Kto stwierdził, że oficjalne nauczanie kościoła jest nieomylne?
Kto stwierdził, że nad kościołem katolickim czuwa duch święty, który "przekazuje" właściwe zasady?

Chodzi mi raczej o szybkie odpowiedzi, ewentualnie z krótkim tłumaczeniem, interpretacją.

O ile wiem, to nikt nie stwierdził, że oficjalne nauczanie Kościoła jest nieomylne. Nieomylne jest jedynie papieskie nauczanie uroczyste (czyli takie, dla którego spełnione są określone warunki).



Wyprowadza się to chyba w następujący sposób:
1. Obietnica Jezusa zesłania Ducha Świętego złożona Apostołom. Ducha, który ma pozostać do końca świata.
2. Piotr jako Opoka, na której Jezus zbuduje swój Kościół, a którego to Kościoła bramy piekielne nie przemogą.
3. Kościół katolicki jako następca tego Piotrowego na podstawie sukcesji apostolskiej.

Z tych trzech warunków mamy, że KK jest Kościołem Chrystusowym, w którym Such Święty jest obecny do końca świata. Na pierwsze dwa są cytaty z Biblii, trzeci to raczej argumenty historyczne.



Też mnie ten temat ciekawi, pozwoliłem sobie w skrócie przedstawić to, czego sam się dowiedziałem. Gdybym się mylił, to będę wdzięczny za sprostowanie czy uzupełnienie.

O toż mi chodziło przecież.


O to to mi chodzi. O ten trzeci punkt. Kto tak stwierdził. Historycznie. Ktoś może podać "szczegółowsze" informacje?

o nieomylności nauczania Kościoła, nie tylko papieża przemawiającego 'ex catedra' mówi KKK:

891 "Nieomylnością tą z tytułu swego urzędu cieszy się Biskup Rzymu, głowa Kolegium Biskupów, gdy jako najwyższy pasterz i nauczyciel wszystkich wiernych Chrystusowych, który braci swych umacnia w wierze, ogłasza definitywnym aktem naukę dotyczącą wiary i obyczajów... Nieomylność obiecana Kościołowi przysługuje także Kolegium Biskupów, gdy wraz z następcą Piotra sprawuje ono najwyższy Urząd Nauczycielski" 385 , przede wszystkim na soborze powszechnym. Gdy Kościół przez swój najwyższy Urząd Nauczycielski przedkłada coś "do wierzenia jako objawione przez Boga" 386 i jako nauczanie Chrystusa, "do takich definicji należy przylgnąć posłuszeństwem wiary" 387 . Taka nieomylność rozciąga się na cały depozyt Objawienia Bożego

przypis 385 (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 25; Sobór Watykański I: DS 3074.)
z Lumen Gentium:
KK 25. Wśród głównych obowiązków biskupich szczególne miejsce zajmuje głoszenie Ewangelii. Biskupi są zwiastunami wiary prowadzącymi nowych uczniów do Chrystusa i autentycznymi, czyli upoważnionymi przez Chrystusa nauczycielami, którzy powierzonemu sobie ludowi głoszą prawdy wiary, aby w nie wierzył i w życiu je stosował, i którzy w świetle Ducha Świętego treść wiary wyjaśniają, ze skarbca Objawienia dobywając rzeczy stare i nowe (por. Mt 13,52), przyczyniają się do jej owocowania i od powierzonej sobie trzody czujnie oddalają grożące jej błędy (por. 2 Tm 4,1-4). Biskupom nauczającym w łączności z papieżem należy się od wszystkich cześć jako świadkom boskiej i katolickiej prawdy, wierni zaś winni zgadzać się ze zdaniem swego biskupa w sprawach wiary i obyczajów, wyrażonym w imieniu Chrystusa, i trwać przy nim w religijnej uległości. Tę zaś zbożną uległość woli i rozumu w sposób szczególny okazywać należy autentycznemu urzędowi nauczycielskiemu Biskupa Rzymskiego nawet wtedy, gdy nie przemawia on ex cathedra, trzeba mianowicie ze czcią uznawać jego najwyższy urząd nauczycielski i do orzeczeń przez niego wypowiedzianych stosować się szczerze, zgodnie z jego myślą i wolą, która ujawnia się szczególnie przez charakter dokumentów bądź przez częste podawanie tej samej nauki, bądź przez sam sposób jej wyrażania.
Choć poszczególni biskupi nie posiadają przywileju nieomylności, to jednak głoszą oni nieomylnie naukę Chrystusową wówczas, gdy nawet rozproszeni po świecie, ale z zachowaniem więzów łączności między sobą i z Następcą Piotra, nauczając autentycznie o rzeczach wiary i obyczajów, jednomyślnie zgadzają się na jakieś zdanie, jako mające być definitywnie uznane. A zachodzi to w sposób tym bardziej oczywisty wtedy, gdy zebrani razem na Soborze powszechnym, dla całego Kościoła są nauczycielami i sędziami, w sprawach wiary i obyczajów, i ich orzeczenia należy przyjąć posłuszeństwem wiary.
Ta nieomylność, w którą Boski Odkupiciel zechciał wyposażyć Kościół swój w określaniu nauki wiary lub obyczajów, ma taki zakres, jak i depozyt boskiego Objawienia, który ma być ze czcią przechowywany i wiernie wykładany. Nieomylnością tą z tytułu swego urzędu cieszy się Biskup Rzymski, Głowa Kolegium Biskupiego, gdy jako najwyższy pasterz i nauczyciel wszystkich wiernych Chrystusowych, który braci swych umacnia w wierze (por. Łk 22,32), ogłasza definitywnym aktem naukę dotyczącą wiary i obyczajów. Toteż orzeczenia jego słusznie zwane są nienaruszalnymi same z siebie a nie na mocy zgody Kościoła, jako że ogłoszone zostały z pomocą Ducha Świętego przyrzeczoną mu w osobie św. Piotra i dlatego nie potrzebuje niczyjej aprobaty ani nie dopuszczają odwoływania się do niczyjego sądu. Wówczas bowiem Biskup Rzymski nie wyraża sądu jako osoba prywatna, lecz jako najwyższy nauczyciel Kościoła powszechnego, któremu przysługuje w szczególniejszy sposób charyzmat nieomylności samego Kościoła, wykłada naukę wiary katolickiej lub bierze ją w obronę. Nieomylność obiecana Kościołowi przysługuje także Kolegium Biskupiemu, gdy wraz z Następcą Piotra sprawuje ono najwyższy urząd nauczycielski. Orzeczeniom tym nie może nigdy zabraknąć zgody Kościoła, a to z powodu działania jednego i tego samego Ducha Świętego, dzięki któremu to działaniu cała trzoda Chrystusowa utrzymuje się w jedności wiary i czyni w niej postępy.
Kiedy zaś czy to Biskup Rzymski, czy Kolegium Biskupie z nim razem wydają jakieś ostateczne orzeczenie, czynią to zgodnie z samym Objawieniem, przy którym wszyscy mają obowiązek stać i do którego mają się stosować. Objawienie to, na piśmie lub drogą tradycji podane, przekazywane jest w całości dzięki prawowitej sukcesji biskupiej, a przede wszystkim staraniem samego Biskupa Rzymskiego, i dzięki światłu ducha prawdy jest święcie strzeżone w Kościele i wiernie wykładane. Zgodnie zaś ze swym urzędem i powagą sprawy papież i biskupi pilnie dokładają starań, stosując odpowiednie środki, aby badać je jak należy i w sposób odpowiedni wyrażać, żadnego natomiast nowego objawienia publicznego, które by należało do boskiego depozytu wiary, nie otrzymują.

(dokumentu Soboru I nie szukałam)

przypis 386 (Sobór Watykański II, konst. Dei verbum, 10.)
KO 10. Święta Tradycja i Pismo św. stanowią jeden święty depozyt słowa Bożego powierzony Kościołowi. Na nim polegając, cały lud święty zjednoczony ze swymi pasterzami trwa stale w nauce Apostołów, we wspólnocie braterskiej, w łamaniu chleba i w modlitwach (por. Dz 2,42 gr.), tak iż szczególna zaznacza się jednomyślność przełożonych i wiernych w zachowaniu przekazanej wiary, w praktykowaniu jej i wyznawaniu.
Zadanie zaś autentycznej interpretacji słowa Bożego, spisanego czy przekazanego przez Tradycję, powierzone zostało samemu tylko żywemu Urzędowi Nauczycielskiemu Kościoła, który autorytatywnie działa w imieniu Jezusa Chrystusa. Urząd ten Nauczycielski nie jest ponad słowem Bożym, lecz jemu służy, nauczając tylko tego, co zostało przekazane. Z rozkazu Bożego i przy pomocy Ducha Świętego słucha on pobożnie słowa Bożego, święcie go strzeże i wiernie wyjaśnia. I wszystko, co podaje do wierzenia jako objawione przez Boga, czerpie z tego jednego depozytu wiary.
Jasne więc jest, że Święta Tradycja, Pismo św. i Urząd Nauczycielski Kościoła, wedle najmądrzejszego postanowienia Bożego, tak ściśle ze sobą się łączą i zespalają, że jedno bez pozostałych nie może istnieć, w wszystkie te czynniki razem, każdy na swój sposób, pod natchnieniem jednego Ducha Świętego przyczyniają się skutecznie do zbawienia dusz.

o sukcesji apostolskiej też jest mowa w KKK (861, 862), katechizm jest np. tu: http://www.opoka.org.pl/nauczanie/kompendia/kkk/

Polecam ten wątek, są tam różne argumenty za i przeciw.

Bardzo dziwne, że KRK nazywa się Kościołem Apostolskim.
Co on ma wspólnego z Apostołami ?
Co ?
Czy apostołowie odprawiali msze ?
Czy apostołowie modlili się przez Maryję do Boga ?
Czy apostołowie spowiadali ludzi ?
Nic z tych rzeczy , które robią teraz księża nei robili
To jedno wielki kłamstwo, twierdzenie, że jest się "jedynym, świętym,apostolskim kościołem".
Kłamstwo

Kłamstwem jest to, co piszesz. Albo piszesz o czymś, o czym nie masz pojęcia... naczytałeś się jakiś dziwnych źródeł albo nie wiem co jeszcze...

Czy apostołowie odprawiali Msze Św.? - tak, odprawiali; oczywiście nie w takim rycie jak obecnie - bowiem liturgia się zmieniała w swej formie, lecz Istota pozostawała ta sama.

Czy apostołowie modlili się przez Maryję do Boga? - modlili się z Maryją, ale już w pierwszych wiekach, już w Ewangelii mamy do czynienia z kultem Maryi.



Źródło: http://www.kkbids.episkopat.pl/anamnesis/32/11.htm


Czy apostołowie spowiadali? - tak
I to na wyraźne polecenie Jezusa: "Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane»" (J 20, 22-23)




Źródło: http://www.teologia.pl/m_k/zag05-02.htm#6