jeszcze jedno w 1967 wprowadzono ryt pośredni tak zwane Missa Normativa, co ciekawe 1/3 kardynałów była przeciwna zmianom, 1/3 była za a reszta chciała odstapić od jakich kolwiek reform.

Wielkim orędownikiem za cofnięciem reform liturgicznych był sw ojciec Pjo, który jasno i bardzo stanowczo sprzeciwiał się eksperymentalnym zmianom w litugii we Włoszech. Co ciekawe po przedstawieniu NOM kardynałom prefekt Swiętego Officium kard, Ottaviani był PRZECIWKO, ale niestety masoneria odegrała tu swoją role.

Słowo odnośnie tzw Dignites humanae to nie tyle zrównuje się katolików i nie-katolików w panstwach katolickich co z tradycyjnej nauki że herezja nie jest prawem naturalnym czyli możemy zakazać PUBLICZNYCH ale nie prywatnych praktyk heterodoksyjnych to w Deklaracji o wolności relgijnej nawet panstwo katolickie nie może zabronić PUBLICZNEGO celebrowania nawet gorszacych katolików praktyk. To jest jedyna różnica. Bo tradycyjna nuaka kościoła w sferze prywatnej zabrania panstu w ingerencje. Zabrania także przymusu do praktyk publicznych niezgodnych z sumieniem.

Najpierw trzeba przeczytać soborową Deklarację o wolności religijnej, żeby w ogóle na jej temat się wypowiadać.
Oto kilka fragmentów z tego dokumentu:
"10. Jednym z zasadniczych punktów nauki katolickiej, zawartym w słowie Bożym i nieustannie głoszonym przez Ojców, jest zdanie, że człowiek powinien dobrowolnie odpowiedzieć Bogu wiarą; nikoto więc wbrew jego woli nie wolno do przyjęcia wiary przymuszać. Z własnej swej bowiem natury akt wiary ma charakter dobrowolny, gdyż człowiek, odkupiony przez Chrystusa Zbawiciela i powołany przez Jezusa Chrystusa do przybranego synowstwa, może siebie oddać objawiającemu się Bogu tylko wtedy, jeśli pociągany przez Ojca okazuje Bogu rozumne i wolne posłuszeństwo wiary".
Nieprawdziwe jest zdanie, że "tradycyjna nuaka kościoła w sferze prywatnej zabrania panstu w ingerencje". W przeszłości było zupełnie odwrotnie, wystarczy tylko mieć jakie takie rozeznanie w historii. Państwo często było na usługach jednego wyznania chrześcijańskiego: cuius regio eius religio.

Jezeli ktos nie uznaje papieża...to NIE JEST katolikiem. Tak więc zdanie jakie napisałes jest po prostu niepoprawne Suszę zęby

"posłuszeństwo biskupowi rzymskiemu jest czymś koniecznym do zbawienia" - św. Tomasz z Akwinu, "Contra errores Graecorum"



"Biskup Rzymu, jako następca Piotra, jest trwałym i widzialnym źródłem i fundamentem jedności" - Vaticanum I, Konstytucja "Pastor Aeternus"

Kan. 1382 - Biskup, który bez papieskiego mandatu konsekruje kogoś na biskupa, a także ten, kto od niego konsekrację przyjmuje, podlegają ekskomunice wiążącej mocą samego prawa, zastrzeżonej Stolicy Apostolskiej. - KPK

Oni chcą byc wierni papieżowi tylko że go nie ma!

W takim razie nie sa katolikami, ale schizmatykami, poniewaz kieruja sie własnymi urojeniami.
Sedewakantyzm jest głęboko chronicznym stanem pseudokatolickiego tradycjonalizmu.

“Gdyby (Żywe Magisterium) mogło być w jakikolwiek sposób fałszywe powodowałoby to ewidentną sprzeczność, gdyż w takim wypadku to sam Bóg byłby autorem błędu”. - Leon XIII "Satis Cognitum"

Jeżeli wiec ktos twierdzi, ze tron papieski jest pusty.....to stoi on w sprzeczności z ewangelicznym nauczaniem Jezusa o ciagłej Jego Obecności w Kosciele - "A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mt 28, 20 )

Prymat i papieże
Biskupi rzymscy najwyraźniej i najczęściej posługiwali się zasadą bezpośrednio apostolskiego założenia
głównych stolic biskupich w Kościele, aleksandryjskiej, antiocheńskiej i rzymskiej. W odwołaniu się do
tej zasady złożył Leon Wielki protest przeciw przyznaniu Konstantynopolowi na soborze chalcedońskim
uprawnień patriarszych.
Wschód widział w biskupie rzymskim patriarchę Zachodu. Nie kwestionował jednak jego pierwszeństwa
(prymatu) honorowego, co więcej podkreślał go na soborze konstantynopolitańskim i chalcedońskim.
Uznawano też powszechnie rzymski prymat w zakresie wiary. Od biskupów rzymskich oczekiwano na
pierwszym miejscu podpisania formuł wiary, a cesarze nieraz wprost się tego domagali. Sobór chalcedoński
entuzjastycznie przyjął naukę Leona Wielkiego.
Prymat w zakresie władzy (jurysdykcyjny) najtrudniej przenikał do świadomości biskupów, a jednak już
zwolennicy i przeciwnicy Atanazego na Wschodzie i Zachodzie apelują do Rzymu. W związku z tą sprawą,
papież Juliusz I w liście do biskupów wschodnich oświadczył, (341) że według dawnego zwyczaju
należy do biskupa rzymskiego decyzja o tym, co słuszne w przypadku sporu. Na synodzie zaś w Sardyce
(343), zwołanym z jego inicjatywy, podjęto postanowienia dotyczące Kościoła także na Wschodzie i
uchwalono kanon o apelacji biskupów do papieża, którego wyroki mają moc ostateczną. Wysoki autorytet
papieski, wypracowany przez Juliusza I, osłabił Liberiusz.
Papież Liberiusz (352-366) zajmował stolicę biskupią rzymską w okresie największego nasilenia się
arianizmu. Przez pierwsze lata pontyfikatu zdecydowanie bronił nicejskiego wyznania wiary i biskupa
Atanazego. Gdy cesarz Konstancjusz wymógł potępienie Atanazego na synodzie w Arles (353) i Mediolanie
(355), nie przyłączył się do tego i pozostał przy swoim zdaniu, nawet gdy ściągnięto go do Mediolanu
przed cesarza. Skazany na wygnanie w Tracji, po dwóch latach poszedł na pewne ustępstwa, by
wrócić do Rzymu i zlikwidować schizmę, gdyż na żądanie cesarza wybrano tam antypapieża Feliksa II
(355-365). W liście do Konstancjusza przyłączył się do orzeczeń przeciwnych Atanazemu i przyjął proariańską
formułę pierwszą, następnie trzecią, lecz wyjaśniał je poprawnie co do bóstwa Chrystusa. Nie
popadł więc w herezję, jak zarzucał mu Hieronim kilka lat później. Atanazy, który miał prawo żywić urazy
do papieża, wyraźnie stwierdza, że nie dopuścił się on żadnej herezji, a jego ustępstwo wobec żądań
cesarza wyjaśnia stosowanymi podczas wygnania groźbami śmierci.
Liberiusza wracającego (358) z wygnania przyjęto w Rzymie z radością, usunięto zaś antypapieża. Gdy
umarł, papież Damazy I umieścił na grobie napis sławiący jego dobroć i święte nauczanie apostolskie.
Liberiusz zdecydowanie też odrzucił formułę wyznania wiary w Rimini - Nike, co było jego rehabilitacją
za poprzednią uległość.