Nie mogę uporać się z wątpliwościami na istnienie Pana Boga. Pochodzę z katolickiej rodziny, jednak moi rodzice nie chodzą do kościoła. Co chwilę jak zdobędę się na większą wiarę to przeczytam coś na pardon.pl, nasłucham się opinii innych ludzi i wszystko musi runąć. Miałam też okres większej wiary. Żarliwie się modliłam, odmawiałam Różaniec, Koronkę do Miłosierdzia Bożego. I wtedy też coś zaczęło się ze mną dziać. Bałam się spać, w środku nocy budziłam się cała sztywna z łomotającym sercem, nie mogąc się poruszyć. Napawało mnie to przerażeniem. Gdy znowu nadszedł czas zwątpienia, przestałam się modlić, '' dolegliwości '' zniknęły. Ja już nic nie rozumiem. Z jednej strony cuda, z drugiej nauka. Dodam, że mam 17 lat. Myślę, że w głębi ducha wierzę. Jednak boję się, że znowu wystąpi to co wcześniej. Może to szatan? Aż strach pomyśleć. Chciałabym też prosić o modlitwę, bo ponoć czyni cuda.
Pozdrawiam.

Nie obraź się, bo to nie złośliwość, ale Twoja rodzina nie jest katolicka, skoro rodzice nie uczestniczą we Mszy Św. Myślę że istotne jest uporządkowanie sobie takich spraw, bo ja widzę że wiele negatywnego szumu wprowadzają właśnie takie przeinaczenia. A żyć trzeba w prawdzie o sobie samym.
Wiara ma swoją specyfikę. I jestem bardzo sceptycznie nastawiony do tematów gdzie ktoś prosi o pomoc, bo ma wątpliwości w kwestii istnienia Boga. Jest tak, co jest moją opinią, dlatego że wszelkie dyskusje pokazują tak naprawdę zakres twierdze i opinii innych ludzi. Przez 200 stron mamy do czynienia z dyskusją z której nic nie wynika dla poszukującego, poza tym że zapoznał się z argumentami i opiniami. Chce abyś dobrze zrozumiała moje spojrzenie, to nie kwestia dowodów, tego co przeczytasz. Ja mam w tym sporą praktykę i wierz mi że jest mnóstwo przekłamań i pół prawd. Trzeba się nauczyć odsiewać treści wartościowe, od bezwartościowych. Chodzi tu o zdrowa krytykę, nie tylko korzystna dla wiary, ale również ją podważająca.
Trudno stąd ocenić na ile te dolegliwości były związane z postępem duchowym, natomiast doświadczenie paraliżu sennego zdarza się i nie jest czymś nadnaturalnym, choć rzadkim. Nie podważam Twoich doświadczeń, ale chce jedynie zapytać czy może błędnie nie oceniłaś sytuacji.
Jeszcze co do wiary w Boga, to jest łaska, oparta na zaufaniu ale też i na poszukiwaniu prawdy. Warto rozmawiać z ludzmi na żywo (znajomi, a może poszukać wspólnoty katolickiej w parafii?), warto czyta książki o wierze (np. prof. Świderkówny, która kieruje je właściwie do każdego czytelnika, od katolika do ateisty).

Ja w tym Twoim zachowaniu dopatrywałbym się raczej jednak poszukiwania Boga. On często nas "nastraja" na właściwą drogę i choć czasem trwa ona całe nasze ziemskie życie, to tak musi po prostu być. Część osób które nie zetknęły się z sytuacjami stanowiącymi dowód na istnienie drugiego Świata, mogą to interpretować na wiele sposobów. Jeżeli masz wątpliwości co do istnienia Boga. To wybór należy od Ciebie czy będziesz w Niego wierzyć czy też nie, lecz jeżeli jesteś Jego owieczką to Go znajdziesz w życiu a raczej On Cie znajdzie jako pierwszy Dla zrozumienia jeżeli sama z siebie będziesz pragnąć przez Boga to szukaj Go w tym co nam pozostawił - w Jego Słowie - "skrawku papieru" na którym zawarł tajemnicę zbawienia. Tam z pewnością znajdziesz odpowiedź.

Z rodzicami problem jest taki: moja mama jest strasznie leniwa, nie raz namawiałam ją żeby poszła do kościoła. Zawsze w odpowiedzi mówi że pójdzie tylko ze mną. Z tatem jest o tyle gorzej, że nie może chodzić ze względu na stan zdrowotny - dializuje się od 25 lat, ma 2 endoprotezy, ledwo chodzi. Za to wielką '' podporę '' religijną znajduję u babci i wujostwa. Myślę, że gdybym nie wyprowadzała się stamtąd, nie byłoby tak jak jest.
Jeśli chodzi o te paraliże senne - wyglądało to dosyć dziwnie. Budziłam się w nocy i nie mogłam się poruszyć. Serce łomotało mi jak młot. Miałam wrażenie że umieram.
Piszę o tym wszystkim, ponieważ niby mam wszystko: kochających rodziców, przyjaciół bliższych i tych dalszych, z pieniędzmi też styka. Ale mimo to nie czuję się szczęśliwa. Brakuje mi Boga. Mam trochę grzechów na sumieniu, przez co czuję się taka... potępiona. Boję się iść do spowiedzi.
Na szczęście już niebawem zaczyna się Wielki Post.
Teraz tak myślę, że chyba źle zadałam pytanie. Sądzę, że wierzę w Boga, inaczej nie czułabym potrzeby więzi z Nim. Tylko nie wiem jak to zrobić.
Pozdrawiam.

A zadam takie podchwytliwe pytanie: a PO CO starasz się uwierzyć?

Żeby nadać sens życiu. Pewnie sobie teraz myślisz, że gadam jak naćpana. Ale ja nie jestem szczęśliwa BEZ BOGA.

Co do rodziców to rozumiem, wybacz, nie wiedziałem że taka jest sytuacja, choć lenistwo mamy to wiadomo musi przeszkadzać w prawdziwej wierze, no ale nie zamierzam oceniać rodziców, czy Twojej mamy.
Paraliz senny nie jest przyjemnym odczuciem, choć dość szybko mija, a jest to rzecz raczej typowo fizjonomiczna chyba dobre słowo). Gdy śpimy dla bezpieczeństwa włączony jest ten mechanizm, czasem my się wybudzamy, ale ciało reaguje z opóźnieniem. To nic złego. To bardziej podświadomy strach, więc proponuje nie dać się tym sparaliżować w duchu. Jeśli czujesz że masz potrzebę to idz jak najszybciej do spowiedzi. Rozumiem dobrze tą potrzebę bycia z Bogiem, choć warto pamiętać że przy Bogu trzeba się starać trwać zawsze, również wtedy kiedy wydaje się że nasze życie duchowe jest jałowe jak pustynia.

Mnóstwo ludzi (w tym wierzących) znajduje sens życia w rzeczach mniej pozanaturalnych. Jeśli jednak akurat wiara w Boga daje ci szczęście - faktycznie, próbuj. Choć raczej czarno to widzę - wiara nie jest aktem woli.

Wiara jest oczywiście aktem woli. Wiara daje wsparcie w trudnościach, ale prowadzi tez do radości. Wiara to ciągłe poszukiwanie i nawracanie się do Boga. A zatem to coś więcej niż chwilowa radość i wyjście z pustki życiowej.

Wiara jest aktem woli?
Wist - czy mógłbyś w ramach eksperymentu uwierzyć w to, że jestem królową Kleopatrą? Daj znać, jak Ci się uda - przyjadę odebrać należne mi hołdy Tylko nie udawaj - interesuje mnie SZCZERA wiara!

Czyli jak ktoś wierzy w Boga, a do kościoła nie biega, to i tak jest niewierzący?

Ja bez Boga jestem znacznie szczęśliwszy. Czyję się wolny, a moje życie ma dopiero teraz sens. Wreszcie katecheta mnie nie straszy: "Jak nie pójdziesz do kościoła, pójdziesz do piekła."

Każdy wierzy na swój sposób... ale gorzej jak na różne sposoby wyraża swoją niewiarę...
I to do ateisty prośba- skoro już nie wierzysz to nie pisz takich rzeczy, bo wątpliwości można mieć i na tym forum rozwiązywać problemy, ale Ty nie masz ani problemów z wiarą ani wątpliwości...

Gdybyś przedtem parała się magią, tarotem, wróżeniem z fusów, medytacją, jogą, medycyną alternatywną lub "satanistyczną" muzyką dowiedziałabyś się tu pewnie, że to właśnie Szatan na którego wpływy się niefrasobliwie otworzyłaś ale, że chodziło o modlitwę nie masz się czym przejmować bo to zwykły przypadek który można spokojnie racjonalnie wytłumaczyć.

Tak, jest aktem woli, ale nie tylko bo wiara w Boga jest też łaską. A przykład niczego nie udowadnia. Bo nie każdemu i nie wszystko można uwierzyć. Ale w relacjach międzyludzkich wiara i zaufanie nieraz musi być oparta na naszej woli. Czy żona wierzy męzowi że ją nie zdradza, bo codziennie dostaje raport, zdjęcia i filmy od detektywa?


Męczy mnie nieumiejętność czytania ze zrozumiem. Napisałem wyraźnie, a po dodatkowych informacjach o chorobie ojca, zweryfikowałem i ograniczam się tylko do wspomnianej wyżej mamy Autorki, nie oceniając jednak jej osoby, ale pojedynczy fakt. Bycie katolikiem to również uczestnictwo w Mszy, jeśli się nie ma poważnych przeciwwskazań. Lenistwo nie jest takim przeciwwskazaniem. Mówimy o katolicyzmie, nie o wierzeniu w coś. Albo się katolikiem jest i uczestniczy się w pewnych obrzędach, albo się tym katolikiem nie jest i wtedy można sobie robić co się chce, wierzyć i myśleć jak się chce, ale to nie jest już katolicyzm.