Myślę, że ostatecznie to nie postawa księdza zdecydowała o tym, że ktoś nie wierzy... Ksiądz i jego błędy są bardzo często zasłoną dymną dla niewierzących... Nie wierzę, bo taki a taki był ksiądz, bo ksiądz to, bo ksiądz tamto... Błędami innych, a zwłaszcza księży, najłatwiej jest usprawiedliwiać swoje odejście od Boga.

W kogo tak naprawdę wierzymy: w księdza, czy w Boga?

Teti nie pisze, że ojciec stracił wiarę w Boga, tylko, że nie ufa księżom, bo został źle potraktowany przez księdza przy okazji pogrzebu dziadka. Doznane zranienie uogólnił na wszystkich księży - i w związku z tym nie chce chodzić do kościoła.

Może i tak. Nie wczytałam się dokładnie w pierwszy post.



Tu należałoby mimo wszystko zadać pytanie o wiarę. Skoro Kościół jest Domem Bożym, skoro Bóg oczekuje od nas święcenia dnia świętego, do którego również, a może przede wszystkim zalicza się uczestnictwo we Mszy św. - to jaka jest nasza wiara, jeśli przestajemy przestrzegać prawa Bożego z powodu złego zachowania takiego czy innego księdza?

Monika 001
Teti nie odzywa się już od 7 dni i myślę, że jej tato albo już poszedł w minioną niedzielę do kościoła, albo "spasowała" i nie chce go uszczęśliwiać na siłę. Może zrozumiał, że nie wiara w księdza jest tu domeną, ale wiara w Kościół żywy. Jak to dotrze do większości to juz będzie postęp. Bo nie rozumiem dlaczego większość katolików wierzy w księży, a to tacy sami ludzie, jak my tu np. forumowicze i tysiące nam podobnych, nie rozumiem?

Nie czuję się kompetentna, by oceniać stopień głębokości czyjejś wiary. Myślę jednak, że warto rozróżnić niechęć do księży wynikającą z konkretnych przyczyn od świadomego odejścia od Boga - czyli utraty wiary. Teti wspomniała o tym pierwszym. Jej ojciec doznał złego traktowania, został skrzywdzony - może ona powinna się modlić o to, by mógł tę krzywdę wybaczyć?

soriii, ale mnie nie było przez jakiś czas na komputerze co do mojego taty- niestety nie poszedł w minioną niedzielę do kościoła, ale ja też nie zpasowałam. Czasami staram się zagadać na ten temat, ale jedyne co udało mi się ostatnio osiągnąć to stwierdzenie, że " Może przyjdę na twoje bierzmowanie". Nie pomaga mówienie, że teraz jest inny proboszcz, tata mówi, że nie zamierza się tam pokazywać., największy problem polega na tym, że ja nie wiem czy tata w ogóle wierzy. wiem, że to nie jest może moja sprawa, nie powinnam osądzać sprawy w ten sposób, ale sama już nie wiem co o tym sądzić. Kolędę na przykład przyjmujemy tylko ze względu na mnie, a jak tata był kiedyś sam w domu to nie otwirzył księdzu drzwi,.... :/

Nie pisz, że to nie jest Twoja sprawa, bo jest Twoja. Ja postawiłbym na świadczenie całym sobą (czynem, słowem, miłością itd.), a przede wszystkim silniejszą niż zwykle modlitwą - oddaj się cała Bogu. Mam nadzieję, że się nie powtórzę, ale słyszałem kiedyś ładne słowa: że czasami, aby druga osoba nawróciła się za naszym wstawiennictwem musimy tak bardzo zbliżyć się do Boga, aby stać się szerokim kanałem łask Bożych dla tej drugiej osoby, musimy stać się jak taka przezroczysta szyba przepuszczająca światłość Boga i udzielająca go drugiej osobie. Dzięki temu i sami się uświęcamy.

Popatrz na przykład św. Moniki. Jej syn wszedł na drogę hedonizmu i wstąpił do sekty manichejskiej. Święta modliła się za niego długie lata (czytałem, że 17 lat modlitwy). Modliła się nawet, gdy nie było przez te kilkanaście lat żadnych efektów. I co się stało? Jej syn nie tylko się nawrócił, nie tylko został biskupem Doktorem i Ojcem Kościoła, ale przede wszystkim został świętym! To święty Augustyn!



Bóg z Tobą!

Jumik, twoje słowa bardzo mi pomogły, dziękuję Modlę się, codziennie się modle za tatę, ale teraz zdaje sobie sprawe, że tak naprawde właśnie to moje oddanie Bogu najlepiej posłuzy mojemu tacie. Jescze raz dzięki za rade, mam nadzieję ze ją jak najszybciej wprowadzę w życie

Witam wszystkich.
Jest to mój pierwszy post na forum.
Od dłuższego czasu czytam sobie rożne fora chrześcijańskie.
Może wypowiem się jako tata (jestem ojcem, mam syna 3 lata).
Mam podobne poglądy do ojca Teti, również nie trawię kiecoli (sorry za wyrażenie). Nie wiem czy ma szanse zmienić jego podejście do sprawy.
Powiem szczerze - nic na siłę bo znając takich ludzi (z własnego punktu widzenia) nic to nie da a wprost przeciwnie,... a modlitwa....zostawię to bez komentarza.
Pozdrawiam

A po co kogokolwiek nawracać. To takie uważanie siebie za lepszego ze względu na przynalezność do Kościoła. Może każdy żyłby zgodnie ze swoim sumieniem i dokonywał własnych wyborów moralnych. Poza tym praktyki religijne wcale nie gwarantują moralnego życia.

Widzisz... zdajesz się postrzegać wiarę jako (bogaty) zestaw zasad moralnych. A to jest totalna pomyłka. Wiara nie jest ani zestawem zasad moralnych, ani światopoglądem, ale dynamiczną relacją z rzeczywistym żywym Bogiem! Dopóki nie uwierzysz całym sobą, dopóty tego nie dostrzeżesz. Ale gdy już uwierzysz (co zakłada nie tylko wiarę w Boga, ale i pójście za nim), to będziesz wiedział o co chodzi.

Piszesz, żeby każdy żył zgodnie z własnym sumieniem i dokonywał własnych wyborów moralnych. A co my staramy się wybrać tym sumieniem? Gdy dokonujemy jakiegoś wyboru, to o tym co wybierzemy, decyduje to, co postrzegamy za lepsze (wg nas). A gdybyśmy mieli Ojca, Tatusia, Nauczyciela, który by zawsze wiedział co jest lepsze i co sprawi większe szczęście nasze oraz innych? Wtedy znacznie skuteczniej byśmy mogli wybierać to co jest dobre, czyli to, co przyniesie nam szczęście. Bóg jest jak soczewki kontaktowe dla słabo rozróżniających (czyli dla wszystkich nas) dobro od zła - to co przyniesie szczęście od tego co przyniesie nieszczęście. A to tylko początek - Bóg nie jest tylko po to, żeby nam pomagać wybierać szczęście. Bóg obdarza nas miłością (którą możemy żywić do Niego), która jest daleko większa niż jakakolwiek miłość ludzka, szczęściem, które jest daleko większe niż jakiekolwiek szczęście, które sobie wyobrażamy i relacją, podobnej do której na Ziemi nie doświadczymy.

PS. Nikt nie uważa siebie za "lepszego" - to tylko Twoje zdanie. Wierzący nie jest "lepszy", tylko wie coś, czego niewierzący nie wie - jeżeli to uważasz za jakąś ujmę lub wywyższanie się, to... trudno bo nie jest to nią/nim.

Hmmm, mam nowości :/

Ostatnio podczas jednej z poważnych rozmów rodzinnych odważyłam się powiedzieć, że fajnie by bylo jakbyśmy chodzili razem do kościoła.. Na co tata odparł, że to nie jesst tak, że on nie chce chodzić, ale że jest mu zawsze w środku duszno, a że nie chciałby w środku mszy wychodzić, jakby zasłabl czy coś... ALe ja już sama nie wiem czy mam w to wierzyć... Już sama nie wiem co robić..

Załóżcie może koledzy oddzielny temat 'Nawracać czy nie?' a ten zostawcie dla Teti, chociaż wydaje mi się, że jako tako został aktualnie wyczerpany - potrzeba tylko dużo miłości i modlitwy. Księża to niestety też tylko ludzie i popełniają błędy. Nie można jednak oddzielać księży od kościoła, tak jak nie można oddzielać pasterzy od owiec - ktoś przecież musi odprawiać Eucharystię, udzielać jej, spowiadać itp. Wydaje mi się, że najlepszym momentem do szczególnej troski o powrót taty do kościoła mogą być święta takie jak Boże Narodzenie czy Wielkanoc, gdzie religia szczególnie wtapia się w życie codzienne także w postaci tradycji - samo pójście taty na święconkę z całą rodziną mogło by być sukcesem.

Niezła nagonka na biednego gościa. Musi się tłumaczyć zasłaniać chorobami i nawet własne dziecko na niego napuszczają. I niech mi ktoś powie że to łatwo być niewierzącym. Ale sam Tato zrobił błąd. Zamiast się zasłaniać nielubieniem księży, czy dusznościami to powiedzieć konkretnie że nie wierzy, et cetera, et cetera* i by miał spokój. Ja żem to nie chwaląc się uczynił i mimo że mam bogobojną część rodziny nikt się nawet nie zająknie czy bym się przypadkiem nie wybrał w niedzielę do Kościoła. Każdy ma jasność i jest spoko. Ci którzy czują taką potrzebę chodzą, mażonka z dziećmi tez sobie idzie a ja na kompa lub piwko.


*Rozmowa z rodziną niekoniecznie miła dla oczu lub uszu czytelników.

To, że Twojemu tacie jest duszno w kościele to raczej słaba wymówka, w każdym razie On sam to sobie wmawia. Nie może chyba zrozumieć, że do kościoła chodzimy dla pana Boga, a nie dla poszczególnych księży - zresztą 98% mszy świętej to słowa, które brzmią tak samo w prawie każdej mszy św. i ksiądz sam ich nie wymyśla, więc nie wiem, dlaczego niechęć do księży odbija się na niechęci do uczestnictwa we mszy św.