Olut - trudno iść drogą szukając w pojedynkę wsparcia Jezusa. Jeśli już uznajesz, że chcesz iść drogą nawrócenia radzę Ci robić to w Kościele (we wspólnocie ludzi tak samo biednych jak Ty i poszukujących...)
Dla każdego chcącego być chrześcijaninem (takim prawdziwym nie "na pół gwizdka...") potrzebny jest czas wtajemniczenia chrześcijańskiego. W chrześcijaństwie to czas katechumenatu. Nie jest ważne czy będzie on przeżywany przed chrztem, czy po chrzcie św. ale jest on potrzebny... Nie jest ważne, czy nazywa się ten czas dzisiaj deuterokatechumenatem, czy neokatechumenatem ale jest ważne, by go zacząć i przeżyć. Zaczyna się od wysłuchania katechez np. neokatechumenalnych w parafii, które są katechezami zwiastowania...Maryja też najpierw usłyszała Słowo i Ono zmieniło jej całe życie... Oczywiście nie było jej łatwo... przyszedł KRZYŻ...
Warto rozejrzeć się i poszukać miejsc, gdzie głoszone są katechezy... Może porozmawiać na temat katechumenatu ze swoim proboszczem...
Piszę te słowa ze swojego doświadczenia. Czas przeżywanego w parafii katechumenatu do dzisiaj mi pomaga wychodzić ze swoich słabości, pozwala codziennie mi się nawracać i nie bać się przyszłości... Pozwolił mi na nowo odkryć wartości chrztu św. i ze wspólnotą radośnie uczestniczyć w liturgii i słuchać Słowa Bożego...pozwolił mi odkryć DROGĘ, PRAWDĘ i ŻYCIE - Jezusa Chrystusa cierpiącego, zabitego ale zmartwychwstałego...
Pozdrawiam! Z Panem Bogiem!
zsoborniki

Witam neona

Olut, to bardzo dobrze, że za każdym razem od razu powstajesz jak tylko upadniesz. Trzymaj się tego!

Zastanawiałbym się też nad tym, czy w tym przypadku jest to zawsze grzech ciężki. Jeżeli możesz, to porozmawiaj o tym ze swoim spowiednikiem. Pamiętaj, że grzech ciężki wymaga jednocześnie: ciężkiej materii (jest), świadomości grzechu (jest) oraz wolności wyboru grzechu na tyle, żeby był to wybór osobisty. I w tym ostatnim, w przypadku uzależnienia, nie zawsze mamy do czynienia. Ale to potrzeba rozeznania.

Jeszcze co mogę poradzić... znajdź sobie kierownika duchowego - dzięki temu, że będziesz z nim rozmawiała, że będzie Ciebie znał i że będziesz się stale u niego spowiadała, będzie mu łatwiej rozeznać i pomóc Ci. Kierownik duchowy (będący jednocześnie stałym spowiednikiem) jest jak lekarz rodzinny, osobisty lekarz - jeśli zna Ciebie lepiej, to zdecydowanie łatwiej mu zdiagnozować problemy i leczyć niż lekarzom których spotykamy pierwszy raz w życiu. Podobnie może być ze spowiednikami.

Pomysł ze wspólnotą, katechezą też jest dobry.

Ufaj, że pewnego dnia z tego wyjdziesz i czytaj Pismo, szczególnie te fragmenty św. Pawła o których piszesz. Ja dodam jeszcze jeden:
"Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją;
choćby były czerwone jak purpura, staną się [białe] jak wełna." (Iz 1,18)

Dziekuje bardzo za Waszą pomoc. Miałam do czynienia ze wspólnota neokatechumenalną. Rozpoczynałam w Polsce. W sumie to juz jakies 5 lat. Moi dziadkowie byli katechistami. Żadnego skrutinium jeszcze nie było. teraz , tu w Londynie od czasu do czasu , jak nie pracuję do zaglądam na Eucharystie. To fakt. Prawda, ja musze iśc do wspolnoty, ale tak na "cały gwizdek". To co Zsoborniki powiedział, chyba brak mi tego wtajemniczenia. Doświadczenia Pana mam. Słowo jest w moim zyciu codziennie. Wydawało mi się do niedawna, że daje radę ale od może miesiąca znowu we mnie cos wali. Czuję jak gdyby pustynię wewnatrz siebie. To tak jakbym znalazła skarb i za chwilę go zgubiła. Wiem, że musze wrócic do Polski , powrócić do wspólnoty, iść do jakiegos księdza, kierownika duchowego.
Jestem na tym forum, bo wyję tak naprawdę do Boga o pomoc i juz nie wiem co mam robići gdzie szukać człowieka, który mi palcem Boga pokaże, bo taka slepa sie przez grzech uczyniłam. W życiu nie rejestrowałam się na takie forum. Jest we mnie masa przeżyć duchowych, wątpliowści, pragnienia Boga, i nieufności do samej siebie. Ryczec mi się chce, ponieważ jeszcze 2 miesiące temu myślałam, że wiem którędy idę a tu Bóg znowu pokazuje, że błądzę jak ślepa. Brakuje mi wytrwałości. Na mszy musze siedzieć w ostatnich rzędach , bo ryczę jak chora, dusi mnie w gardle. To uczucie kiedy dotyka mnie światło Boga i widzę jak bardzo nas kocha i co zrobił, że ukrzyżował się dla mnie a za chwilę widze siebie i moja biedę i ubóstwo wewnetrzne i jak to sie ma nijak do Wielkości Boga. Ostatnio na mszy prawie nie byłam w stanie uwielbiac Boga, dziękowac Mu, bądź prosić, jedyne co mogłam powiedzieć to : "Jezusie Synu Dawida ulituj sie nade mną" (to z drogi zapamietałam w chwilach krytycznych tylko to moge mowic:).
Dzieki Wam, że mogę cos o sobie powiedziec. Gdybym mogła to bym to padłabym na ziemię i tylko wyła . Jak kaleka, ślepa i bezradna. Całe szczęście, że jest Chrystus!!!
Pozdrawiam Was , dzieki za rady cos bede musla znowu zaczac robic

Olut! Odwagi!
Jest już dobrze, że głos wewnętrzny mówi Ci, że coś musisz zrobić. Chrześcijanin wie, że to Duch św. i On (Duch św.) tylko wskazuje właściwy kierunek. Wybór wolny należy zawsze do człowieka. Demon zawsze będzie walczył o każdego, który choć przez chwilę był mu posłuszny. Myślisz, że zrezygnuje tak łatwo z Ciebie!? Doświadczałem tego wielokrotnie przeżywając osobiste życiowe kryzysy...
Ale zawsze przychodzi Dobra Nowina: Jezus Cię kocha taką jaką jesteś... Uwierz w Nią tak naprawdę a zacznie pękać wokół Ciebie bariera lęku, strachu... przed śmiercią (tą śmiercią bytu a nie tą fizyczną). Bo czuję, jak boisz się pisząc: "Jestem na tym forum, bo wyję tak naprawdę do Boga o pomoc i juz nie wiem co mam robić i gdzie szukać człowieka, który mi palcem Boga pokaże, bo taka slepa sie przez grzech uczyniłam".
Do wiary dającej nadzieję a prowadzącej do prawdziwej miłości dochodzi się poprzez modlitwę, post i jałmużnę ale traktowane na serio...Poprzez te praktyki wchodzi się w życie chrześcijańskie, które, aby było skuteczne musi być oparte na Słowie Bożym i Liturgii sprawowanej w Kościele (Wspólnocie takich samych biedaków jak ja, jak Ty..., nie anonimowych). Wysłuchaj jeszcze raz katechez zwiastowania, gdyż po pewnym czasie doświadczenia drogi, Ty już inaczej będziesz postrzegać zagadnienia tam przedstawiane, ...może dotrze do ciebie głoszony z mocą na tych katechezach kerygmat... To jest początek... Wiem, że w Anglii, w Londynie istnieje droga, są w parafiach wspólnoty z Polakami..., szukaj katechez a odkryjesz przez wspólnotę, że nie jesteś sama..., że jest Ktoś, kto Ci da nowe życie bez strachu (ja to nazywam Życie Wieczne).
Odwagi!
Pokój z Tobą!
zsoborniki

Ja mam pytanie do jumika.

Czyli co, masturbacja może nie być grzechem ciężkim w przypadku nałogu??
To byłoby za proste.

Może nie być grzechem ciężkim, ale to nie znaczy, że zawsze w przypadku uzależnienia nie jest grzechem ciężkim.

Pewnie wiesz jakie są warunki zaistnienia grzechu ciężkiego, które muszą być spełnione (wszystkie) jednocześnie:



Katechizm dalej wyjaśnia o co chodzi z każdym z warunków:


Więc jeśli chodzi o masturbację przy uzależnieniu i te warunki to:
1) materia poważna jest
2) świadomość grzeszności/zła czynu jest
3) "zgoda na tyle dobrowolna, by stanowiła ona wybór osobisty" - czy w przypadku uzależnienia jest ta dobrowolna zgoda? Pewnie czasami jest a czasami nie ma. Każdy przypadek należy rozpatrywać indywidualnie i najlepiej ze spowiednikiem jeśli samemu nie potrafiłoby się tego jasno stwierdzić. Ale to jest właśnie klucz, według którego można sprawdzić w sumieniu i szczerości z samym sobą czy był to grzech ciężki. Ja podałem cytaty z Katechizmu Kościoła Katolickiego zawierające definicję z warunkami zaistnienia grzechu ciężkiego.

Mam nadzieję, że choć trochę pomogłem

Tak. Grzesze ciężko. I ciągle taplam sie w grzechu. Więc dlaczego jestem cały czas Bóg zachodzi mi na myśli. Czasami chcę się już zupełnie poddać a za chwilę klęczę przy konfesjonale. Czy to masturbacja, czy mocne zeszłonocne pijaństwo, trawka, kłamstwo mniejsze większe. Wieczna niepewność. Czasami mówię: "Boże! Wiecznie upadam, djami niech juz się zatracę, utopię w tym całym bagnie". Ale tak nie działa. Eucharytsia, sakrament pojednania, modlitwa sreca jak tylko Bóg przychodzi na myśl. Czuję się jak parszywy dwulicowiec. Bo takim tez jestem. oBrażam Boga grzechem, odwracam się od Chrystusa. Najgorsze, że mam tego świadomość. Mówię sobie w sercu, nie zrobię tego , czy tamtego, będę twarda. Przychodzi czas próby a ja nawet sie nie waham. Kiedy sie modlę to już o nic nie proszę, jedynie dziekuję, że Pan dał mi przeżyć kolejny dzień, dał mi takich a nie innych ludzi i wyję i zmiłowanie! To jakgdyby uczucie, kiedy człowiek widzi siebie takiego jakim jest naprawdę, widzi , że wszystko co dobre otrzymuje od Pana, widzi , że sam nic nie zrobi. Chyba to jest ten moment. pan mnie nie zostawi, prawda?Bo do parszywych grzeszników przyszedł. Mimo tego, że nie jestem warta jakiejkolwiek uwagi z Jego strony, On daje mi nadzieję, w cąłej mojej beznadziei . Pierwszy raz w życiu przezywam cos takiego.
Panie! Nie odwracaj ode mnie swojego Oblicza!!!

Olut
Z Twojej ostatniej wypowiedzi wynika, że cierpisz. Cierpisz z powodu grzechu - ale nie chcesz umrzeć w sensie ontologicznym (nie chcesz śmierci bytu). Boisz się. Jest to dowód na to, że człowiek otoczony jest wokół niewidzialną barierą, której przekroczyć nie chcesz, bo wiesz, że za nią stoi śmierć (nie chodzi tylko o śmierć fizyczną). Tym co sprawia twoje cierpienie jest to wszystko co zagraża Twojej osobowości, idzie przeciwko Tobie i w jakiś sposób Cię niszczy, zabija... Ty tego nie możesz znieść i cierpisz. Jesteś niewolnikiem, gdyż masz strach przed unicestwieniem siebie (np. w oczach towarzystwa, z którym się związałaś...). Ulegasz więc złu (jesteś niewolnikiem zła), jesteś posłuszna jego pożądaniom, jego rozkazom - bo nie masz innego życia poza tym, które trzymasz dzisiaj w ręku. Ale się nie martw - wszyscy tacy jesteśmy - ja również... bo każdy z nas z powodu grzechu został osaczony strachem przed śmiercią i nie może już teraz przejść ku drugiemu człowiekowi, nie może kochać...Z jednej strony chcę kochać a z drugiej nie umie (jestem niewolnikiem bo coś (zło czytaj szatan) mi nie na to pozwala). Ze strachu nie umiem kochać i staję się bałwochwalcą (moimi idolami -bożkami- stają się praca, pieniądze, przyjemność z masturbacji, alkohol, trawka, imprezy nocne itd. itp.).
Ale Jezus Chrystus przełamał ten krąg śmierci i grzechu. Śmierć została zwyciężona w Jego śmierci i zmartwychwstaniu. Uwierz w to a będziesz miała życie wieczne..., nic nie zdoła cię wystraszyć, że śmierć istnieje... Uwierz w to, że On jest tylko Twoim Panem, On jest PRAWDĄ, DROGĄ I ŻYCIEM. Dojść do tego można tylko w Kościele. Pamiętaj tylko, że właśnie jedynym znakiem, który obwieszcza tą dobrą nowinę jest Kościół. W Kościele (we wspólnocie takich biedaków jak ja, jak Ty i wielu innych) możesz doświadczyć prawdziwej miłości w wymiarze krzyża, możesz doświadczyć jedności. Bo tylko jedyną gwarancją dla wszystkich, że śmierć została pokonana, jest miłość w wymiarze krzyża. "Nie lękaj się - Jam zwyciężył świat" - to słowa naszego Mistrza Jezusa Chrystusa. Odwagi Olut!
Pokój z Tobą! - będę pamiętał o Tobie i Twoich problemach w modlitwie osobistej i tej wspólnotowej.
zsoborniki

Dziekuje Ci bardzo! Juz tylko modlitwa . Nie wiem... to jakby prawdziwa pustynia. Ale minie, minie, to sie zmieni..
Pokój z Toba!
Z Bogiem

Mam pytanie. Jak moge znalezc kierownika duchowego. Rzadko kiedy ksieza w konfesjonalach mnie rozumieja. Problem z seksualnoscia mam od dziecka. Czuje sie jak w wielkim dole. Jestem przekonana, ze Bog czuwa ale ja cos musze zrobic. Moze podpowiedzcie mi jak mam szukac. czy moze znacie kogos konkretnego. za tydzien wracam do Polski. Gdziekolwiek tylko w Polsce znacie kogos , kto wydaje Wamn sie odpowiedni do zrozumienia mnie- osoby uzaleznionej od swiata a pragnacej zblizenia do Boga napiszcie. Prosze!

Słuchaj kazań. Możesz nawet chodzić częściej na mszę świętą (np. w dni powszednie). Jeśli dany kapłan mądrze mówi (w sposób trafiający do Ciebie), pójdź do niego do spowiedzi lub poproś o rozmowę (podkreślając swoje trudności) i zobacz czy Ci odpowiada. Jeśli tak, to poproś go o kierownictwo.

Możesz też rozmawiać z różnymi księżmi (prosić o rozmowę) i na rozmowie rozeznasz.

Lub po prostu gdy na spowiedzi trafi się mądry kapłan, to spytaj, czy mogłabyś właśnie do niego przyjść następnym razem (i wtedy poproś go o kierownictwo) lub od razu go poproś o to.

Masturbacja ma bardzo zgubne skutki, szczególnie w przypadku mężczyzn. Wiem z doświadczenia, że wielu z nich ma później problem z osiągnięciem orgazmu przy kobiecie, przyzwyczajają się do ruchu swojej ręki itp.

To tak odchodząc od zagadnienia grzechu i podając przykłady z życia.