Popatrz na Jezusa - on wybaczył swoim oprawcom, którzy go katowali, torturowali fizycznie i zabili:
Lk 23:34 "Lecz Jezus mówił: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią."

Popatrz na św. Szczepana - on wybaczył ludziom, którzy go kamienowali:
Dz 7:60 "A gdy osunął się na kolana, zawołał głośno: Panie, nie poczytaj im tego grzechu. Po tych słowach skonał."

Oni wybaczyli morderstwo na sobie.

Nie, nie chodziło mi o trzymanie się żalu czy pielęgnowanie go w sobie. Tylko o to, że jeśli już ten żal jest - żeby nie czuć z tego powodu jakichś wyrzutów sumienia, nie obwiniać się. Tylko odczekać i, jeśli czujemy się na siłach, minimalizować naszą niechęć - ale nie zamartwiać się, że to grzech, że to niegodne, że to niewłaściwe.

Ze swoimi emocjami też należy żyć w zgodzie. Lepiej poczekać, aż żal czy uraza wygaśnie sama, niż na siłę tłumić to w sobie i frustrować się jednocześnie w przekonaniu, że jeśli nie umiem wybaczyć od razu i na poczekaniu, to jestem kimś niegodnym, grzesznym itp. To owocuje tylko kolejnymi negatywnymi emocjami, tym razem względem samego siebie.



Taka ogólna akceptacja jest raczej tą neutralną postawą wobec kogoś, kto zawinił względem nas. Znaczy - akceptuję człowieka, nie robię mu na złość, nie szukam odwetu, ale też nie mam względem niego jakichś pozytywnych odczuć. Mijam go na ulicy jak każdego innego człowieka, może tylko z jakimś ukłuciem w sercu - ale neutralnie.

Przebaczenie w moim rozumieniu jest czymś w rodzaju "puszczam w niepamięć to, co złe, i zostawiam temu człowiekowi czyste konto, bo nie czuję już do niego żalu ani urazy, mogę nawet jako pierwsza wyciągnąć rękę". Czysto i otwarcie, przebaczenie nie zakłada w moim przekonaniu postawy neutralnej, ale już pozytywną, szczerą, pełną miłość bliźniego, jak Wy to określacie.

Może po prostu inaczej rozumiemy przebaczenie



To piękne przykłady, ale ostrożnie z nimi. Trzeba tu zaznaczyć, że Jezus i św. Szczepan przyjmowali taką postawę w momencie krytycznym, kiedy już nic nie można było zrobić, nie można było powstrzymać wydarzeń. Nie można jednak zalecić takiej postawy kobiecie katowanej przez męża. To znaczy - jeśli jest w stanie szczerze, z miłością przebaczyć, chwała jej za to, ale nie może być bierna wobec przemocy, jaka ją dotyka.

No właśnie, jak to jest? Z jednej strony katolicyzm mówi o postawie, jaką znam z cytatu o nadstawieniu drugiego policzka. Jednakże jak to się ma do postawy wobec przemocy i zła? Bo to chyba nie jest zalecenie tego, by pozostać zupełnie biernym w momencie, gdy ktoś zadaje nam ból czy wyrządza krzywdę, a może na dodatek krzywdzi naszych bliskich.

Jeżeli któś czyni zło, to temu złu należy się przeciwstawić. Albowiem zło czyniący grzeszy. Ergo pragnąc jego dobra pragniemy aby grzeszyć przestał i jego czynom się sprzeciwiamy. Nie przestając go miłować.

Jesteśmy niedoskonali. Nie umiemy przebaczac, mamy probowac. Moze sie uda. Życze powodzenia

Oto jedne z najbardziej wymagających słów Jezusa. Spełnianie ich w codzienności może oznaczać świętość. Życzę wszystkim uczestnikom tej dyskusji aby dążyli do doskonałości, dążyli do wypełniania tych słów i starali się je wypełniać...

Wiem dobrze jak bardzo trudne jest przebaczenie komuś kto nas skrzywdził. Byłem kiedyś w podobnej sytuacji. i też miałem problem. pomogła modlitwa i pismo święte a w szczególności słowa: "Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze by cię przeciwnik nie podał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono do więzienia" (Ewangelia wg Św. Mateusza). Uwierz ze można przebaczyć. Jeśli przebaczysz będziesz się dużo lepiej czuł. odrzucisz wówczas ten ciężar, bo jest to niewątpliwie wielki ciężar. Przebaczenie nie oznacza że musisz z osobą która cię skrzywdziła utrzymywać super przyjażń. To będzie wielka wartość dla Ciebie.

Spróbuj, na pewno warto

Pozdrawiam

Jeżeli żal jest uzasadniony, to nie ma powodów do wyrzutów sumienia. Nie znaczy to jednak, że nie należy raczej próbować z tego żalu wyjść, niż go podsycać.



Zgadzam się w takim sensie, że trzeba być ich świadomym, i umieć odczytać, co one nam mówią. Natomiast należy nad emocjami panować, ponieważ po to właśnie mamy rozum.



Powtarzam: wybaczenie nie jest powiązane z ustaniem negatywnych emocji. Wybaczenie jest DECYZJĄ. Od przebaczenia do ustania emocji może minąć wiele czasu.



W dużej mierze się zgadzam, natomiast akceptacja nie jest postawą neutralną. Akceptacja jest pozytywną decyzją. Nie wystarczy powiedzieć: " ja nie mam już względem niego odczuć ", to nie jest przebaczenie. Przebaczenie to powiedzenie: " ja go akceptuję ".



Co najmniej dwie rzeczy tu trzeba wyjaśnić:

1) przebaczenie nie jest WYNIKIEM " puszczenia w niepamięć, zostawienia czystego konta, i wyciągnięcia ręki ", tylko ewentualnie WSTĘPEM do tego wszystkiego. Nie można się z nikim pojednać, jeżeli wpierw się mu nie przebaczy.
2) pozytywnej, szczerej, pełnej miłości bliźniego my nie rozumiemy w sensie " romantycznym ", tak, jak to świat ( zwłaszcza chyba dziś ) powszechnie rozumie. Miłość bliźniego to nie jest emocja, to nie są " kwiatki na łące, serce gorące ", tylko rozumna i świadoma postawa całego człowieka, która może być także trudna i nieprzyjemna.

Może inaczej. Wiem że według Biblii trzeba przebaczyć wszystkim i wszystko, powiedzmy "z urzędu".

Jest to miara świętości, ale jednak ludzie są tylko ludźmi i nie oczekujmy ze wszyscy będziemy święci. Więc może są gdzieś granice przebaczenia, jeśli ktoś naprawdę ostro dał w kość, nie okazuje żadnej skruchy, lub nawet jest z siebie cały zadowolony. Jeśli sprawił że twoje życie nagle zmieniło bieg o 180 stopni. Może po prostu wystarczy że zniknie chęć roztrzaskania jego głowy o chodnik.


Wszystko prawda, ale jednak nie porównujmy wszystkich ludzi do świętych, bo jednak zbyt wielu ich po ulicach nie chodzi. A jak już powiedziałem jesteśmy tylko ludźmi.

Jak to?
Wszyscy mamy być świętymi! Nie ma od tej zasady wyjątku! Nie ma człowieka na świecie, który nie miałby być świętym!
Takie myślenie jak Twoje jest z gruntu niechrześcijańskie.

Myślę, że masz zbyt wyidealizowany obraz świętości. Święty to nie ten, który w ogóle nie grzeszy. To ten co cały oddał się Bogu (łącznie z tego konsekwencjami), wierzy w Niego, idzie za Nim i z Nim oraz wypełnia Jego słowa i przykazania. Święty to nie ten co nie popełnia błędów, to nie ten co nie ma żadnych trudności moralnych.

Każdy z nas ma być święty - każdego z nas Bóg do tego wzywa:
Mt 5:48 "Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski."

To nie znaczy, że w sekundę jesteśmy w stanie od razu wybaczyć każdemu. To co Ty teraz zdecydowanie możesz zrobić i powinieneś zrobić, to gorliwie się modlić o łaskę wybaczenia tej osobie, abyś był w stanie jej wybaczyć i aby Bóg oczyścił Cię z wszystkiego co przeszkadza temu wybaczeniu. To na pewno możesz zrobić. A powoli przez to będziesz zdawał sobie sprawę z tego, że powinieneś wybaczyć i będziesz do tego dążył. Módl się gorąco o to do Boga! I przebacz w końcu tej osobie - dąż do tego.

@Black owca

Może po prostu wystarczy że zniknie chęć roztrzaskania jego głowy o chodnik.

Widzę, że sami katolicy wypowiadają się w tym wątku. Pozwól, że ocenię to okiem ateisty.

Nienawiść to uczucie destrukcyjne. Tkwiąc w nienawiści sam blokujesz sobie sytuację, ze uśmiechniesz się i stwierdzisz, że jesteś szczęśliwym człowiekiem. Po co destrukcyjne uczucie ma zaprzątać Twój umysł?

Moja rada: pozbądź się tej nienawiści. Im szybciej tym lepiej. Jak? Nie wiem. Nie znam Ciebie, sytuacji itp. Sam musisz znaleźć na to skuteczny sposób. Masz jedno krótkie życie. Po co je marnować?

aby moc wybaczyc komukolwiek cokolwiek, musisz nauczyc sie wybaczac sobie. a nabycie tej umiejetnosci zalezy tylko od ciebie i twojej determinacji. innymi slowy ukochaj siebie, w calosci, takiego jaki jestes, ze wsztystkimi wadami i zaletami. idac wlasciwa droga szybko zorientujesz sie ze to czego niecierpisz w innych, to jest to co uwazasz za swoje najwieksze wady, to czego nie mozesz wybaczyc innym, jest tym co sam czynisz
polecam metode "radykalne wybaczenie"
modlitwa o sukces napewno co pomoze w osiagnieciu celu