na szczęście pasuje to dla katolików a nie dla ludzi w ogóle (no chyba że miałaś na myśli ludzi bawiących się w grę w boga - katolików, mahometan, plemiona unga-bunga z Papui Nowej Gwinei itp.)

Masz rację... prawdziwie wierzący nazywani są Świętymi... choć sami o sobie mówią grzesznicy,
ale co będę sugerował takie frazesy tak mądremu człowiekowi, który z infantylizmu dawno temu wyrósł... i już dawno zmienił piaskownicę

A temat brzmiał:

Łikend już minął. Nawet 2. A Autor milczy ...

Może czuje pustkę.

może postanowił empirycznie sprawdzić pustkę?

Czasami nachodzi mnie zwątpienie. Nie boję się tego co będzie po śmierci, jeśli okazało by się, że Boga nie ma. Jeśli przestałbym całkowicie istnieć niezbyt bym się tym wtedy przejmował. Boję się natomiast życia doczesnego. Jaki byłby w nim sens bez Boga? Wszystkie religie mają na celu nadanie życiu jakiegoś celu, dążenia do czegoś. Zwątpienie budzi we mnie mnogość i różnorodność religii na świecie. Ludzie są przekonani o słuszności swojej wiary. Wszyscy mogą je uargumentować i przedstawić jakieś dowody. Zastanawiam sie, czy gdyby nie to, że w domu wychowano mnie w tradycji katolickiej, to wyznawałbym tą właśnie wiarę, którą traktujemy jako jedyną słuszną?
Gdy przekrojowo patrzę wstecz na swoje życie, mogę powiedzieć, że Bóg nigdy nie dał mi powodu aby w niego wierzyć. Nie byłem nigdy świadkiem żadnego cudu czy objawienia. Nie słyszałem też o takich, których nikt nie próbował racjonalnie wyjaśnić. Wiem, że wiara nie polega na szukaniu namacalnych dowodów na istnienie Boga, jednak takowe z pewnością umocniły by ludzi w wierze.
Można powiedzieć, że wiara paradoksalnie pełni ważną funkcję tylko w życiu doczesnym (zakładając, że jest ono tylko początkiem). Nie wiem jak myśli (jeśli w ogóle myśli) człowiek/dusza po śmierci, ale istnienie Boga w obliczu naszej śmierci nie ma większego znaczenia. Jeśli go nie ma po prostu zniknie nasza świadomość więc nie będziemy cierpieć. Jeśli natomiast jest, to czeka nas wieczne szczęście w niebie lub męka w piekle. Po prostu żyjmy tak, aby mieć pewność, że nie trafimy do piekła. Religia zapewnia nam spokój wewnętrzny.
Jak tylko skończą się matury zaczynam czytać filozofię poczynając od Schopenhauera - "Świat jako wola i przedstawienie".

Uff. No właśnie takie myśli kołatają się w głowie młodego, zakochanego, nawróconego katolika z różnymi doświadczeniami życiowymi (od dobrych do skrajnie złych).

Ja znów odwrotnie: jak spojrzę wstecz to widzę tyle dowodów istnienia Boga, że choćbym chciał to już nie mogę zwątpić, bo to po prostu niemożliwe. Zbyt jasne i klarowne to jest bym mógł choćby spróbować sobie wmówić, że Boga nie ma.



Nie zaczynaj przygody z filozofią od Szopenhauera. Lepiej zacznij od klasyki. A jeśli chcesz wiedzieć ogólnie o co chodzi w filozofii to polecam "zeszyty z metafizyki" lub "wprowadzenie do filozofii" (http://www.kul.pl/ksiegarnia/autor/maryniarczyk.html).

A jaki jest sens z Bogiem ?Zbawienie po śmierci ?

Może uchylisz nam rąbka tajemnicy?

Jakiego rąbka tajemnicy?

Może podzielisz się z nami, jakie doświadczenia życiowe tak mocno utwierdziły cię w wierze?

Żebym to ja umiał to wszystko opisać... Wszystkiego ze szczegółami to by było kilka książek. Najgłębsze doświadczenie to doświadczenie Słowa, które nie ma szans bycia przypadkowym a w dodatku spełnia się co do joty. Jako że należę do wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym, całemu mojemu życiu religijnemu towarzyszy Słowo Boże w postaci proroctw (choćby z modlitw wstawienniczych lub spotkań uwielbienia). Często Bóg mówił mi jakie jest moje życie a ja rozmyślając nad tym zauważałem, że Bóg zna moje życie tak, jak ja nawet nie marzyłem by je znać. Tej obecności Boga w każdym najgłębszym doświadczeniu życiowym nie da się opisać, bo to jest taka sytuacja, kiedy ktoś z ogromną miłością mówi Ci o najgłębszych sprawach Twojego serca o których ty nigdy nie odważyłeś się nawet w samotności na głos powiedzieć. To tak ogromne doświadczenie bliskości i tego, że Bóg mnie zna i przenika, że po prostu włosy się na głowie jeżą i ciarki po plecach przechodzą. I to żeby jeszcze to była jedna taka sytuacja, ale jeśli za każdym razem jest tak samo to już nie ma miejsca na wątpliwości. To właśnie znaczą słowa św. Pawła z listu do Hebrajczyków: "Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. Nie ma stworzenia, które by dla Niego było niewidzialne; przeciwnie, wszystko odkryte jest i odsłonięte przed oczami Tego, któremu musimy zdać rachunek". Jak Cię kiedyś Słowo Boże przeniknie, rozdzieli i osądzi Twoje serce to zobaczysz, że tam nie ma miejsca na wątpliwość. W pierwszym liście do Koryntian św. Paweł pisze o charyzmacie prorokowania: "Gdy zaś wszyscy prorokują, a wejdzie podczas tego jakiś poganin lub człowiek prosty, będzie przekonany przez wszystkich, osądzony i jawne staną się tajniki jego serca; a tak, upadłszy na twarz, odda pokłon Bogu, oznajmiając, że prawdziwie Bóg jest między wami". Takich doświadczeń nie da się zapomnieć.

Praise the Lord!