Nie ukrywam, ze tez chcialabym miec wlasnego spowiednika

wlasnie dzisiaj bylam u niego u spowiedzi ... ale tak tradycyjnie - w konfesjonale i po raz pierwszy (nie wiem czy od dawna czy po raz pierwszy w ogole) prowadzilam z ksiedzem dialog w konfesjonale ... bo zawsze ograniczalo sie to do powiedzenia grzechow, krotkiej nauki i zadania pokuty - a teraz byl dialog ... co mi sie bardzo spodobalo bo nie czulam sie tak odprawiona automatycznie

Ale wiecie jaka ja mam obawe ... ze jakby juz co do czego przyszlo ... ze on mi znowu powie, ze troche sobie stwarzam problemy (a zapewniwam ze nie zwyklam sobie ich stwarzac ) ... no i nie wiem ...

Mówisz Zoe "on" myśląc o stałym tak? I to ten jeden wypatrzony, tak? I ten, z którym Ci się w konfesjonale pogadać, to też ten on, tak? Sorry, tak wypytuję, bo nie mogę tego złapać.

Bo tak myślę, że jeśli on nie widzi problemu tam gdzie Ty go widzisz, to może nie on powinien być stałym?

... moze tam naprawde nie ma problemu i wtedy on bylby w stanie to wyjasnic ? Wyjasnic mi, ze np to nie tak i w ogole.

Na jednym z forum katolickim znalazłam wypowiedz dziewczyny (Baranek), Która pisała o tym, co jej pomogło się spowiadać... Pewne rzeczy mnie rozśmieszyły ( nie, dlatego, że uważam je za głupoty, ale dlatego iż są tak oczywiste, iż mój mózg od razu nasuwał jakiś śmieszny dodatek) inne sprawiały, że zastanawiałam się i myślałam, a inne odrzucałam od razu wychodząc z założenie, że nie, bo nie. Ale może konkretnie o tym, co ja wyczytałam, dodaje w nawiasach własne komentarze;

- Nie bój się księży. – ( No to jak na początek całkiem logiczne, tylko jak nie czuć tremy przed obcym człowiekiem, któremu należy opowiadać o sobie rzeczy, których w końcu przed samym sobą wstyd się przyznać, po za tym myślę, że ludzie nie boją się księży raczej się krępują a to chyba ma swoje dobre strony ...)

- Spróbuj zwracać się wprost do Jezusa. – ( Jakoś trudno mi sobie to wyobrazić – za małą mam wyobraźni, albo zbyt racjonalny umysł, – bo to trochę skojarzyło mi się z modlitwą ze świadkiem a to jakoś nie za bardzo mi się podoba, chociaż...)

- Zanim zaczniesz wymieniać grzechy, podziękuj Bogu za to, co dobrego ostatnio się Wydarzyło się w Twoim życiu.– ( Jakoś przed spowiedzią zawsze widzę swoje życie w ciemnych barwach...)

- Jeżeli jest to możliwe, pomódl się wspólnie ze spowiednikiem o dobrą spowiedź. ( I tu jest jedno z tych, co wywołują u mnie NIE, BO NIE trudno mi określić dlaczego?)

- Ksiądz też człowiek- może się mylić lub być zmęczonym. Bądź wyrozumiały. ( I tu chyba nie mam sobie nic do zarzucenia, podkreślam „chyba”)

- Moc odpuszczania grzechów ma ksiądz, a nie jego ubiór. Kapłan nie musi być w sutannie, ani mieć na sobie stuły. ( Jakoś strój księdza nigdy nie przykuwał mojej uwagi... )

- Masz prawo prosić o spowiedź poza konfesjonałem. Nie rezygnuj z tego tylko, dlatego, że w Twojej parafii nie ma takiego zwyczaju ( i to akurat polecam)

- Najlepszy spowiednik to ksiądz, który o Tobie najwięcej wie. ( A może najlepszy spowiednik, to ktoś, komu ufamy i ktoś, z kim się rozumiemy? A po za tym, co to znaczy „zna”?)

- Wybierając się na kilkudniowy rajd, nie zmieniasz codziennie butów. Jeśli chcesz daleko zajść w życiu duchowym, zdecyduj się na stałego spowiednika. ( No i tu akurat się zgadzamy)

- To, co najtrudniejsze, najlepiej mówić od razu. (?? Pewnie ksiądz zapomni o tym przy dawaniu pokuty...)

Bardzo ciekawa uwaga Radzę wymieniać najtrudniejsze rzeczy na początku, żeby nie skupiać się na nich przez całą spowiedź i niepotrzebnie się nie denerwować.
Może zajść też sytuacja odwrotna- że kapłan słysząc nasze wyznanie ma już przygotowaną pokutę, a nagle wyznamy grzech, który wszystko zmienia.
Zawsze też musimy się liczyć z sytuacją, kiedy kapłan będzie musiał nagle wyjść do chorego - wówczas wyznanie na początku grzechów ciężkich pozwoli spowiednikowi udzielić nam rozgrzeszenia i nie przedłużać spowiedzi.

- Jeśli chcesz, żeby spowiednik zwrócił na jakiś problem szczególną uwagę, zaznacz, że to ważne. ( Chyba wszystko jest ważne...)

Wszystko jest ważne- ale są rzeczy ważniejsze

- Żadne z pytań spowiednika nie ma na celu zaspokojenia jego ciekawości. ( To ja nie mogłabym spowiadać ludzi, ( choć chciałabym), bo babsko ze mnie ciekawskie)

- Kiedy boisz się o czymś powiedzieć, lub nie wiesz, jak to powiedzieć, poproś spowiednika o pomoc. ( Już sobie to wyobrażam....)

- Nazywając swoje grzechy wprost po imieniu, unikniesz wielu dodatkowych pytań. Nie używaj sformułowań ogólnych typu: „ Zgrzeszyłem przeciw ciału”. ( ??????????????)

- Masz słabą pamięć- korzystaj ze ściągi. ( To mnie rozbawiło... Choć może nie powinno...)

Ściągi są pomocne w kilku przypadkach - mi kiedyś pomogły nie zataić jakiegoś grzechu, o którym bardzo chciałam zapomnieć. A tak- mając napisane czarno na białym, po prostu zapomnieć nie mogłam.

- Szanuj czas kapłana. ( Oj, i tutaj zamyśliłam się, bo chyba nie szanuję Jego czasu)

- Nie wybieraj spowiednika po wyglądzie, lub wieku, lecz wg miary serca. Dobry kapłan jest dobrym człowiekiem. ( Na to bym nie wpadła... Szczególnie przy spowiedziach w konfesjonale może być problem z wybieraniem po wyglądzie...)

A, to już zależy od budowy konfesjonału

- Po spowiedzi nie zawsze następuje nauka. Najważniejsze jest rozgrzeszenie. ( I ta myśl wydaje mi się być genialna...)

- Masz prawo prosić kapłana o zmianę nałożonej pokuty; pamiętaj jednak, że spowiednik może się na taką zmianę nie zgodzić. ( no to na następną spowiedź sobie jakąś fajną pokutę wymyślę ... – Czy to nie iście na łatwiznę?)

O zmianę pokuty proszę, kiedy wiem, że nie jestem w stanie wykonać nałożonej- np. pójść do kościoła w określony dzień na mszę- nigdy nie planuję wcześniej, że będę prosić o zmianę.

- Stroisz się na randkę? Bądź przygotowany na spotkanie Chrystusa w sakramencie pokuty i pojednania. ( Mam się umalować? Wiem, o co chodziło, ale jakoś nie mogę się powstrzymać przed takim komentarzem, bo „duchowo” do randek to ja się nie przygotowywałam)

Jeśli malujesz się na co dzień.. myślę, że delikatny makijaż nie zaszkodzi. Nie chodziło mi tylko o przygotowanie duchowe, ale również zadbanie o odpowiedni strój, wyrażający nasz szacunek dla Jezusa, z którym mamy się spotkać.

- Przyjmij, że nie ma człowieka bez winy. Jeżeli nie widzisz u siebie żadnych grzechów, idź do spowiedzi. Powiedz kapłanowi, na czym polega trudność. Pamiętaj, że komuś bardzo zależy, żebyś nie wrócił do Jezusa. ( W tym przypadku jednak byłabym za rozmową a nie za spowiedzią, choć oczywiście mogę być w błędzie)

- Kapłan nie będący w stanie łaski też może ważnie spowiadać. ( Myślę, że to czy spowiedź jest ważna czy nie - leży w intencji kapłana – przynajmniej ta część dotycząca Jego stanu ducha i umysłu)

- Nawet, jeżeli masz stałego spowiednika, który wie, po co przyszedłeś- zwłaszcza, kiedy spowiedź ma miejsce poza konfesjonałem- ucz się głośno prosić o spowiedź. ( no i tu mnie trochę zastopowało, bo nie wiem czy kiedyś wprost powiedziałam, o co mi chodzi, czy tylko opłotkami...)

- Ufaj spowiednikowi, bądź mu posłuszny i módl się za niego. ( No i to pozostawię bez komentarza)

Oczywiście było tego o wiele więcej ... ale starałam się wybrać najistotniejsze....

Jakoś tak dość cynicznie podchodzę do takich wytycznych, choć może nie słusznie. I olśniło mnie, bo może zamiast myśleć o tym wszyskim - warto poklęczeć chwilę .....

Ja kilka dni przed sakramentem spowiedzi świętej przygotowywuje się do Niej badzo dokładnie.Przygotowywując się do Spowiedzi Św. korzystam z bardzo dobrze opracowanego Rachunku Sumienia autorstwa:Ks.Andzeja Adamskiego za zgodą Kurii Biskupiej Warszawsko-Praskiej,który wszystkim polecam.Zawsze rozpoczynam rachunek sumienia od Dziękczynienia Panu Bogu za wszelki przejawy Jego Dobroci i Miłości,których codziennie doświadczam.Następnie modle się do Ducha Św. o światło i odwage w poznaniu moich grzechów.Następnie wchodze głęboko w siebie samą
Następnie czynie Żal za grzechyNastępnie mocne postanowienie poprawy-tu pomaga mi mój Ojciec Duchowny,który zna mnie lepiej niż ja sama siebie(jest moim Dobrym Duchem)