Witam chciałbym się zapytać czy według tradycji katolickiej taki ślub jest ważny? Ślub dotyczy rad ewangelicznych. Na razie złożyłem przed obrazem Jezu Ufam Tobie ślub prywatny dobrowolnego ubóstwa, dozgonnej czystości(dziewidztwa) i posłuszeństwa przez Maryje do Trójcy świętej. Choruje na schizofrenie i pragne by Bóg mój ślub przyjoł i żebym ja żył nim w ukryciu serca. Jak będe mieszkał sam zlorzyłem ślub, że będe prowadził życie pustelnicze. Żyje całkiem Bogiem, bo on jest tego godzien.
o eremityzmie

Kodeks prawa kanonicznego:

Kan. 603

§ 1. Oprócz instytutów życia konsekrowanego, uznaje Kościół życie pustelnicze, czyli anachoretyczne, w którym wierni przez surowsze odsunięcie się od świata, milczenie odosobnienia, gorliwą modlitwą i pokutą poświęcają swoje życie na chwałę Boga i zbawienie świata.

§ 2. Prawnie uznaje się za pustelnika osobę poświęconą Bogu w życiu konsekrowanym, jeśli poprzez ślub albo inne święte więzy zobowiązuje się publicznie wobec biskupa diecezjalnego do praktykowania trzech rad ewangelicznych i pod jego kierownictwem zachowuje właściwy tryb życia.



Katechizm Kościoła Katolickiego:

KKK 920 Pustelnicy nie zawsze składają publicznie profesję trzech rad ewangelicznych, ale "przez surowe odsunięcie się od świata, milczenie, samotność, gorliwą modlitwę i pokutę poświęcają swoje życie na chwałę Boga i zbawienie świata" (KPK, kan. 603, § 1).

KKK 921 Ukazują oni każdemu wewnętrzny aspekt tajemnicy Kościoła, którym jest osobowa bliskość z Chrystusem. Ukryte przed światem życie pustelnika jest milczącym przepowiadaniem Chrystusa, któremu oddał swoje życie, ponieważ jest On dla niego wszystkim. Na tym polega to szczególne powołanie, by na pustyni, właśnie w walce wewnętrznej, znaleźć chwałę Ukrzyżowanego.

Złożyłeś ten ślub całkiem sam, samowolnie i samodzielnie bez uzgodnienia ze spowiednikiem / kierownikiem duchowym? Takie śluby składa się na ręce spowiednika po uprzednim rozeznaniu powołania. A śluby rad ewangelicznych składa się zazwyczaj przy przystąpieniu do Instytutu życia konsekrowanego.



To ''życie pustelnicze'' to także symptom choroby, autyzm schizofreniczny, izolacja, alienacja. Można to wykorzystać w życiu duchowym dla Boga i innych, ale prawdziwe życie pustelnicze jest jednak czymś innym. I do takiego życia jako pustelnik potrzeba zdrowia raczej.

Potrzeba aby te rzeczy uzgodnić ze spowiednikiem / kierownikiem duchowym i powiedzieć mu o zaistniałej sytuacji i chorobie.

Kazdy slub, przyrzeczenie, obietnica sa wazne. Czy dajesz slowo Bogu, dziecku czy facetowi ktorego nie znosisz, jestes zobowiazany to wypelnic. Inaczej robisz z buzi trampka.



Czyli mam rozumiec, ze chcesz zlozyc jeszcze inne sluby? Moje pytanie: po co?



A nie mozna tak normalnie? Po co takie sformulowania? Skladam sluby Bogu. Po prostu. Moge przy tej okazji prosic Maryje o wstawiennictwo abym mogl te sluby jak najlepiej wypelnic i to wystarczy.



Bog przyjmuje nasze zobowiazania ale nie wymaga od nas rzeczy niemozliwych, my musimy byc przekonani o tym, ze wystarczy nam sily aby te zobowiazania wypelnic.

W przypadku choroby fizycznej czy psychicznej jest o wiele trudniej wypelnic sluby.

Doskonale mozesz sie uswiecac i oddac Bogu nie skladajac slubow.

Poswiecaj wiecej czasu na modlitwe, czytanie Pisma Swietego, zaangazuj sie w jakas dzialalalnosc, ktora moze pomoc innym ludziom.
Bedziesz wtedy widzial na ile Twoje zdrowie i sily pozwola Ci na zycie modlitwa i sluzbe innym ludziom.

Decyzja o życiu radami ewangelicznymi powinna być potwierdzona przez Kościół, czy to w formie ślubu zakonnego lub przyrzeczenia złożonego na ręce biskupa. Ślub czystości można złożyć na ręce spowiednika.

Poza tym, życie radami ewangelicznymi, takie śluby powinny być uprzednio rozeznane z pomocą kierownika duchowego / spowiednika. Taka decyzja powinna wypływać z dobrze rozeznanego powołania.

Co do życia pustelniczego / idei zostania pustelnikiem, myślę że należy zapoznać się z wymaganiami i formacją -

Życie pustelnicze jest formą życia konsekrowanego, które dana osoba prowadzi po kilkuletnim okresie przygotowania duchowego i oficjalnym uznaniu jej za pustelnika przez Kościół katolicki. Życie pustelnicze ma charakter kontemplacyjny i cechuje się równowagą pracy i głębokiego życia duchowego, zwłaszcza modlitwy. Jego celem jest zjednoczenie z Bogiem oraz osiągnięcie pełnej dojrzałości człowieka na tej specyficznej drodze. Życie pustelnicze prowadzone jest w zupełnej samotności. Pustelnik żyje w przygotowanej przez siebie i oddalonej od zabudowań mieszkalnych pustelni. Nie prowadzi działalności duszpasterskiej, ogranicza kontakty z ludźmi do minimum, poświęca się jedynie życiu w samotności, milczeniu i modlitwie ocharakterze kontemplacyjnym.

Formacja do życia pustelniczego trwa 7-10 lat i obejmuje trzy płaszczyzny: 1.psychologiczną, 2. intelektualną, 3. duchową. Celem formacji psychologicznej jest przygotowanie do życia w samotności, osiągnięcie dojrzałości osobistej i pełnej równowagi emocjonalnej. Pustelnik nie pogardza światem, nie ma negatywnego stosunku do nauki, ludzi i społeczeństwa. Nie traktuje życia pustelniczego jako ucieczki i od świata. „Pustelnik jest człowiekiem myślącym, zastanawiającym się, ceniącym sobie twórczy dorobek ludzkości w dziedzinie wiedzy o człowieku. Chce szybko, szybciej niż inni dorosnąć do odpowiedzialności za własne życie, do nadania mu pięknego kształtu” (Krystyna Osińska). Formacja intelektualna polega na studiowaniu podstawowych dzieł z duchowości i teologii, które mają na celu stworzenie intelektualnej bazy do życia głęboko duchowego w samotności.

Formacja duchowa obejmuje przede wszystkim naukę i praktykowanie modlitwy kontemplacyjnej w ciszy dwie godziny dziennie (godzinę rano i godzinę wieczorem). Cała formacja ma charakter indywidualny i odbywa się pod kierownictwem osoby odpowiedzialnej za życie pustelnicze w diecezji. Z nią też kandydat na pustelnika ustala zasady uczestnictwa w Eucharystii. Czas trwania formacji ustalany jest indywidualnie w zależności od duchowej dojrzałości kandydata. Po kilkuletnim przygotowaniu kandydat na pustelnika może być dopuszczony do pierwszych ślubów rad ewangelicznych, możliwych do corocznego ponawiania; po następnych kilku latach może złożyć śluby wieczyste. Pustelnik kieruje się indywidualną regułą życia uzgodnioną z osobą odpowiedzialną i zatwierdzoną przez biskupa. Pustelnik utrzymuje się sam, sam także troszczy się o urządzenie swojej pustelni. Minimalnym wiekiem do rozpoczęcia formacji do życiapustelniczego jest 30 lat. Pustelnik podlega władzy biskupa diecezji, który mianuje osobę odpowiedzialną z jej życie w stanie pustelniczym.

A bez tego to nieważne? Bóg nie zatwierdzi?
Uważam, że składanie ślubów przez osoby świeckie (nie mówię o sakramentach) nie jest do zbawienia koniecznie potrzebne, bo do tego potrzebna jest łaska Boża, a już z cała pewnością nie jest potrzebna pieczątka postawiona przez Kościół. Resztę powiedział bramin, ale nie mogłam się oprzeć, bo mnie rozwałiła Twoja wypowiedź

Sporo na ten temat czytam, także co do rozeznania powołania i składania prywatnych ślubów, za każdym razem znajduję wypowiedź że prywatne śluby czystości chociażby, składa się na ręce spowiednika po uprzednim rozeznaniu i pewnej formacji. Śluby rad ewangelicznych składa się na ręce chociażby biskupa, albo w Instytucie, jest to forma życia konsekrowanego, także w świecie. Do tego jest potrzebne rozeznanie i formacja. Takie śluby to poważna rzecz.

Poza tym, weźmy chociażby ślub posłuszeństwa, komu ma być posłuszna taka osoba, wobec kogo ma wykazać posłuszeństwo? Ślub posłuszeństwa zakłada posłuszeństwo przełożonemu zgromadzenia zakonnego lub Instytutu świeckiego, albo chociażby spowiednikowi / kierownikowi duchowemu i posłuszeństwo wobec Kościoła.

Ślub ubóstwa zakłada że taka osoba nie posiada żadnej osobistej własności ale że to co posiada jest częścią Wspólnoty / zgromadzenia.

Do tego wszystkiego jest potrzebne przede wszystkim rozeznanie powołania, właściwa formacja.

Przeczytaj jeszcze raz i jeszcze raz, i w razie potrzeby, jeszcze raz post bramina.

Konkrety? Bo jeśli masz na myśli to iż nie potrzeba składania ślubów aby służyć Bogu i żyć rozwijając się duchowo, to ja to rozumiem przecież, ale bardziej mam tutaj na myśli autora wątku który porusza ten temat ślubów i drogi życiowej także w innych wątkach i jest raczej skłonny do ich składania. Tym samym aby złożyć takie śluby potrzebne jest rozeznanie i pewnego rodzaju formacja.