Można i tak: karawanę stanowią katolicy, chociaż jest ich mniej, psy to wszyscy inni, którzy nie idą z karawaną.

Wygodniutkie chciejstwo. Od dawna jest odwrotnie. Przykro mi, kiedyś może i było, jak mówisz, ale KK ignoruje rzeczywistość i postęp, więc to już se ne vrati. Wspaniałe czeskie katedry, Francja ukochaną córą kościoła. Nawet w Polsce mizerny procencie
prawdziwie praktykujących. Było się reformować, teraz już przepadło. Miałeś chamie złoty róg. Róg huka po lesie, wicher czapkę niesie.

Wiele zarzutów przeciwko KK słyszałam i słyszę, ten jest dość oklepany dlatego chciałabym wiedzieć, co przez to rozumiesz?

A ty nic takiego nie widzisz? Ja bym mógł wyliczać godzinami, to są oczywistości, każdy widzi.
Mam pod ręką aktualne podręczniki religii dla VI i VII klasy. Watykan pogodził się z ewolucją, a dzieciom pakuje się do głowy bajki o raju i grzechu pierworodnym jak w XV wieku. Nie informując, że to bajka, alegoria.
A celibat? A traktowanie rozwodników? Kwestia antykoncepcji? ...................
A w Polsce dopuszczenie i tolerowanie szczujni toruńskiej. Itd itd..................
Może w KK są agenci komintrernu by rozwalić to wszystko od wewnątrz?

A jednak i mi przydarza się pomylić pisząc, że jesteś inteligentny. Niczego się nie nauczyłeś i dalej szczekasz na karawanę …

A do rzeczy?

To są twoje urojenia i mrzonki o karawanie.

https://gospodarka.dziennik.pl/news/art ... wolan.html

Inteligencja wcale nie musi mieć po drodze z mądrością, ani z kulturą osobistą. A tkwienie w przyjętych raz stereotypach nie świadczy, ani o wiedzy, ani inteligencji.
Jedną z cech inteligencji jest otwarcie się na nowe poglądy, czyjeś racje, na to, co przekazuje rozmówca.

I ty , mój Idący naszczekujesz na KK?

Pomoc duchowa bliźniemu nie jest taka łatwa jak by się wydawało. Potrzeba w niej wiele cierpliwości a to czasami wiele czasu kosztuje. Popełniłem błąd, bo zbyt wcześnie zaoferowałem pomoc Witoldowi33. Zwiodło mnie jego szczere wyznanie o porażkach poznawczych Boga a to tylko na chwile jego ego puściło go ze swych szponów.
Ty nie miałeś z tym problemu wyznając swe porażki w pisaniu książek. Takie wyznanie swych upadków czy słabości duchowej, psychicznej czy fizycznej to miód na dusze i otwarcie na Boga. To jakby publiczne wyznanie swych grzechów - najwartościowsze.
Nie pozostaje nic innego jak dalej czekać i pamiętać aby nie dokarmiać Jego „zwierza”, bo głód dyskusji z innymi, prędzej czy później go zabije …