P.S. Pozostawmy moze decyzje samemu czlowiekowi.

Chrystus jest Prawdą. Nie ma Prawdy poza Chrystusem. Ze wszystkimi tego konsekwencjami.

Jak ktoś mówi "wierzę w Boga, ALE ..." to znaczy, że wierzy w "swojego" boga o imieniu ALE, a nie w Boga Adama, Noego, Abrahama, Mojżesza, Dawida, ... Jezusa Mesjasza (ze wszystkimi konsekwencjami).
A wtedy już chrześcijaninem nie jest. Czy to takie skomplikowane?


Na tym polega różnica. Mnie Dekalog zabrania namawiania do samobójstwa.

Nieprawda. Sugerujesz, jakoby coś, co się nazywa "doświadczeniem Boga" było tylko psychologicznym efektem, powstającym w wyniku próby głębienia swojej religii
Ale jest wręcz odwrotnie w moim przypadku. Doświadczyłem Jezusa wtedy, kiedy były ku temu jak najmniej sprzyjające okoliczności. Takie doświadczenie stanowi mój, całkowicie subiektywny, dowód na prawdziwość mojej religii

A ja widzisz, nie wierze w Jezusa jako Boga,a Boga doswiadczam bardzo czesto. To i ja mam monopol na prawdziwego Boga widze

Może więc będziemy obiektywni i zaprzestaniemy używania słowa "monopol, prawda" by określić swoje subiektywne 'przekonania'?

Jak chcesz to bądź "obiektywny" i zaprzestań używania słów "monopol" i "prawda".
Nam, chrześcijanom, nie zezwala na to Ewangelia.
Ale każdy ma wolną wolę i chrześcijanin chrześcijaninem może przestać być, odrzucając Ewangelię.

Nigdy tego nie ukrywałem Wkurza mnie kosciól i ta ich miłość. Ja nikogo nie lubie, nikomu nie ufam i jest mi z tym dobrze

Nie chodzi o subiektywne przekonania, ale o subiektywne doświadczenie. O doświadczenie osobiste. Bo dopiero moje prywatne doświadczenie czegokolwiek pozwala mi w najpełniejszy sposób przekonać się o prawdziwości danej rzeczy

Guzik prawda Jak Ty twierdzisz, że przedmiot puszczony swobodnie spada na ziemię, a ja że leci do nieba, to żaden równoprawny dialog do prawdy nas nie przybliży. Każde ustępstwo z Twojej strony jedynie utwierdzi mnie w moich błędnych poglądach i będzie ze szkodą dla mnie (mogę np. wyskoczyć z okna licząc na to, że będę fruwał).

Wgłębiając się w religie np.przez czytanie katolickich autorów utwierdzasz się w przekonaniu o jej prawdziwości ale rzeczywiście pod względem przeżyć duchowych taka wiara może się okazać pusta. Takie przeżycia mogą być efektem silnej wiary czego sam doświadczyłem gdy byłem młodszy i bardziej podatny na sugestie (choć nie chodziła o Boga ale o duchy których się wówczas bardzo bałem) mogą też pojawiać się w odpowiedzi na stres, smutek, trudną sytuacje życiową, poczucie osamotnienia itd. gdy człowiek desperacko szuka jakiegoś oparcia, pomocy zresztą ciekawym pytaniem jest czym właściwie są te "uczucia religijne" bo moim zdaniem wszyscy je czasem odczuwamy nawet ateiści różnica jest taka, że wierzący łączą niektóre z nich ze swoją wiarą.

SweetChild:
Jeżeli ja twierdzę, że przedmiot spada swobodnie, to chyba mam ku temu powody. Jeżeli ty twierdzisz, że leci do nieba to też na pewno masz powody. Możemy rozmawiać o tych powodach i wybrać najbardziej przekonujące argumenty. To się nazywa dialog

To się nazywa salonowa konwersacja.
O swobodnym spadaniu i wznoszeniu się ciał mówi się, gdy już temat pogody zostanie wyczerpany.

Stanisław Adam, z niecierpliwością czekam, aż napiszesz coś sensownego. Niestety to nie ten dzień...

A, to jak najbardziej jestem za

Co natomiast miało znaczyć "równoprawny dialog"? Przyjąłem, że w równoprawnym dialogu chodzi o to, aby spotkać się mniej więcej w połowie odległości pomiędzy stanowiskami obu stron. Albo inaczej, z góry zakłada się, że jedna i druga strona ma mniej więcej tyle samo racji.

To co napisałem, nieskromnie mniemam, ma pewien sens.
Ok. To łopatą.

Dialogi są różne. Decydują cel, okoliczności, przedmiot.
Jednym z nich jest taki, którego celem jest dojście lub mniej ambitnie zbliżenie się do Prawdy, tej obiektywnej, z poza naszej subiektywności.

Napisałaś (oczywiście rozumiem, że to tylko przykład):
"Jeżeli ja twierdzę, że przedmiot spada swobodnie, to chyba mam ku temu powody. Jeżeli ty twierdzisz, że leci do nieba to też na pewno masz powody. Możemy rozmawiać o tych powodach i wybrać najbardziej przekonujące argumenty."
Wniosek z tego taki, że dialog zakończy się sukcesem, gdy się spotkacie w połowie drogi: przedmiot zawisł swobodnie

Tak samo zrozumiał ciebie SweetChild:
"w równoprawnym dialogu chodzi o to, aby spotkać się mniej więcej w połowie odległości pomiędzy stanowiskami obu stron. Albo inaczej, z góry zakłada się, że jedna i druga strona ma mniej więcej tyle samo racji."

Czyli, czy "wydialogowana" Prawda polegać ma na lewitacji przedmiotu?
Czy raczej któryś "dialogant" musi uznać niewystarczalność swoich argumentów i błędność swojej tezy?