Trudno, może to nawet lepiej dla Ciebie że nie wiesz. Nie będę Cię na siłę wydobywał ze stanu błogosławionej niewiedzy, gdyż dla bardziej wrażliwych jednostek może to się zakończyć bardzo źle.



A czy te zasady obowiązują dziecko, które nie jest ŚJ ?



Polemizowałbym, czy taką wartością jest przestrzeganie zakazu transfuzji krwi.



W jaki sposób, skoro dziecko nie jest ŚJ ?

Katolicy nigdy nie twierdzili, że zakaz dokonywania aborcji jest zakazem religijnym, bądź wynika z zasad religijnych ( choć z nich również ). Gdybym był ateistą, byłbym jeszcze większym przeciwnikiem aborcji. Poza tym sytuacja jest zupełnie inna w przypadku, gdy



Dlaczego wykonanie transfuzji miałoby oznaczać stratę życia wiecznego ? Czy u ŚJ nie ma instytucji odpuszczenia grzechów ? Kto straciłby życie wieczne ? Dziecko, które i tak tutaj nie decydowało ? Dlaczego ŚJ nie chrzczą dzieci w dzieciństwie, " pozwalając im na samodzielne podjęcie decyzji ", a jednocześnie każą im umierać w imię zasad, co do których twierdzą, że człowiek sam ma możliwość wybrać, czy chce im się podporządkować czy nie ? Jak dziecko ma podjąć decyzję czy chce się podporządkować zasadom ŚJ, skoro wcześniej umrze w wyniku zastosowania wobec niego tych zasad ? Dlaczego rodzice mogą podjąć w imieniu dziecka decyzję o śmierci w imię wypełniania zasad, a nie mogą podjąć w imieniu dziecka decyzji o chrzcie ?



Gdzie się je łamie, skoro dziecko nie jest ŚJ, i jeszcze tych zasad nie przyjęło ?

Dokończenie: sytuacja jest zupełnie inna, gdy ktoś poświęca WŁASNE życie ( jak w przypadku męczenników ) ! Natomiast przykład z aborcją jest absurdalny - z jednej strony " dla ratowania jednego życia nie można poświęcać życia kogoś innego ", a z drugiej z przykładu wynika, że można, a nawet trzeba poświęcić życie matki, by ratować życie dziecka.

To, że ŚJ wymyślili sobie zakaz transfuzji nadinterpretując wersety biblijne, i sprzecznie z wszelką logiką wybierając sobie przepisy Prawa, które nadal obowiązują, i te, które już nie obowiązują ( jednocześnie dokładnie o to samo oskarżając wszystkich innych ), pomijam, bo to nie należy do tematu.



Odnoszę wrażenie, że cały czas piszesz jakoś obok tego, co piszę ja. Uważam, że rodzice mają prawo do takiego wymagania, ale nie w tej sytuacji. Ewentualnie powinni wcześniej, konsekwentnie, wymóc na dziecku przyjęcie chrztu. Ale przecież ŚJ odrzucają takie praktyki.



Z całą pewnością mają prawo uważać, że od momentu w którym zostali ŚJ obowiązują ich przepisy biblijne. Ale dziecko nie zostało jeszcze ŚJ ( chyba że zostało - ale to już zupełnie inna sytuacja ).



To ciekawe, bo przecież Jezus nakazał wybaczać. Ale nie kontynuuję, bo nie wiem, jak wygląda w praktyce ostracyzm środowiskowy u ŚJ, ani czy w ogóle występuje. W każdym razie problem jest w tym, że takiego dziecka nie można np. wykluczyć, bo nie ma z czego. Wyobrażam sobie, że w chwili, gdy dziecko zdecyduje się przyjąć chrzest, zdecyduje się jednocześnie odpokutować za tamten grzech. Zanim to nie nastąpi, nie widzę żadnych powodów do ostracyzmu.

Wystarczy Johnny, jak napiszesz: tak sobie chlapnąłem, więc nie chce mi się tłumaczyć, co miałem na mysli, bo sam nie wiem. Nie musisz tego tak owijać w bawełnę.

Przy sobocie, po robocie, piszemy se postów krocie!
Cześć Wist!
Sorki, że czekałeś. Nie chciałem Cię zbyć czymś lakonicznym, bo fajnie mi się z Tobą klika.



Wiara w wyleczenie, że będzie dobrze jest dobra - nawet lepsza od wiedzy, że szans na wyleczenie sie nie ma... Ale znów w tej sytuacji samooszukiwanie się ma racjonalne postawy (optymizn zwiększa nawet te marne szanse na wyleczenie). Poza tym - wiedza z wiara przegrywa!
Generalnie zasadę bym okreslił tak: im powazniejsze konsekwencje wynikają z przekonania, tym solidniejsze przesłanki/dowody potrzebne.
Gdy mówimy o błahostce dowody nie mają znaczenia, bo w razie błędu nic sie woelkiego nie wydarzy. Ale gdy stwierdzę: nie dozyję 50 lat i przestaję odkładać na emeryturę, badać się itd - to już poważniejsza sprawa. A jeśli stwierdzę: Bóg wymaga ode mnie, abym co drugie dziecko zabij w ofierze - no, to co - mogę sobie zabić w imię wiary? Przypomnę Ci fragment poprzedniego postu:
Facet wierzy, ze zaraz przyleci ufo i go zabierze do siebie, gdzie bedzie zył wiecznie w dobrobycie. Ma prawo tak wierzyć. Siedzi zały czas na balkonie i wygląda spodków, zmusza tez do tego rodzinę, w efekcie zaniedbują się. Uważasz, że remisuje z ludźmi, którzy uwazają że zachowuje się głupio i bez sensu?
Tak się składa, że reprezentujesz umiarkowany nurt religii. Nie ze wszystkimi ludźmi Twojej wiary tak jest, nie wszytkie wiary sa takie, nawet Twoja wiara nie zawsze była taka.
Historykiem nie jestem, ale mamy jakieś źródła pisane mówiące o tej bitwie, wiemy, że podobne miały miejsce w okolicach i w tym czasie, są jakies wykopaliska - mozna więc z dużym prawdopodobieńswem powiedzieć, że to wydarzenie się wydarzyło. A nawet jeśli nie - patrz wyżej, jakie konsekwencje będzie to mieć dla dziecka, że nauczy się o bitwie która nie miała miejsca? Tu i tak bardziej chodzi o nawyk analitycznego myślenia, czytania źródeł itp niż zapamiętanie garści faktów.
Pełna zgoda

Ponieważ istnienie bitew zostało udowodnione. Istnienie cudów nie zostało udowodnione, więc póki co są odrzucane. To ma chyba sens?

Z faktu isntienie lub nie Chrobrego niewiele dla mnie wynika - właściwe dokłądnie zero, więc istniejące słabe dowody mi wystarczą. Z faktu wybrania takiej a nie innej wiary - już baaardzo dużo, więc przedałoby się coś wiecej niż niejasne zapiski, że byc może ktoś taki żył i już zupełnie niewiarygodne, że czynił cuda.
Przeciw tej koncepcji do tego przemawia nie tylko to, co było lub nie, ale tez to co się nie dzieje. A tymczasem, gdyby to była prawda, to ludzie modlący się, siła modlitwy i sakramentów byli by lepszymi ludźmi (a nie są). Ludzie, za których sie mogli, wcale nie są zdrowsi - a powinni być, jeśli Bóg faktycznie reaguje na modlitwy. cuda powinny pojawiać się tylko wśród chrzescijan (a najlepiej katolików) - a tymczasem niewyjasnione uzdrowienia czy inne zjawiska zdarzają się nie tylko poganom ale nawet ateistom! ("Bóg chrześciajński nagradza cudem kanibala w nagrodę za dobre przyrzadzenie potrawki z misjonarza? ")
Sorki, Wist, wiary w istnienie Boga i wiary w istnienie Chrobrego nie da się porównać.

Powtórzam to w różnych dyskusjach setny raz: an ogół nie da się udowodnić NIEISTNIENIA czegokolwiek, także cudu. Ale chcesz dowodu: proszę. Rzuć milion razy kamieniem. Jak nie spadnie, do będzie cud. Napisz, ile razy to się zdarzyło

Wist, tu przecież nie chodzi tylko o katechezę, tylko w ogóle o 'wychowywanie katolika'. Jeżeli to nie działa, to raz - patrz wyżej, dziwne, ze sakramenty i wymagane rytuały nie działają, dwa - odpoada argument społeczny (nawet jak Boga nie ma, to warto promować wiarę, bo czyni ludzi czyli i społeczeństwo lepszym).

Niby dlaczego nie? Bo za krótko funkcjonuje? To ile musi, żeby mozna było potraktować wiarę powazne: 10 lat, 100, 1000? Coś czuję, ze odpowiedź brzmi: niecałe 2tys, ani dłużej, ani krócej... Przypomnę, że 2 tys lat temu chrzesijaństwo też jeszcze nie funkcjonowało - też miało swój początek A jesli dla Ciebie wiek religii faktycznie jest kluczowy, to może pomyśl o konwersji na Judaizm?...
Do zmiany - nie, ale do przyjęcia -tak? Twoje słowa:Jezus 2000 lat temu zapewnił słowem i czynek że pewne rzeczy są takie a nie inne, skąd wynika przekonanie że np. rytuał jest skuteczny.
Primo: jak każda inna lekcja ma też wychowywać, nie tylko przekażywać informacje, secundo: patrz wyżej gdzie pisałem o wychowaniu chrześciajńskim.

I w ogóle to miłej soboty!

O tym już było w moim pierwszym cytacie o wychowaniu zaczynającym się od słów "Nie siej demagogii"


Nie ma czegoś takiego jak wartość przestrzegania zakazu transfuzji.

Wartością jest przestrzeganie zasad jakie sie wyznaje.

Zaś apostolski nakaz powstrzymywani się od krwi i mojżeszowy zakaz jej spożywania bo "dusza jest we krwi" to zasada.




A to odsyłam znowu do pierwszego cytatu. Skoro władza rodzicielska powierza rodzicom decyzje, między innymi, co do zdrowia więc obowiązek podjęcia decyzji spoczywa na rodzicu tak jakby decydował o sobie samym. Więc dziwne by stosował podwójne standardy moralne. Poza tym jesli zarządzamy mieniem kogoś innego to zobowiązani jesteśmy o nie dbać jak o swoje własne.


To poczytaj encykliki i KKK - aborcja jest pogwałceniem zasady świetości życia więc jej zakaz ma jak najbardziej wymiar religijny.


A to ciekawe czemu? Skor oświeceni ateiści nie wierzą w duszę i nienarodzone dziecko to dla nich zlepek komórek czy część ciała matki.


Nikt nie może stwierdzić czy wykonanie transfuzji oznacza stratę zycia wiecznego u konkretnej osoby. A to z tak trywialnego względu że sprawa zbawienia to sprawa osobista między człowiekiem a Bogiem i nikt nie ma prawa tego osądzać. To chyba oczywiste. Kto jednak w pełni świadomie łamie zasady Boże trudno by się spodziewał przebaczenia będąc rozmyślnym grzesznikiem.
A winy odpuszcza Bóg gdy wyznawca zwraca się do niego o to osobiście. Bo jak człowiek może stwierdzić czy Bóg temu a tamtemu to czy tamto przebaczył?


To juz czyta demagogia.
Nikt nikomu nie każe umierać. Robisz ze Świadków potwory jak brukowe pisemka.
Odmowa jednej konkretnej metody leczenia nie jest zamachem ani na własne ani na czyjeś życie. A krew to nie panaceum.

ŚJ pozwalajom swoim dzieciom czy same chca być świadkami co nie oznacza że rezygnują z ich religijnego wychowywania. Inaczej nie wiedziały by jaki mają wybór.

To nie musi być prawda, że większośc współczesnej młodzieży chodziz przymusu do kościoła. Owszem, znam równiez i takie osoby. Ale myślę, że w każdym okresie były takie osoby, które niechętnie chodziły i dam sobie rękę uciąć, że większośc to były dzieci i młodzież. Ale sami przecież kiedyś, może nie wszyscy ale pewnie duzo osób, tacy bylismy, w grę wchodzi również problem dojrzewania, młody człowiek stawia swoje potrzeby czesto wyżej niż wiarę, nie szuka pociechy w Bogu, ale jesli go np rzuci dziewczyna to załamuje się. Uwazam, że wiara rodzi się przede wszystkim z przykładu rodziców, księzy, katechetów..niekoniecznie z chodzenia do kościoła. Każdy w swoim czasie dojrzewa do wiary w Boga, do zaufania Mu, która nie jest łatwą sztuką. Myślę, że młody człowiek potrzebuje przykładu, wiele przykładu. Nie można mówić, że młodzi mają za nic wiare i Boga, nie. Oni własnie próbują Go odkrywać, nie zawsze przez modlitwę.

Odpowiem tak: nie chcę myśleć nad przykładem, bo też nie lubię o takich rzeczach myśleć Ale zdaję sobie sprawę, że można, i to bardzo łatwo, przerażająco łatwo, wymyślić coś takiego.



Czyli odpowiedź brzmi: nie.



Tylko pojawia się problem, bo jeżeli to przestrzeganie ma większą wartość od życia, a jednocześnie tylko bycie żywym umożliwia ich przestrzeganie, to mamy koło..



Obowiązek jest identyczny, ale kryteria nie, bo o sobie decyduje jak o ŚJ, którym jest, a o dziecku decyduje jak o nie ŚJ, którym dziecko nie jest ( a jeżeli chce decydować o dziecku jako o ŚJ, to od razu pojawia się pytanie, dlaczego nie może z niego najpierw zrobić ŚJ ).



Dbać tak, ale z prawem do jego zniszczenia jest już trochę inaczej.



Aborcja ma wymiar religijny, ale nie tylko - w EV Jan Paweł II pisze, że zakaz aborcji nie wynika tylko z religijnej " zasady świętości życia ", ale także z prawa moralnego, zasady sprawiedliwości itp.



Cóż, moim zdaniem bycie ateistą wymaga odrzucenia wiary w absurdy



Może i w pełni świadomie, ale w sytuacji absolutnie wyjątkowej. Katolicyzm bierze pod uwagę taką możliwość, i dodaje warunek " całkowitej dobrowolności ". Poza tym pozostaje pytanie, czy dziecko jest w tym przypadku świadomym grzesznikiem.



Nie zarzucaj mi demagogii, bo sam jesteś w niej mistrzem, i szczerze mówiąc nie mam już większej ochoty na dyskusje z Tobą, odpowiadam z czystego obowiązku. Jest OCZYWISTE, że jeżeli zachodzi sytuacja, gdy rezygnacja z przetaczania krwi nie oznacza zamachu na czyjeś życie, to moje zastrzeżenia się zupełnie do takiej sytuacji nie odnoszą. Przy okazji, aborcja zawsze jest zamachem na czyjeś życie.



Doskonale, czy ŚJ prowadzą dzieci do kościoła, żeby zobaczyły, że mają wybór np. między ŚJ a katolicyzmem ? Nie mam nic przeciwko religijnemu wychowaniu ( które nie polega na tym, że się pokazuje dziecku wybór - to jest areligijne wychowanie, neutralne, świeckie ), byle nie wiązało się ono z wymaganiem od dziecka ofiary życia, która uniemożliwi mu dokonanie jakiegokolwiek wyboru.

Z doświadczenia wiem, że nie wszyscy chodzą z przymusu. Tzw. większość moich znajomych tak właśnie robi, ale oni to nie wszyscy. Chodzą, bo tak wypada, bo tak trzeba... bo tak im każą rodzice, bo gdyby nikt ich nie kontrolował, to by nie chodzili. Sama chodzę z własnej woli, i pewnie jest więcej takich osób jak ja, ale coraz mniej ich jest. Bo jak ktoś zmusza swoje dziecko do chodzenia do kościoła, to dziecko się buntuje. I robi wszystko żeby jednak tam nie iść. Jak ktoś ma wierzyć, to będzie wierzył bez zmuszania, a jeśli nie, to nie ważne co się zrobi, jak jest mały, w końcu ta osoba dojdzie do tego, że jednak nie wierzy, i powie, że jest ateistą.

Mój syn płacze ze złości kiedy ma iść do kościoła. Uważa że to strata czasu. Od razu powiem że nigdy nie wpływałem na niego w kwestiach Wiary bo sam zdecyduje jak będzie dorosły. Póki co chodzą sobie razem z małżonką. Pamiętam że ja tez byłem wściekły kiedy mama mnie ciągła "na siłę" w niedzielę bo uważałem podobnie. W latach późniejszych juz z kolegami z podstawówki chodziliśmy niby do kościoła a naprawdę do parku w którym spędzaliśmy miło czas w towarzystwie koleżanek ze szkoły a rodzice byli spokojni bo dzieci na Mszy. W czasach już średnioszkolnych czyli około roku 1990 Msze i Pasterki wykorzystywaliśmy do bezkarnego spożywania napojów wyskokowych. I tak to wyglądało wiele lat temu. Ciekawe jak jest teraz.

Acro, tym razem to ja przepraszam za zwłokę.


Ano zgadzam się z wieloma rzeczami. Ale ja napisałem jedynie że wiara to taki potworek który niektorym kojarzy się z naiwnością, lub brakiem podstaw. Wierzę bo wierzę, bo jakbym nie wierzył to bym wiedział. Dośc dziwna wypowiedz, zamknięte koło w którym wiara sama sie broni. Nie taką wiarę bronie. Bronię tych przekonań, o których mówimy że oparte sa na wierze, co nie czyni ich mniej wartościowym, jest tu poprostu inne spojrzenie i źródło informacji. W histosrii właśnie niektóre rzeczy przyjmujmemy na wiarę np. to że kronikarz napisał nie tylko zgodnie z własnym przeonaniem, ale w miarę blisko obiektywnego stanu rzeczy, czyli się zwyczajnie nie pomylił. Kronikarz, idąc dalej, napisał, ale wykopaliska archeologiczne swoją drogą pokazują nam coś. Nie wiem jaki jest obecny stan badań, ale ileś miesięcy temu pewien dr z mojej uczelni, historyk i zarazem archeolog pięknie to podsumował: żródła pisane mówią że była, a wykopaliska narazie niewiele przyniosły, tak jakby ządnej bitwy nie było, albo conajmniej mała potyczka. Każdy posługuje się określonymi źródłami którym ufa, a w historii czy archeologii jest określona metodyka działania, czy danemu źródłku można zaufać. Nie cofnę się niestety do 1410, nie zobczę co tam się wydarzyło na własne oczy. Wiara religijna też opiera się na źródłach, nie na niczym.

Mylisz się, historia to nie jak niektórzy by chcieli, samo myślenie a wiedza nie ma znaczenia. Historia z definicji to nauka o przeszłości. A wiedza jest tu niezbędna, jeśli mamy mówić o historii. Pozatym bez posiadania podstaw na nic nam analityczne myślenie i czytanie źródeł. Obydwa elementy są po to aby odkrywać, inaczej będą zbędną sztuką dla sztuki. No i co ważne, podstawy, czy nawt bardziej zaawansowana wiedza to coś niezbędnego, samo myślenie i troche starych kronik nie wystarczy. Jak ktoś chce przernąć to się i tak nic na porządnie nie nauczy. Ale jeli chcesz cokolwiek zrozumieć, to nie ma że nie musimy znać dat i faktów - nawet jeśli program był przeładowany nimi, to nikt nie ma prawa na tej podstawie uważac że są totalnie zbędne.


Nie do końca. Cuda się zdarzały i zdarzają. A ja cały czas trąbie, wierze w cuda tak samo jak w to że była jakaś bitwa. I tu i tu słyszałem o nich, nie wiadziełm. Pozatym to jest ten dziwny paradoks - nie wierze w cuda więc ich nie ma, nie ważne że ktoś mówi że są, skoro ja z góry zakładam że ich poprostu nie ma. Więc ja od dziś nie wierzę że były jakieś bitwy - kto mi udowodni że były? Pokaż mi Grundwald, bo dopuki nie zobaczę na własne oczy Jagiełły to nie uwierzę. Ta sama zaewodna logika.


Niestety nie jestem mocny w tej tematyce, ale nigdzie nie słyszałem jeszcze aby postać Jezusa jako żywego człowieka była w nauce podważana. Więc wcale nie takie "niejasne zapiski", napewno nie bardziej niejasne niż źródła dla wiedzy o naszych pierwszych władcach. Możesz jednak istnienie Chrobrego i innych zanegować.


Jak napisałem, jeśli z góry bezpodstawnie zakładasz że czegoś nie ma, to żaden dowód Cie nie przekona. Równie bezpodstawnie możesz założyć że żadnego Chrobrego nie było i w ten sposób wszelkie dowody omijać - są to bzdury, bo Chrobrego nie mogło być, ja w jego istnienie kiedyś nie wierzę.


Może jest tu jakiś hak, ale milion razy u mnie spada na ziemię. Nie widze pdobieństwa.


Nie działa bo go nie ma, tak poprostu Bo takie sa katechezy, bo taka jest świadomośc rodziców, bo takie mamy niestety nastawienie społczne, żekażdy nowy w kościele wierzy i wierzyć będzie. Prawdziwe wychowanie przyniosło by zapewne lepsze efekty, tak jak przynosi je na codzień, gdy rodzice dbają o dzieci i gdy o nie nie dbają.

Tak samo nie umiesz czytac gdy uczysz się jedynie formalnie a nie realnie, znaczy masz wpis w dzienniku że byłeś na zajęciach, ale nie masz żadnego "wpisu" w głowie. Tak własnie wygląda katecheza.


Jeśli chcesz sam dla siebie jedyny wierzyć że jutro przyleci ufo i Cie zabierze, nie widząc w tym nic głupiego to ok. Ja widzę róznicę, jak już pisąłem, między Kościołem który się opiera na mocnych filarach i to już od długiego czasu, a wiarą w ufo, czy nawet ŚJ którzy wiele twierdzili i tyle samo zmienili w swoich naukach i to o 180 stopni. Ufo nie ma, końca świata dalej nie ma, a Kościół trwa. Dla mnie tu ogromna róznica zatem. Ale nie sam fakt że trwa jest tu ostatecznym arguemntem, to świadczy tylko o mocnych podstawach, których Twój przykład poprostu nie ma. Upieraj się zatem nadal, lub przyznaj że sam w takie Ufo nie wierzysz.


Sądzę że szkoła jako całośc winna wychowywać, ale w tym kontekście to nie katecheza ma za zadanie zastapić rodzica i środowisko w wychowaniu do miłości. Z czym się nam katecheza kojarzy? Z nauczaniem jak ustępowac babci miejsca w tramwaju, czy z regułkami? Więc o ile wszystko jest jasno tłumaczone taki jest jej cel.Miłości jako takiej nie trzeba tłumacyć, czy nauczać i niezbyt się nawet da.

Dla wielu ludzi w historii przestrzeganie zasad miało większą wartość niz życie. Np. w prawosławiu czci się świete dziewice które wolaly np. skoczyć z dachu (czyli defakto popełnić samobójstwo) uciekając przed chcącymi je zhańbić prześladowcami.

Rozumiem że Ty przestrzegasz swoich zasad zawsze chyba że było by zagrożone twoje życie, wtedy "do diabła" z zasadami. Rozumiem. To rozpowszechniona postawa.



Nie "chce" - taki ma obowiązek


Odmowa jednej z form leczenia to nie niszczenie, może byc co najwyżej traktowana w kategorii "zaniechania" działania które "mogłoby" (ale nigdy nie ma gwarancji) poprawic stan zdrowia







Jeśli dziecko jest w wieku który umożliwia mu decydowanie o samym sobie (tzw."dojrzaly maloletni" - a może to być nawet 9, 10 letnie dziecko) to samo podejmuje decyzje.
Wyjątkowośc sytuacji nie ma żadnego znaczenia.
To czy ktoś jest świadomym grzesznikiem nie podlega raczej ludzkiemu osądowi.



Kolejny szczyt demagogii. Od nikogo nie wymaga się ofiary z życia. Gdybys choć trochę rozumiał tą kwestię to nie wypisywałbyś takich bzdur.

Ja nie wiem, co było dla wielu ludzi, wolę rozmawiać o meritum. Różnicę między poświęceniem życia własnego i cudzego już podałem.



Demagogia i argument ad personam.



Nie widzę odpowiedzi na pytanie.



Rozmawiamy o przypadkach niszczenia.



Jeżeli tak jest to nie ma tematu.



Grzesznik to też człowiek.



Jak rozumiem, nigdy nie zaszedł przypadek, by ktokolwiek ze ŚJ zgodził się na śmierć dziecka w imię nieprzetaczania mu krwi ? Nie ma to nic wspólnego z rozumieniem żadnej kwestii, po prostu tak czy nie ? Jeżeli odpowiedź brzmi NIE, to z kolei pytam, jaka taka sytuacja wygląda w świetle doktryny ŚJ.

Ciągle porównujesz sytuację, która nie ma dla nas żadnych konsekwencji (był ten Chrobry czy nie był) z taką o konkretnych konsekwencjach (wiara w Boga i to konkretnie jednego z tysięcy). Powtórze może wyraźniej: primo, istnienie Chrobrego jest bardzo proawdopodobne (żyli królowie wtedy w Polsce, są jakieś tam niezależne źródła). Secundo: nawet jeśli go nie było, to nic to nie zmiania w moim życiu, więc jestem gotów uwierzyć bo to żadne ryzyko. Unikasz ciągle skomentowania gościa, który zaniedbuje rodzinę i jeszcze zmusza syna do zaniedbywania obowiązków, bo wypatruje ufo. Ma prawo do tej wiary? Trudniej to zaakceptować bo konsekwencje sa poważniejsze? No właśnie...

Niestety, nie chwytam, co chcesz powiedzieć w tym akapicie. Moge poprosić o komentarz?

Jeśli sa cuda - poproszę o demonstrację jakiegoś. Chcesz uwierzyć w wojnę: jeśli nie wierzysz relacjom tysięcy niezależnych korespondentów, polityków, żołnierzy, swiadków, to pozostaje (łatwy niestety) sposób - wycieczka do Afganistanu, Iraku itp. Więc wiemy na pewno, że wojny są i były, możey sie co najwyżej sprzeczać o jakąś konkretną i to odległa w czasie. Ale - patrz wyżej - łatwo w nie uwierzę (lub zmienię zdanie) bo nie przywiozuję to tego wagi.

Jest możliwe, że Jezus to raczej postać zbiorowa, ale to i tak bez znaczenia. To, że taka postać istniała i została stracona nijak nie dowodzi słuszności twoich wierzeń tak jak fakt, że nie wiemy, jak wyjasnic pewne obserwacje nie dowodzi, że odwiedzają nas ufoludki.

Dlaczego bezpodstawnie? Nie ma dowodu - nie ma faktu. W takim razie twój brak wiary w LPS i przybycie ufoludków w celu ewakuacji szczęśliwej setki też jest bezpodstawny. Jeśli masz dowody na istnienie bogów - chętnie je poznam. Jesli ich nie ma - nie porównuj, proszę, sytuacji do tej z Chrobrym, bo sam piszesz, że tu dowody jakieś są.
Spada, bo nie ma cudów.Miliony naukowców w tysiącach laboratoriów w miliardach obserwacji w trakcie biolionów godzin nie zauważyli cudów. Jak na razie do wytłumaczenia wszystkiego, wczesniej czy później, wystarcza znana nam wiedza. Nie widać powodu, dla którego z jakimkolwiek problemem miałoby być inaczej.

Skoro katechezy i wychowanie w wierze nic nie pomagają w wychowaniu porzadniejszego człowieka - to tym bardziej - po co na siłę dzieciaki indoktrynować?

Dlaczego jedyny? Ja będe tę wiarę szerzyć i będę zmuszał moje dzieci, aby spędzały całe dnie na balkonie wypatrując ufo. Dla ich dobra, rzecz jasna. To ma sens?

Jakie to niby te mocne podstawy? Bo akurat tak się historycznie złozyło (będziesz to umiał ocenic lepiej ode mnie), że to narody chrześcijaskie podbijały inne a nie odwrotnie, dlatego jeszcze Twoja wiara jeszcze istnieje? Kto wie, czy gdyby nie odsiecz wiedeńska (raczej była, prawda?) to teraz bys się nie modlił do Mahometa... A dwa tys latemu podobnie argumentowałbyś na wiarą w Perkuna (toż to całe pokolenia w niego wierzą, i wiara ta ma silne podstawy, bo skąd inaczej by sie brały pioruny itd)... To jest, Wist, ten sam sposób myślenia!
Powtórzę: skoro jest nieskuteczna w wychowywaniu lepszych ludzi - odpada ważny argument społeczny za katechezą.

No to nie ma tematu

Bardzo zainteresował mnie ten temat.
Sama mam 16 lat to się wypowiem.
Uważam,ze dzieci,które maja po 10 lat jeszcze nie rozumieją niektórych rzeczy,religii.
Ja tez kiedyś miałam problem z wiara ,miałam chyba 10 lat.Pytałam mamy"muszę iść do kościoła?",a ona zawsze odpowiadała "do kościoła nikt ci nie każe iść chodzisz,bo chcesz".Dzisiaj moja wiara wygląd całkowicie inaczej nie dała bym rady przeżyć niedzieli bez mszy czy codziennej modlitwy wieczornej.Myślę też,ze to właśnie mama nauczyła mnie tak silnej wiary.Wiarę wynosi się z domu widząc dobre wzory w bliskich.
Każdy człowiek dojrzewa do wiary.

Z wszystkim się zgodzę oprócz tego. Równie dobrze można by napisać że każdy człowiek dojrzewa do zdrady. I spróbuj taka gadkę zanegować.