz.




Oczywiście, że nie ma prawa. I gdybym spotkał tego faceta, to bym mu powiedział prosto w twarz, jak tego typu zachowanie się nazywa. Tyle że... na tym forum nie udziela się ten facet, ale jego, nazwijmy to po imieniu, kochanka. Opieprzanie kobiety za grzechy mężczyzn to takie... patriarchalne.



(j.w.)



Dla mnie to Ty jesteś pozbawiony elementarnych zasad. Niestety, cenzura forum nie pozwala mi na adekwatne nazwanie takiej postawy, więc w tym miejscu tylko tyle: przypowieść o Jezusie i cudzołożnicy była skierowana do takich jak Ty, którzy chętnie rzucają w innych kamieniami. Nawet jak w tym przypadku te kamienie to tylko w przenośni, słowami.



Oczywiście jedyna niewinna istota w tej sprawie. I nie, nie jesteś to Ty. Zgadnij sam, podpowiedzi nie będzie.



Dla mnie taka uwaga to już ad personam, a adekwatną odpowiedzią byłoby pytanie, co Ty byś zrobił, gdyby Twoja córka przyszła do Ciebie z takim problemem. Ale że to by było też ad personam, to się nie spytam.



Jeżeli ściema, to po co się wypowiadasz?

Posłuchaj bert nie zbudujesz szczęścia na ludzkiej krzywdzie. A oni oboje skrzywdzili siebie, poczęte dziecko , jego żonę i dzieci z małżeństwa. Kłania się dekalog - pod warunkiem, że jest dla ciebie najważniejszy.
"Jeśli Bóg na pierwszym miejscu, wszystko inne jest na właściwym miejscu".
Możesz sobie pisać na mój temat co tam sobie chcesz. Zdania nie zmienię. Przekonywać do własnego też nikogo nie zamierzam. Nie zamierzam też snuć teorii, gdy wszystko jak było powiedziała autorka tematu.

A ściema dlatego, że owa pani już się więcej nie odezwała.
Bez odbioru.