Jeśli już o emocjach, to brakuje w dyskusji tej jednej która łączy jak klamra cierpienie i miłość i radość - jest nią WZRUSZENIE.

(...)ale chyba jak komuś współczujesz no to jest Ci z tego powodu smutno nie? No chyba, że ktoś jest sam w sobie sprzeczny i jednocześnie współczując może się radować. Ale to byłoby dziwne.

Jeśli decyduję się kochać kogoś, tym samym decyduję się na cierpienie. Bo drugi człowiek jest wolny.

A więc jesteśmy też wszechmocni i wszechwiedzący?

Bóg nie cierpi – brzmi odpowiedź klasyczna. Miłuje nas i pomaga, ale nie “musi” z tego powodu cierpieć. Współcześnie – to polemiczne wobec pierwszej odpowiedzi stanowisko – najgłośniej bodaj wybrzmiało w monografii Thomasa G. Weinandy’ego z 2000 roku. Do poglądów swoich opozycjonistów podchodzi Weinandy z szacunkiem, dostrzegając ich szlachetne źródła: ogrom cierpienia, głębia współczucia, potrzeba empatii. Zarzuca im jednak poważny błąd w punkcie wyjścia: odejście od stałych, metafizycznych fundamentów teologii pod wpływem nadmiernej antropomorfizacji obrazu Boga. Pathos Boga – w swych błędnych, zdaniem Weinandy’ego, ujęciach – jest tak podobny do ludzkiego, że jest doświadczany w Bogu na takim (antropomorficznym) poziomie, iż powoduje w Nim psychologiczne i emocjonalne zmiany. I tym samym Bóg cierpi – psychologicznie i emocjonalnie.

To teologicznie nieprawdziwe i niedopuszczalne – twierdzi autor Czy Bóg cierpi? „Ortodoksyjna teologia chrześcijańska tradycyjnie nie zgadza się na podporządkowanie Boga «cierpiętliwości», którą rozumie się w trojakim sensie: po pierwsze, jako cierpiętliwość zewnętrzną lub zdolność do bycia przedmiotem działania z zewnątrz; po drugie, jako cierpiętliwość wewnętrzną lub zdolność do zmiany stanu emocjonalnego z wewnątrz; po trzecie, jako cierpiętliwość uczuciową lub podleganie uczuciom przyjemności i bólu w wyniku działania innego bytu” 8. „Jedyny Bóg, jako Trójca Osób, jest niecierpiętliwy i nie cierpi […]. Niemniej grzech i towarzyszące mu cierpienie zmusiły Osoby Trójcy do głębszego zanurzenia się w ludzkie cierpienie, nie dla własnego dobra, ale dla dobra stworzeń, które One miłują” 9 – pisze Weinandy. I stąd Wcielenie, które umożliwia Bogu cierpieć w ludzkiej naturze Chrystusa. Oto podstawowa teza Weinandy’ego: Syn Boży cierpiał jako człowiek, a nie jako Bóg – to właśnie „umożliwia Bogu” Inkarnacja. “Właściwa koncepcja Wcielenia […] domaga się przyjęcia, że boski Syn Boga prawdziwie cierpiał jako człowiek”