Witam,

Wierze w Boga, postepuje zgodnie z przykazaniami. Do kościola chodzę rzadko, ze względu na negatywne nastawienie do księzy. Jem mięso w piątki. Czy ktoś ma prawo powiedzieć, że jestem ateistą?

Pozdrawiam

Co za pytanie? Skoro wierzysz w Boga, to NIE jesteś ateistą!

Tylko ze powiedziala mi to osoba, ktora chodzi co tydzien do kosciola, 13-tego na fatime, co miesiac do spowiedzi i nie da sobie zlego slowa o ksiedzu powiedziec. Dlatego zaczynam sie juz zastanawiac czy przez lata slowo ateista zmienilo na znaczeniu...

Nie zmieniło, zamiast zadawać takie pytania na forum, warto najpierw zajrzeć do słownika

A czym twoje życie różni się od życia przyzwoitego ateisty? Bo "Wierzę" łatwo mówić, ale czym to się objawia?

A co to za różnica, czym się różni? Wierzyć można w różnych Bogów. Katolicy nie mają jakiegoś monopolu na teizm. A ateiści nie mają jakiegoś sposobu na życie

No właśnie. Wystarczy wierzyć w Boga/Boginię/bogów/boginie/Bóstwo itd., żeby nazwać się teistą. Ateista nie wierzy w nic oprócz tego, co potwierdza nauka.

Tylko czy wierzy się naprawdę, jeżeli "wiara" ta przejawia się jedynie w słowach, a nie ma żadnego wpływu na życie?

a jaki ma mieć?
spowiadać się księdzu wszechmogącemu co tydzień????

Ale dlaczego wiare łączyć z tym czy chodzi się do kościoła czy nie. Mogę postępować wg praw wiary, zachowywać się tak czy inaczej, wiedząc ze jest ktoś u góry kto kiedy oceni mnie za to co ze sobą reprezentuje i jakim jestem człowiekiem. I proszę nie mów tylko, że wybieram sobie te prawa które mi pasują, a te które nie odrzucam. Staram się postępować wg własnego sumienia i znam wielu ludzi, którzy idą na msze co niedziele i nie czuje się gorszy od nich - bo nie powiesz mi że tacy ludzie traktują wszystkie prawa wiary na równi i też czasami nie odrzucą tych które im nie pasuje - taka jest natura czlowieka.

Nie rozumię dlaczego mam co miesiąc spowiadać się przed ksiedzem, mam dni kiedy rozmyślam o moich poczynaniach i mogę powiedzieć, że w te dni rozmawiam z Bogiem spowiadając mu się. To, że wysługa tego człowiek w sutannie, który często na boku ma dziewczyne i dwójkę dzieci, gra w karty pokryjomu i ciuła kasę na własne pożytki nie uważam za lepsze rozwiązanie. Wiarę w instytucję kościoła straciłem już dawno temu (dzięki "swietnemu" proboszczowi mojej parafii) i cięzko będzie mnie odwrócić od tego. Jednak w żadnym wypadku nie odłączam się od Boga i wiary w Niego.

Niekoniecznie choć w praktyce często tak jest...

lookaszpl

Nie, ateistą nie jesteś.

Zastanawia mnie jednak dlaczego odrzuciłeś przez tego księdza, nas wszystkich - wspólnotę wierzących.

A czy to że się chodzi tyle do kościoła to znaczy że się zawsze ma rację?
Ja bym Cię określił, że wierzysz w Boga ale jesteś leniem;)

A co sobą reprezentujesz? Czy ktoś, patrząc na twoje czyny, zobaczy świadectwo wiary, czy przyrówna cię do ateisty?


I to cię satysfakcjonuje? Że nie jesteś gorszy od ludzi, którzy swoją wiarę traktują po macoszemu? Takie są twoje ambicje?

Porównywanie się do innych jest ogromnym kłamstwem - bo jakie znaczenie dla tego, jaki ty jesteś, ma to, jacy są inni? To zagłuszanie swojego sumienia.

Nawet jeżeli w naturze człowieka leży stale upadać, nie można stanu upadku nazywać właściwym; nie wolno tkwić w upadku, uważając, ze to normalne, ale należy ciągle powstawać. Bo każdy człowiek powołany jest do świętości.


A co z zawierzeniem sie mu, zaufaniem? Czyż Jezus nie wybrał na apostołów ludzi grzesznych? Jeden z nich stał się zdrajcą, inni kłócili się o to, który z nich jest większy, kolejny żądał dowodów, a głową Kościoła został człowiek, który zaparł się niego. Ale czyż nie ci sami ludzie otrzymali dar Ducha Świętego i głosili Słowo Boże z mocą? Czyż nie ci ludzie otrzymali posłannictwo i nakaz głoszenia Ewangelii wszystkim narodom?
Nie oczekuj od księży, że będą idealni - Kościół jest wspólnotą grzeszników. Jeżeli jednak człowiek zostaje posłany przez Boga, aby nieść także tobie jego światło, to kim ty jesteś, aby zamykać przed nim drzwi?

"Duchowość jest określeniem, które oznacza właściwie zajmowanie się intuicją. W tradycji teistycznej panuje pogląd trzymania się słowa. Pewne czyny traktowane są jako łamanie boskich praw. Pewne czyny traktowane są jako radujące istotę boską.

W tradycji nie teistycznej, to jest bardzo wyraźne - sprawy historii nie są szczególnie ważne. Ważne jest 'tu i teraz'. 'Teraz' jest zdecydowanie teraz.

Próbujemy doświadczyć tego, co jest dostępne na miejscu. Nie ma sensu myślenie, że to co było w przeszłości mogło by być teraz. To jest teraz. Dokładnie w tym momencie. Nic mistycznego, po prostu tylko 'teraz'. I w tej teraźniejszości budzi się poczucie zrozumienia, że stale współdziałasz z rzeczywistością krok po kroku, niezmiennie. Właściwie zawsze doświadczamy fantastycznej precyzji. Jednak przerażeni tym co jest 'teraz' skaczemy: a to w przyszłość a to w przeszłość..."