prosciej jest zyc wedlug Ewangelii ale ja nie widze zeby tworczyni tego postu pragnela takiego zycia pozatym nie chodzi o to zeby nie mowic prawdy na zewnatrz (nalezy to czynic ale tak aby nie krzywdzic przy okazji innych) i zeby nie napietnowac zla ale zeby czynic to w duchu milosic i pokoju a ja czytajac posty Pestki nie odczuwalem pokoju tylko atak kogos poszukujacego swojego miejsca w spoleczenstwie, tyle ze nie jest droga, na forum czytanym przez wiele osob, wypisywac rzeczy typu: katolickie zakony zenskie to sekty (bo tak zabrzmialo to co napisala Pestka), tymbardziej jesli osoba piszaca to uwaza sie za Katoliczke (a wnioskuje ze tak jest skoro byla w zakonie), pamietajmy ze JEZUS nie pietnowal z wielka surowoscia prostytutki, zlodzieji i mordercow ale FARYZEUSZY ludzi ktorzy "znali" prawo Mojzeszowe i w tym przypadku jest podobnie, zamiast zajac sie szerzeniem Dobra albo prawdziwym zaangazowaniem w probe zwrocenia uwagi wladz koscielnych na rzekomo zaistniala sytuacje w zgromadzeniu, pani Pestka zajmuje sie propagowaniem filozofii leku (jak SB tez tak robili z Kosciolem).

AHAWA, ktos kiedys powiedzial, ze faryzeusze za czasow Jezusa, to byli bardzo porzadni ludzie, ktorzy starali sie zyc wedlug przepisow Prawa. Porownywalni do tych, ktorych dzisiaj mozna by nazwac "dobrymi katolikami". Jak widac, nie o to chodzilo....



Ale przeciez o to wlasnie (takze Jezusowi) chodzilo, zeby napietnowac zlo, a nie zniszczyc czlowieka. Przeciez On tez nie mowil jawnogrzesznicy "fajnie, ze masz taki sposob zycia, ja i tak cie lubie", tylko "idz i nie grzesz wiecej". Jezeli nie nazwiesz zla po imieniu, to ten kto je czyni, nie bedzie mial szansy poprawy, bo przeciez nikt mu nie powiedzial, ze cos bylo zle i kogos zranilo.

Pestka pisala o swoich odczuciach, na "straszenie" jakie konsekwencje bedzie mialo jej wystapienie. Owo "straszne" odebralam podobnie (tak mysle jak ona). Jezeli matka przelozona tak uwaza, jak powtarza za "starszymi siostrami", to nie wiem, czy jest na wlasciwym miejscu. Jezeli tylko powtarza, a tak nie uwaza, to tez nalezy sie zastanowic po co?


Rahhel wlasnie pisala, ze chodzilo jej o napominanie z miloscia, a nie o straszenie, ktore jak sie moze wydawac ma na celu zatrzymanie kogos "na sile" w klasztorze, a nie dobro tej osoby i jej prawdziwe powolanie, ktore kazdy odczytuje sam.

Wlasnie przemilczanie zla ma znacznie gorsze konsekwencje niz nazwanie go po imieniu i proba naprawienia skutkow. (np. problem pedofilii w KK, ktory mozna bylo rozwiazac juz dawno i z mniejsza szkoda, gdyby hierarchia Kk dbala o prawde i dobro, a nie o chronienie "swoich").

Moze zastanow sie, co ciebie tak denerwuje:
- ze Pestka "osmiela sie" pisac zle o zakonnicach?
- ze zakonnice "nie moga byc" takie niemilosierne (i niedojrzale) jak Pestka pisze, ergo Pestka oczernia "swiete osoby"?
- ze wszystkie "poswiecone" osoby sa z definicji "jedna noga w niebie", wiec smiertelnicy (zwyczajni chrzescijanie) nie maja prawa wypowiadac sie na ich temat?
- a moze twoja wizja Kosciola jest po prostu zbyt wyidealizowana?

Kamala tak wyglada: Upomnienie braterskie wg. sw. Mateusza:

http://online.biblia.pl/rozdzial.php?id ... upomnienie

15 Gdy brat twój zgrzeszy , idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. 16 Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa7. 17 Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi! A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik! 18 Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie8.
19 Dalej, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie. 20 Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich».

Dziękuję zielona_ mrówko jestes jak matka czuwająca nad domowym ogniskiem:-), sama już nie chciałam zabierac głosu bo widziałam, że nie ma sensu, ale to co napisałas w pełni przedstawia to co myślałam o tej sytuacji.

Takich sytuacji jak moja jest bardzo wiele. Wiele dziewczyn opuszcza zgromadzenia z kiepskimi doświadczeniami. Ale to nie jest problem, bo Bóg dobrze wie co robi, kiedy pisze scenariusz naszego życia:)
[...]
Dojrzała wiara buduje mosty i patrzy na problemy w duchu miłości. [...]
Uważam, że to, co napisałam przechodzi przez sokratejskie sita- prawdy, dobra i pożyteczności. Chyba łatwo było po postach poznać kto jest otwartym, bożym, dobrym domem, a kto neurotycznym szałasem?:) Wybaczyłam siostrom z mojego byłego zgromadzenia, a nawet tydzień temu wypiłyśmy razem kawę:) [...]

___________________
[...] - dyskusja z AHAWĄ została usunięta, zachęcam do kontynuowania jej poprzez PW, a tutaj trzymanie się tematu.
zm

Masz rację zielona_mrówko.-trzeba ignorować pewne zachowania i wypowiedzi, bo jako wierzący musimy oddzielić ziarna od plew. Zastanawiałam się nad zachowaniami ludzi, którzy po powrocie kogoś z klasztoru, dają mu odczuć swoją niechęć i przyznają mu miejsce na marginesie "po czymś takim". Na psychologii wspominano mi, że podstawą wszelkiej agresji ( słownej również) jest strach. Czego boją się tacy ludzie- naruszenia swojej słabej być może wiary? Kiedy powstaje temat tabu czyli ex-zakonnicy, wszystko pozostaje w pozornym porządku, brak niewygodnego zastanawiania się. Ks. Tischner kiedyś napisał, że podstawowym grzechem jest pycha. Wielu ludzi żyje iluzjami własnej świętości lub sprawiedliwości. Powrót kogoś z klasztoru jest dla nich ugruntowaniem się we własnej wartości? Czyli "może i jestem taki ,a taki, ale ona to już całkiem..."Co o tym myslicie? A swoją drogą, kiedy czytam od poczatku tę dyskusję, to jej przebieg jest znakomitym argumentem na mój pierwszy post:)

Wydaje mi się że wszystko zależy od tego w jakim otoczeniu żyjemy. Ktoś kto opuszcza zakon czy seminarium ma prawo powiedzieć że coś mu się nie podobało, ma pełne prawo podzielić się swoimi doświadczeniami. Co nie znaczy że w każdym zakonie źle się dzieje że musi być tak jak w przypadku pestki. Mój były katecheta -ksiadz odszedł od kapłaństwa. Nie wiem dlaczego plotki mówią że dla pewnej kobiety ale to tylko plotki. Poprostu odszedł, trudno się mówi może uznał że to nie droga dla Niego że żyje okłamując samego siebie. Nie mnie oceniać co więcej nie mam mu za złe. Gdybym go dzisiaj spotkał potrafiłbym z nim normalnie pogadać. Może nawet lepiej że zrezygnował, bo jeśli ma być księdzem bez zapału? Sytuacja osob po opuszczeniu zakonu jest trudna, de facto osoby takie nie maja nic, żyły we wspólnocie i na jej utrzymaniu. Opuszczając "mury zakonne" trzeba nauczyć się żyć w tym "świecie". Zależy jeszcze od zakonu jest wiele zakonów gdzie zakonnicy i zakonnice żyją wśród ludzi ( franciszkanie, kamilianie).

Ja tez byłam w zakonie i całkiem ni dawno odeszłam faktycznie jest mi ciężko odnaleść sie w tym świecie, nie awno stosunkoo opuściłam mury zakonne bo 3 miesiące enu byłam tak 6 miesięcy czyli w postulacie, i nie odeszłam dlatego że chciałam ale tak zdecydowało zgromadzenie w którm bylam, dopiero co sie tu zalogowałam i mam nadzieje że to fajne forum bo z tego co przegladałam to posty sa naprawde ciekawe. Nie ukrywam że jest mi łatwo bowiem mam wie żalu do sióstr ale widać nic nie dzieje sie bez przyczyny, wszystko co spotyka w zyciu człowieka nie jest przypadkiem, może inne zgromadzenie jest mi pisane nie wiem, ale wiem jedno ze Bóg mnie poprowadzi jesli tylko Mu na to wozwole. Nie żałuje tego czasu spędzonego tam ale trudno mi sie teraz odnaleść, trochew potrwa zanim mi minie zóść i żal, ale wiem że siostry to tez ludzie i może popełniły błod wobec mnie ale skoro chce iść za Jezusem i życ jego słowem , które ma sie przerodzić w czyn to równie dobrze musze potrafić im przebaczyć za to ze mnie zraniły te siostry, a na to potrzeb czasu.Pozdrawiam was serdecznie jeszcze do końca sie nie rozeznałam na tej stronie ale jestem na dobrej drodze

Ewelino bardzo dobrze,że piszesz o swoich odczuciach, że jesteś świadomo tego co się w Tobie dzieje, że nic nie tłumisz w sobie, wierzę że znajdziesz swoje miejsce i poczujesz pokój.

Ja też byłam w zakonie. Spędziłam tam 3 lata. Od mojego powrotu "do świata" minęło w tym roku także 3 lata. Cieszę się, że trafiłam na to forum, ponieważ po lekturze Waszych postów przestałam się czuć jak taki "outsaider", którego ludziom z mojego otoczenia ciężko zrozumieć. Pozdrawiam Wszystkich serdecznie!

Poruszacie oczywiście ważny temat. Ja także odeszłam, ale wiecie, co? Daję szansę Jezusowi. Nie przestaliśmy być prowadzeni. Na koniec Matka powiedziała: bylebyś została w kościele. Siostry upiekły tort i podarowały mi wspaniały kolaż z ich zdjęciami na pamiątkę. Do dziś zapraszają mnie do siebie. Oczywiście zdarzały się wyjątki. Jest Siostra, która z wdzięczną, pasywną agresją daje mi do zrozumienia, że Jej dom (jest przełożoną domu) nie jest moim, ale to tylko jeden wyjątek. Cóż... włos mi się jeży, a gardło ściska, ale jakoś nie zmienia to moich relacji z Siostrami.
Zaczęłam studia, a nawet dwa kierunki. Za rok je skończę i jeśli Pan Bóg będzie chciał - powrócę. Ale naprawdę, kochani nie warto jest rozpamiętywać i pielęgnować żale, doły, niespełnienie. Prowadzi to nieuchronnie do depresji, którą również przeszłam po zakonie. Tak więc, bądźcie w Kościele i nie rezygnujcie z prawdziwego kontaktu z żywym Bogiem, a wszysto się ułoży. Może nie w oczach ludzkich, ale w Waszej poranionej duszy...

Polecam to niezwykle poruszające świadectwo dziewczyny, która wystąpiła z zakonu link tutaj.
Jest to dopiero połowa świadectwa, następna cześć powinna pojawić się niebawem.
Windows media player powienien się otworzyć automatycznie, jeśli się nie otworzy trzeba kilknąć na tekst "Jeśli ściąganie nie rozpoczęło się automatycznie kliknij tu".
W ogóle polecam wszystkie odcinki tej audycji "Pocieszenie i strapienie", niesamowite świadectwa.

Ja znam kogoś, kto był w zgromadzeniu 12 lat, odszedł(odeszła) po ślubach wieczystych.