Mnie tez wydaje sie ze chodzi o spokojna smierc w sensie pojednania z Bogiem. Moze tez chodzic o to, ze osoba przyjela ostatnie sakramenty i przyjela komunie swieta.

Ja uważam, że zaśnięcie w Panu w życiu doczesnym to autosugestia, to jest raczej zesłanie na mnie Ducha Świętego, sama przeżyłam coś takiego.
A zaśnięcie w Panu to śmierć fizyczna, to przejście do Pana, połączenie się z Nim ostatnim sakramentem. To spokojne uniesienie na Jego zielone łąki.
Moja śp. mama pokazała mi to właśnie ostatniej nocy podczas snu. Odchodziła do Pana i kiwała głową na "nie" w moim kierunku. Odczytałam to jej zaprzeczenie, że nie chce wracać na ziemię, bo TAM widzi piękne zielone łąki i błogi spokój...

Jak najbardziej zaśnięcie w Panu nie dotyczy śmierci ani też nie dotyczy tylko Odnowy w Duchu Świętym! Ja swoje pierwsze Zaśnięcie przeżyłam wczoraj, modląc się koronkę do Miłowierdzia Bożego w sanktuarium Miłosierdzia w Łagiewnikach... To cudowne... Choc poczatkowo nie wiedziałam, co sie ze mną dzieje i dlaczego... Niestetytrwało to tylko około pół minuty i mnie obudzono myśląc, ze zamdlałam... a przeciez byłam Świadoma, tylko ciałem jakaś taka nieobecna sie wwydawalam hehe...

Też się z tym spotkałem.Nie doświadczyłem tego osobiście.To nie jest zwykłe omdlenie,ale ludzie różnie reagują.Może należy poruszyć ten temat,by nie było nieporozumień.Mam prośbę do Incognito o sprecyzowanie,czy pisząc temat miał na myśli "spoczynek" w Panu,co spotyka się np.w Odnowie w Duchu Świętym? Ja sądzę,że jest to stan mistyczny,rodzaj ekstazy.

Zaśnięcie w Panu... to niesamowity dar od Boga.. to jest tak bliskie spotkanie z Nim ze nie da sie tego opisac... i naprawde umacnia to wspolnote

Od czasu ostatnich swoich postów w tym temacie byłam na spotkaniu z księdzem pełniącym kiedyś posługę egzorcysty. Odpowiadając na pytanie o rzeczony spoczynek, zauważył coś bardzo cennego - spoczynek w Duchu jest efektem spotkania słabości człowieka z mocą Boga. I jeśli człowiek nie jest jakoś obyty z tymi spotkaniami [modlitwa, sakramenty...], może to być dla niego szok, który się kończy w wiadomy sposób. Na ziemi Czyli, paradoksalnie, spoczynek w Duchu bardzo często nie jest znakiem wielkiej wiary i większego otwarcia na Ducha, ale właśnie pierwszego w życiu doświadczenia miłości Boga...

Spróbujcie powiedzieć komuś, komu przydarza się to padanie, że jest ono efektem nie jakiejś szczególnej łaski, a po prostu tego, że dopiero zaczyna spotykać Pana Boga. Czyli że nie jest to dowód na wielką zażyłość z Panem Bogiem, ale wręcz odwrotnie... Podobno jest to na ogół koniec takich przedstawień. Osobiście się nie dziwię

I dalej uważam, że zdecydowana większość takich "spoczynków" to autosugestia. Szczególnie w sytuacjach, w których "pada" 3/4 obecnych osób. Mam wrażenie, że w niektórych środowiskach wykształciła się pewnego rodzaju moda na zaliczanie "efektów specjalnych". Modlitwa językami jest już właściwie codziennością [aczkolwiek bardzo chętnie dowiedziałabym się, czemu w zależności od wspólnoty wygląda to często całkiem inaczej...] i - niestety - "spoczynek" też się gdzie niegdzie codziennością staje. Piszę "niestety", bo takie właśnie sytuacje uważam za całkowicie niezwiązane z Duchem Świętym...

Spoczynek w duchu świetym, ktorego istnienia nie neguje jest czesto mylony z omdleniami podczas modlitwy, wzmocnionej silnymi wzburzeniami emocjonalnymi, muzyką itp. Dlatego czasami trudno jest odroznic to co pochodzi od Boga od zwyklych reakcji emocjonalnych człowieka bedacego w pewnej sytuacji. Spotkalem sie z tym, ze taki spoczynek w duchu swietym był powodem do chwalenia sie czy chluby.Podobnie jak modlitwa w jezykach,
jest przypisywana, całkiem nieslusznie zbyt duzej liczbie osób nalezacych do roznych grup modlitewnych. Zdarza sie ze wewnetrzny nacisk liderów grupy na szybkie wykazanie sie nowego członka (czytaj: wejscie w posiadanie jakiegos daru od Boga) jest tak silny ze nie ma to wspolnego z prawdą tylko z udawaniem.

Wiem, ze temat jest już dawno nieaktualny, ale moze kiedyś ktoś tu zajrzy. Wiec chciałem się podzielić pewnym doświadczeniem.

Dawno dawno temu byłem na rekolekcjach oazowych. To były moje trzecie rekolekcje, pierwsze na których byłem jako animator. Nie pamiętam, żeby specjalnie kultywowano tam modlitwę spontaniczną. Za to nie było Mszy, żeby dwie - trzy osoby nie zemdlały. U co najmniej jednej z nich stwierdzono później coś padaczkopodobnego (to był mój krewniak), choć o ile wiem po jakimś czasie było znacznie lepiej (wyjechał wkrótce z Polski, kontakt się urwał). O ile dobrze pamiętam dwie z nich po prostu musiano z oazy odesłać. Ale takich incydentów było sporo. Nigdy wcześniej i chyba nigdy potem takiego natłoku dziwaczności nie przeżyłem. Łącznie z histerycznymi atakami.

Skąd to się wzięło? Ksiądz prowadzący był nowicjuszem, któremu oazę wciśnięto trochę na siłę na siłę, bo ten który miał być w ostatniej chwili zrezygnował. Szefowa tez nie miała wtedy większego doświadczenia. Błąd polegał na tym - tak potem uważaliśmy - ze pierwszego z umarlaków nie odesłaliśmy do domu. Po prostu wytworzyła się pewnego rodzaju cudaczna atmosfera; ci którzy mdleli, miewali jakieś ataki, byli w centrum zainteresowania. A to sprzyjało mdleniu przez tych, którzy też chcieli być zauważeni.... Można więc było mówić o jakiejś - nazwijmy to - zbiorowej sugestii.

Nie jest to nic niemożliwego. Wiadomo nie od dziś, jak na wszelkiego rodzaju dolegliwości na koloniach pomaga ... witamina C czy inny, nic nie leczący specyfik. Pewne choroby rodzą się w głowie. I głowę trzeba "leczyć", czyli oszukiwać podając obojętne dla zdrowia preparaty...

Jestem człowiekiem, który był zwiazany z Odnową (choć pozostałem wierny Oazie). Miedzy innymi byłem na pierwszym Kongresie w Częstochowie. Często uczestniczyłem też w modlitwach spontanicznych, które aranżowano podczas rekolekcji oazowych. Dlatego wydaje mi się że wiem o czym mówię. I wydaje mi się, że czasem rzeczywiście za dużo podczas takiej modlitwy szukania nadzwyczajności. I sztucznego, powtarzam, sztucznego podkręcania atmosfery. Zamiast np. wielbienia Boga śpiewem, jak w Taize. Ta atmosfera - jak w przypadku tej mojej oazy - rzeczywiście może prowadzić do powstawania różnych dziwnych sytuacji... Dlatego radziłbym jednak uważać. Tym bardziej, ze chodzi o charyzmat niebiblijny, podobny raczej do doświadczeń mistyków. Łatwo zbiorową psychozę wziąć za działanie Ducha.

Jak ocenić? Nie jestem specem. Radziłbym tradycyjnie - po owocach. Szczególnie jednak chciałbym zwrócić na coś, czego chyba wielu nie zauważa, na pierwszych grzechów głównych, jakim jest pycha... Jeśli charyzmat prowadzi do wywyższania sie poza rozumną miarę, to jest to niepokojący objaw....

Dotyczy to zresztą wszystkich charyzmatów, nie tylko "padania" "zasypiania" w Duchu Świętym. Pamiętam, jak pewna znajoma pytała mnie, czy przeżyłem juz wylanie Ducha. Byłem bierzmowany, od lat w oazie i.. od lat uczestniczyłem w modlitwach spontanicznych, także tych "charyzmatycznych" (charyzmatycy dość mocno byli wtedy obecni na oazach). Ale formalnego "wylania", takiego z "omadlaniem" "modlitwą wstawienniczą" nie miałem. Choć mówiłem - tak mi się przynajmniej zdawało - językami. Owa znajoma orzekła wiec, ze jeszcze niczego nie przeżyłem, ze wszystko przede mną. Pare lat później rzeczywiscie modlono się nade mną jak nad nowicjuszem. I dziwiono się, ze nie chciałem Boga prosić o żaden ze spektakularnych charyzmatów, ale cnotę miłości. Oba te wydarzenia pokazują, że w grupach charyzmatycznych istniała wtedy (myślę, ze jest i dziś) tendencja do deprecjonowania sakramentów a przeceniania wartości własnych "obrzędów" (modlitwa, wkładanie rąk itd). Duch wieje kędy chce. To prawda. Przyjmując tę tezę trzeba konsekwentnie jednak uznać, ze także poza grupami Odnowy w Duchu...

To ja jeszcze polecam ten artykuł. Konkretnie i na temat

Polecam artykuł o rozeznawaniu zjawisk charyzmatycznych: http://www.snegdansk.pl/rozeznawanie.html - punkt piąty dotyczy właśnie spoczynku/zaśnięcia/upadku w Duchu Świętym.

Były pasterz mojej wspólnoty posiadał ten dar. Wyjechał i spoczynki w Duchu zmalały z kilku na jednym spotkaniu do kilku na pół roku Teraz jest na Białorusi i tam też ludzie spoczywają w Duchu. Moja koleżanka zasnęła w Duchu na apelu na pielgrzymce, ale służby medyczne nie wiedziały co się z nią dzieje i dopóki im nie powiedzieliśmy w czym rzecz to nie wiedzieli jak jej pomóc, bo nie miała żadnych oznak omdlenia jak. np. słabe tętno, bladość na twarzy czy coś w tym rodzaju. A jedna z moich koleżanek ze wspólnoty miała taki dar, że tańczyła i uwielbiała leżąc na podłodze podczas spoczynku w Duchu. Wiem też, że podczas koncertów uwielbienia zasypiali w Duchu członkowie zespołu Gospel Rain, którzy spadali z podestów i podwyższeń i nic im się nie działo. Różne rzeczy się dzieją wtedy, w różny sposób Bóg działa wtedy. Jednych uzdrawia, innych uwalnia, innym jeszcze mówi, tak jak tej mojej koleżance, że jej aktualny chłopak, z którym jest, jest dla niej na całe życie od Jezusa. Właściwie sam Bóg tylko wie co robi wtedy Dla innych to pozostaje tajemnicą.

Ja bym jednak podchodziła do tego z większą rezerwą...

Czyli jaką?