To, że czegoś nie potrafisz zrozumieć nie czyni Cię głupim. Ale obnoszenie się z tym, że nie rozumiesz nie jest oznaką mądrości. Jest przeciwnie.
Jednak mam wrażenie, że pomimo ciągłych szyderstw czegoś szukasz. To dobra cecha. Spróbuj jednak zamiast ranić, spytać o drogę.
A do wszystkich dyskutantów zwracam się z prośbo o modlitwę w intencji Witka, aby zrozumiał sedno.

Nie dążę do wykazywania swej mądrości, ani do ukrycia głupoty. Stawiam pytania, licząc, że inni, rozumniejsi, dawniej już niźli ja, prostaczek też takie pytania stawiali, by uwierzyć, a skoro uwierzyli, jak twierdzą, widocznie odpowiedzi uzyskali od mądrzejszych, lub sami wymyślili.
Niestety, od kilku lat poszukiwań, na nic racjonalnego, przekonującego pośród wierzących katolików się nie natknąłem. Modlić się miałem zwyczaj w dzieciństwie, ale jako dorosły jak dziecko bezrefleksyjnie uwierzyć nie potrafię. Ominęła mnie widać łaska. Mimo to ciągle próbuję. Często nawiązuję dialog z innowiercami - Świadkami Jehowy, Biblistami - niestety - takie samo pustosłowie i myślenie dziecka.

I bardzo dobrze. Tak trzeba. Ja też tak nie potrafię.
Może to dziwne, ale pomimo tego, że dziecinną wiarę odrzuciłem (właściwie wyewoluowałem z niej), to jednak cieszę się, że ja kiedyś miałem. Jako dziecko wierzyłem w obrazy, np. zwierzęta w arce. A teraz wierzę w to, że Bóg wszystkich ostrzegał przed kataklizmem, ale tylko niektórzy uwierzyli Mu. Natomiast to, jaki zasięg miała powódź (tsunami?), jak długo trwała, czy ryby się też potopiły to tylko ubarwiająca otoczka. Sednem jest relacja Bóg-człowiek, ale nie plastyczny opis.

Przecież człowiek się nie poprawił ani na jotę. Jeszcze się pogorszył. Czyżby tak nieskuteczne działania Boże?

Konkretni ludzie zostali ukaraniu, nowi się narodzili podobni, ale kara na ziemi nie wyczerpuje pełni sprawiedliwości. Z biegiem czasy ludzie dowiedzieli się, że życie nie kończy się śmiercią; że istnieje życie wieczne. To istota chrześcijaństwa.

Spróbuj pomyśleć od innej strony. To właśnie Ewolucja, czyli Stwórca we własnej osobie "uzbroił" nas w cechy, poźniej przez jakichś mądrali za grzech uznane - uzbroił, ubogacił dla naszego dobra, zapewne nie z żadnej "miłości", tylko z praktycznego pomyślunku - by dać nam szansę przetrwania w środowisku jako gatunek.
Ba, dać nam szansę rozwoju cywilizacyjnego. I On miałby nam to później pod sankcją piekła odbierać?
Ręcznie sterować naszymi postawami? Rzekomy swój błąd stwórczy poświęcając Syna reperować?
I na dodatek nieskutecznie?
Nie obrażajmy Go.

I chrześcijanie na podstawie tej zdobytej wiedzy, zaczęli mumifikować zmarłych, wkładać im do grobów przedmioty codziennego użytku, uśmiercać wraz z nimi niewolników, by mieli się kim i czym posługiwać po śmierci. Jeśli coś pomyliłem, to popraw.
PS
Do tej pory miałem wrażenie, że chrześcijanie wierzą, ale prawdopodobnie myliłem się, chrześcijanie nie wierzą, lecz wiedzą. Zapomnieli jednak w modlitwach dokonać zmian i nadal powtarzają, że wierzę w ciała zmartwychwstanie.

Martwię się, czy Atimeres nie sprzeciwia się naukom KK.
Bowiem Królestwo jest nagrodą za uwierzenie, nie za wiedzę.

Może są dwa, jedno dla wierzących, a drugie dla wiedzących.

Chyba tak. Inaczej opinia Atimeresa byłaby herezją.
A tu przykładzik prawdomówności "chrześcijanskiego" medium dla kołchoźników
https://wiadomosci.wp.pl/dwa-klamstwa-w ... 327002080a

Wierzący łyknie, wiedzący wytknie.

Czy jednak wierzącemu, co jak gąsior łyka i potem roi mu się, że wie - nie łatwiej w życiu?

Życie, życie rzeczywiste jest tym co przydarza się w czasie, gdy wierzący lub niewierzący myślami tworzy świat urojony, fikcyjny. Urojonym zatem będzie jego "wie", jak i jego łatwiej lub ciężej. Nie będąc w życiu, tworzy je wirtualnie i w takich, wirtualnych, urojonych kategoriach może mu być łatwiej lub ciężej.

Urojone po kątach się chowa, jak tylko prawdziwy ząb albo brzuch zaboli

W tym rzecz, że tylko tak Ci się wydaje. Gdybyś rzeczywiście żył w Kościele, to oddychałbyś miłością do Boga i ludzi. Byłbyś częścią Kościoła. Wydaje mi się, że rytualne i mechaniczne powtarzanie zwyczajów i gestów uważasz, że bycie w Kościele. Życie w Kościele podobne jest do życia w rodzinie. W miłości do rodziców i dzieci. Życie w Kościele, to codzienne budowanie relacji między człowiekiem a Bogiem, oraz miedzy wierzącymi, jak też niewierzącymi (aby okazując im miłość, ukazywać im Boga).
Weź też pod uwagę, że dyskutując z wojującymi ateistami nie możesz wierzyć w to, że oni są też w Kościele. Ani wierzyć im w takie deklaracje.