Oczywiście żartowałem. Natchnienie jest i działa, nawet bardzo intensywnie. Tyle tylko, że nie skutkuje "rozdymaniem" Pisma o nowe księgi. Przejawia się w odrębnych dokumentach (np. encyklikach) i codziennym działaniu wielu ludzi Kościoła. Encykliki i inne ważne dokumenty np. soborowe, synodalne - są odpowiednikiem listów apostolskich św. Piotra, Pawła itd., które dopełniały ewangelie i Dzieje. Dziś dopełniają kanon Pisma.

Ich treść nie jest tylko zwykłą reinterpretacją kanonu Pisma i Tradycji, są w nich bowiem nowe treści odpowiadające pytaniom czasu ich powstawania. Te nowe treści to zarówno produkt, zwykle zbiorowy, intelektu twórców tych dokumentów jak i tego ulotnego Natchnienia.

Żadnej obawy "rozpoznawania" i "zatwierdzania" Natchienia nie ma. Jest natomiast rozwaga i ostrożność, by prawidłowo je (natchnienie) rozpoznać. By nie popełnić błędu jego przekłamania.

Dla jasności powinienem dodać, że zasadnicza różnica między kanonem Pisma Świętego, a późniejszymi pismami polega na tym, że to pierwsze spisane zostało bądź przez bezpośrednich świadków, bądź na podstawie relacji świadków, bądź tradycji bardzo bliskiej czasowo działalności Chrystusa, jego męki i zmartwychwstania. Wszystkie późniejsze takiej wagi świadectwa z natury mieć nie mogą. W nich elementu świadectwa brak, jest tylko rozum i natchnienie. Więc i uzupełnianie nimi Kanonu nie ma specjalnego sensu.

A jak sie tu połapać żeby nie napisać czegoś sprzecznego z tym kanonem. Jak stwierdzić czy twierdzenia z samego kanonu nie są ze sobą sprzeczne.
Czy istnieje umysł zdolny to wszystko ogarnąć?

W niezwykle obszernej literaturze wedyjskiej, która składa się z kilkuset świętych ksiąg rozwiązane jest to w ten sposób, że każde omawiane w nich kwestie mają swoje odnośniki do podobnych kwestii w innych świętych księgach.