no to jeszcze jeden przykład na niejednoznaczność pojęcia racjonalności.
tym razem z historii nauki:

racjonalnie postępił Ampere?

poprzedni IPW zdruzgotał całkowicie.
podpowiedź dla Ciebie Inny Punkcie i tobie podobnym: potraktuj karmienie kaczek jako czynność kulturową, a nie dosłownie. czy kiedy przychodzisz do kogoś przed świętami a tam jego dzieci ganiają po mieszkaniu z bombkami i pytasz 'co robicie dzieciaki?" a one na to "ubieramy choinkę!!!" to ty im tłumaczysz że to co ubierają to parę drutów i trochę plastiku a nie choinka? opanuj się! nigdzie nie jest powiedziane że kaczek nie da się karmić drutem. jak ktoś ma ochotę wielką czy kompulsję by kaczki karmić a chleba nie ma tylko trutkę na szczury i drut to ROZUMNIEJ jest wybrać drut bo trutka a nuż pływa i się biedactwa potrują... a tego nikt lubiący karmić kaczki nie pragnie.
nie przekreślaj a priori racjonalności tego z kim się stykasz jeśli nie znasz szczegółów sytuacji.

nie dowody ale drogi
no ale czego to dowodzi?
że co? że to wnioskowanie jest ... poza... no... pozarozumowe? nierozumowe? nierozumne?
czy tylko ojciec bocheński dowodzi, ze za pomocą ich argumentów nie da się wywnioskować tego co wywnioskowali
czy może jest tak, że jako logik po prostu odrzucasz racjonalizm hmmmm - no ten..... co się zajmuje metafizyką

dowodzi że wniosek nie wynika z przesłanek. i nie ojciec Bocheński tylko prawa rachunku predykatów.
przyznaj się:
nie masz pojęcia co to jest racjonalność, wynikanie czy logika.
piszesz by wylewać na świat swoje frustracje, prawda? po opluwać sobie ludzi którzy coś wiedzą to dla kretynów wspaniałe źródło satysfakcji.
ale temat poruszyłeś, przypadkiem, ciekawy.

Jakiś czas temu widziałem ten temat, ale gdzieś przegapiłem jak się rozwijał, chciałbym jednak wrzucić swoje trzy grosze.

Szczerze mówiąc zastanawiam się czy określenie "racjonalności" związane jest z cechami rozumowania, które doprowadziło do określonego wniosku lub działań, czy też raczej z odbiorem danego rozumowania przez osobę oceniającą.

Wydaje mi się, że ludzie jako racjonalne określają te rozumowania, które są zbieżne (a przynajmniej niesprzeczne) z ich własnymi poglądami i przemyśleniami. Podzielają założenia a te elementy w których krytycy dopatrują się błędów formalnych uważają za "oczywiste oczywistości".

To zależy od definicji Boga - ile religii tyle definicji.

o cytatu z Outsidera powyżej:
dla św Augustyna - TAK.

Jeśli chodzi o różnego rodzaju "dowody" w stylu Arystotelesa to wówczas mamy raczej do czynienia z "Bogiem filozofów".

Uważam jednak, że nie da się racjonalnie dojść do chrześcijańskiej wizji Boga, w tym sensie, że nie da się wywnioskować wszystkiego z obserwacji świata i samego rozumowania opartego o jakieś założenia. I tutaj jest miejsce na Objawienie.

Snafu !



Ja bym powiedział raczej - założenie .

co za różnica?

Pisząc o Objawieniu mam na myśli pewną treść będącą "sercem" chrześcijańskiej teologii. W takim ujęciu nie może być założeniem.

Ewentualnie założeniem może być przekonanie, że treść ta pochodzi od Boga.

jak mawiał X. Tischner świnto prawda.
co ciekawe potwierdzać to założenie ma treść onych "objawień"...
czyżby circulus vitiosus

Pytanie tylko, czy wiara ma charakter takiego właśnie rozumowania błędnokołowego? Według mnie nie, ponieważ w jej przypadku obojętnie jak bardzo intelektualnie chcielibyśmy do niej podejść zawsze uznanie jej będzie równocznaczne z zaufaniem.

Jeśliby Objawienie przedstawić jako obraz to wówczas wiara (lub nie wiara) byłaby odpowiedzią na pytanie skierowane do mnie czy uważam, że to co zostało przedstawione na tym obrazie jest wiernym odbiciem rzeczywistości.

a czym konkretnie różni się uznanie od zaufania?

chyba jedynie tym, że uznaję że 2+2= gdy przeprowadzę dowód a ufam gdy mi powiedzą,że 2+2=4 bo ktoś inny taki dowód przeprowadził.

czy kiedykolwiek ktokolwiek/cokolwiek rzekło do ciebie "otom ja, BÓG!"

a jeśliby to z czym byś treść takiego komunikatu konfrontował?
zapewne z biblią!
i byłby to brak zaufania.

Jeśli chodzi o moje używanie tych słów to uznanie ma szerszy zakres od zaufania. Uznać coś mogę np. na podstawie dowodu. Zaufać to znaczy wierzyć w coś, lub komuś, bez posiadania namacalnego dowodu.

Kiedy już zaufasz Objawieniu staje się ono w rozumowaniach w ramach wiary czymś w rodzaju aksjomatu. Korzystając z wcześniejszej metafory moje myślenie w związane z wiarą komponuje się z obrazem i tworzy jego nowe elementy (moje własne doświadczenie i przeżycia). Rozumuje się w ramach tego właśnie obrazu.

co jednak sądzisz o części II mojego postu?
komentarz do niej więcej by dla mnie znaczył.