Wszystko jest kwestią definicji, a to, że wynikają niejasności, skutkiem których są takie jak ta dyskusje, jest dlatego, iż każdy człowiek inaczej daną definicję odbiera i pojmuje. Wszystko jest względne i zależy od punktu widzenia, zaś granice danych definicji są niewyraźne (rzekłbym nawet: bardzo).
Osobiście jestem zdania, że jeśli ktoś uważa się za katolika, to niech się trzyma swojego schematu, a nie, kiedy mu wygodnie, albo najdzie go ochota, robi sobie 'dobrze'. Jeśli chce się trzymać katolicyzmu, to niech się trzyma porządnie i całym sobą reprezentuje daną postawę i jest w tym co robi konsekwentny.

Nie chodzi o to, że coś jest niewygodne, ale że jest (w czyjejś ocenie) co najmniej bezsensowne, a czasami wręcz szkodliwe. Mogę np. czuć się Polakiem, ale nie pić wódki (załóżmy, że w jakiejś definicji jest to atrybut Polaka), bo ten akurat element uważam za szkodliwy.

Albo zapytam inaczej: czy katolik ma prawo mieć własne zdanie czy własne sumienie? A jeśli tak, co co ma zrobić w przypadku konfliktu tegoż z nauką KK?

jak dla mnie wiara wiąże się też z jakimiś wyrzeczeniami. Więc chyba nie ma wyjątków od przyjętych i wyznawanych wartości.

Nie chodzi mi o to, żeby 'dobrać' sobie Kościół do swojego postępowania, tylko do swojego sumienia, do swojego pojmowania dobra. Bo jeśli ktoś uważa, że _coś_tam_ nie jest złe i mimo doszukiwania się i prób zrozumienia KK nie jest się w stanie z nim zgodzić w danej kwestii (ja tak mam jeśli chodzi o antykoncepcję - na razie sprawa mnie nie dotyczy, ale pewnie za jakiś rok czeka mnie małżeństwo i wtedy będę mieć dylemat). I nie chcę się czuć wykluczona, chcę w pełni uczestniczyć w Eucharystii, ale nie będę mogła i to mnie trochę przeraża. Nie chcę się zmuszać do przestrzegania czegoś, czego nie rozumiem i nie jestem w stanie w swoim sumieniu uznać tego za grzech.
Mam nadzieję, że teraz lepiej widać, o co mi chodzi -> gdy sumienie + poszukiwania prawdy nie prowadzi do wniosków zgodnych z KK.

A co jeśli moje sumienie jest niewłaściwie uformowane (ewentualnie źle odczytuję wskazania sumienia), a moje pojmowanie dobra jest błędne? Jak zmienię kościół, to akceptacja z jego strony może utrudnić mi skorygowanie własnych poglądów i dojście do prawdy. Musiałbym mieć bardziej obiektywne przesłanki za tym, że w innym kościele szanse na znalezienie prawdy (poznanie Boga) są zasadniczo większe.



Znam ten ból. Akurat dla mnie różne rytuały religijne nie mają aż tak wielkiego znaczenia, dlatego jestem w stanie przeboleć sankcje w postaci niepełnego uczestnictwa w Eucharystii. A w przypadku wyższej konieczności zazwyczaj udaje się znaleźć spowiednika, który udzieli rozgrzeszenia.