Skoro w kościele katolickim jest prawda i tylu wierzących to dlaczeog nie ma uzdrowien uwolnień itd? Tego wszystkiego co działo sie po wylaniu Ducha Świętego Dlaczego ludzie znają wszystkie modlitwy do Maryji a nie znają Ducha Świętego, który jest dla nich tylko jakimś obłoczkiem?

Dlaczego kraje najbardziej rozwinięte to kraje w, których czyta się Biblie na spotkaniach?

Dlaczego nie odniosłeś sie do ani jednego fragmentu, który podawała Berea na ostatniej stronie?

Wolisz atakować i mówić, że ktoś nie potrafi używać mózgów, że jest fałszywy i mówi głupoty? Tak wyglądają owoce Twojej wiary?

Dlaczego kraje najbardziej rozwinięte to kraje w, których czyta się Biblie na spotkaniach?

Tłumacxę, ale widzę, że mam do czynienia z jakąś ograniczoną osobą. Nie odnosisz się do tego, co sam Jezus Chrystus ustanowił, a piszesz wyłacznie o rzekomym bogactwie KRK, które ma sprawiać, że jest on niewiarygodny i że trzeba z niego uciekać. Piękny przykład prania mózgów tej sekcie.

Albo argumentów...

Podstawy biblijne nauki o stanie pośrednim (czyśćcu), fragment
o. Augustyn Jankowski OSB
http://www.effatha.org.pl/apologetyka/czysciec2.htm

1. Teksty Pawłowe
A)Sprawa wstawiennictwa na rzecz zmarłych

Dwa teksty Pawłowe, pochodzące z różnych czasów, wywołane odmiennymi okolicznościami, stwierdzają możliwość wstawiennictwa wiernych na ziemi na rzecz zmarłych. Oba teksty rozważymy w kolejności chronologicznej ich napisania.

1 Kor 15, 29 "Bo inaczej (= tzn. jeśli nie ma zmartwychwstania), czegóż dokonają ci, co przyjmują chrzest za zmarłych? Jeżeli umarli w ogóle nie zmartwychwstają, to czemuż za nich chrzest przyjmują?"

Cały rozdział 15 w 1 Liście do Koryntian - jak wiadomo - ma na celu chylić typowo grecką, poplatońską trudność Koryntian w przyjęciu prawdy o zmartwychwstaniu ciała. Po zasadniczym zrębie dowodu na tę prawdę eschatologii, w którym to zrębie na czoło wysuwa się podstawowy fakt zmartwychwstania Chrystusa jako Nowego Adama, następują powyższe dwa pytania retoryczne, rzucone nie bez ironii. Oddać ją można parafrazując myśl Apostoła: "nie przyjmując zmartwychwstania są oni niekonsekwentni, gdy przyjmują chrzest za zmarłych". Ów argument ad hominem czyni aluzję do jakiejś praktyki, której dotąd egzegeza nie zdołała rozszyfrować do końca, choć hipotez było wiele. Najczęściej przypuszcza się jakiś zastępczy chrzest za zmarłych katechumenów. Pozostawiając tutaj nie rozstrzygniętą sprawę dokładnego określenia, na czym polegała owa praktyka, dla naszego zagadnienie wystarczy jedno stwierdzić, że Apostoł tym pytaniem retorycznym stwierdza ogólną zasadę możliwości pomocy zmarłym udzielonej przez żywych. Jak w wypadku wiary Judy Machabeusza, tak i tu chrześcijanie oczekujący zmartwychwstania są w takim stanie, że pomoc dla nich w razie potrzeby jest możliwa. Taki właśnie według nauki katolickiej jest stan dusz czyśćcowych. Na rodzaj tej pomocy względem zmarłych zdaje się wskazywać późny tekst Pawłowy. Jak się przypuszcza, zawiera on jedyną w Nowym Testamencie modlitwę za zmarłych.

2 Tym 1, 16-18 "Niechże Pan użyczy miłosierdzia domowi Onezyfora za to, że często mnie krzepił i łańcucha mego się nie zawstydził, lecz skoro się znalazł w Rzymie, gorliwie mnie poszukał i odnalazł. Niechaj mu da Pan w owym dniu znaleźć miłosierdzie u Pana!".

Wystarczy te słowa zestawić z pozdrowieniem końcowym tegoż listu: "Pozdrów Pryskę i Akwilę oraz dom Onezyfora!" (4, 19), by z braku pozdrowień dla samego Onezyfora wysnuć przypuszczalny wniosek, że on już nie żyje, gdy Paweł pisze te słowa. Apostoł zatem prosi o miłosierdzie Boga dla Onezyfora w dniu sądu, a prosi za pośrednictwem Chrystusa. Jak widać wyraz "Pan" dwukrotnie użyty w tym zdaniu ma dwa różne desygnaty: za pierwszym razem oznacza Chrystusa, a potem w formule wzorowanej na Starym Testamencie oznacza Boga Ojca. Jezus bowiem niejednokrotnie zapewniał o wstawiennictwie u Ojca, zawłaszcza w chwili sądu (por. Mt 5, 7; 10, 32; 14, 16; 16, 26) lub o własnym sądzie miłosiernym (Mt 25, 36). Prośba o miłosierdzie na sądzie Bożym sama z siebie nie implikuje jeszcze istnienia stanu oczyszczenia między śmiercią a samym sądem, nie mówi o czyśćcu, przynajmniej w tym aspekcie. Tym niemniej nie podobna zaprzeczyć, że jest to fundament biblijny modlitwy Kościoła za zmarłych, jako rozciągnięcie modlitwy wstawienniczej wiernych także i na tych, którzy odeszli z tego świata. Chrystus już zapanował nad światem zmarłych według pojęć Starego Testamentu (Rz 14, 9; 1 P 3, 19).

Wstawiennictwo zatem Jego u Ojca może rozciągać się także na czasokres między śmiercią jednostki a sądem ostatecznym. Jak już widzieliśmy - bez terminu szczególnego, precyzyjnego - sąd szczegółowy, a raczej jednostkowy, jest poprawną kategorią biblijną Nowego Testamentu. Sama przy tym prośba o miłosierdzie suponuje, że jest jeszcze coś do przebaczenia, z czym jednostka staje przed Bogiem po śmierci. Nie jest ten tekst dowodem na stan oczyszczenia jako takiego, ale wraz z poprzednimi tekstami dowodzi istnienia takiego stanu pośredniego, który nie jest jeszcze stanem nagrody. Gdy bowiem mówi o niej Paweł, nie posługuje się słowem "miłosierdzie", lecz mówi o Bogu "Sędzi sprawiedliwym" (2 Tym 4, 8] - zresztą śladem wypowiedzi Jezusowych o "odpłacie" czy "oddaniu" (Mt 5, 12; 6, 4. 18; Łk 14, 14). O oczyszczeniu natomiast wyraźnie mówi inny tekst Pawłowy.

B)Zagadkowy sposób zbawienia "jakby przez ogień"

1 Kor 3, 13-15 "...jawne się stanie dzieło każdego: odsłoni je dzień [Pański]; okaże się bowiem w ogniu, który je wypróbuje jakie jest. Ten, którego dzieło wzniesione na fundamencie przetrwa, otrzyma zapłatę; ten zaś, którego dzieło spłonie, poniesie szkodę: sam wprawdzie ocaleje, lecz jakby przez ogień".

Jest to konkluzja urywku, który zaczyna się w 1 Kor 3, 10, a dotyczy prawdziwej wartości prac apostolskich, zależnej od jakości intencji pracowników. Apostoł posługuje się tu jedną ze swoich ulubionych przenośni - budowy. Wspólny i niezbędny dla wszystkich apostołów jako budowniczych fundament - to Chrystus. Dopiero za Nim każdy z pracowników Ewangelii nadbudowuje swoje własne dzieło życia. Wartość zaś ujawni się dopiero w "dniu" (he hemera), słusznie uwyraźnionym w niektórych rękopisach dodaniem przymiotnika "Pański". Sąd, nieodłączny od paruzji, ma i tutaj jako jeden ze stałych składników swojej scenerii odziedziczonej po Starym Testamencie - ogień. Dwie następujące po sobie trójki metafor ukazują dzieła niejednakowej wartości merytorycznej (złoto, srebro, drogocenne kamienie), ale jednakowej trwałości czyli w tym wypadku odporności na ów "ogień". Druga trójka ukazuje dzieła bezwartościowe (drzewo, trawa, słoma), jednak okaże się dopiero po próbie "ognia". Wiersz 14 stwierdza , że budowle wzniesione z materiałów pierwszej trójki przetrwają tę próbę , a budowniczych czeka nagroda . Kontrowersyjna jest dopiero pointa - wiersz 15: "Ten zaś, którego dzieło spłonie, poniesie szkodę: sam wprawdzie ocaleje, lecz tak jakby przez ogień (hos dia pyros)". Słowa te podają zaczątkową, jeszcze w pełni nie rozwiniętą doktrynę Nowego Testamentu o eschatycznym oczyszczeniu, która stanowi dostateczny fundament objawienia biblijnego dla późniejszej katolickiej nauki o czyśćcu.

To stanowisko ma za sobą następujące argumenty, które są oparte na egzegezie trzech elementów tego zdania. Są nimi: "dzień", "ogień" i "zbawiony". Krótko je tu przedstawimy. "Dzień" (he hemera z rodzajnikiem!) jest z pewnością "dniem Pańskim" czy "dniem Chrystusa", a więc paruzją, z jej elementem składowym s ą d u. Na to wskazuje nagromadzone w w. 13 znamienne terminy eschatologiczne: phaneron, delosei, apokaliptetai. Zestawione z "ogniem" nie pozostawiają wątpliwości, że chodzi o tę samą chwilę, kiedy to "przyjdzie Pan, ktry rozjaśni to, co w ciemnościach ukryte i ujawni zamiary serc" (1 Kor 4, 5), kiedy "wszyscy musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki dokonane w ciele, złe lub dobre" (2 Kor 5, 10), kiedy "z nieba objawi się Pan Jezus z aniołami swojej potęgi w w płomienistym ogniu, wymierzając karę tym, którzy Boga nie uznają i nie są posłuszni Ewangelii Pana naszego Jezusa Chrystusa" (2 Tes 1, 7-9).

Nigdzie zaś w Corpus Paulinum termin "dzień" nie oznacza doczesnej próby ani prodomów paruzji, choć Paweł je zna (por. np. 2 Tes 2, 11n; 2 Tm 3, 1-5). Mowa jest więc o wyroku sądu nad życiem człowieka.

"Ogień" ma w niniejszym kontekście wszystkie cechy stałego elementu paruzji z nieodłącznym od niej sądem. Zwrotu "jakby przez ogień" nie można tłumaczyć przysłowiem, gdyż dotąd takiego przykładu nie znaleziono. Z drugiej strony zestaw przysłówkowy houtos hos wprowadza z pewnością przenośne znaczenie terminu "ogień". Parafrazując więc: zniszczenie dzieła życia pociąga za sobą przeżycia bolesnej klęski, przez co - narzędziowo lu w ramach metafory w sensie lokalnym - dochodzi się do zbawienia.

"Ocaleje jakby przez ogień" z użyciem terminu ważkiego: sothesatai, wymaga interpretacji adekwatnej, jaką nie jest proste "ocalenie z ognia". Trzeba więc zasadnie połączyć "ogień sądu" ze "zbawieniem", by wyjść poza samą ucieczkę z ognia pożaru. Mówiąc współcześnie chodzi o taki test ognia, który niszczy wprawdzie dzieło, lecz ocala osobę. Apostoł miał wzór takiego testu u proroka Malachiasza (3, 1-21): przetapianie i oczyszczanie synów Lewiego, którego miał dokonać "Anioł Przymierza" czyli Mesjasz w funkcji Sędziego "jak ogień złotnika i jak ług farbiarzy". Apostoł zdaje się tu streszczać do minimum to, co Prorok wieści obrazowo i obszernie.

Ogień, niemal stały składnik starotestamentowych teofanii, dobrze nadawał się do tego, by nadać mu moc oczyszczającą, nie tylko destrukcyjną. Ostrzeżenie więc Boże pod adresem wiarołomnej Jerozolimy brzmi: "Wypalę do czysta twą rudę i usunę cały twój ołów" (Iż 1, 25). U tego samego Izajasza obmycie brudów Córy Syjońskiej dokona się "tchnieniem sądu i tchnieniem pożogi" (4, 4). I choć obraz wytapiania metali oznacza czasem po prostu karę niepoprawnych (np. Jr 6, 27-30; Ez 22, 17-22), to jednak podobnie jak jest u Malachiasza, tak akcent na oczyszczenie kładzie i Deutero-Zachariasz: "Trzecia część tylko ocaleje> I tę trzecią część przeprowadzę przez ogień, oczyszczę ją, jak oczyszcza się srebro, i wypróbuję ją, jak złoto próbują" (Za 13, 9).

Nadto trzeba się liczyć z tym, że dawny rabin - Szaweł - znał zapatrywania rabinów na oczyszczające działanie eschatycznego ognia gehenny.

Omówiony tekst Pawłowy mówi o możliwości ostatecznego zbawienia także niedoskonałego pracownika Ewangelii przez to, że jakoś zostanie oczyszczony. To, co odnosi się do ściśle do pracownika Ewangelii, można rozszerzyć na chrześcijanina w ogóle, o ile brak mu doskonałości. "Dzień" w tekście wspomniany, a zatem i oczyszczenie "jakby przez ogień", zasadniczo należałoby odnieść do paruzji, skoro nic w tekście nie wskazuje na rozróżnienie pokoleń: obecnego i paruzyjnego (jak to jest np. w 1 Tes 4, 15; 1 Kor 15, 51). Dlatego tu właśnie tkwi zasadnicza trudność znana w dziejach egzegezy tego urywku, jak można to oczyszczenie zastosować do eonu obecnego i do śmierci wiernych w ciągu niego. Otóż trzeba zauważyć, że tekst ten pewno mówi o jednostkach wyraźnie od siebie odróżnianych, należy więc jakoś do eschatologii indywidualnej. Wszystkie natomiast Pawłowe obrazy paruzji noszą na sobie wyraźne znamiona apokaliptyczne. Ten zaś gatunek literacki, jak wiadomo, stosuje gotowe "klisze", znaczenie słów przybliżone i elastyczność symboli. Po uwzględnieniu więc tego wszystkiego odnajdujemy w tym ostatnio skomentowanym urywku następującą treść teologiczną: klęska dzieła życiowego i nieodłączne od niej cierpienie składają się na oczyszczenie jednostki tak dotkniętej na sądzie, co z kolei zapewnia jej zbawienie. Przeniesienie zaś tego procesu oczyszczenia na chwilę po śmierci ma za sobą podobne racje, jak omówiony poprzednio "trybunał Chrystusa" (2 Kor 5, 10) w rozdziale o duszy nieśmiertelnej (s.16): dzieło życia otrzymuje od Boga czy Chrystusa ocenę wówczas, gdy to życie dobiegło swego kresu.

Nie będąc więc dowodem formalnym na "ogień czyśćcowy" ów tekst stanowi dostateczną podstawę do tych dedukcji teologicznych, które po wiekach doprowadziły do sformułowania dogmatycznej nauki o czyśćcu.

Nie trzeba nas z tych grzechó ponownie "oczyszczać