Nie rzekł jako żyw żaden więtszej prawdy z wieka,

Jako kto nazwał bożym igrzyskiem człowieka.

Bo co kiedy tak mądrze człowiek począł sobie,

Żeby się Bóg nie musiał jego śmiać osobie?

On, Boga nie widziawszy, taką dumę w głowie

Uprządł sobie, że Bogu podobnym się zowie.

On miłością samego siebie zaślepiony,

Rozumie, że dla niego świat jest postawiony;

On pierwej był, niżli był; on, chocia nie będzie,

Przedsię będzie; próżno to, błaznów pełno wszędzie.

Jan Kochanowski

A po czym najlepiej poznaje się ludzi? Czy tylko po twarzy poszminkowanej?
Podobno najlepiej po jego dziełach, jak dobrych rodziców po... dzieciach.

Jest dowód: mądra obserwacja dzieł stworzonych i człowieka
a nadto objawienie się Boga w Jezusie. Sapienti sat! - jak mawiali starożytni
Pismo Święte,
Księga Mądrości. Rozdział 13

Nie taki dowód miałem na myśli. Dowód , który w sposób naukowy i eksperymentalny udowadnia istnienie Boga w Trójcy Świętej.

Idee takie jak wiara w Boga, wiara w sztukę, wiara w muzykę - to są takie opium dla ludzi na określonym etapie rozwoju. Potrzebują oni jakiejś "odskoczni" od bolesnego tu i teraz - nie są w stanie zaakceptować obecnego życia, bolesnej egzystencji. Może być też inna przyczyna lgnięcia do takich idei: rozbuchane pragnienia, namiętności, ale też napięcia, niepokoje, lęki. One wszystkie nie pozwalają spocząć w teraźniejszości, w takim życiu jakie ono jest - lecz przesłaniają to życie.

Dlatego ludzie na określonym etapie rozwoju szukają jakiejś lepszej rzeczywistości, tej tam w górze na przykład - Boga, Królestwa Niebieskiego - która osładza trudny byt i daje nadzieję. Albo zatracają się w muzyce, kinie, literaturze. I żyją tymi ideami, podczas gdy aktualne, teraźniejsze życie, teraźniejsza rzeczywistość - przecieka między palcami.

A ostateczna rzeczywistość jest tu i teraz - trzeba tylko spokojnie spocząć w zaufaniu do tego, co jest.

Staruszku, ludzie pomieszali ci się z Bogiem. Może wartałoby się zastanowić nad zmianą leku.
PS
A z tym rozpoznawaniem rodziców po dzieciach, to poszybowałeś.

Czytałem kiedyś aforyzm jednego ateisty: "Z Panem Bogiem jest podobnie jak ze świętym Mikołajem, w końcu okazuje się że jest po prostu twoim ojcem".

Nie, nie "w końcu". Jego imię JHWH, ogłoszone już na wczesnych stronach Pisma Świętego, oznacza "jestem tu, z tobą, ten opiekun, twoje bezpieczeństwo, jako ojciec itd"

Osobowości lękliwe, niesamodzielne, niedojrzałe kompulsywnie poszukują "zaopiekowania". Inna nazwa tego syndromu = gen Boga.

Już wiem, dlaczego Was denerwują samorządzące się z ustanowienia Bożego prawa przyrody i ewolucja. Do tego jeszcze dochodzi wolna wola człowieka, bo ona też wiele tłumaczy. Widocznie Bóg swoją wszechmocą podzielił się nie tylko z człowiekiem, ale i z przyrodą.
A tak bardzo ukochaliście obwiniać Boga samego o wszystko!
(nie, nie usprawiedliwia to Wam niegodziwości czynów, choć tak bardzo byście chcieli!)

Dla jasności należałoby używać aktualnych określeń według diagnostyki chorób od DSM-4 lub ICD-11. Opublikowałem na stronach Wielkiej Piątki.
Odpowiednio do tej Wielkiej, lecznictwo ma odpowiednie piątki zaburzeń.
W diagnostyce ICD-11 jest bardziej czytelna piątka zaburzeń.
W diagnostyce DSM-5, wersja dodatkowa, też istnieje piątka zaburzeń, ale jakoś mniej przejrzysta. Muszę ją jednak zacytować w właściwy wątku

Ależ wolnego! Jak możesz religijnej ludności szukającej Bóstwa przypisywać zaraz zaburzenia i odchylenia? Jest ich statystycznie zbyt wielu w populacji, zwłaszcza w Afryce, by ich stawiać poza normą.

Masz jakiegoś bzika na słowa Wodzuś i Bóg, przypisując im sprawczość każdego zła, jakby ludzie o niczym nie decydowali i za nic nie odpowiadali. Tal samo ewolucja i przyroda.
Kto Cię tak ustawił?

Sądzę, że to przejaw frustracji. Zmarnowanego życia. Baku własnych osiągnięć. I zazdrości. To potrzeba dowartościowania. Zaleczenia kompleksów.
Są ludzie dla których jedynym sposobem podniesienia własnej wartości, jest wyszydzanie innych. Nie potrafią nic więcej. Trzeba się na nich modlić. Bo nie są źli. Po prostu nie potrafią się wygrzebać z własnego bagna. I nie widzą wyciągniętej ręki, która niesie pomoc.

Insynuujesz, Bracie. A nie wiesz nic o Witoldzie.

A ja się wcale nie dziwię. Mentalne dzieciaczki gdy już są w kącie bez żadnych argumentów, ba, często po prostu już w głębi swych głowin pojmujące, jak błądzą, jak żałosne i komiczne są dla otoczenia - imają się histerycznych tonów i dramatycznych postaw, typu tupanie i ciskanie się po ziemi.
Vide wodzuś i jego "bez trybu" zdradzieckie mordy. To pacjenci, więc lepiej bez gwałtownych ruchów.