Kamyk napisał :

Każdy ma prawo interpretować rzeczywistość tak, jak chce. Ale sam powołujesz się na przyczyny naturalne: geologia, kosmologia, meteorologia, biologia, psychologia, socjologia, które w sposób wyczerpujący wyjaśniają rzeczywistość. Można oczywiście za tym wszystkim widzieć Boga, który ingeruje, niczego nie zmieniając, mozna odczuwać Jego obecność, jednak jest to jakby wyjaśnianie równoległe. To taki deizm wyrafinowany. Gatunki powstają drogą doboru naturalnego, a za tym stoi Bóg. Deszcz pada bo nastepuje kondensacja pary wodnej a za tym stoi Bóg itd.
xman pisze:

Wrażenie deizmu nie może być efektem małej wiary, bo dotyczy obserwacji. Istota deizmu zasadza się właśnie na tym: nie widzimy żadnej ingerencji Boga, a wierzymy w Niego. Ale Ty domagasz się reinterpretacji spostrzeżeń. Mam dostrzec coś , czego nie widzę. A dlaczego zostałem pozbawiony wiary ? To też zagadka.

Czyli mam odmówić przyjęcia leku przeciwbólowego zaordynowanego przez lekarza ? Jak wiadomo ból i stres wpływa niekorzystnie rokowniczo, np. zwiększa śmiertelność w zawale serca. Ale to już chyba inny wątek ...

To kwestia osobistego, indywidualnego wyboru.

Jeśli choć jeden nie jest gorliwy - to jest ich za mało!

Ale to nie dotyczy tylko księży, dotyczy to wszystkich chrześcijan.


Ja bym powiedział, że jednak jest to wielka tragedia, ponieważ ci, którzy zginęli, prawdopodobnie nie mieli lekkiej śmierci. A ci, którzy przeżyli, stracili część rodziny, a może i całą rodzinę, a także często dorobek życia.

Nie można mówić, że to nie jest tragedia. Można powiedzieć, że w skali całego świata losy poszczególnych ludzi nie są pewnie wyjątkowe, ale zawsze jest to wielka tragedia, oczywiście, że jest.


A to ciekawy problem poruszyłeś, tylko że ja chciałbym zwrócić uwagę, że "robienie czegoś na pokaz przed Bogiem" różni się zasadniczo od "robienia czegoś na pokaz przed ludźmi". Stawianie tego na jednej płaszczyźnie jest, moim zdaniem, całkowitym nieporozumieniem.

Bo o ile robienie czegoś na pokaz przed ludźmi jest powodowane chęcią odebrania od nich chwały, a więc w gruncie rzeczy pychą, to robienie czegoś dla Boga, żeby Bóg widział i przyjął naszą ofiarę (tak, jak ofiarę Abla) powinno być motywowane chęcią zjednoczenia się z Bogiem.

Inaczej mówiąc, z pokazywaniem naszych czynów Bogu nie jest tak, jak z pokazywaniem naszych czynów ludziom. Mianowicie, Bóg jest źródłem wszelkiego dobra, więc nasze czyny tylko w Bogu i przez Boga mogą być naprawdę wartościowe.

Jeszcze inaczej mogę to ująć: Pokazując czyny ludziom, chcę się pochwalić, mówię - "Zobaczcie, jaki jestem wspaniały, zrobiłem to i to, z pewnością przyznacie, że jest to coś dobrego". Natomiast pokazując czyn Bogu, nie chcę się chwalić, tylko mówię - "Panie, chwalę Cię, że dałeś mi łaskę spełnienia tego dobrego czynu. Wszelkie dobro od Ciebie pochodzi, Boże wszelkiego dobra, dziękuję Ci, żeś mnie uznał za godnego dostąpienia tej łaski i przepraszam Cię, że jeszcze za mało kocham, za mało jestem do Ciebie podobny, za dużo we mnie egoizmu".

Jak więc widać, przed Bogiem staje się zupełnie inaczej niż przed ludźmi, bo Bóg jest źródłem wszelkiego dobra i sędzią naszych intencji. Nie możemy sądzić, że przyjdziemy do Niego i pochwalimy się przed Nim tak, jak przed ludźmi. Bo nie można wziąć Miłości, bezinteresowności, dobroci i wszystkiego innego, co jest wartościowe, "skądinąd", z jakiegoś innego źródła niż Bóg - bo tylko w Nim te wartości istnieją i tylko On ich udziela. Wszelka dobroć pochodzi od Boga. Nie ma innego źródła dobra.

W szczególności my sami nie jesteśmy źródłem dobra naszych dobrych czynów. Nasza zasługa istnieje, ale bardziej w sensie niestawiania oporu działaniu Boga. Jeśli jednak ktoś myśli, że to mało, to niech spróbuje przeżyć jeden dzień w taki sposób, żeby pełnić tylko wolę Boga, a nie swoją - czyli bez grzechu. Nie jest to łatwe! (może nam się wydawać, że to czynimy - to już inna rzecz)

Dlatego tak naprawdę, jeśli ktoś przyjmuje przed Bogiem taką postawę, jak w stosunku do człowieka, któremu chce się pochwalić, to z pewnością jego postawa jest postawą Kaina (Kain też składał ofiarę Bogu, jak Abel). Bóg taką postawę odrzuca (por. Rdz 4:5). Przed Bogiem nie staje się i się nie mówi: "Patrz, jaki jestem wspaniały, jak wspaniale Ciebie czczę, powinieneś być ze mnie dumny", tylko się mówi: "Patrz, jaki jesteś wspaniały, jak wspaniale pozwalasz mi Cię uczcić, jestem dumny, że mogę Ci służyć!". To jest zupełnie co innego.

Powiedziałbym, że to jest kopernikańska rewolucja w duchowości, której jednak wielu chrześcijan nie przechodzi. W szczególności wszyscy "zbieracze uczynków" tkwią w tym błędzie, że mogą się chwalić przed Bogiem tym, co zrobili (podczas gdy powinni chwalić Boga, że pozwala im coś dobrego zrobić i przepraszać, że wiele z tego psują).

Powiem jeszcze więcej: Również niepokazywanie Bogu swoich czynów jest pychą (nie tylko chwalenie się nimi przed Nim), ponieważ praktycznie stanowi wyraz przekonania, że jest się dobrym samemu w sobie, bez Boga, mimo Niego, a może nawet przeciw Niemu. To pycha oraz wielki błąd w poznaniu siebie takim, jakim się jest.


Jak wyżej .


Ty też się uśmiechnąłeś na koniec , ale ja myślę, że bez przesady: Nie można zakładać, że godni zaufania są ludzie, chodzący z ponurą twarzą.

Nie do końca rozumiesz - już to widać po tym zdaniu.

Bo my nie chcemy powiedzieć, że Bóg nie reaguje, tylko chcemy powiedzieć, że nie reaguje tak, jak większość ludzi sobie wyobraża, że powinien. Bóg:

1) istnieje,
2) jest wszechmocny,
3) jest miłosierny.

Jest to dokładne zaprzeczenie Twoich trzech punktów z początku tego tematu. Trzeba sobie zdać jednak sprawę, że Bóg:

ma inne cele, niż nam się wydaje,

wobec czego

reaguje inaczej, niż my byśmy chcieli.


Nie ma takiego "faktu obserwacyjnego". To, co twierdzisz, nie jest prawdą. Trzeba jednak poznać Boga (choć trochę), poznać Jego działanie, Jego wolę, żeby nie oskarżać Go niepotrzebnie, żeby zrozumieć, na czym Jemu zależy i jak On działa. Pismo mówi:

"Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami - wyrocznia Pana. Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje - nad waszymi drogami i myśli moje - nad myślami waszymi." (Iz 55:8n)

Nie jest jednak tak, że nie można Boga w ogóle zrozumieć. W końcu w Nowym Testamencie padają słowa:

"Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego." (J 15:15)

Nie jest więc tak, że nie wiemy, co Bóg chce, na czym Mu zależy, czego od nas oczekuje i co mamy czynić. On nam to powiedział. Chrześcijańska definicja Boga jest taka:

"Bóg jest miłością" (1J 4:8.16)

Cały czwarty rozdział Pierwszego Listu św. Jana mówi o tym, że Miłość jest sednem chrześcijaństwa. Sednem chrześcijaństwa nie jest więc brak cierpienia, przeciwnie, jeśli Miłość tego wymaga, to chrześcijanin - za Synem Bożym - pragnie cierpienia (tutaj często zachowuje się zupełnie odwrotnie niż buddysta !), ale jednocześnie miłość chrześcijańska musi przynosić ulgę cierpiącym, bo to też wymaganie miłości.

Zatem nikogo nie skazujemy na cierpienie, wręcz przeciwnie. Poganie w starożytności, jeśli chcieli kogokolwiek zainteresować na nowo pogaństwem (a przez jakiś czas religia pogańska walczyła z chrześcijaństwem), musieli się nauczyć dobroczynności takiej, jaką praktykowali chrześcijanie. Bo chrześcijaństwo rozszerzało się dlatego, że ludzie widzieli wielkie dzieła miłosierdzia, które chrześcijanie czynili. To był argument nie do zbicia w obliczu tak wielkiego cierpienia, jakiemu podlegało wielu biednych ludzi.

Zatem, kognitywisto, nie masz zupełnie racji, gdy twierdzisz, że nasz Bóg nie ingeruje, nie reaguje. Wracając do Księgi Izajasza, gdzie była mowa o myślach Boga i myślach ludzi, dalej czytamy tam takie słowa:

"Zaiste, podobnie jak ulewa i śnieg spadają z nieba i tam nie powracają, dopóki nie nawodnią ziemi, nie użyźnią jej i nie zapewnią urodzaju, tak iż wydaje nasienie dla siewcy i chleb dla jedzącego, tak słowo, które wychodzi z ust moich, nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa." (Iz 55:10n)

Bóg działa i wszystkie stworzenia, czy chcą, czy nie chcą, spełniają Jego wolę (tak też mówił Pan Jezus do św. Faustyny). Wielu ludziom się wydaje, że On nie działa, ponieważ oczekują innego działania. A tymczasem Bóg ma inne cele.


Niczego takiego nie twierdziłem!


Zaskoczę Cię, ale: TAK! Dowód? Proszę: Walka z cierpieniem za wszelką cenę (sam użyłeś takiego zwrotu) kończy się eutanazją. W końcu koniec życia, to koniec cierpienia, a jak ktoś walczy z cierpieniem za wszelką cenę...


Zdecydowanie! Natomiast nie życzę sobie, żeby się mną opiekował lekarz, "walczący z cierpieniem" za wszelką cenę (bo prawdopodobnie, jak będzie bezradny, wstrzyknie mi śmiertelny zastrzyk, aby w ten sposób "wygrać walkę" z cierpieniem...). Nie chciałbym też, aby moja rodzina myślała, że należy walczyć z cierpieniem za wszelką cenę (bo się zgodzi na moją eutanazję, jeśli zostanie postawiona w obliczu takiej decyzji).

Postawa prawdziwie chrześcijańska nie polega na przynoszeniu ulgi w cierpieniu za wszelką cenę. Polega na świadczeniu Miłości wszystkim i zawsze, za wszelką cenę. I tego właśnie pragnie Bóg! I do tego wzywa nas również przez tą wielką tragedię, jaka wydarzyła się na Haiti

xman napisał :


Tutaj sam sobie zaprzeczasz, bo Bóg nie może być sędzią naszych intencji, będąc jedynym źródłem naszych dobrych uczynków ! To jego zasługa i jego intencje. A my jesteśmy autorami jedynie złych uczynków. Natomiast jeśli autorstwo złych przypiszemy (zgodnie z Biblią) Szatanowi, to wtedy jesteśmy tylko marionetkami.



W jaki sposób "nie pokazuje się" Bogu swoich uczynków, skoro On wszystko widzi ? Czyżby "nie pokazuje się" przez ich nie czynienie ? Toż przecież wtedy one nie istnieją , czyli mówimy o uczynkach nieistniejących. Czy już dotarliśmy do granicy absurdu, czy można pojechać jeszcze dalej ?

xman napisał :

Ja w ogóle sobie nie zamierzam wyobrażać, jak ma reagować. Niech robi cokolwiek, czego nie dałoby się wytłumaczyć na gruncie nauki, albo nawet zwykłych związków przyczynowo-skutkowych. Bo inaczej zawsze można powiedzieć , że to on sprawia, że drzewa poruszają się na wietrze. A ja powiem, że ostatecznym sprawcą wszystkich wszechrzeczy jest orbitujący czajniczek galaktyczny. I nie dlatego odrzucamy moją hipotezę, że można udowodnić jego nieistnienie. Nie można udowodnić nieistnienia czajniczka, tak jak nie można udowodnić nieistnienia Boga. Ale ponieważ wszystko ma inne, prostsze wytłumaczenia, nonsensem jest sięgać po alternatywną wersję wytłumaczeń czegoś, czego przyczynę już znamy.

Gdybyśmy byli marionetkami, to wtedy nie byłoby grzechu - to jest proste do zrozumienia. Mianowicie, gdyby o wszystkim decydował Bóg, nawet o tym, czy zawierzymy Jemu czy szatanowi, to wtedy nie ponosilibyśmy żadnej odpowiedzialności za nic. Tak jednak nie jest.

To, że wszystkie stworzenia zawsze wykonują wolę Boga nie oznacza, że są ubezwłasnowolnione. Oznacza to raczej, że Bóg zawsze dozwala na tyle, na ile chce dozwolić - inaczej mówią: wszystko ma "pod kontrolą" - i że wszystko jakoś przedziwnie "wplata" w swój plan.

To działa praktycznie tak, że: Jeśli ktoś zawini przeciwko mnie, jeśli uczyni mi krzywdę, jeśli zachowa się niesprawiedliwie, to nie znaczy to, że Bóg tego chciał w sposób pozytywny. Znaczy to tyle, że postanowił mnie przed tym nie chronić. A dlaczego tak postanowił, to już inny temat. Ale na pewno nie dlatego, że pragnie zła!

To samo zresztą odnosi się do Haiti: Bóg postanowił nie ochronić fizycznie tamtych ludzi przed tym nieszczęściem. Mówi się, że dopuścił na nich tą tragedię. Ale to jeszcze nie znaczy, że nie działa w ogóle w związku z ich cierpieniem.

Zatem człowiek nie jest marionetką - bo może się opowiedzieć za złem, czego Bóg nie chce - ale Bóg i tak wyprowadza ze zła dobro. I tutaj się właśnie ukazuje Jego wszechmoc. Wszystko - jak to wcześniej napisałem - o losie człowieka możemy wyczytać w Krzyżu Chrystusa. A jak było z Krzyżem naszego Pana? Było tak, że Bóg dopuścił na Jezusa (jako Człowieka) całe to cierpienie po to, by wyprowadzić z niego dobro. Jezus się na to zgodził i w tym była Jego doskonałość (jako Człowieka). Jako Bóg chciał tego tak samo, jak Ojciec.

Zatem Bóg może sądzić nasze czyny oraz intencje, mianowicie może sądzić to, czy przyłączamy się do Niego, czy do szatana. Zwróćmy uwagę, że nawet jeśli czynimy dobro, to jeszcze pozostaje kwestia motywów, jakimi się kierujemy. Można np. zewnętrznie czynić dobry czyn, ale wewnętrznie kierować się złą intencją. W sumie wiele naszych dobrych czynów (a może wszystkie) jest skażonych egoizmem. To się Bogu nie podoba, On takiej ofiary nie przyjmuje. Naszym ratunkiem jest odwołanie się we wszystkim, co robimy, do Bożego miłosierdzia.


Do granicy absurdu dotarłeś, Bracie, już na samym początku, twierdząc, że znalazłeś dowód na nieistnienie Boga lub Jego niedoskonałość - teraz coraz bardziej oddalamy się od tej granicy .

"Niepokazywanie" Bogu swoich czynów, ukrywanie ich przed Nim, też jest absurdalne - bo Bóg wszystko widzi - ale człowiek może pragnąć rzeczy absurdalnych. Jak Adam:

"Pan Bóg zawołał na mężczyznę i zapytał go: Gdzie jesteś? On odpowiedział: Usłyszałem Twój głos w ogrodzie, przestraszyłem się, bo jestem nagi, i ukryłem się." (Rdz 3:9n)


Kłamczuszek! Dowód? Proszę:


...czyli jednak sobie wyobrażasz, co powinien robić . Ponadto dałeś temu wyraz już w pierwszym poście w tym wątku, gdy stwierdziłeś, że On sobie przeczy (lub Go nie ma w ogóle).

Szukasz więc "cudów" w popularnym sensie, czyli rozumiesz je jako zdarzenia sprzeczne z prawami nauk przyrodniczych, tak? Otóż, one się dzieją, ale być może nie tak często, jak ktoś tam by chciał, albo może nie akurat wtedy, gdy chce. Ale należy pamiętać, że te cuda nie są sednem działania Boga. Jeszcze raz powtarzam: Bogu zależy na Miłości, a nie na tym, żeby notorycznie łamać prawa przyrody, które sam ustalił.


Nie wiem, czy nauka proponuje prostsze wyjaśnienia, ona po prostu robi co może, w ramach wyznaczonej i sobie właściwej metody. Może dla kogoś wyjaśnienie religijne jest prostsze, może dla kogoś wyjaśnienie naukowe jest prostsze. Ważne jest to, że te wyjaśnienia sobie nie przeczą.

Kognitywisto, Bóg najbardziej działa w ludzkich sercach! Jeśli chcesz zobaczyć cuda, poproś o to Boga. Może uda Ci się to zobaczyć, dostrzec, choć niewątpliwie nauka zaproponuje Ci swoje wyjaśnienie. Dla mnie największym cudem jest to, że mogę coraz więcej kochać, że Bóg czyni mnie zdolnym do przebaczenia moim wrogom, którzy robią mi na złość, że uczy mnie przychodzić z pomocą bliźnim, którzy są w potrzebie. Nie chcę się chwalić - ja się tego wszystkiego wciąż uczę. Natomiast widzę, że prośba o to - prośba o cud przemiany serca - skierowana do Boga przynosi zaskakujące efekty!

I wszystkim życzę doświadczenia tego samego, bo to są najprawdziwsze i największe cuda!

Nie wiem, na ile postępujesz za swoim sumieniem, nie zamierzam tego sądzić, bo mógłbym się pomylić. Czasem droga do Boga jest długa. Być może powinieneś coś "zreinterpretować", a może powinieneś zacząć coś zauważać, albo inaczej: zacząć cenić to, czego dotychczas nie ceniłeś. Wtedy rzeczy pozornie błahe, naprawdę okażą się cudem! Może to być uśmiech dziecka, może czyjeś poświęcenie dla drugiego człowieka itd.


Powinno się szukać sposobów na uśmierzenie bólu, bo nikt nie ma obowiązku cierpieć. Wszystko powinno być wybierane w wolności, z miłością, nawet niekorzystanie ze zdobyczy medycyny (np. ze środków przeciwbólowych). Zwracał na to uwagę Alus, ja się z tym zgadzam.

xman napisał:

To jedno zdanie obrazuje, do czego doprowadza chęć udowodnienia na siłę tego, w co się wierzy. Niesamowity wniosek !

To nie jest tak szalony wniosek, jak się może wydawać. Rozwinę to trochę jeszcze, choć już o tym mówiłem.

Jeśli się mówi, że wszystkie stworzenia zawsze wykonują wolę Boga, to znaczy to, że Bóg ma nad wszystkim kontrolę, jak również wszystko przewiduje i gdyby chciał czemuś zapobiec, to by to zrobił. Skoro tego nie robi w stosunku do tego, co jest złe, to znaczy, że chce świadomie pozostawić stworzeniom sferę wolności, która nie jest fikcją - żeby następnie wykorzystać ich złe czyny dla pomnożenia dobra. Bóg to potrafi zrobić! Nie na darmo się mówi: "Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło". Nie powinno to być usprawiedliwienie dla zła, tylko raczej świadectwo nadziei wszechmocy i miłosierdzia Boga.

Zatem wszystkie stworzenia zawsze wykonują wolę Boga, ponieważ On musi na wszystkim postawić "pieczęć przyzwolenia". Chociaż nie chce nigdy zła pozytywnie, to jednak Jego wolą jest dopuszczenie zła - czyli pozostawienie stworzeniom wolności.

I właściwie z tego, co już napisałem, wynika, że stworzenia nie są ubezwłasnowolnione.

Mogę tutaj użyć jeszcze innego porównania: Jeśli np. rodzic mówi dziecku, żeby nie kładło rączki do ognia, bo się sparzy, ale widzi, że dziecko jest krnąbrne, to może np. postanowić pozostawić dziecku wolność sparzenia się, żeby się nauczyło, że rodzic ma rację. Rodzic nie chce, żeby dziecko się sparzyło, ale chce, żeby w sposób samodzielny przekonało się, że ma rację. Pozostawia dziecku wolność, a jednak można powiedzieć, że ma nad wszystkim kontrolę, dlatego dziecko robi tylko to, co chce jego rodzic.

Z Bogiem i ludźmi jest podobnie.

Dobre! A jak się mają do tego złoto i luksusy, w jakie opływa Watykan? Jak się ma do tego walka Kościoła o odzyskanie "dóbr doczesnych" odebranych mu przez komunę? A schodząc już do poziomu parafii: jak się ma do tego talerz TV Sat na plebanii i "porządna bryka" w garażu proboszcza? Jak się ma do tego cennik usług "co łaska"? Tak pro forma sobie pytam. Nie musisz odpowiadać...

Jeśli ktoś ZAWSZE wykonuje czyjąś wolę to znaczy, że jest ubezwłasnowolniony. Jest to przecież definicja ubezwłasnowolnienia. Ponieważ, jeśli ktoś ZAWSZE wykonuje cudzą wolę, to znaczy, że NIGDY nie może wykonywać swojej woli.

To złoto i luksusy, to jest obecnie dziedzictwo przeszłości, czyli są to zabytki, to nie jest majątek osobisty papieża, to są pewne dobra kultury. Jeśli idziesz do muzeum i widzisz np. złotą wazę królewską czy piękny arras lub obraz, to co - myślisz sobie, że należałoby to sprzedać i rozdać ubogim? Tak można zrobić, ale nawet gdyby się wszystko zamieniło na jedzenie, to po jakimś czasie (i to bardzo krótkim czasie) i te zapasy się wyczerpią. Będzie to tylko znikoma pomoc dla biednych, a duża strata dla kultury. A strata dla kultury również przekłada się na poziom naszego człowieczeństwa.

Trzeba mieć odwagę powiedzieć, że człowiek nie żyje tylko samym chlebem. Jezus skrytykował Judasza, któremu nie podobało się "marnowanie" drogiego olejku, który kobieta wylała na nogi Jezusa. Judasz też mówił o ubogich, ale Jezus nie uznał tego za godne pochwały.

Watykan swoim pięknem przybliża ludzi do Boga. Patrząc np. na piękne freski w Kaplicy Sykstyńskiej człowiek jest - poprzez kulturę - wprowadzany w sferę ducha. A człowiek wprowadzony w tą sferę, odrywa się od nadmiernego przywiązania do naturalnych potrzeb związanych z ciałem, nabywa przekonania o ważności wartości ducha - i w efekcie (również) może go to skłonić do dzielenia się dobrami materialnymi z bliźnimi. W ten sposób piękno dóbr kultury (również zgromadzonych na Watykanie) przyczynia się do wzrostu wzajemnej miłości, a więc i do polepszenia sytuacji biednych!

Sprzedanie jednego czy drugiego obrazu naprawdę nie załatwiłoby potrzeb ludzi biednych na świecie. Ich potrzebom mogą zaradzić ludzie o wielkiej kulturze serca, otwarci na ich problemy. Trzeba uwrażliwiać na te problemy społeczeństwa - również poprzez "wysoką kulturę" - aby one wywierały nacisk na polityków w celu tworzenia bardziej sprawiedliwych systemów gospodarczych. Bo na razie Afryka nie może sprostać konkurencji krajów wysoko rozwiniętych, z powodu mechanizmów gospodarczych (jak np. dopłaty do rolnictwa), faworyzujących gospodarki krajów rozwiniętych.

Jedzenie można produkować niezależnie od tego, że w muzeum są złote przedmioty, tylko trzeba sprawiedliwości w życiu społecznym, w tym i międzynarodowym. I do tego trzeba nawoływać! To jest prawdziwa i skuteczna droga do likwidacji biedy na świecie, a nie sprzedawanie jednego czy drugiego obrazu o wartości artystycznej!


A wiesz na co przeznaczają np. klasztory odzyskane budynki czy ziemie...? Nawet jeśli je sprzedają, to pieniądze przeznaczają na swoją statutową działalność, która jest bardzo użyteczna społecznie. Możesz się o tym przekonać np. czytając ten artykuł:

http://info.wiara.pl/doc/182012.Oswiadc ... -gruntow-w


Z anteną satelitarną kompletnie nie rozumiem, o co Ci chodzi... Nie jest to żaden zbytek, żaden luksus, raczej już dzisiaj normalność - wcale nie droga. Przecież pralka do prania jest wielokrotnie droższa od anteny satelitarnej! (zwłaszcza gdy jest promocja na talerze )

Co do samochodów, to jak patrzę na drogi, to widzę, że wcale nie księża jeżdżą najdroższymi. Niektórzy z nich mogliby jeździć skromniejszymi, nie przeczę, ale co właściwie ma oznaczać to, że jakiś ksiądz jeździ drogim autem...? Co to ma zmieniać u mnie...? Może po prostu tyle powinno u mnie zmienić, żebym pomyślał częściej o modlitwie za kapłanów....?

Każdego, kto krytykuje księży, a jest człowiekiem wierzącym, pytam: Czy modlisz się za kapłanów?!

Jeśli chodzi o "cenniki", to ja się nie spotkałem z tym. Ale mam propozycję dla każdego, kto się czuje skrzywdzony "na tym tle": Jeśli jakiś proboszcz odmówi Ci posługi z tego powodu, że nie zapłacisz, to idź z tym do biskupa. Nie ze złością, nie z roszczeniami, tylko po to, żeby pomóc również temu księdzu i tej parafii.

__________________


Nie chciało Ci się przeczytać mojego przykładu o małym dziecku, Bracie...? Bo nie skomentowałeś go w ogóle, natomiast powtórzyłeś tylko to, o czym pisałeś już wcześniej.

W ten sposób się nie da dyskutować. Bo dyskusja zakłada odniesienie się do tego, o czym mówił rozmówca, a nie powtarzanie w kółko tego samego!