Zapewne znasz samotność. Każdy zna ją choć trochę. Gdy wzbiera w nim krzyk, tęsknota. Kiedy czuje się opuszczony. Przez bliskich. Może przez Boga. Jeśli chcesz, to napisz....

Wtedy z Jezusem powtarzam slowa psalmisty: Boze, moj Boze, czemus mnie opuscil? I choc trudno przestac krzyczec, wiem, ze wlasnie w tym osamotnieniu, poczuciu opuszczenia, Bog jest przy mnie blizej niz kiedykolwiek.

Ja zaś włączam wtedy odpowiednią muzykę i piję samotność jak dobre wino.

Tak, znam samotność. Tą na własne życzenie też.
Czasem szukam jej uparcie, bo jestem już zmęczona i chciałabym odpocząć, bo mam dość ludzi, bo to wymaga wysiłku, bo łatwiej jest, gdy nikt nie zwraca mi uwagi, gdy jestem panem dla samego siebie... Oj tak, jest wygodniej.
Czasem szukam samotności, gdzie nie ma Boga, bo On ciągle czegoś chce, bo to kosztuje, bo nie chce mi się wybierać dobra, więc lepiej jest się schować niczym niegrzeczne dziecko przed wzrokiem Ojca i siedzieć SOBIE w tym ciemnym kącie, i bawić się SWOIMI zabawkami!

W samotności, z dala od Boga jest źle, choć na początku ma się wrażenie, że jest super, bo "wszystko wolno". Udaje się przed samym sobą, że teraz dopiero zacznie się życie, czasem czuje się ulgę. Nikogo przecież nie potrzebuję - sam sobie poradzę. Z czasem człowiek kruszeje, powoli się łamie, bo zaczyna odczuwać tęsknotę. Dziwne.
A może to sam Bóg woła, może to sam Bóg daje tą tęsknotę i przynagla mnie do Siebie?

W obu tych "samotnościach" widać zbieżność. Miłość do Boga wiąże się z miłością do ludzi. Unikanie Boga, wiąże się z unikaniem ludzi... Widzę to bardzo wyraźnie.

Pozwolę się z Wami podzielić wierszem pewnej dziewczyny, bo myślę że jest trafny do tego forum i tego wątku

Czego wciąż mi brak ? Czy już zawsze będzie tak ? Co jest dzisiaj środa , wtorek czy piątek ? Gdzie ta samotność wzięła początek? Gdybym mogła dojść po nitce do kłębka , by zdusić samotność mocno w rękach, zabić zakopać kajdany cierpienia i już na wieki kochać bez wytchnienia, kochać pożądać bliźniego swego tak jak Bóg przykazał toż to dla niego

Czasem samotność jest bardzo potrzebna, po to by się wyciszyć, uciec od zgiełku codziennośći, wtedy warto siąść i wsłuchać się w siebie, wsłuchać w wewnętrzny głos, odpowiedzieć mu jeśli będzie taka potrzeba. Czasem człowiek jest samotny, bo jest inny, bo może jest odepchnięty przez innych, odepchnięty choć się zmienił, czy taki musi zawsze żyć na uboczu? Nie... ma przecież Boga za przyjaciela... anioła za powiernika i duszę z którą prowadzi nieustające konwersacje na temat prawdy.

Samotność! Ja właśnie w tej chwili czuję się samotna. Jest mi strasznie źle, nie ma przy mnie nikogo, nie czuje nawet obecności Boga, może dlatego, że ostatnio przestałam uczestniczyć w niedzielnych nabożeństwach. Nie chciałam się dzis poddać smutkowi dlatego poszłam do kościoła, ale zwiałam z niego jak sie rozpoczęłą msza... Ta głupia samotnośc, jak by była przy mnie osoba, która bardzo teraz potrzebuje, napewno nie plakała bym przed monitorem i niepisała tego bezesensownego posta, ale jej nie ma, nie może mnie przytulić... Jestem ja, moja samotność i moje łzy...

głośna muzyka - sentymentalne cóś
samotny spacer
rozmowa z kimś, kto mnie dobrze zna (żeby się wygadać)

Samotnośc...hmmm mi to kojarzy się z oschłością na modlitwie dlatego ,że wtedy nie czuje Jezusa,nie czuje tej milości Ducha Św.
,która zawsze mnie rozpala i napełnia,własnie wtedy kiedy wydaje mi się że jestem sama Jezus działa we mnie jak to powiedziała św.Tereska od Dz. Jezus "Jezus śpi w łodzi mojego serca"

Samotność jest potrzebna, po to by odnaleźć Boga we własnym sercu, przebywać z Nim i rozmawiać. Otaczanie się hałasem, głośną muzyką, ruchliwym trybem życia itp. pozostawia niedosyt, potrzeba wyciszenia, uspokojenia, aby spotkać się z Bogiem potrzeba ciszy i samotności.

Samotność - to taki wyjątkowy czas, to początek i koniec czegoś... To taka ciemnośc, a potem światło. Samotność to sposób poszukiwania, zastanowienia, refleksji. Dla mnie to znaczący przystanek.
Samotność sprowadza sie zawsze do tesknoty i cierpienia,odczucia braku, potem poszukiwania ,a potem radosci. Tak naprawde nigdy nie jesteśmy samotni i o tym powinniśmy w tych trudnych chwilach pamiętać- Jezus zawsze jest przy mnie!

Samotność to może coś czego ostatnio doświadczam. Wiem, że nie mogę się nią z nikim podzielić, bo i tak nie znajdę zrozumienia wśród ludzi. Ale czuję, że przybliża mnie ona bardziej do Boga więc to chyba nie jest samotność. Przecież Bóg mnie nie opuścił...

Samotnosc.. cholerna sprawa... ludzie zawsze jakos byli i sa.. nawet okazalo sie, ze o tym o czym "w zyciu nie powiem, bo nie zrozumieja, nie zaakceptuja.. odrzuca.." moglam powiedziec.. i zostalo to przyjete..
najgorzej, ze w samotnosc sami sie najczesciej ladujemy.. otaczamy sie kregiem falszywek "bo strace twarz" "bo to i tak nikogo nie zainteresuje", "bo przeciez nie jestem nikim ciekawym".. kurde.. mnostwo tych durnych hasel jest.. i co? i dalej siedzimy w klatce...
Tylko.. najgorzej to wejsc w ta samotnosc.. gdy ludzi w kolo pelno.. mozna pogadac itp.. ale Boga nie ma w sercu.. a jest cholerna tesknota.. i swiadomosc, ze nawet do spowiedzi nie ma po co isc.. bo o rozgrzeszeniu to tylko pomarzyc mozna..
i wtedy.. choc z ludzmi dobrze.. choc z ukochanym cudownie.. to wieczorem.. w samotni pokoju.. przychodzi ta samotnosc.. wolanie "Boze nawet wolac Cie wstyd.. bo to ja od Ciebie ucieklam, odeszlam.. nie Ty ode mnie..." "Boze.. pozwol o sobie zapomniec" - oby nigdy nie wysluchana modlitwa.. a jednak..

bo samotność jest wtedy gdy się ucieka a nie szuka....

dla mnie [nie wiem, czemu] samotność wiąże się z tęsknotą...

do poczytania: artykuł o tęsknocie